bloody_sunday

Συμφωνώ με τον τζονικέι. Απλά θέλω να δω τι θα γίνει, αλλά όχι για να το αποκτήσω έτσι. Μια χαρά είμαι με το αυθεντικό μου Cubase LE.

Βέβαια κι έχει. Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα μιας και αυτή είναι η θέση των drive πεταλιών. Υπάρχει ένας κανόνας που ακολουθείται συχνά: κιθάρα -> παραμόρφωση -> modulation effects -> τελική ενίσχυση. Θεωρητικά θα έχεις πρόβλημα μόνο αν η παραμόρφωσή σου υπάρχει μετά τα εφφέ modulation, δλδ. delay, phaser, chorus κλπ. Αυτά, επειδή συνήθως πρέπει να μπουν μετά την παραμόρφωση, μπαίνουν στο effects loop για να βρεθούν μετά την παραμόρφωση του ίδιου του ενισχυτή. Αν όμως ο ενισχυτής είναι ρυθμισμένος στο καθαρό και βασίζεσαι στα πετάλια σου για την παραμόρφωση (όπως θες να κάνεις), τότε ο ανωτέρω κανόνας τηρείται άνετα μιας και απλά τοποθετείς τα mod. effects μετά τις παραμορφώσεις σου ή γενικά τα preamp πετάλια σου στην αλυσίδα. Βέβαια, να εχεις υπόψη σου ότι ο Tiny Terror είναι ένας ενισχυτάκος που είναι φτιαγμένος *αποκλειστικά* για να βγάζει βρώμικο ήχο, και τα καθαρά του είναι ανύπαρκτα μιας και βρωμίζει αυτόματα μόλις σηκώνεις το volume, και κάτι τέτοιο θα αναιρούσε τον κανόνα που είπα (μερικοί το καταλαβαίνουν ηχητικά και τους ενοχλεί, άλλοι όχι)... Αν θέλεις ενισχυτή πιο ευέλικτο και με καλά καθαρά που να χρησιμεύουν σαν παλέττα για τα πετάλια σου, πρέπει να στραφείς αλλού. Ή αλλιώς: δεν θα έχεις καμία ανάγκη το Sans Amp.

eye γιατί λες ότι το Cubase 4 δεν θα σπάσει ποτέ; Εξήγησε λίγο. Eγώ ξέρω μόνο για το 3. Αν αφήσουμε τη συζήτηση περί νομιμότητος, δεν είναι κανόνας ότι τα πάντα "σπάνε" αργά ή γρήγορα; Είναι σαν την ανθρώπινη θέληση: αν πει ο άνθρωπος ότι "Θέλω να πετύχω", θα πετύχει στο στόχο του αν δουλέψει σκληρά.

Ναι, έχει μπει στα Bookmarks εδώ και καιρό... δεν θυμάμαι τώρα αν ήταν αυτό που τα λέει αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι η εξήγηση από ηλεκτρολογικής άποψης: (α) του γιατί είναι καλύτερα να του βάζεις απλή μπαταρία και όχι αλκαλική (και όχι power supply), (β) το γιατί έχει ανάγκη να "βλέπει" πρώτα την κιθάρα και γιατί φρικάρει αν του βάλεις εφφέ μη true bypass πριν από αυτό, (γ) το γιατί λόγω ανάγκης κι όχι λόγω μόδας έγινε το πρώτο true bypass πετάλι στην ιστορία, (δ) το γεγονός ότι ακριβώς επειδή έχει ελάχιστα στάδια πάνω στην πλακέτα το κάνει τόσο ευαίσθητο και μοναδικό, άλλαξε πχ. την τιμή ή την ποιότητα ενός από αυτά και η μαγική συνταγή πάει κατευθείαν στον υπόνομο. Αυτό που δεν λέει (πάλι αν θυμάμαι καλά, βαριέμαι να το ξαναδιαβάσω) και που με τυραννάει εδώ και καιρό είναι η εξήγηση του γιατί τα ηχητικά αποτελέσματα αλλάζουν ανάλογα με τη θέση του volume, πχ σε σημεία κάτω απ'το μισό γίνεται πιο τσιριχτό και raspy, ενώ σε σημεία πάνω απ΄το μισό γίνεται πιο μεστό και bassy. Aφήστε που το δικό μου γίνεται ελαφρά πιο "άγριο" μόλις περάσουν πέντε λεπτά απ΄το άνοιγμά του (μάλλον επειδή ζεσταίνονται τα τρανσίστορ γερμανίου, γνωστά και για τις ευαισθησίες τους στην θερμοκρασία). Ούτε λάμπα να ήταν να περίμενα να ζεσταθεί... UPDATE: το (β) και (γ) δεν τα λέει εκεί. Αντιγράφω από: http://www.foxroxelectronics.com/Wah%20retrofit%202.html http://www.miaudio.com/Neo%20Fuzz%20Owner's%20Manual.pdf Έβαλα σε bold το τελευταίο σημείο γιατί το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό.

