atreu73

«Δόξα στους ειρηνοποιούς γιατί αυτοί είναι τα πραγματικά παιδιά του Θεού.» Οξύμωρο φιλαράκο; Τί λες;

Κι όλα αυτά από τον πρωταθλητή των ανέξοδων χαρακτηρισμών... Πάει ... Χάλασε ο κόσμος. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Την μεγάλη σου σκέψη θα την υποθέτουμε.

Δηλαδή εννοείς ότι τόσα χρόνια ζούσα ένα ψέμα;.... Δεν θα μπορέσω ποτέ να το... Ω αγωνία! Ω φωτοδότη και ασύγκριτε αναζητητή της αλήθειας. Σε ευχαριστώ, δεν έχω λόγια, είσαι απλά Supercalifragilisticexpialidocious. Πραγματικά όμως. http://en.wikipedia.org/wiki/Supercalifragilisticexpialidocious

Τρόλευ δεν εννοείς πως .... Ω θέε μου....! Δεν μπορώ ούτε να το φαντάζομαι. Είναι απλά... ασυληπτότατοντα νταχ ....Και τολμώ να πω αρικλοκεραυνοτικοπολόνιο... Για μια ακόμη φορά η σιωπή σου επάνω σε θέματα ζωτικής σημασίας μας αφήνει όλους εμβρόντητα αφωνητοκόπιουσαζαμ.

Πού είναι το ζήτημα λοιπόν; Να φορολογήσουμε τον Neeq το ίδιο με τον Μαρινάκη; Ποιά είναι η ποιότητα που τον διαχωρίζει από την πλέμπα που είμαστε εμείς; Μήπως η τύχη; Και το ότι όλοι έχουμε καρδιά, λαός και Κολωνάκι;

Η ικανότητα; Το βρήκα;

Δεν καταλαβαίνω τα μισά αρχηγέ, αλλά τι σημασία έχει αυτό στα αλήθεια. Το κομμάτι γαμ-άει και δέρνει.

Χωρίς να μου αρέσει αναγνωρίζω στην προσπάθεια σου το πηγαίο και το δίχως συστολή. Είναι σημαντικό να διατηρηθούν όσο γίνεται αυτές οι ποιότητες στις μελλοντικές (πιθανώς πιο συγκροτημένες) σου προσπάθειες.

Πάλι αναμασώ αλλά για τους αρχαίους ο σκοπός της τέχνης ήταν συγκεκριμένος. Η κάθαρση. Η αποτοξίνωση από όλο τον οχετό που θεληματικά ή όχι όλοι μας έχουμε υποστεί. Στην αναγνώρισή της παίζει ρόλο η διαίσθηση και σε δεύτερο λόγο η παιδεία αλλά σημαντικό είναι να προσλαμβάνουμε κάθε έργο με κάποιο τρόπο ανεξάρτητα από την εποχή του χωρίς να το διαβάλλουμε με το ασήκωτο βάρος του χρόνου. Επίσης, γιατί να φοβόμαστε την όποια αλλαγή στο απόρθητο κάστρο του είναι μας; Ας την καλοδεχτούμε όπως ακριβώς στην περίπτωση παλιού φίλου. Όλα τα χωράει. Είναι άλλωστε φανταστικό το τοπίο του. Κανένα τέλος δεν υπάρχει και κανένα καταστάλαγμα. Η άνευ όρων παράδοση σε πεποιθήσεις είναι η αρχή του πραγματικού θανάτου. Αναφέρθηκε ήδη στην κουβέντα ο Γούντυ Άλλεν. Στην ταινία του παιχνιδίζει και το ακόλουθο συμπέρασμα. Μια αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, μπορεί να απαντηθεί σε όλες τις εποχές με την κατάλληλη ματιά. Στοχεύουμε λοιπόν όχι στην καταπολέμηση της υπεραφθονίας που είναι σύμπτωμα της αρρώστιας που μας τρώει ή σε έναν στείρο συγκρητισμό αλλά σε μια βάση κριτικής σκέψης που θα ξεκινά από το άτομο και θα έχει την ικανότητα να απορρίψει, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, μετά από κατανόηση, θέσεις που ακόμα και το ίδιο μέχρι χθες μπορεί να θεωρούσε δόκιμες και ιδανικές. Μετά από αυτό μοιραία η υπεραφθονία και το αδελφάκι της ο άκριτος υπερ-καταναλωτισμός θα περιοριστούν στην θέση που τους αρμόζει. Προσωπικά, όσο κι αν αυτό ακούγεται ακραίο, δεν πιστεύω ότι μια τέτοια κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί στα πλαίσια της σημερινής «δημοκρατίας» αλλά στις επιχειρήσεις μιας πεφωτισμένης δεσποτείας και μόνο.

