Grey

Μα αυτό είναι το θέμα με τη δικιά μας.Αυτή από την πρώτη στιγμή ήθελε να εγκατασταθεί αλλά εγώ δεν την άφηνα...Και τότε είναι που έβαλε μπροστά το little by little trick. Παίρνω μάλιστα όρκο ότι κάποια στιγμή που κοιταζόμασταν την άκουσα να λέει "δεν με στειρώνετε κιόλας να μη σας έχω κι υποχρέωση;" Το οποίο και έγινε φυσικά.

Και τι γίνεται με την περίφημη αγάπη/πίστη των σκύλων;Τέτοιες εκδηλώσεις συναισθημάτων δεν απαιτούν μια κάποια αυξημένη νοημοσύνη;

Αλήθεια,για πες. Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη να μην ισχύει κάτι τέτοιο. Όσο για το ανθρώπινο είδος,θαρρώ ότι μόνο εκθετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Ο χειρότερος άνθρωπος είναι η πιο επιζήμια μορφή ύπαρξης. Ο καλύτερος η πιο ωφέλιμη.

Δεν θέλω να χαλάσω το παραμύθι κανενός(ούτε το δικό μου) αλλά αυτά περί "ανεξαρτησίας" της γάτας νομίζω πως δεν ισχύουν.Η ανικανότητα της να εκπαιδευτεί σε σχέση με τον σκύλο έχει να κάνει ξεκάθαρα με την εγκεφαλική υπεροχή του δεύτερου.

Είναι η Λούνα. Το πλάνο είναι καλλιτεχνικό γιατί κρύβει τη διάπλαση του ζωντανού. Τέρμα καλοφαγού και υπναρού.

Όταν λέμε ότι της ανήκει το σπίτι,εννοούμε τα πάντα. ...Ακόμη και το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ισχύει. Πιο πολύ για τα κορίτσια βέβαια,τα αγόρια το αφήνουν και γι' αργότερα.

Εμείς έχουμε τη Λούνα. Της βγάζω το καπέλο.Κέρδισε μια θέση στο σπίτι με το σπαθί της.Λίγο-λίγο,βήμα-βήμα. Στην αρχή στο μπαλκόνι.Μετά η μισή έξω από την μπαλκονόπορτα,η μισή μέσα.Μετά μέσα την ημέρα,έξω το βράδυ. Τέτοια υπομονή,επιμονή και προσήλωση στο σχέδιο δεν έχω ξαναδεί. Να μη σας τα πολυλογώ,τώρα είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοι της αφού το σπίτι της ανήκει.

Ο Βαμβακούλας,ως γνωστόν,είναι μέγας σφυρίχτρας. Τον κόβω για σκηνοθέτη που αντί να λέει "cut",ρίχνει ένα κλέφτικο για να σταματήσει τη σκηνή.

Ναι,η αλήθεια είναι πως με τον Rudess αποστειρώθηκαν κάπως αλλά και πάλι Metropolis ΙΙ και SDOΙΤ,όπως και το ομώνυμο Octavarium,τα λες και αριστουργήματα. Τσέκαρε και το Distance Over Time... Είχαν κλειστεί σε ένα αχυρώνα κάπου στην ύπαιθρο για να το γράψουν και τους προέκυψε πολύ καλή φάση.Φρεσκαδούρα κι έτσι.

Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον Moore.Είχε μια πολύ ατμοσφαιρική και dark πλευρά στον τρόπο που έγραφε η οποία έδενε πολύ αρμονικά με την prog κουλτούρα των υπόλοιπων. Ο Sherinian δεν με κέρδισε ποτέ αν και έπεσε πάνω στην ίσως πιο αδιάφορη δισκογραφική τους δουλειά. Ο Portnoy είναι μια ιστορία που ακόμα και τώρα πονάει αλλά φταίει κι αυτός.Ανέκαθεν οι DT πλασάρονταν ως no leader group και η παρουσία του από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως ηγεμονική. That being said,o Μαngini δένει καλύτερα ως χαρακτήρας με τους υπόλοιπους αλλά δεν μπορεί να φτάσει με την καμία την τσαχπινιά του άλλου Mike,τόσο συνθετικά όσο και σε live παρουσία. Για τον Καναδό θα διαφωνήσω.Ναι μεν έχει χάσει προ πολλού την έκταση του και στις περισσότερες συναυλίες εκτίθεται αλλά αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ άλλον να κρατάει το μικρόφωνο.