Kάνω edit. Μου αρέσει όμως να μιλάω με στοιχεία: Aλλά η καλλιτεχνική μου πρόοδος... μπα, άστο.

Αηδία, ε; Kαι μένα μου φαίνεται φτήνια, αλλά δυστυχώς έτσι ήταν και τότε... Mε τυραννάτε. Ο SF δεν υπερβάλλει, σήμερα μάλιστα μου ήρθε τυχαία ένα φλας κι έκανα ένα βήμα πιο μπροστά στο να καταλάβω το ύφος του. Όταν γράφει μια λέξη, πχ. "ΑΗΔΙΑ" με κεφαλαία, είναι σαν να σου χαμογελάει όταν στο λέει. Δηλαδή δεν εννοεί ΑΗΔΙΑ αλλά... αηδία! Ελαβντου η κιθάρα είναι για σετάπ τώρα και δεν ξέρω τι κάνει το μπλοκ. Τον λατρεύω τον Βέλγο μαγαζάτορα... όπως σας έχω πει είναι μικρό μαγαζάκι και κάνει τιμές καλύτερες από το Θωμά, κι όχι μόνο αυτό αλλά καλλιεργεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα που σε κερδίζει αμέσως. Πχ: μου δίνει δωρεάν καινούργιες χορδές για τη strat, τις βάζω, μου την παίρνει για σετάπ, θα βάλει άλλες hybrid slinky που μου αρέσουν περισσότερο πάνω της, θα μου την ξανακάνει σετάπ σε δυο βδομάδες ("όταν θα έχει κάτσει το όργανο"), θα μου ξανααλλάξει χορδές, κι όλα αυτά δωρεάν. Μου δίνει και πετάλια (καινούργια!) να τα δοκιμάσω στον χώρο μου γιατί "εκεί θα δω αν θα μου αρέσουν", με επιστροφή μετά από... μέρες, και το φοβερό: μου πρότεινε, μετά από παίξιμο με την 60s strat, να δώσω πίσω την 50s που ΗΔΗ είχα αγοράσει και να πάρω την 60s σαν να μην τρέχει τίποτα... κι αν αργούσε κανά δίμηνο να έρθει η 60s όπως πίστευε, θα την έπαιρνε ΠΑΛΙ πίσω αν ήθελα. Και είχε πάρει πίσω και τον Hot Rod Deluxe που δεν μου άρεσε. Την επόμενη φορά που θα τον δω θα του πω ότι αν και τα άλλα μαγαζιά ήταν σαν κι αυτόν, όλοι οι Θωμάδες του κόσμου θα έπεφταν έξω... ΥΓ. Αρχίζει να κυκλοφορεί πολύ η άποψη "sonic blue της 60s με το απαράμιλλο μπράτσο της 50s", λογικά θα την ακούσετε κι εσείς.

