dimsonic

σε έβαλα άδικα σε κόπο μου φαίνεται

Ισως γίνομαι πιο κακός απο οσο πρεπει αλλα μια μπλουζ μπαντα δεν θελει μαεστρο και καπως ειμαι σιγουρος οτι αυτός δεν ειναι ο κιθαριστας. Ειμαι σιγουρος παντως οτι αυτος τους προσλαμβανει ή τους απολυει.

τη γκρούβα δεν την διδάσκει κανένας μαέστρος. την έχει η μπάντα ή δεν την έχει. Ανώνυμοι = δεν γράφουν τα ονόματά τους. Τους ξέρεις? Εδώ λέμε ότι δεν ξέρουμε καν τον Μπονυ

φίλος... η γκρούβα βγαίνει από τσι άλλοι. Τσι ανώνυμοι. Με τη μπάντα αυτή γκρουβάρει κι ο Χρήστος Σαντικάι αμα λάχει.

πού τους βρίσκετε όλους αυτούς του άΜπαλους ωρέ....θελω να μάθω...

κι η τραγωδία (από το BBC4)

τα παιξίματα σ αυτό το δίσκο είναι τόσο απλά που είναι πανδύσκολα. Κι απo τον Danny κι απο τον Peter μου είναι αδιανόητο ότι τις μουσικές αυτές τις έφτιαξε ΑΥΤΟΣ ο ΜΠΑΡΜΠΑΣ

Δύσκολο γιατί εδώ και πολλά χρόνια δεν ακούω αυτούς που παίζουν: πολλές νότες και γρήγορα ή υπερβολικά γρήγορα, με παραμόρφωση, ανεβοκατεβατζήδες, αρπέτζιος, τεως μεταλλάδες... σταρ και ήρωες (με παντόφλες ή χωρίς)...κάτι γίνεται

με όλα αυτά?

μπορούμε κάλλιστα να πάρουμε έναν αγαπημένο που σήμερα ίσως "μισούμε"

δεν θα ήταν πρέπον (δεν τον πολυακούω βέβαια)

κάτσε πρώτα να πάρω ένα σκαμνί να πάω στο ψηλό ράφι....

να πω που μ αρέσει για να τον σκίσετε ή που δεν μ αρέσει για να τον σκίσετε? τώρα βέβαια θυμήθηκα ότι εσένα δεν πρέπει να σε μιλάω

αυτό μ αρέσει εμένα

μαζί σου μάστορα. άστους να λένε, άστους να πουν. (το παρακάτω το ξέρεις)

όχι, αυτός με άρεζε. Οπότε δεν θα υπάρχει πνεύμα αντιλογίας.

γειά στο στόμα σου! http://www.openculture.com/2017/07/watch-12-year-old-joe-bonamassa-shred-the-blues-as-he-opens-for-b-b-king-in-1989.html το ξεσκίσαμε και πάλι. Σ.Σ. ο άλλος φαγώθηκε να ακούσω Dream Theatre... επειδή θα βρεθούν και άλλοι φιλότιμοι προσυλητιστές, σας δηλώνω ότι προσπάθησαν και άλλοι και μόνος μου τουλάχιστον 5-6 φορές στα τελευταία 15 χρόνια να με κάνουν να τους ακούσω. Κάθε φορά άκουγα από 1-2 δίσκους. Αν έλεγα ότι δεν άντεχα περισσότερο από 10 δλ σε κάθε κομμάτι δεν θα ήταν υπερβολή. Η τελευταία φορά έγινε πριν από 2 ώρες. Ευχαριστώ δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανα. (btw πιστεύω ότι όλοι τους είναι μουσικάρες και παιχταράδες)

αυτός ίσως δεν είναι. Είναι όμως όλη η μπάντα

δεν παραδέχτηκα ότι ήταν for free ήταν τρόπος του λέγειν. Ήταν στο πακέτο. Ή όλο ή τίποτα. Εσύ τα δέχεσαι ως bonus Απάντησε όποτε θες. Θα ήταν ενδιαφέρον. Σύγκριση στην δική μου περίπτωση δεν υπήρχε πουθενά. Δεν μου αρέσει διότι δεν έχει φτιάξει τίποτα δικό του που να το θυμάται κάποιος. Ασε τη φωνή που είπε άλλος είναι ψάρι. Ροφός Ξέρεις ότι στα δικά μου νιάτα θεωρούσαμε τον EC ψάρι? Για να καταλάβεις τα μέτρα σύγκρισης. (τώρα κάνω σύγκριση). Ούτε στους yardbirds, ούτε στους cream ούτε στους faith ήταν η φωνή... Αργότερα τον αποδεχτήκαμε... Δεν είναι τυχαίο που ο Μπονυς βγαίνει πάντα με κάποια δευτερο τριτοκλασάτη γυναίκα. και το άλλο που σου είπα, προφανώς κανείς δεν θα τολμήσει να πει δεν μου αρέσει ο Μπονυ. Την άλλη μέρα θα χάσει κάτι εκατομύρια κλικς. Οπότε μ αρέσει ο Μπόνυς μ αρέσει και ο Μπίμπερ γουάι νοτ... που όταν το ακούγαμε το 1975 γελούσαμε με τον George Terry... που να φανταζόμασταν οι δύσμοιροι τι θα μας περίμενε 45 χρόνια μετα