Nuno ρε φίλε... Μεγάλη καψούρα.

Είναι και πως το ντύνουν μουσικά το σημείο οι κερατάδες... Καλά,ο LaBrie κεντάει στιχουργικά σε ολόκληρο το τραγούδι. Sorry,you must excuse me I 've painted my own Mona Lisa

Aμ πως.Η χαρά του μπασίστα. Επίσης σέβας στο motha fucka που έκανε τη μίξη.

Ισχύει.Το είπαν και το έκαναν. Είναι μερικά συγκροτήματα ρε παιδί μου που το ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα μείνουν για πολύ τριγύρω.Σαν τα τεράστια άστρα(info) που καίνε γρήγορα τα καύσιμα τους και γίνονται μαύρες τρύπες.

Τραγούδι-ύμνος αλλά δεν μου κάνει και τόσο χαρακτηριστικό του γκρουπ. Αντίθετα,αν με ρωτούσε κάποιος τι λέει αυτός ο περίεργος με την κιθάρα στα γόνατα που δε βλέπει κιόλας,θα του έβαζα αυτό το σόλο. Απίστευτη έμπνευση... Με την καμία.Μπορεί να είναι ένα κομμάτι σταθμός,αυτό με το οποίο συστήθηκαν στο ευρύ(λέμε τώρα) κοινό αλλά παραείναι mainstream για τα δεδομένα τους. Μου άρεσε αυτό.Ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο. Και η φωνή μου βγάζει μια οικειότητα πολύ γλυκιά.

Ο,τι λέει ο τίτλος. Ποστάρετε κάτι που πιστεύετε ότι τους αντιπροσωπεύει στο έπακρο. Ξεκινώ... Οι αθεόφοβοι για 10 λεπτά,αν εξαιρέσεις το ρεφραίν,δεν επαναλαμβάνονται πουθενά. Περνούν από κάμποσα είδη,χτίζουν το concept με μαεστρία και φυσικά αν προσπαθήσεις να απομονώσεις τα όργανα θα διαπιστώσεις το masterclass που έχει να προτείνει ο καθένας τους. Δεν συνιστάται μονή ακρόαση.

Για λόγους που πραγματικά δεν κατανοώ,όχι.

Θες να γίνουμε φίλοι; To προτείνω γιατί εγώ όντως νιώθω ότι χάνω τη ζωηράδα μου,ενώ εσύ το αντίθετο...Μάλλον έχω πράγματα να πάρω.

Ποιες είναι οι "τέτοιες ιδιότητες";Εγώ πάντως αναφέρθηκα στον ενθουσιασμό που προκαλείται από διάφορα οπτικοακουστικά ερεθίσματα και ο οποίος σίγουρα στη νεότητα είναι μεγαλύτερος. Για τη δοξασία που αναφέρεις,δεν έχω κάτι να απαντήσω γιατί δεν με αφορά...Μάλλον πρόκειται περί δικού σου απωθημένου που ένιωσες ότι ήταν ευκαιρία να μοιραστείς μαζί μας. Τώρα μάλιστα.Τώρα είσαι εντελώς εκτός. Λες κι εγώ έκανα λόγο περί πνευματικής παράλυσης και μάλιστα με ακριβή ηλικιακό προσδιορισμό. Όπως έγραψα,η νεότητα έχει πλεονεκτήματα. Και οι ωριμότερες ηλικίες επίσης...Σε αντίθεση όμως με άλλα μέρη του σώματος,το σαγόνι δεν πέφτει πια τόσο εύκολα. Να ζητήσω εδώ ένα συγνώμη από τον Jazzjoker αν θεωρεί ότι του χρέωσα κάτι που δεν είπε.