Περιττό να σου πω SF πόσο κουφάθηκα όταν μου είπες ότι μεχρι και 4-5 χρόνια πριν τα έκανες όλα αναλογικά με ταινίες... Από τους τελευταίους των μοϊκανών πρέπει να είσαι... υπάρχει κανείς στην Ελλάδα που να το κάνει σε στούντιο αυτό ακόμη;

Για μουσική (αλλά σπάνια για ηχοληψία) τα επετειακά limited edition Sennheiser HD414: Πολύ καλά. Στην πάνω γέφυρα έχουν και υπογραφή του ίδιου του Sennheiser. Mια φορά είχα δει και τον Καζαντζίδη να ηχογραφεί τον τελευταίο του δίσκο πριν πεθάνει με αυτά.

Κάτω από το "deadendmind" το Noiz σου γράφει "addict"!!! Συμπάσχω με όσους έχουν GAS (Gear Acquisition Syndrome ή ελληνιστί ΨΥΣΑΕ, Ψυχαναγκαστικό Σύνδρομο Απόκτησης Εξοπλισμού).

΄Ετσι λέτε; Για να μην χαλάσει το "κατά εικόνα και ομοίωση" του 50; Ή γιατί αντιπαθείτε το pearl γενικότερα; Για εξηγείστε. Θα το σκεφτώ... :-D Η Fender έχει σαν γνήσιο ανταλλακτικό white pearl pickguard για 50s strats, τα οποία pickguards είχαν τότε όντως 8 τρύπες κι όχι 11, όπως από τα 60s και μετά... όσο περισσότερο ψάχνει κάποιος την κιθάρα τόσο περισσότερο βρίσκει λεπτομέρειες κατευθείαν από το 50! 8O To μπλοκ είναι από πρεσσαρισμένο ατσάλι. Τα tuners σφίγγουν με μισή στροφή (του κυλίνδρου, όχι της "τουλίπας"!), και χαλαρώνοντάς τα η χορδή παραμένει κλειδωμένη - για να βγει ξεβιδώνεις λίγο την βιδίτσα που βρίσκεται απάνω τους από την πλευρά του headstock. Μετά, μόλις βάζεις καινούργια χορδή, αυτό μαγκώνει μόνο του καθώς σφίγγεις! Τόσο εύκολο που θα μπορούσε να το κάνει κι ένα μωρό. Η γέφυρα και στις 2 Classic Player είναι 2 point vintage style και ποτέ δεν είχε γίνει πριν διαθέσιμη σε strats εκτός μοντέλων του Custom Shop. To χρώμα της 50s το κοστολογούν 50 δολλάρια παραπάνω (έτσι λέει το site της Fender) αλλά οι τιμές των δυο χρωμάτων (2 tone sunburst και shoreline gold) στα μαγαζιά είναι οι ίδιες. Γενικά από ότι έχω δει μέχρι στιγμής, στην 50s έχει γίνει πολύ περισσότερη δουλειά στις λεπτομέρειες.

Πουθενά βερνίκι στα τάστα της δικιάς μου. Το nut άψογα κομμένο. Και εκτός από όλα τα ωραία προηγούμενα του custom wiring που έγραψα, ο μεσαίος μαγνήτης έχει αντίθετη πολικότητα κι έτσι δημιουργεί humbucking διάταξη με αυτόν της γέφυρας στην θέση 2, με ενδιαφέροντα ηχητικά αποτελέσματα και μάλιστα χωρίς... βζζζζζ... Η αγριάδα του bridge επίσης μετριάζεται με το 1o tone (όσο άγριοι μπορεί να είναι τρεις σχετικά mellow αλλά πλούσιοι σε αρμονικές μαγνήτες του 50). ¶λλη ωραία πινελιά είναι οι bevelled μαγνήτες, ακριβώς όπως στα φίφτις, ενώ παρομοίως (και πιστή στην ιστορία) η Classic Player 60s δεν έχει bevelled άκρα. Να και οι φωτό μου.Προσέξτε στην πρώτη ότι οι μαγνήτες και τα knobs έχουν aged white χρώμα και όχι άσπρα σαν το γάλα: Τα πίσω της. Αυτή η φωτό είναι χωρίς φλας για να δείξω τις κανονικές αποχρώσεις του tobaccoburstοειδούς. Βέβαια έβγαλα το πίσω cover για πιο παραδοσιακό λουκ. Στο βιδωτό λέει "Custom Shop Designed": Kι αυτή με φλας. Tα "νερά" του ξύλου φαίνονται καλύτερα: Kαι τέλος, μια ακόμη ωραία πινελιά κιθαριστικής ιστορίας, τα Kluson που κλειδώνουν για ανελέητες τρεμολιές. Το ξύλο μας κάνει πάλι "νερά"! Μade In Mexico. Θα πιω μια τεκίλα στην υγεία των Μεξικάνων που την έφτιαξαν. To pickguard θα αλλαχθεί πάραυτα με aged pearl, που είναι πολύ πιο ωραίο από το απλό white pearl αλλά κι απ'το cream pearl. Oι διαφορές φαίνονται εδώ: white pearl cream pearl aged pearl