κοίτα να δεις. γι αυτό αρχικά δεν ήθελα να γράψω. Διότι έχω ξεκαθαρισμένη άποψη και όπως είδες τεκμηριωμένη. Και με τσατίζει αυτό, να μου λενε τρολλάρεις, μετά να μου λένε όχι γράψε και πες, και να κάθομαι να ξαναβάζω το μυαλό μου σε τάξη να βρίσκω επιχειρήματα για να μην μου πουν στο τέλος και συ κι ο γρύλλος σου και τελικά....αυτά που γράφω στο βρόντο. Λοιπόν έστω απάντησα στα 2. Τα άλλα 5? Δεν ήταν τεκμηριωμένα και αναλυμένα σωστά? Τι έχεις να πεις πάνω σ αυτά? Και αναφέρθηκε πάλι ο ο Πετρούτσι. Σιγά ρε παιδιά. Ακούσατε έτσι για γεύση τον Khan? Ελεος πια με τους δακτυλισμούς και το look ma no hands. Υπάρχει κι άλλο πράγμα στις κιθάρες εκτός από ταχύτητα. και νόμιζα ότι το καλύψαμε αυτό γύρω στο 75

Τα αλλα ειναι free of charge

ξεκινώ με disclaimer. Απαντώ επειδή μου ζητήθηκε (διότι έχω τοποθετηθεί πολλές φορές σοβαρά για τον εν λόγω και αφού έγινε αυτό (πολλές φορές) μετά έμεινε η ρετσινιά ότι τρολλάρω). Τι δεν μου αρέσει? Πολλά. 1. Τέτοιοι κιθαρίστες 10 στο σωρό που λενε στο χωριο μου. Αυτά τα πράγματα, συγνώμη που θα το πω τα παίζει οποιοσδήποτε γράφει και φτιάχνει μουσική και ανεβάζει στο νοιζ. Ξέρετε ποιούς λεω. Δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα γιατί σταμάτησα να ασχολούμαι με το άθλημα που λεγεται μπλουζ από τότε που κατάλαβα ότι πρέπει να το κάνουν αυτοί που το νιώθουν ή τουλάχιστον έχουν μια μακρυνή συγγένεια με το είδος. Δεν γράφω ονόματα, αλλά πάρτε την μπάντα αυτή, το beacon theatre με τους γραββατωμένους των 100 δολαρίων θεατές, τις μαυρούλες να τραγουδάνε και βάλτε έναν δικό μας απο εδώ, δώστε του ένα κουστούμι στενό αρμάνι, μαύρο τετράγωνο γιαλί, βγείτε προηγουμένως στα κανάλια να λέτε ότι έχει συλλογή 1000 κιθάρες και δεν θέλει να αγοράσει την κιθάρα του Peter Frampton γιατι έχει πολλές gibson και θα τους πάρει τα σώβρακα. Και μη μου πείτε αν ο δικός μας δεν έχει φωνή γιατί κι αυτός δεν έχει. Και μη μου πείτε τα έκανε με τον ιδρώτα του. Γιατί μόνο έτσι δεν τα έκανε. 2. Η επιτήδευση, το όλο σκηνικό, το ντύσιμο, το "κοιτάτε να δείτε" θα σας παίξουμε και γμ το μπλουζ όπως κανείς άλλος. 3. Το σπρώξιμο. Εκ του 0 (μηδενός είναι αυτό) μας ξεφουρνίστηκε ο κιθαριστας. Εχω ενα πιστεύω στα χρονια που ακούω συστηματικά μουσική (δεν γράφω νούμερο, καιρός είναι να πάψω γιατί ορισμένοι με παίρνουν στο ψιλό). Το πιστεύω λέει "ό,τι δεν έχω ανακαλύψει ως καλό μόνος μου, δεν είναι καλό και είναι προϊόν μαρκετινγκ". Τον Μποναμάσα τον βρήκα μπροστά μου μια μέρα ως τον θεό των μπλουζ, το παιδί θαύμα, αυτόν που θαυμάζουν οι μεγάλοι (ξεκινάμε από EC και βάλε - γι αυτούς πιό ύστερα), αυτόν που έχει πουλήσει ..μύρια δίσκοι (σε μια εποχή που δεν υπάρχουν δίσκοι), το παιδί που χωρίς τίποτα, πολύ σοφά πλασαρίστηκε από τα 10 του χρόνια όταν τον πήγαινε ο μπαμπάς στα καμαρίνια του ΒΒ King και όλων των μεγάλων να τους δείξει πόσο καλά παίζει ο γιός του - πόσο καλά δηλαδή χρειάζεται ένας δεκάχρονος να παίξει πεντατονική- και να ψήνει και να παρακαλάει να τον ανεβάσουν στη σκηνη σε πρώτη ευκαιρία. (υπάρχουν βίντεο έξω, γιατί ο μπαμπας τα βιντεοσκοπούσε κι όλας). 