dionisissab

Σωστά. Αυθεντικότητα;; Δύσκολος ορισμός. Εν πάση περιπτώσει, όποιος σ' αρέσει τον ακούς και δεν χρειάζεται κάποιος να αναλώνεται σε "αυθεντικότητες" ή "πρωτοπορίες" και λοιπά. Παρθενογέννεση δεν υπάρχει στην τέχνη ή τέλος πάντων δεν βρίσκεται εύκολα. Όσον αφορά το θέμα, αν υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν είναι αυθεντικοί, θα απαντήσω ναι ένα σωρό. Αλλά τι σημαίνει αυτό; οι Muse έγραψαν στο Resistance ένα κομμάτι που είναι μία σονάτα του Σοπέν και ένα πέρασμα από Queen (στο United States of Eurasia) Και λοιπόν; Καταργείται η αξιοπιστία και το image αυτής της μπάντας; Είναι "κακή" δηλαδή; πολλά συγκροτήματα των 70s παίρνανε "άγνωστα" μπλουζ και τα "αναγεννούσαν". (π.χ. Led Zeppelin) Και λοιπόν;

Η μελέτη καλό κάνει. Βοηθάει να βγεις από πολλά αδιέξοδα και ειδικά όταν είσαι με πρόγραμμα με ωδείο ή κάτι παρόμοιο. ;) Π.χ. εγώ έχω ακόμα τις σημειώσεις απ' τον ένα χρόνο σπουδών στο Δημοτικό Ωδείο Πάτρας. (τύμπανα παίζω). Με βοηθούν πολλές φορές και πάντα μελετάω όταν παρατηρώ ότι είναι ντεφορμέ η "ομάδα". Πολλές φορές βέβαια, απ' την μελέτη σου έρχονται ωραίες ιδέες (ειδικά στα τύμπανα) για κομμάτια ή περάσματα. ΠΑΝΤΑ όμως καλό είναι ό,τι μελετάς να το πράττεις και να το δουλεύεις στη λογική ενόε γκρουπ... Προσωπικά σχεδόν καθημερινά μελετάω... Σχεδόν λόγω εξεταστικής :-[ Τώρα που τελειώνει όμως θα το ψιλο-κάψω. ;D

Όντως είναι τιμή για τη χώρα μας. Φούσκωσα και εγώ που παραλίγο να σκάσω... :P Πάντως, εγώ αναμένω τη δουλειά του με Hughes, Sherinian, και Bonham... Πιστεύω ότι θα κάνουν κάτι καλό.

Με τι παίζετε; Με "παραδοσιακό" ή με "απλό"; Εγώ έπαιζα μέχρι πρότινως με απλό όπως συνήθισα δηλαδή. Αλλά τον τελευταίο καιρό με την μπάντα και τις πρόβες που κάνουμε (αλλά και σε προσωπική μελέτη) προσπαθώ να ενσωματώσω και τους δύο εξίσου καλά. Ο πρώτος "δίνει" πολύ καλύτερες δυναμικές και χαλαρώνει χωρίς να το καταλαβαίνεις το παίξιμο. Τουλάχιστον σε μένα που συνήθισα να παίζω με τον απλό τρόπο. Αλλά υπάρχει ένα θεματάκι: όταν ξεκίνησα πριν από 13 χρόνια στη Φιλαρμονική ο δάσκαλος χωρίς να ξέρει ότι είμαι αριστερόχειρας με έβαλε να μάθω τύμπανα με το αριστερό χέρι να κρατάει κάθετα την μπακέτα και όχι το αντίθετο... Έτσι συνήθισα να παίζω έτσι και τώρα προσπαθώ και να ξεσυνηθίσω και να βάλω το δεξί στο παιχνίδι. Εν πάση περιπτώσει, κάτι θα κάνουμε... (α ρε οι αριστερόχειρες τι περνάνε! Χούντες πληρώνουμε 8)) (σορρυ αν έχει υποθεί κάτι παρόμοιο...έκανα ένα search αλλά δεν βρήκα κάτι)

Αν θες να ψάξεις σε thin φάση, καλή είναι και η σειρά της Sabian XS... Αρκετά αξιόλογη. Εμένα προσωπικά με τρελαίνει το hi-hat της...

