Μιλώντας για Αυστρία...
Το 1987 είχα πάει για διακοπές καλοκαίρι στην Αυστρία. Συγκεκριμένα μέναμε σε ένα χωριο κοντά στο Klagenfurt. Ήμουν αδειούχος ραδιοερασιτέχνης, όπως και η σύζυγος και οι κουμπάροι μου στο άλλο αυτοκίνητο. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε τίποτα. Όντας ραδιοερασιτέχνες είχαμε ασύρματη επικοινωνία στην Ελλάδα και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να έχουμε και εκεί, πολύ χρήσιμο όταν ταξιδεύουν δυό αυτοκίνητα και θες να συνεννοηθείς. Ελα όμως που είναι ξένη χώρα. Για να πάρουμε και να διατηρούμε άδειες στην Ελλάδα έπρεπε να περάσουμε από 40 κύματα, γραφεία και υπουργεία Συγκοινωνιών και φυσικά σε βλέπανε όλοι με μισό μάτι, ιδίως μετα τη μεταπολίτευση: "τι είναι αυτό? ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ ????". Πάντως είναι κάτι που προβλέπεται από τις διεθνείς διατάξεις. Πηγαίνεις σε ξένη χώρα και χρησιμοποιείς την άδειά σου με κάτι πρόσθετο στο διακριτικό σου, συνήθως μια κάθετος και το διακριτικό της ξένης χώρας.
Είπαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Μιλάμε τώρα είμαστε σε μια μικρή πόλη, πως λέμε...Λάρισα, Καβάλα.... Τι υπουργεία και κολοκύθια...
Φτάνουμε γύρω στις 14.30. Λέμε πάμε να ρωτήσουμε στο Δημαρχείο. Μπαίνουμε μέσα ρωτάμε αγγλογερμανικά στην υποδοχή, μας λένε γραφείο αριθ. τάδε.
Πάμε στο γραφείο, ήταν μέσα ένας υπάλληλος και έτρωγε μεσημεριανό... Σηκώθηκε, μας ζήτησε συγνώμη, αλλά ήταν ώρα διαλείμματος - φαγητού. Του λέμε να έρθουμε άλλη ώρα? Όχι όχι λέει.
Του εξηγούμε πάνω κάτω τι θέλουμε και του δείχνουμε τις ελληνικές άδειες, γραμμένες φυσικά σε άψογα ελληνικά.
Κάθεται σε μια γραφομηχανή βάζει μια κόλλα χαρτί και μας γράφει αμέσως 3 άδειες με την προσθήκη /ΟΕ μας τις δίνει και μας στέλνει στο ταμείο όπου πληρώσαμε νομίζω από 20 σελίνια ο καθένας. 15.15 είχαμε φύγει με τις άδειες στα χέρια μας