Aν λες για μένα, σχεδόν τα πάντα, από jazz και κλασσική (στο φλάουτο) και μπαλάντες ξένες, έντεχνο και λίγο έθνικ (κέλτικα και fados) μέχρι Obituary και παλιούς Sepultura στην κιθάρα. Mπαίνω μπαλαντέρ αν χρειαστεί σε μπάσο, ντραμς, φωνή (και σε φλογέρα, μια φορά... μεταμόρφωσε ένα ελαφρύ ελληνόφωνο ποπάκι σε flower power στυλ παλιών POLL!!!) Το τελευταίο συγκρότημα που ήμουν στην Ελλάδα είχε επιρροές από Nightwish και έπαιζα φλάουτο. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι περισσότερο με desert/stoner ροκ και 60s-70s ροκ. Λες ο Metropolis και ο κάθε μαγαζάτορας να θέλει μπλεξίματα με το ΣΔΟΕ; Πολύ ωραίο το site. Δεν σχολιάσατε καθόλου το site που σας πρότεινα σύμφωνα με τον τίτλο του θρεντ.

Αυτοί εδώ έπαιζαν κι αυτοί με πολλά πετάλια αλλά είπαν να το γυρίσουν στον... χορό, καλύτερα... :-D Πάντως, πολλά μυστικά του επαγγέλματος βρίσκονται εδώ γύρω... sticky!! Aυτά με τα μικρόφωνα το έχω διαπιστώσει και εγώ... όπως μάλιστα και με τα ακουστικά. Ακουγόμουν θεός κι ένιωθα καλύτερα με ένα παμπάλαιο αλλά καταπληκτικό ζευγάρι Κοss (από παλιατζίδικο!!) και μέτριος με ακριβά καινούργια ΑΚG. Tώρα για τα "βάθια", μακριά από μένα, ούτε καν ήθελα να τα ακούω στη φωνή μου στο στούντιο. Και όντως δεν άκουγα καλά τη φωνή μου και μου την σήκωσε, αλλά του επισήμανα του ηχολήπτη ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα το mix που φτάνει στα αυτιά μου να είναι και το τελικό ή κοντά στο τελικό.

Δίκιο έχεις Tάκη (σοβαρά). Από τη μια ζητώ να κλείσει μια παρεξήγηση και απ΄την άλλη αναζωπυρώνω μια άλλη... :( Παρεξήγηση δεν σημαίνει ότι έχουμε καταλάβει κάτι λάθος για κάποιον άλλο; Tι λάθος να καταλάβω για τον βζου;;

Παιδιά ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Κι αυτήν την πετυχημένη υπόδειξη (μαζί με τον Koch Studiotone) την χρεώνω στον Superfunk... Tώρα φωτό από το βράδυ... γενικά δεν μου αρέσει καθόλου να παραθέτω το gear μου γιατί πιστεύω ότι μπαίνει καθαρά στην κατηγορία της φιγούρας, αλλά 2-3 φωτό του νέου μου αποκτήματος δεν νομίζω να βλάψουν. Σε sunburst την πήρα. Τώρα θα μου πείτε ότι είναι συνηθισμένο χρώμα και το αντιπαθείτε αλλά εμένα μου αρέσει πολύ. Το Sonic Blue ήταν κόλαση αλλά παραπέμπει σε πιο light μουσικές καταστάσεις, ενώ και η strat αυτή θα γίνει all around αλλά πηγαίνοντας και σε άγρια μονοπάτια. Έκανα μια έρευνα και είδα ότι το sunburst δεν είναι το γνωστό αλλά αυτό που η Fender ονόμαζε sunburst στα 50s, δηλαδή στην ουσία περισσότερο tobaccoburst. Οι άτιμοι έκαναν πιστή αναπαράσταση των μοντέλων των 50s. Παράδειγμα: Sunburst σε μοντέλο του 64: Sunburst σε μοντέλο του 57: To pickguard στην δικιά μου θα αλλαχθεί σε white pearl.