Είναι ψιλο-αστείο αλλά οκ. Εγώ έπαθα πλάκα με το πώς έχουν κρατηθεί οι φωνές τους. 8) Όσον αφορά τα reunion πώς θα ζήσουν ρε παιδιά; Πεινούν οι καημένοι.... Και παρεπιπτόντως αν έρθουν μετά από 700 χρόνια οι Maiden θα τους ζητάμε να παίξουν το Alexander the Great και θα μας γράφουν πάλι...

Παιδιά αξίζει ο κόπος για bags? Δηλ. αξίζει να τα βάζεις σε θήκες όταν πας για live ειδικά αν αυτό γίνεται σπάνια; Εκτός της προστασίας που προσφέρουν από υγρασία, ψηλές θερμοκρασίες, διαφωτίστε με παρακαλώ. Ευχαριστώ....

H μελέτη κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο μέσο πειθαρχίας. Είναι σημαντικό να παίζεις με μια μπάντα. Εκεί αποκτάς μεγάλη πειθαρχία. Μπορείς επίσης να γράψεις κάτι δικό σου όπως αναφέρουν πολλοί αλλά πώς θα το παίξεις έξω; (αν θες βέβαια...) ;) Πρέπει να συνηθίσεις την έννοια της συλλογικότητας στη μουσική. Η μουσική είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης και πολύ έντονο θα έλεγα. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η μουσική έγινε ένα απ' τα πρώτα μέσα κοινωνικοποίησης... Μια μπάντα με παρόμοιους "προβληματισμούς" είναι ό,τι καλύτερο πιστεύω. Καλή συνέχεια σου εύχομαι...

Δίνεις απάντηση σ' ένα θεμα που με ταλαιπωρεί εδώ και 2 χρόνια. Ευχαριστώ πολύ. Όντως γκρουπάρα οι Anglagard..Και το Hybris δισκάρα...

Ταχύτητα;;; Τίποτα δεν υποδεικνύει αυτό. Καλό θα είναι να συνδιάζεται με λίγο μελωδία και ουσία. Ο Petrucci είναι ένας απ' αυτούς μέχρι και το 2000... Μετά προσπαθούσε να φτάσει τον οποιοδήποτε. Ο Gilmour επίσης. 3 νότες που ρίχνουν χιλιόμετρα σε 3.000.000 του Malmsteen. (γνώμη μου) Blackmore επίσης...

The Light - Spock's Beard Images and Words - Dream Theater Wish you Were Here - Pink Floyd Hybris - Anglagard Close to the Edge - YES Leftoverture - Kansas Islands - King Crimson Quantum - Planet X (από instrumental) The Sum of No Evil - Flower Kings Selling England by the Pound - Genesis The perfect Element - Pain of Salvation Lateralus - Tool Room V - Shadow Gallery Transatlantic - Bridge Across Forever Marillion - Script for a Jester's Tear (η σειρά που τα έχω βάλει δεν έχει καμία σημασία. Ξεχνάω σίγουρα και άλλα....πολλάαα!)

Εγώ χρησιμοποιώ ωτοασπίδες. Καλές είναι δε λέω...αλλά τα ακουστικά σ' αυτή τη μορφή με κουράζουν και με περιορίζουν κατά κάποιο τρόπο. Έχει ο Στόλλας κάτι καλές ωτοασπίδες και μ' εχουν βοηθήσει.

