kpeyos

Ο Bonamassa και ο Haynes παίζoυν με Burstbuckers 1&2, για τους ZZ Top αν πας σε Seymour Duncan Pearly Gates θα είσαι πολύ κοντά για περισσότερα γκάζια μη σε απασχολεί, κοίτα τα πετάλια και τον ενισχυτή σου.

Αντικειμενικά καλοί oi WCR (αν και εμένα δεν μου άρεσαν ούτε οι Crossroads οι οποίοι δεν είχαν bloom και αρμονικές ούτε οι Darkburst/Godwood που άκουσα και μου φάνηκαν overwound/hot και με αρκετό treble roll off για τα γούστα μου) Αντικειμενικά και οι Fralin (οι RS/Fralin True '60s ήταν οι μαγνήτες που κράτησα στην R0 μου αν και είναι αρκετά dark), οι Lollar (για πιo high end), οι Skatterbranes (νέα μόδα), o Tom Short (για τους ψαγμένους), o Haussel κλπ είναι φοβεροί κατασκευαστές. Απλά ξεχωρίζεις το Α με το Α+. Όσοι ανέφερα στο προηγούμενο post είναι σε άλλο επίπεδο.

Κοίτα...οι Holmes κάνουν γύρω στα 700 χωρίς τελωνεία, oι Kloppmann 500 από Γερμανία, οι Rolph γύρω στα 450 χωρίς τελωνεία. Αυτοί καλύπτουν όλες τις γκάμες κλασσικών ήχων LP. Aντικειμενικά είναι και μια κλάση πάνω απ' οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή.

Σε ότι σε ότι αφορά τις Les Paul αλλά και γενικότερα τις διάφορες "κλασσικές" solid body ηλεκτρικές, που όλοι τις έχουμε στο μυαλό μας κάπως συγκεκριμένα, τελικά τα πρότυπα μπορεί να διαφέρουν κατά πολύ. Π.χ σε άλλον αρέσουν οι ελαφριές les paul με γλυκό ήχο και σκάσιμο, σε άλλον οι βαριές les paul με αττάκα και punch. Μπορείς να βρείς πολλές και στις δύο κατηγορίες. Απλά οι '59ρες και οι 60άρες ενδείκνυνται για την πρώτη περίπτωση και οι '68άρες για παράδειγμα για την δεύτερη. Στις 57άρες και τις 58άρες είναι λίγο πιο τυχαία τα πράγματα όσον αφορά το βάρος, ενώ κάποιες 58άρες των τελευταίων ετών είναι και chambered το οποίο μπερδεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, μιας και οι chambered είναι τελείως διαφορετικές κιθάρες ηχητικά από τις solid. Σε ότι αφορά το μπράτσο υποθετικά οι '57 και οι '58 έχουν το boatneck παχύ μπράτσο, οι '59 το ασύμμετρο '59 προφίλ, και οι '60 το slim taper. Στη πράξη επειδή το μπράτσο υπόκειται σε hand sanding καμία δεν είναι ακριβώς ίδια με την άλλη. Οι καλύτερες Custom Shop είναι βάσει της αξίας τους σήμερα αυτές του ά εξαμήνου του 2003 με τα brazilian rosewoods και γενικότερα οι historic του 2002-2004. Αυτό γιατί όσο περνούσε ο καιρός και αυξανόταν η ζήτηση η Gibson άρχισε να χρησιμοποιεί και σε αυτές φθηνότερα ξύλα και να μας πλασάρει και εκεί το chambering. Το VOS αναφέρεται στη σωστή απόχρωση φινιρίσματος και απλά είναι ένας πιασάρικος εμπορικός όρος για τις Historic. Oι Historic δεν ήταν αποτυχημένο μοντέλο πριν αλλάξουν όνομα φυσικά. Τέλος η καλύτερη Custom Shop Gibson είναι αυτή που θα μας κάτσει στο χέρι και στο αυτί (παρόλα αυτά όμως διαβάστε και κανα παλιότερο thread του S9F). ;) Τέλος όποιος πάει να δώσει 4000+ για κιθάρα, ας φροντίσει να έχει κι έναν ενισχυτή της τάξης των 2000+ κι άλλα 500-700+ για μαγνήτες, γιατί αν είναι να παίζεις με τους Burstbuckers σε Blues Junior... :-[ Y.Γ 1 Τα bumblebee caps της Gibson στις VOS είναι απλά rehoused κεραμικά και ουδεμία σχέση έχουν με τα original paper in oil. Πολύ καλύτερα και vintage correct είναι τα Bumblebees της Luxe. Υ.Γ 2 Παρόλα αυτά πολύ μεγαλύτερη διαφορά υπάρχει στον ήχο και την συμπεριφορά των ποτενσιομέτρων αν κάποιος αλλάξει τη συνδεσμολογία σε 50s wiring παρά αν αλλάξει πυκνωτές. Y.Γ 3 Βάσει specs η Tokai LS430 μάλλον ξεφτιλίζει όλες τις σύγχρονες Les Paul.