Σόρι σονικ ζεντ, έχεις άδικο. Σε διάφορα σημεία. Στην μίνι αντιπαράθεση με τον Μενέλαο (ας κλείσει εδώ παιδιά). Στους διαγωνισμούς που "κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνονται". Μέγα λάθος. Το ότι εσύ δεν θες / χρειάζεσαι ευκαιρίες για να παρουσιάσεις τη δουλειά σου δεν είναι δικαιολογία. Στην ακρόαση του ενός λεπτού. Δυστυχώς πρέπει να σου πω ότι φαίνεται από μίλια μακριά ότι δεν έχεις σχέση με τις συνθήκες αυτές... αν είχες βρεθεί στη θέση του Μενέλαου πχ., πίστεψέ με ότι τα ίδια πράγματα θα έλεγες. Όλοι όσοι έχουν περάσει από την θέση αυτή θα έδιναν 100% δίκιο σε αυτά που γράφει, και προσωπικά θα έβαζα άνετα και την δικιά μου υπογραφή κάτω από αυτά τα ποστς του. Το τραγούδι πρέπει να έχει αυτό το "κάτι" για να σε πιάσει απ΄τα αυτιά και να σου πει "εδώ είμαι". Αυτά τα μαζεύεις και στο τέλος (ΜΟΝΟ στο τέλος) τα ξαναακούς αρκετές φορές για να αποφασίσεις για το καλύτερο. Στις περιορισμένους μουσικούς ορίζοντες των συμμετεχόντων σε κριτικές επιτροπές. Κι αυτό είναι λάθος. Σχεδόν εξ ορισμού αυτοί έχουν ακούσει τόσα διαφορετικά στυλ και τόσες διαφορετικές προσεγγίσεις μουσικών θεμάτων που είναι αρμόδιοι δια να... ομιλούν - και για να κρίνουν, επίσης. Εσύ το σκέπτεσαι λες και βάλανε τον Χατζηνάσιο να ψηφίσει την καλύτερη μπάντα σε διαγωνισμό νεανικών συγκροτημάτων black metal κάτω των 18. Αυτ(ι)ά από μένα. ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε:

To λινκ που σας έλεγα είναι το www.tunecore.com . Κοιτάξτε πάλι τα ποστ μου πριν για να δείτε τι κάνει, αλλά και το site είναι αρκετά σαφές. Πολύ καλή λύση και με ευνοϊκά σχόλια από μεγάλους καλλιτέχνες και συντελεστές.

Teaser, που λένε και για τα μικροσκοπικά τρεϊλεράκια ταινιών. Έτσι για να σας "γαργαλήσει". Λίγο ελεεινό, σύμφωνοι, δεν θα ξαναμαναεπαναληφθεί. Στο συγκριτικό των dist. πεταλιών θα είναι και το Turbo Rat (μπουτίκ dist. πετάλια από 80 μέχρι 270 ευρώ δηλαδή...)

