Για μενα, αυτος ειναι ο πιο σωστος τρόπος προσληψης της μουσικής, αλλά και ο πιο δυσκολος ταυτοχρονα (οχι για την δεσποζουσα, αλλά για αλλες πιο υπουλες).
Να παρεμβω εδώ λέγοντας πως ο χαρακτηρισμος «δεσποζουσα (dominant)» προσδιοριζει το ρόλο και τη λειτουργια της συγχορδιας, και όχι αυτο που ονομάζετε «ποιότητα» (που μαλλον ειναι σωστος ορος αλλά αλήθεια δεν τον εχω χρησιμοποιησει ποτε ;D )
Και έτσι πιστευω κι εγώ πως θα έπρεπε να ακουμε τις συγχορδιες. Ποτέ μεμονωμένα, αλλά πάντα σε ρόλο μεσα σε μια αλληλουχια.
Για τον Αμαραντιδη, επειδή προξενησα αποριες και ενστασεις. Με αυτο το βιβλιο διδαχθηκα αρμονία στο ωδειο. Προσφατα, και με αρκετές γνώσεις παραπάνω, το ξεθαψα και του εριξα μια ματια, και βρήκα πολλά κακογραμμένα σημεια. Θα το χαρακτηριζα ως βιβλίο προχειρο και κακογραμμένο. Έχει δε πολλές αστοχες εκφρασεις, για τις οποιες όμως δεν ευθυνεται ο ίδιος, αλλά ο Καλομοιρης, που τα εφερε απο τη Γαλλία κακομεταφρασμένα. Πλεον ομως το βιβλιο του Αμαραντίδη θεωρείται ξεπερασμένο.
Χωρις να αναφέρω καν πως προκειται για βιβλιο που απευθυνεται στα ΠΟΛΥ στενά πλαισια ενός ωδειου, με τον αχταρμά που χαρακτηρίζει τα περισσότερα. (Αυτον που λύνεις έργο σε στυλ κοραλ και σου επιτρέπουν τις 5ες του Μοτσαρτ...ακου σαχλαμαρες...5ες του Μοτσαρτ)
Τελοσπαντων, αυτά. Δεκτή καθε ενσταση, απλα ξεκαθαρισα τη θεση μου, με καθε επιφυλαξη να ειμαι λαθος και βλάκας :)