Γράφει καλές pop μελωδίες; - Ναί. Είναι δύσκολο να γράψεις μια pop μελωδία; - Σίγουρα περισσότερο απ' το να γράψεις 100 riff σε 27/16. Υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις που αξίζουν σήμερα πολύ περισσότερο από την Monica; - Ναι. Αν ξεκολλήσει κάποιος απ' το πληκτρολόγιο ας πάει να ακούσει την Άννα από τους Sigmatropic, την Βιργινία από τους Install, την Αδαμαντίνη από τους Birthmark, την Χαρά από τους Allison. Είναι η Monica καραεμπορική; Σίγουρα όχι. Δεν έχει εκμεταλλευτεί ούτε στο 1/1000 της ευκαιρίες προβολής ακόμη και με "κλασσικά" ονόματα του χώρου. Την τελευταία φορά μάλιστα που την είδα να περνά με την κιθάρα της στην Κολοκοτρώνη μου έκανε εντύπωση και το πόσο low profile έχει παραμείνει. Έχει σπρωχτεί από τα ΜΜΕ; Αδιαμφισβήτητα και πέραν του αναμενόμενου τον πρώτο καιρό. Αυτός που άνοιξε αυτό το thread έχει γράψει ποτέ pop μελωδία που να στέκεται; Πολύ αμφιβάλλω. Μάλλον για progressivometalla ή για shredobluesa τον κόβω...

Aν μιλούσαμε για μια κιθάρα η οποία θα ενδιέφερε να πουληθεί ως vintage τότε η αλλαγή μαγνητών μπορεί να μείωνε την αξία δραματικά. Στην περίπτωση σου ουδένας λόγος ανησυχίας υφίσταται. Οι περισσότεροι αλλάζουν μαγνήτες ακόμα και στις R9. Tώρα για μαγνήτες. Γενικότερα για τον ήχο του Knopfler θα χρειαστείς έναν σχετικά overwound neck, γύρω στα 8,5 έδειχνε ο μαγνήτης της κιθάρας του που έτυχε να έχω την τύχη για εδώ. Ο μαγνήτης ήταν special order από τον Lindy Fralin, και είχε αλλάξει μόνο τον neck. Ο Bridge ήταν stock και απ' ότι κατάλαβα δεν τον χρησιμοποιούσε. Ο ήχος του Slash στο Apetite είναι στην αντίπερα όχθη, underwound και τσιριχτός από τους SD AlnicoII. Εγώ θα σου προτείνω τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου μαγνήτες για ήχο Slash, όχι τόσο τσιριχτούς αλλά περισσότερο all around (νομίζω ότι πλέον τους χρησιμοποιεί και ο ίδιος) οι οποίοι έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν θα χρειαστεί να αποχωριστείς τα nickel καπάκια μιας και ακούγονται πολύ καλά και με αυτά. Sheptone AB Custom (Andy Brauer Set). Επίσης θα χρειαστείς και τι kit RS Guitarworks με τα ποτενσιόμετρα vol, tone και τους Luxe πυκνωτές.

Νομίζω ότι το neck heavy είναι περισσότερο θέμα συνήθειας και δεν είναι κάτι φοβερό. Καλύτερα πήγαινε και δοκίμασε αν θες να αγοράσεις δες. Αν σου κάθεται στο χέρι και δεν είναι και κανένα τούβλο στο ακουστικό παίξιμο και παρ'την. Για να μην παρεξηγηθώ κι από κομμάτι σε κομμάτι της ίδιας σειράς υπάρχουν πάντα διαφορές.