Κάθε εποχή έψαχνε το εύκολο και εύπεπτο άκουσμα,απλά τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει λόγω των αλμάτων της τεχνολογίας/καινοτομίας/προβολής. Punk,grunge,glam rock,black metal κ.α. ήταν περιπτώσεις μουσικών ειδών που έπιασαν το vibe που έλειπε και του έδωσαν και κατάλαβε.Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών ήταν ένα κάποιο ποιοτικό έλλειμμα,το οποίο όμως αντισταθμιζόταν από περσόνες που τα σπάνε. Το lifestyle πλέον είναι ο υπέρτατος αυτοσκοπός εξ' ου και η καθιέρωση(φοβούμαι) της τραπ.Οι καινούριες γενιές δεν μπορούν μόνο να ακούσουν μουσική.Θέλουν και να βλέπουν με το στόμα ανοικτό και αυτό είναι πια μη αναστρέψιμο. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με τον προβληματισμό του ΟΡ,τα έχει πει όλα ο JJ.Είναι καθαρά θέμα βιολογίας.Η νεότητα συνοδεύεται από πολλά πλεονεκτήματα.Ένα από αυτά είναι η ικανότητα δεκτικότητας σε ερεθίσματα και συναισθήματα. Ακόμα και αν ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης δημιουργήσει κάτι εφάμιλλο ή ακόμα και ανώτερο στην ύστερη εποχή του(πόσο σπάνιο αλήθεια και αυτό από μόνο του λέει πολλά),εμείς μεγαλώνοντας δύσκολα θα το εκλάβουμε ως τέτοιο. Sad but true.

Με ρέγουλα,παιδιά. ...Και όχι νηστικοί.

Συνονόματε,ένα θέμα με τις συγκρίσεις όντως το έχεις.? Είναι ποτέ δυνατόν να βάλουμε στην ίδια κουβέντα δημιουργούς συμφωνικών έργων και ροκάδες σόλο καλλιτέχνες; Εγώ αναφέρθηκα στο πάντρεμα υψηλών τεχνικών δυνατοτήτων με συνθέσεις που κάτι έχουν να πουν στον οποιονδήποτε από μας.Εκτός αν εσύ θεωρείς ότι οι παπάδες που ενίοτε κατεβάζουν είναι αυτοσκοπός και όχι απλά ένα ακόμα μέσο όπως είναι ο ήχος,τα εφέ,η σκηνική παρουσία κ.τλ...Που δεν νομίζω να το νομίζεις. Και οι μπάντες τους δεν είναι απλά μια πρόφαση.Λησμονείς μάλλον πολύ αξιόλογους μπασίστες,ντράμερς και πληκτράδες που έχουν κατά καιρούς συνεργαστεί τους...Που σημαίνει ότι οι ίδιοι δεν συμμερίζονται την άποψη σου.

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά μόλις περιέγραψες μουσικούς τύπου Vai,Satriani,Malmsten,Petrucci και πάει λέγοντας. ...Και μιας και δεν μπορεί να υπάρξει μπουρμουληθόμετρο(αυτό είναι υποκειμενικό για τον καθένα),θα επαναλάβω πως δεν μπορώ να καταλάβω την αλλεργία που εμφανίζουν πολλοί στο βιρτουόζικο στοιχείο. Δεν υπάρχει συναίσθημα στις πολύπλοκες μελωδίες,λένε. Η ταχύτητα είναι μια άψυχη επίδειξη,επίσης λένε. Συγνώμη,θα τους πω εγώ,αλλά αυτό δεν είναι άποψη.Είναι δυσπεψία και εδώ αντιγράφω τον Trolley σε μια πολύ εύστοχη παρατήρηση που μου είχε κάνει.

Όσκες.Τα πήρα για τις μπουρμπουλήθρες. Δικός μου είσαι εσύ.Οψάργας(χθες βράδυ) κατάπια,με τη βοήθεια του γιου μου,ένα καυτερό κουβά από DCD. Α γειά σου.