Ξεκινησα, χωρις να ειναι δικη μου επιλογη, μωρο γαρ, με πολλη κλασσικη μουσικη. Παρα πολλη. Mοτσαρτ Μπετοβεν, Μπαχ, Σοπεν και Σοπεν. Ο πατερας μου επαιζε πιανο, κλαρινο, κιθαρα ακκορντεον. Και φυσικα εκανα μαθηματα πιανου. ΚΛασσικου. Αυτο πηγε ετσι ως τα 12 οπου αρχισα να το ψαχνω λιγο μονος μου. Κατι κασσετες που κυκλοφορουσαν στο σχολειο, κατι αντιγραφες (ενιοτε εναντι αντιτιμου).
Εκει ακουω για πρωτη φορα U2 (boy, ovtober war) και παθαινω κοκομπλοκο, ακουω μετα μανιας u2, και αποφασιζω και οτι δεν μου κανει το πιανο. Θελω κιθαρα οπως του καραφλου των U2. Ατυχως πεφτει στα χερια μου λιγο αργοτερα το delicate sound of thunder (pink floyd) οπου παιθαινω δευτερο κοκομπλοκο οι pink floyd γινονται το soundtrack της ζωης μου, και φυσικα προσπαθω να μαζεψω χρηματα να παρω ηλεκτρικη (δεν ηξερα καν οτι χρειαζεσαι και ενισχυτη τοτε, με αποτελεσμα μολις τα μαζεψα και μου ειπαν οτι θελω αλλα τοσα για να παιξω, απογοητευτηκα). Σε αυτα αναμεσα υπαρχει ολοκληρο το MTV τοτε (apo groove is in the heart, μεχρι thunderstruck), με τα countdown twn chart, τα οποια ενιοτε εγραφα σε κασσετα με κασσετοφωνο που συνεδεα στην τηλεοραση, και καπου εδω ερχεται η ολοκληρωση των βασικων γνωσεων ροκ με purple, straits, rainbow, και τα συναφη. Περασα ξυστα απο πανκ, και grunge.
Φευγω για φοιτητης, με δικα μου (????????) χρηματα, αγοραζω επιτελους κιθαρα, και αρχιζει η απομαγνητοφωνηση των ανωτερω μετα κοπων και βασανων (των συγκατοικων κυριως). Παραλληλα παθαινω λιγο radiohead, ενω ακουω για πρωτη φορα (η μαλλον περισσοτερο προσπαθω να ακουσω, γιατι δεν καταλαβαινω τι γινεται) λιγο τζαζ.Μου αρεσει ο Πατ (Metheny ντε). Μαθαινω τους Primus, massive attack, λιγο Zappa (ti genius),. Ακουω οτι εχει σολο κιθαρα επανω (ακομα και Σατριανι). Πολυ L. Cohen. To ελληναριο των φοιτητικων χρονων ακουει αποκλειστικα ελληνικα (και ριχνει ζεμπεκιες), προσπαθω να μπω στο κλιμα (οπως ειδατε απειχα των ελληνικων εκ γεννετης), ακουω λιγακι και αποφασιζω οτι το χειροτερο ειναι εμετος και το καλυτερο μου προκαλλει χασμουρητο. Περναω φαση που ακουω αποκλειστικα soundtracks. Λιωνω το soundtrack του eyes wide shut (Jocelyn Pook, Ligeti, παιζαν και κατι μπαφοι λολ). Καπου εκει τελειωνει η μονομανια (με εξαιρεση τους γνωστους λολ), και το πραγμα διαχεεται σε πολλους δρομους εκτοτε αλλα με φθινουσα πορεια οσον αφορα το χρονο ακροασης......