Από κάποιες απόψεις αξίζει κι από άλλες όχι... Α. Τα μειονεκτήματα. 1. Το QC της Gibson ξεχωρίζει όλα τα κομμάτια ξύλου ανάλογα με το βάρος και τα βάζει ανάλογα σε όργανα με βάση την κατηγορία τιμής. Αυτό γίνεται από τις Junior και τις Studio μέχρι και τις Custom Shop Reissue. Άρα φθηνότερο όργανο - χειρότερα/βαρύτερα ξύλα (για όποιον θεωρεί ότι παίζει ρόλο). Στα υπόλοιπα (set up - fretting κ.λ.π) στα φθηνότερα μοντέλα απλά δεν υπάρχει QC. (Αυτό το τελευταίο είναι δικό μου συμπέρασμα). 2. Δείχνει πιο φθηνή κι απ' ότι είναι. 3. Οι μαγνήτες που φοράει η συγκεκριμένη είναι από τους χειρότερους που μπορεί να φορέσει μια SG, αν κάποιος ψάχνει για vintage ήχο. Β. Τα πλεονεκτήματα. 1. Το QC της Gibson τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι χάλια. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να γλιτώσεις λεφτά τα οποία παν τζάμπα και να την δώσεις με το που θα την πάρεις για ένα καλό set up, ακόμα και για ένα refretting του γούστου σου και να είσαι σίγουρος ότι η κιθάρα σου θα έχει καλύτερο playability από πολλές πολύ ακριβότερες Gibson. 2. To ότι δείχνει φθηνή την κάνει πιο "αλήτισσα". 3. Όλοι κάποια στιγμή αλλάζουν μαγνήτες στις Gibson. Δεν χρειάζεται να πληρώσεις παραπάνω για τους "premium" μαγνήτες της Gibson. Yπάρχουν στο εμπόριο δεκάδες καλύτεροι μαγνήτες κι από τους Burstbuckers και από τους '57.

Δεν εννοούσα τους Wide Range που παίζει ο Buckland, αναφερόμουν σε PAF προσανατολισμού διπλούς (όπως οι Tonerider που προτείνεις). Τέλος πάντων ο καθένας με τις προτιμήσεις του.

Aν και δεν είμαι Telecasterάκιας εδώ και πολλά χρόνια, έχω όμως κάνει αρκετές δοκιμές σε vintage style διπλούς. Γνώμη μου είναι ότι σε γενικές γραμμές είναι λίγο ατυχής σαν επιλογή σε ελαφριές ας πούμε κιθάρες (οι vintage style διπλοί πάντα), γιατί έχουν σαν κύριο προσανατολισμό όργανα με περισσότερα μπάσα και punch οπότε καταλήγουν να ακούγονται ασθενικοί σε όλα τα υπόλοιπα (μιλάω πάντα για καθαρούς ήχους, στα γκάζια ως γνωστόν όλα πάνω κάτω ίδια είναι). Υπάρχουν όμως πάρα πολλές άλλες επιλογές αν σκεφτείς να πας σε humbuckers "κανονικού" μεγέθους. Πολύ δημοφιλής επιλογή είναι οι filtertron σε humbucker μέγεθος μαγνήτες του TV Jones για παράδειγμα. Υπάρχουν πάρα πολλά clips στο youtube με Telecasters που τους φοράνε. Άλλη μια επιλογή είναι οι P90 σε μέγεθος διπλού που αν παραγγείλεις από Lollar τους παίρνεις μαζί κι αυτούς και τελειώνεις (ο Lollar γενικά στους P90 θεωρείται "πρώτο όνομα", πολύ περισσότερο απ' ότι στους Ηumbuckers). Απλά να παραγγείλεις πιο hot της γέφυρας (ή πιο αδύναμο τον neck) για να ισορροπούν καλύτερα. Αν πάς για διπλούς, με τον κίνδυνο να φάω γιαούρτια απ΄όλο το forum, θα σου προτείνω τους DragonII από την PRS. O λόγος είναι ότι είναι πιο "ξυρισμένοι" στα πρίμα έχουν αρκετά μεσαία για να μπαίνουν στις πιο ελαφριές κιθάρες της PRS. Επίσης σου δίνουν την δυνατότητα να τους splittάρεις σε μονούς με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα σε σχέση με άλλους μαγνήτες που όταν splittάρουν ο ήχος τους είναι χάλια και έτσι η κιθάρα αποκτά μεγάλη ευελιξία. Τους μαγνήτες του Lollar δεν νομίζω ότι τους φέρνει κάποιος στην Ελλάδα. Μάλλον θα πρέπει να παραγγείλεις απ' ευθείας από τον ίδιο.

Κατ' αρχάς καλό θα ήταν να περιέγραφες με τι κιθάρα - ενισχυτή και εντάσεις θέλεις να παίξεις. Οι βασικές διαφορές ενός compression και ενός boost: 1. Το compression αλλάζει σίγουρα τον ήχο σε attack (περισσότερο) δυναμικές (λιγότερες) και συνολικά τον "παχαίνει" στις περισσότερες περιπτώσεις. Το χρησιμοποιούμε όταν έχουμε ένα set up που του λείπουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Π.χ: Μια κιθάρα Fender style με μονούς που ακούγεται άλλα 'ντ' άλλων από δυναμικές στις διάφορες περιοχές της ταστιέρας, ή όταν θέλουμε να κάνουμε πιο άνετο το παίξιμο στα καθαρά ή ακόμη και στα βρώμικά όταν έχουμε έναν ενισχυτή/μεγάφωνο που έχει μεγάλο headroom και δεν κομπρεσσάρει μόνο του. Σκέψου τους

Aν θες τη μέγιστη ευκρίνεια στα γκάζια και έναν αρκετά διαφορετικό ήχο από αυτόν που έχεις ως τώρα και από τις δύο κιθάρες μπορείς να πας σε μαγνήτες PRS. Είτε στους #7 για πολύ καλά καθαρά και ήχο που θυμίζει σχεδόν μονούς (χωρίς θορύβους κ.λ.π) είτε στους Dragon II που έχουν πολύ ιδιαίτερο ήχο (πολύ ιδιαίτερα μεσαία, ελαφρύ reble roll off). Πάντως πρόκειται για μαγνήτες που διατηρούν την ευκρίνειά τους όσο γκάζι και να βάλεις (βασικά όσο πιο πολύ βάζεις, τόσο πιο καλά ακούγονται). Πάντως αν μιλάς για το gt2 της sansamp σαν booster τότε νομίζω ότι σε σχέση με τον υπόλοιπο εξοπλισμό σου είναι ο αδύναμος κρίκος. Πάρε καλύτερα ένα (κλώνο) Super Hard On να σωθείς...

Λίγο περίεργο που δεν σου κάνουν οι Stock μαγνήτες για το στυλ που περιγράφεις. Τί δεν σου αρέσει, με τι υπόλοιπο εξοπλισμό παίζεις; Μια γενικότατη πρόταση είναι να την πας σε πιο high fi προσέγγιση με έναν Seymour Duncan JB στην γέφυρα και έναν '59 στο neck. Aλλά θα βοηθήσει αν απαντήσεις τα προηγούμενα. Επίσης καλό θα ήταν να έχουμε και το διαθέσιμο budget.

Kατ' αρχάς δεν έχω παίξει με τον ενισχυτή σου πράγμα βασικό, οπότε απαντάω μόνο σε σχέση με το μεγάφωνο. Το AlNiCo της Jensen είναι μακράν το πιο αδύναμο μεγάφωνο από πλευράς έντασης, και με πολύ έντονο χρωματισμό του ήχου. Έχει την τάση να κλατάρει ακόμα και με ελάχιστα μπάσα και να κομπρεσσάρει υπερβολικά με έμφαση στα υψηλομεσαία. Όλα αυτά όμως δεν είναι απαραίτητα κακά, αν θές να παίξεις lo fi blues ή jazz με αναφορές στις δεκαετίες 40-50. Εκεί που πραγματικά λάμπει όμως είναι το αρχέγονο αμερικάνικο garage... To μόνο αντικειμενικά αδύναμο σημείο του είναι τα αρκετά σκληρά πρίμα σε σχέση με τα original Μade in USA Jensen. Εγώ θα σου προτείνω τα weber σαν πιο all around ήχο αλλά κοντά σε αυτό που ψάχνεις. Το weber 10A125 Αlnico μάλλον είναι ότι πρέπει. Kαι μάλλον θα χρειαστεί να παραγγείλεις απ' έξω.

Και όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο για έναN καλό PAF (Original αν είναι δυνατόν για να έχει και το mojo) και έναν Twin του '65 αν πραγματικά θες να παίξεις...μπουζούκι!

Δεν νομίζω να βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου πεί ότι δεν είναι ποιοτικοί μαγνήτες. Από 'κει και πέρα πολύ χρήσιμο είναι ένα τηλέφωνο στον Τim. Τα απαντάει ο ίδιος και είναι πολύ ευγενικός και πρόθυμος να συζητήσει για τα διάφορα μοντέλα σε σχέση με την κιθάρα και το υπόλοιπο set up σου.