¶κυρο παιδιά. Η φωτό που σας έδωσα (που φαίνεται προς το φυστικί) είναι απάτη. Σήμερα έπαιξα και με τις δυο (Classic Player 50's και Classic Player 60's) και είναι ανοιχτό γαλάζιο. Τι παιχνίδια μπορεί να κάνει ο φακός και το gamma του αισθητήρα... Εξαιρετικά όργανα και τα δυο. Μου άρεσε ιδιαίτερα το custom wiring της 50s που επιτρέπει στο 1ο tone να επηρεάζει τον bridge μαγν., και η 3η θέση που πιάνει τους μαγνήτες bridge και neck ταυτόχρονα. Αυτά δεν τα είχε η 60s, μονάχα όντως πιο δυνατούς μαγνήτες. Το maple μπράτσο της 50s είναι τόσο καλοφτιαγμένο που είναι σαν να παίζεις πάνω σε βελούδο, σαν να μην έχει καθόλου τάστα (fretless wonder, που έλεγαν και για κάποιες Gibson Les Paul πριν από 50 χρόνια). Ως δια μαγείας τα δάχτυλά μου πήγαιναν μόνα τους σε δύσκολα πιασίματα που με μπερδεύουν σε άλλες κιθάρες... Tόσο μου άρεσε ο ήχος της 50s που έπαψα να ψάχνω για μονοπήνιους (P90s) σε solid body και... κατάπια δυο χρόνιες προκαταλήψεις μου: α) ενάντια στις strats γενικά, β) ενάντια στις maple ταστιέρες. Με ποιον τρόπο; Έγινα ο πανευτυχής κάτοχός της... :oops:

Δεν πειράζει, SF συνέχισε! Θέλουμε όλες τις ζουμερές λεπτομέρειες!! 8) (Μισώ το γεγονός ότι επειδή δεν βλέπει και ακούει ο ένας τον άλλο, πρέπει να βάζουμε πάντα φατσούλες για να μην παρεξηγιόμαστε...)

Μπούκα πατήθηκε κατά λάθος το Enter και δημοσιεύτηκε όλο τη στιγμή που ήταν ημιτελές, σόρι. Να του αλλάξουν κατηγορία αν δεν πάει εδώ. Μη με φάτε. Να το σβήσουμε αν δεν σας ενδιαφέρει, ένα Ctrl+A κι ένα Del είναι... Εdit: τώρα που το ξαναβλέπω μάλλον στο Guitar & Bass θα'πρεπε να πάει. Αλλά δεν θα τα γράψω εδώ τα δυο συγκριτικά, θα τα γράψω ξεχωριστά ή στο Guitar & Bass ή στο Tests. To κοιτάει κανείς εκείνο;

Γύρισα από μια επίσκεψή μου σε ένα καλό μαγαζί εδώ στο Βέλγιο. Eδώ και καιρό ψάχνω για μια καλή και προσιτή κιθάρα με single coils (όχι όμως Fender, δοκιμάστηκαν κι απορρίφθηκαν) και για ένα πολύ καλό distortion πετάλι. Δοκίμασα και συνέκρινα εξαντλητικά το ολοκαίνουργιο Fultone GT 500 σε σύγκριση με Fulltone Distortion Pro, Mi Audio Crunch Box, T Rex Swamp, Radial Tonebone, Visual Sound Jekyll & Hyde. H δοκιμή έγινε με μια (ολοκαίνουργια και αυτή, και limited edition) Epiphone Les Paul Custom Shop P90s, με μια Epiphone Les Paul Goldtop και με μια Yamaha SA 503 Troy Van Leeuwen Signature. Οι δυο πρώτες πάνω σε έναν Mesa Express 2:50 στα ημιφεντερικά καθαρά του και η τρίτη πάνω σε έναν Epiphone Blues Custom 30 (100% λάμπα + rectifier). Λέω να γράψω ένα συγκριτικό για τα dist. boxes και για τις P90s, όχι γιατί με έπιασε το ψώνιο του reviewer αλλά για να σας πω 2-3 εντυπώσεις πάνω σε αυτές τις δυο καυτές κατηγορίες προϊόντων (και για δυο ολοκαίνουργια, το GT 500 και την Εpi Custom Shop). Θα γραφτεί όταν βρω χρόνο προσεχώς γιατί προβλέπεται πολύ πήξιμο για τις ερχόμενες 10 μέρες... Το παρόν το γράφω στα Περί Ανέμων γιατί δεν είναι το ίδιο το τεστ αλλά απλή κουβεντούλα... Τι αγόρασα τελικά από τα πιο πάνω; To be continued... :wink: