Το θέμα είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Και νομίζω ότι αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι όχι τόσο να αξιολογήσουμε την ποιότητα ενός backing track και του παιξίματος πάνω σε αυτό, όπου λίγο πολύ όλοι συμφωνούμε ότι είναι συνήθως "στείρο", "κουραστικό" και γενικώς δεν έχει πολύ μουσικότητα
όσο το να σκεφτούμε γιατί συμβαίνει αυτό, πώς μαθαίνουμε και παίζουμε μουσική σήμερα. Δε θέλω να το παίξω νοσταλγικός και "παραδοσιακός" αλλά οι μουσικές που συζητάμε δημιουργήθηκαν στο bandstand, αυτοσχεδιαστικά, με κόσμο από κάτω να φωνάζει, και συνήθως σε άλλες χώρες και άλλες εποχές. Αυτό απέχει αρκετά από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παίζει ένας bedroom player σήμερα.
Backing tracks υπήρχαν και παλιά, π.χ. aebersold. Αλλά ο στόχος ενός performing μουσικού είναι κάποια στιγμή να παίξει στον κόσμο out there. Αλλιώς καταλήγουμε σε υπερβολική εσωστρέφεια (στο bedroom μέσα) με ολίγο από μουσειακότητα. Και νομίζω αρκετά κοντινό είναι και το θέμα της άπειρης αναζήτησης εξοπλισμού, όπου σκοπός είναι να πετύχουμε ακριβώς τον ήχο του τάδε το 1973.
Όλα γίνονται πολύ πιο ξεκάθαρα όταν καταλάβουμε γιατί παίζουμε. Αν η απάντηση είναι "για να ξαναγράψω το σόλο του sultan of swings με backing tracks και να ακούγεται όπως του knοpfler στο δίσκο", αυτό είναι φυσικά αξιοσέβαστο, αλλά ίσως να μας πονάει και λίγο η πραγματικότητα ότι
α. έχουμε 2010
β. δεν θα νοιάξει και πολύ κόσμο πέρα από άλλους bedroomies που θα μας βάλουν thumbs up στο video
γ. αυτό το είδος της μουσικής είναι αυτοσχεδιαστικό και είμαστε λίγο εκτός στυλ όταν παίζουμε με παρτιτούρα
δ. το υπνοδωμάτιο είναι για ύπνο και σεξ :)
ε. Είναι απείρως πιο ικανοποιητικό να παίζεις για κοινό
τώρα πού ειναι το κοινό, αυτή είναι μια ερώτηση της οποία η απάντηση όντως πονάει... :-\
:-\