Να 'στε καλά ρε παιδιά...Με μαθαίνετε και μένα γιατί αν και παίζω αρκετά χρόνια τύμπανα ποτέ μου δεν κάθησα να μελετήσω τι είναι το καθένα και ότι μ΄αυτό π.χ. θα βγάλω καλύτερο ήχο. Ο λόγος είναι ότι τον ήχο τον δημιουργεί ο drummer και όχι το ταμπούρο που θα είναι blackbeauty ή supra. Παρ' όλα αυτά, επειδή πρέπει να ξεκινήσω να "χτίζω" το καινούργιο μου σετ, χρειάζομαι τέτοιες πληροφορίες. Το Yamaha που πόσταρε ο "Άρχοντας" με ανάγκασε να φωνάζω μεσημεριάτικα.... Φοβερό ταμπούρο. Εϊναι αυτό που είπε και ένας παραπάνω ότι όταν έχεις περισσότερες επιλογές απ' το ταμπούρο σου είναι πολύ καλύτερα για σένα και τον ήχο σου. Το παίξιμό σου καθορίζει πολλά πράγματα και φυσικά το πώς έχεις συνηθίσει να παίζεις. Οι δυναμικές είναι κάτι που με τρελαίνουν σ' ένα ταμπούρο και θέλω να υπάρχει πληθώρα επιλογών και δυνατοτήτων. Ειλικρινά το λατρεύω αυτό. Παίζω στο στούντιο που κάνουμε πρόβες μ' ένα Pearl (http://images5.thomann.de/pics/prod/198807.jpg) το οποίο ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο τυπάς το έχει τσιτώσει υπερβολικά και έχει χάσει όλες τις δυναμικές του. Επειδή ακούστηκαν γνώμες για την αγορά στην Ελλάδα και κάποιοι είπαν ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να είναι κοντά στο Στόλλα. Δεν ξέρω αν το λένε σοβαρά ή αστεία. Πάντως, τι είστε κοντά στο Στόλλα (όπως εγώ) τι μακριά το ίδιο πράγμα είναι. Μην αρχίσω να λέω ιστορίες από "αγορές" δικιές μου και των φίλων μου. Θα βγω εκτός τόπικ και θα δυσφημίζω μια εταιρία που ούτε αυτό μ' αρέσει. Έτσι, το Yamaha αυτό και τα Supra και γενικά τα ξύλινα ταμπούρα πάντα τα λάτρευα. Επειδή μάλιστα έχω και ένα ιδιαίτερο κόλλημα με τα τύμπανα της Yamaha (έχω ένα σετ YD Series) μάλλον θα προτιμήσω το ταμπουράκι του Άρχοντα... Να 'στε καλά...

Πολλοί λόγοι υπάρχουν που ευθύνονται: Το στήσιμο των τυμπάνων είναι το πιο συχνό πρόβλημα. Γι' αυτό και τον περισσότερο χρόνο στο στούντιο προβών τον τρώμε στο στήσιμο. Επίσης το ύψος των τυμπάνων και των πιατινιών πρέπει να προσεχθεί. Το καρεκλάκι με πλάτη ο καθηγητής μου απ' την αρχή των μαθημάτων μού το απογόρευε ρητά. Ο λόγος; Συνηθιζεις σ' αυτή την "πολυτέλεια" και σ' αυτή την ευκολία. Καλό είναι να κάνουμε και εμείς προσπάθειες να γινουμε καλύτεροι χωρίς βοήθειες. Γνώμη μου ταπεινή αυτή... Όσον αφορά τα προβλήματα στη μέση και εμένα με πιάνουν (γενικά έχω συχνά προβλήματα στη μέση) και όσες φορές ψάχνω να βρω το γιατί είναι λόγω είτε κακού στησίματος των τυμπάνων είτε λόγω νευρικών κινήσεων και νευρικών χτυπημάτων. Είναι αυτό το μικρό τσαφ που κάνεις για να χτυπήσεις ένα πιατίνι με νευρική κίνηση. Όλο αυτό καταπονεί φοβερά τη μέση και την πλάτη γενικότερα. Πολλοί έχουν εκφράσει γνώμη να μελετάς και να παίζεις με καθρέφτη... Να παρατηρείς τα πάντα πάνω σου.... ;) Καλή συνέχεια. (ελπίζω η φλυαρία μου να σε βοήθησε ;D)