Mερικές ακόμα... St Blues Missisipi Bluesmaster - 739 ευρώ http://www.thomann.de/gb/st_blues_guitars_mississippi_bluesmaster_p90_gt.htm Duesenberg '52 Senior - 1399 ευρώ http://www.duesenberg.de/duesenberg/en_inst.php?id=52sen http://www.thomann.de/gr/duesenberg_d52gt.htm Ας δούμε και μερικές πιό high end... Gibson Les Paul Jr V.O.S - 1880 ευρώ http://www.thomann.de/gr/gibson_lp_junior_1957_vos_vsb.htm Nick Huber Junior - 2250 ευρώ http://www.maxguitarstore.com/store/index.php?productID=5514 Hamer Special Korina http://www.hamerguitars.com/?fa=detail&mid=1448 - $3900 List Price Collings 290 http://www.collingsguitars.com/Instruments/?ID=40 Schroeder (custom guitars) http://www.schroederguitars.com/gallery/custom-orders/white-limba-shorty-rts-0012 http://www.schroederguitars.com/gallery/custom-orders/monk-chopper

Στις πιο bright κιθάρες και ο Seymour Duncan Custom Custom είναι μια καλή λύση, σε συνδυασμό ιδιαίτερα με έναν Pearly Gates στο Neck. Γενικά, μην πας σε πολύ δυνατούς μαγνήτες, και άλλαξε και κανα μεγαφωνάκι στον Defender στο μέλλον, είναι το δεύτερο σημαντικό σημείο στο eq σου μαζί με τους μαγνήτες.

Aπό κοντά πάω στοίχημα ότι το μαύρο πλαστικό για τα ντουβάρια που είναι περασμένες σε συνδιασμό με το φθηνιάρικο hardware θα δείχνουν απαίσια.

Hλία, μην νομίζεις ότι υπήρχε και καμιά φοβερή διαφορά. Αν κρίνω από τα clips τουλάχιστον, εμένα μου ακούγονταν ολόιδιοι με τους AII που είχα στη Les Paul μου.

To καπάκι της Epiphone 99,9% κάνει. Υπάρχει και βιντεάκι της RS Guitarworks που δείχνει πως βγαίνει-μπαίνει... Κάνε κανα google... Αν φτάσεις στα 300 ευρώ πάντως ούτως ή αλλιως μπορείς να βάλεις ότι γουστάρεις...

πάντως αν την ψάξεις λίγο και σε κανα ξένο forum (π.χ gear page) στα μεταχειρισμένα ότι και να αγοράσεις θα σου βγεί στην ίδια τιμή με τους Duncan πάνων κάτω. Εγώ πάντως από κει αγοράζω συνήθως.

Kατ' αρχάς ο καθένας έχει και μια θεωρία για το πώς ακούγεται ο "Original P.A.F". Γαι μενα ο Antiquity είναι αρκετά χαμηλότερα από μαγνήτες της ίδιας ακριβώς φιλοσοφίας όπως οι RS/Fralin Τrue 60s και οι Dr. Vintage. Νομίζω ότι γενικά δεν πολυστέκεται, εμένα πάντως δε μου άρεσε. Το αν έχουν uneven winding δεν το ξέρω. Τέλος ο Seth για τα λεφτά του είναι ένας καλός μαγνήτης. Ούτε αυτός μπορεί να συγκριθεί βέβαια με μια πλειάδα μαγνητών που έχουν χαρακτηριστικά μεταξύ PAF και Τ-Τops και οι οποίοι βγαίνουν πλέον από πολλές boutique εταιρείες, γιατί χάνει πάρα πολύ σε string separation.

Ναι μάλλον έχεις δίκιο, παρ' όλα αυτά εγώ προτιμώ τον Seth. Ο Αntiquity μου φάνηκε απλά μουντός...

Συνήθως στα σκαφάκια συνηθίζονται πολύ χαμηλού output μαγνήτες. Αλλά πρέπει να μας δώσεις κι έναν προσανατολισμό. Πάντως οι Bare Knuckle "Stormy Mondays" και οι WCR "Crossroads" είναι κορυφαίοι (και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους) αν πάς σε vintage ήχο. Αν πάς σε πιο εξεζητημένες λύσεις μπορείς να κοιτάξεις τους Skattebranes "Shawbranes", και τους Throbak SLE (που είναι όμως πανάκριβοι). Σε budget λύση, Seymour Duncan AlNiCo II Pro και Seymour Duncan Seth Lover. Γενικά να προτιμήσεις έναν μαγνήτη με αρκετά πρίμα είτε κοντινό στους πρώτους humbuckers της Gibson που ήταν ψοφιοι (όπως είναι οι Stormy) είτε κάτι κοντινό στους Τ-Tops που ήταν πολύ πριμάτοι (όπως είναι οι WCR, οι Τhrobak και οι Skatterbranes). Κάνε και μια αναβάθμιση σε ποτενσιόμετρα κ.λ.π να μπορείς να δουλεύεις και το tone, κάν' την 50s wiring και θα έχεις έναν κλασικό ήχο.