4. Το ότι το σπρώξιμο απέδωσε. 5. Το σπρώξιμο από τους peers. Εν τάξει όχι ακριβώς peers, μην τρελλαθούμε κι όλας, αλλά σίγουρα peers στο we're only in it for the money. Πχ ο EC που έλεγα, στη δύση της καριέρας τους και της ζωής του. Γεμίζει χωρίς προσπάθεια γήπεδα, αλλά δε βλάπτει οικονομικά να συμβαδίζει με τον εκλεκτό του συστήματος. 6. Το κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ο μεγάλος Big Jim Sullivan (για όσους δεν ξέρουν ήταν ο κιθαρίστας του Tom Jones, δάσκαλος του Ritchie Blackmore κλπ) , που πάντα θαύμαζα, σε όλη του τη ζωή και καριέρα που ήταν μεγάλη (όσο μεγάλη είναι μια καριέρα ενός sideman) ήταν χολωμένος με τον Page (που στις αρχές του 60 ήταν οι δυό μόνοι session players στο Λονδίνο) γιατί πήρε τα μπλουζ και τα γιγάντωσε και τα έκανε μια τεράστια money making machine. Δεν συμφώνησα ποτέ 100% μαζί του, γιατί οι Zep ήταν πραγματικά ευρηματικοί, αλλά είχε ένα δίκιο. Και αυτό το δίκιο που είχε το βλέπουμε στην περίπτωση του Μποναμασα. 7. κατά τα άλλα το να παίζει κανείς εξαιρετικά δεν αρκεί (πέραν κάθε αμφισβήτησης - αλλά επαναλαμβάνω το να παίζει κανείς κιθάρα σήμερα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό. Οι πλατφόρμες έξω έχουν χιλιάδες, χιλιάδες κιθαρίστες που ανεβάζουν απίστευτα πράγματα. Ποιός τους ακούει και ποιός τους ξέρει? Κανείς. Τι λείπει? Βλέπε 3. και 4. Τα ονόματα τα είπατε μόνοι σας και τα κάνω copy paste, Σατριανι, Βαι, Τζονσον, Γκιλμπερτ, Μαλμστιν, Πετρουτσι εξαιρετικοί όλοι πλην (για μένα) αδιάφοροι. Χτες θυμήθηκα κατα τύχη τον Steve Khan που άκουσα τυχαία επίσης το 1978-79 σε ένα μόνο κομμάτι με τους Blood Sweat and tears και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και άκουσα σερί 4-5 δίσκους του. Κάθε κομμάτι ...ευτυχία. Λυπάμαι που το λέω, μ αυτούς όλους δεν αντέχω μισό λεπτό. Δεν είναι τυχαίο που στην μουσική βιομηχανία οι συνθέτες - στιχουργοί παίρνουν το κομμάτι από την πίτα και οι εκτελεστές τα ψίχουλα. Απο νωρίς καταλάβανε ότι πολλοί παίζουν αλλά λίγοι συνθέτουν. Πόσα ξέρετε από Clapton, Rory, Beck, Page, Allman, κ.α. ως συνθέτες και πόσα από τους παραπάνω? Βιρτουόζοι πολλοί υπήρξαν αλλά δεν έμειναν στην ιστορία αν δεν είχαν περάσει κι από τη σύνθεση. Ο φούζιος τα είπε πιό πάνω πιό πολιτισμένα και συμφωνώ 100%. Εγώ πάλι θα φάω το ξύλο.

εδώ και κάποιο καιρό παράλληλα με το stereo line out από το rack μου χρησιμοποιώ και μια τρίτη είσοδο μέσω ενός di box στην είσοδο ενός μικροφώνου. Την τρίτη είσοδο την παίρνω απ ευθείας από την κιθάρα και την έχω εντελώς dry σε περίπτωση που θελω να προσθέσω εφέ στη μίξη. Θέλω να αντικαταστήσω το φτηνό (πάμφθηνο) di box που έχω που απλώς βρέθηκε στο σπίτι με κάτι της προκοπής. Υπάρχει κάτι που να έχετε δοκιμάσει μέχρι τα 100 ευρώ?

Το παρορμητικό το πλήρωσα αρκετές φορές με αρκετά πράγματα στο ράφι. Αντίθετα ό,τι μελετήθηκε σχολαστικά απέδωσε Η άρτια παραγωγή πάντα είναι holy grail. Από την άλλη θεωρητικά έχουμε εξοπλισμό που φτάνει και περισσεύει για να υποστηρίξει την έμπνευση. Μήπως τελικά λείπει αυτή? ή βαριόμαστε και ψάχνουμε δικαιολογίες?