Αυτό που είπε για την πρόβα ο fusionakis συμφωνώ απόλυτα. Φυσικά έχει να κάνει με τη συλλογική δουλειά. Δηλαδή δεν γίνεται ένας κιθαρίστας να συνθέσει σε μια πρόβα. Αν του βγει καλοδεχούμενο, αν όχι δουλειά στο σπίτι με cubase που είπε και ο Νικόλας. Ωραία ενασχόληση. Αλλά ξέρετε τι γίνεται; Μου έχει τύχει πολλές φορές να έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά να μην έχω μέσο διαθέσιμο για να το θυμηθώ. Έτσι ή πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων ή θυμάμαι λίγα πιο μετά... Πάντως, σε πρόβες έχουμε γράψει ωραία κομμάτια, ξεκινώντας ο κιθαρίστας να παίζει ένα κομμάτι και ξεκινώντας από λάθος ακόρντο ή με λάθος ρυθμό. Αυτό που λέμε πολλές φορές, παραλλαγή στο θέμα. (πάω να διαβάσω τίποτα γιατί δίνω σε λίγο....;))

Οι Transatlantic είναι ένα απ' τα γκρουπ που ξεκίνησαν ως μια σκέψη του Neil Morse για κάτι "διαφορετικό". Ένα γκρουπ που δημιουργήθηκε την προηγούμενη δεκαετία. Neil Morse, Ronie Stolt, Pete Trawevas και Mike Portnoy οι ηθικοί αυτουργοί του θαύματος αυτού. Spock's Beard, Marillion, The Flower Kings Και Dream Theater συνεργάζονται και ενώνονται πνευματικά. Το αποτέλεσμα; Μια μαγεία. Κάτι που το ακούς και λες: "Είναι δυνατόν εν έτει 2000 ή 2001 ή 2009 να βγαίνουν αριστουργήματα τέτοιου είδους;" "Πώς γίνεται να υπάρχει τόση έμπνευση εκεί μέσα;" Τρία άλμπουμ έχουν ηχογραφήσει και όμως....Δεν χρειάζονται περισσότερα. Τρία άλμπουμ που ισοδυναμούν με χιλιάδες ώρες μουσικής άλλων γκρουπ. Δεν υπάρχουν σημεία που φλιαρούν. Κάποιος θα έλεγε ότι είναι ένα μίγμα αυτών των μουσικών και των group που προανέφερα. Ίσως και να έχει δίκιο... Αλλά, το αποτέλεσμα που βγαίνει σε καθηλώνει. Απ' το SMPTE του 2000 μέχρι και το The Whirlwind του 2009 οι Transatlantic ομορφαίνουν τη ζωή μας. Μας λένε ότι η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να παίζεται από υπέροχες μπάντες και ποτέ δε θα εκλείψει η έμπνευση και η μελωδικότητα. Οι λυρικές μελωδικές γραμμές του Neil Morse, ο χαρακτηριστικότατος ήχος του μπάσου του Trewavas και οι θεϊκές ιδέες του Stolt στην κιθάρα δένουν ιδανικά με το παίξιμο του Portnoy. Σto πρώτο άλμπουμ η μπάντα παίζει πιο πολύ σε progressive rock χωράφια. Καθαρό και αγνό prog-rock. Στο δεύτερο και υπέροχο Bridge Across Forever του 2001 πάνε σε ποιο "Beatles" style με φωνητικά και απ' τους 4, με χορωδιακές συνθέσεις, με φωνητικές γραμμές που θυμίζουν κάτι από Beatles και Queen. Ο ήχος παραμένει αναλλοίωτος στο χρόνο. Οι Transatlantic μας θυμίζουν ότι είναι ένα supergroup μουσικών σε κάθε περίσταση. Συνάντηση μουσικών (-γιγάντων) συνεύρεση υπέροχων ιδεών. Προσωπική μου και ταπεινή μου γνώμη είναι οτι παραμένει ένα απ' τα καλύτερα γκρουπ και πιο περίεργα, της δεκαετίας που πέρασε...

Τα ίδια που είπε και ο panagiotis (1η σελίδα) με μερικές τροποποιήσεις. Θυμάμαι το μακρινό 1997 ένα μεσημέρι με πήρε ο πατέρας μου απ' το χέρι σχεδόν με το ζόρι και μου είπε: "Πάμε στη Φιλαρμονική..". Εγώ δεν ήθελα, έκλαιγα και άλλα τέτοια όμορφα. Ήδη είχαν γραφτεί τα δύο μεγαλύτερα μου αδέρφια και μάθαιναν τρομπέτα και ευφώνιο. Πήγα και εγώ εκεί, κλαιγοντας, μπαίνω μέσα και καθόμουν σαν το μικρό παιδάκι που δεν γίνεται το χατήρι του. Με ρώτησε ο μαέστρος πώς με λένε και αν θέλω να γραφτώ και του απάντησα μονολεκτικά: "Όχι". Ενώ μιλούσαν οι δύο μεγάλοι και τ' άλλα δύο μου αδέρφια έπαιζαν, μου είπε ο μεγαλύτερος: "Πάρε αυτό τον κόπανο και ρίξε μια δυνατή μπουνιά στην κάσα που είναι εκεί". Δεν ήξερα ούτε τι είναι κόπανος ούτε κάσα... :-[ Από εκεί όσο κινηματογραφικό και αν φαίνεται, ήθελα να κοπανήσω οτιδήποτε βρισκόταν εκεί μέσα. Την επόμενη ξεκίνησα σολφέζ και στη συνέχεια ξεκίνησε το μουσικό μου ταξίδι στη Φιλαρμονική αρχικά και στη συνέχεια με τα διάφορα γκρουπ που έπαιζα και παίζω ακόμα. Πολλές ευχαριστίες στον πατέρα μου...Εκτός της μουσικής παιδείας, είχε τον τρόπο να μας περάσει και άλλα όμορφα. Επίσης θα ήταν μεγάλη μου προσβολή προς το πρόσωπο του μαέστρου, του Κωνσταντίνουν Κτενά, αν δεν έλεγα κάτι και γι' αυτόν. Ένα πράγμα μόνο: δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα εκατοντάδες παιδιά που έχουν περάσει απ' τα χέρια του ή ασχολούνται ακόμα με τη μουσική σε επαγγαλματικό επίπεδο ή κρατούν τις μουσικές τους γνώσεις σφιχτά μέσα τους. Μεγάλη ευγνωμοσύνη έχω και στους δύο. Και τους χρωστάω τα πάντα...

Θα συμφωνήσω με αρκετούς. Ο panagiotis έγραψε μια ενδιαφέρουσα γνώμη για τους King Crimson. Επίσης, να πω ότι (δυστυχώς) δεν έχω εντιφήσει τόσο πολύ. Λάθος μου... Ξέρω ότι πρόκειτα για τεράστια μπάντα. Θα παραλείψω για πολλοστή φορά απολυτότητες... Οι Fates Warning είναι ένα απ' τα γκρουπ που "ζητάει" το thread.. (27/3 μάγκες....;) ) Ακούστηκαν και οι Spock's Beard ενα καταπληκτικό γκρουπ της εποχής μας που πολύ ωραία είπε ο φίλος ότι το The Light είναι ένα αριστούργημα της τέχνης του 20ου αιώνα....(το τελευταίο δεν το είπε το λέω εγώ ;D) Για τους Transatlantic λίγα πράγματα θα πω. Φοβερή μπάντα. Με τρία άλμπουμ διαμάντια. Για τους Flower Kings έγραψε ένας φίλος ότι άκουσε ένα αλμπουμ και πήγε να κοιμηθεί. Συμφωνώ...Μέσα στις 18 ώρες μουσικής που έχουν γράψει σε 10 χρόνια (!!) λογικό είναι να βρεις και τέτοιες σούπες... Αλλά δεν γίνεται να βγαίνει άποψη από έναν και μόνο δίσκο. Δε χρειάζεται να παραπέμψω πουθενά. Ο φίλος γνωρίζει.....;) Θα (ξανα)συμπληρώσω τους Cosmosquad (το είπε και ένας προηγουμένως και πέρασε έτσι) τους Mahavishnu Orchestra, τους Beardfish, τους Porcupine Tree στα πρώτα τους, τους Anekdoten... Αλλά όπως πολύ ωραία είπε ο panagiotis (ο αδερφός μου) καλό είναι να γράψουμε κάτι για ΕΝΑ γκρουπ. (θα επανέλθω για τους Transatlantic..Με κάτι σύγχρονο) ;)

Whatchtower, Planet X, Acid Death, Phychotic Waltz, Mars Volta αλλά και Yes, Jethro Tull, Queen (όχι οι επιτυχίες) και King Crimson είναι μερικά απ' αυτά.... Το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Είναι συγκροτήματα απ' αυτά που αποκαλούμε εύκολα "δύσκολες μπάντες" λόγω της πολυπλοκότητας και της περίεργης δομής των κομματιών.

Μακάρι να υπήρχε το emoticon που προσκυνάει να το πετάξω μέσα μέχρι να γίνω γραφικός. + 10^10.000.000 στο πόστ σου....

Διάβασα όλες τις απόψεις που ακούγονται. Με μερικές θα συμφωνήσω. Μ' άρεσε ο τρόπος που ο SF και ο WoW παραθέτουν την αντίληψή τους. Οι όροι "καλή" μουσική και "κακή" μουσική (ποιοτική ή όχι) είναι δυσνόητοι και πολλές φορές καθαρά υποκειμενικοί. Για κάτι που έγραψες santso4 (όσον αφορά το ότι καλή μουσική είναι αυτή την οποία γουστάρει ο εκάστοτε καλλιτέχνης που την έγραψε) θα ήθελα να πω το εξής: υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αναιρούν το συγκεκριμένο επιχείρημα. Ένα απ' αυτά είναι αυτό που διάβαζα τις προάλλες στο βιβλίο του Nick Mason για την ιστορία των Pink Floyd: έλεγε στο βιβλίο ότι σκεφτόντουσαν να μην εκδώσουν το The Wall τότε αλλά το The Final Cut. Οι καταστάσεις που επικρατούσαν τότε στο γκρουπ ήταν τέτοιες ώστε να μην μπορούν να καταλάβουν αν αυτό που γράφουν είναι ένα αριστούργημα ή όχι. Και (αν το πας παραπέρα) να μην μπορούν να καταλάβουν ότι γράφουν ποιοτική και καλή μουσική. Οπότε;; Οπότε, δεν ισχύει 100% το επιχείρημα σου. Και δεν είναι μόνο οι Pink Floyd και το "The Wall" αλλά τόσα πολλά γκουπ εκεί έξω...

Οι Brendt Allman και Gary Wehrkamp των Shadow Gallery είναι εξαιρετικοί κιθαρίστες και υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό των υπέροχων φωνητικών των SG. Μετά απ' αυτούς: David Gilmour, Akerfeldt, Gindelow, Paul Gilbert και Petrucci είναι μερικοί εξ' αυτών. Επίσης θα συμπληρώσω μερικούς που δεν ανήκουν στην κατηγορία βιρτουόζοι όπως την αναφέρει ο φίλος μου ο acidhoh: SRV, Lenon, DeGarmo, Wilton, Clapton, Kenny Livgner και Steven Wilson... Ξεχνάμε σίγουρα πολλούς αλλά..... οκ.

David Linch.....Τέλος

Μπράβο ρε φίλεε!!! Πολλά εύγε. Πιστεύω ότι για να εκφέρει κανείς άποψη για τους Zep πρέπει να τους έχει ψάξει αρκετά και να παίξει κομμάτια με την μπαντα τους όπως εγώ π.χ. Και χρειάζεται να καταλάβει κανείς και τη φιλοσοφία τους όπως λέει όμορφα ένας άλλος φίλος παρακάτω. Δεν είναι ότι 1+1=2...ίσως λίγο παραπάνω. Και οι Zeppelin έκαναν πραγματικά ό,τι ήθελαν στα live τους.

Ναι φίλε μου εγώ παίζω και είναι καλή επιλογή. Αρχικά είχα τσακωθεί μαζί του γιατί δεν με βοηθούσε καθόλου στο μέτρημα. Δηλ. επειδή στο μέτρημα μετράω με πολύ ανοιχτό το hi-hat ώστε να το ακούω και του ανοίγω και το πάξιμάδι για να έχει μεγαλύτερη "ελευθερία" στο παίξιμο, πολλές φορές μου έφευγε το πιάσιμο που έχει. Αλλά με τον καιρό το συνήθισα και με συνήθισε....;)