Η προσκόλληση στο παρελθον μπορεί να οφείλετε σε πολλούς λόγους. Προσωπικά, ένας συνδυασμός οκνηρίας-άρνησης νομίζω είναι από τους κύριους. Το οικείο και γνωστό, το χωρίς εκπλήξεις, που θα μπορεί να κυλά αδιατάρακτα και αποστραγγισμένο θα μας συνδέει με το παρελθόν και θα μας θυμίζει τον εαυτό μας. Όχι τον πραγματικό. Με πόση ντροπή αφαιρούμε τους πινκ φλουντ και τους σουπερτραμπ απο τις λίστες μας, που πάντα τους βλέπαμε πρώτα σαν όνομα και μετά σαν έργο, σαν να κόβουμε τους δεσμούς με έναν παλιό καλό εαυτό μας. Πόσες φορές δεν αναγκάσαμε τον εαυτό μας σε μια μεταμεσονύκτια προβολή να ξαναδεί το μπλεηντ ρανερ για να μείνουμε πιστοί σε έναν κρίκο που χωρίς αυτόν πιστεύουμε, ίσως λανθασμένα, ότι δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε. Χωρίς ποτέ να νιώθουμε όλα αυτά τα περασμένα αγαπημένα σαν ένα άχρηστο πια φορτίο νεκρό πάνω στους ώμους μας που προ πολλού εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν ολόκληρες κοινωνίες ψάχνοντας την υπόσταση τους σε κάθε λογής διαπιστωμένες αυθεντίες. Καταλήγοντας απλοί περιηγητές ανάμεσα σε μουσειακά εκθέματα και αδυνατώντας να αναγνωρίσουν την παράδοση και την κληρονομιά ως κάτι ζωντανό και διαρκώς μεταλλασσόμενο. Ποτέ αμφισβητώντας ποτέ πραγματικά κυοφορώντας όποια επανάσταση. Το αστείο είναι ότι όλα αυτά έχουν λεχθεί και στο παρελθόν με ανάλογη αναποτελεσματικότητα, ίσως διαφωτισμού και αρχαίας Αθήνας εξαιρουμένων. Τώρα, σε μια κάψουλα προσπάθειας επανεκκίνησης του κόσμου εκτός από επιστημονικές κατακτήσεις και εγχειρίδιο χρήσης αυτών κατ’ εμέ πάντα θα έπρεπε να μπουν έργα του Rembrandt, μουσική του Μπετόβεν, τραγωδίες του Σοφοκλή κτλ Αλλά κάτω κάτω όχι πολύ διαφορετικά από την τελευταία κατάρα στο κουτί της Πανδώρας ένα σημείωμα για τις επόμενες γενιές. Αμφισβητήστε όλα αυτά. ΥΓ. Χθες είδα το life of p. Σε μια σκηνή γράφει "είμαι ναυαγός του τάδε και τάδε στον τάδε ωκεανό" και πετάει το κουτί στην θάλασσα όπου σε ένα πλάνο μακρινό και για αόριστο χρόνο στατικά αιωρείται. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει το αυτό για όλες μας τις απεγνωσμένες κραυγές.

Να επιμείνουμε λίγο σε αυτά που ήδη ειπώθηκαν. «Η κρίση της κριτικής είναι μια από τις εκδηλώσεις της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας. Υπάρχει αυτή η γενικευμένη ψευτοσυναίνεση, η κριτική και το επάγγελμα του διανοούμενου είναι ενσωματωμένα στο σύστημα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι παλιά και με τρόπο πιο έντονο, όλα λειτουργούν με διαμεσολαβήσεις, τα δίκτυα της συνενοχής είναι σχεδόν παντοδύναμα. Οι φωνές που δεν ευθυγραμμίζονται ή που διαφωνούν δεν πνίγονται από την λογοκρισία ή από εκδότες που δεν τολμούν πια να τις δημοσιεύσουν. Πνίγονται από την γενική εμπορευματοποίηση. Οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται με το συρφετό όλων όσα παράγονται και διαδίδονται.... Η λέξη «επαναστατικός» έχει γίνει διαφημιστικό σλόγκαν.... Η περιθωριακότητα γίνεται κάτι το επιδιωκόμενο, το κεντρικό, και οι ανατρεπτικές ιδέες είναι ένα ενδιαφέρον αξιοπερίεργο που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. Η σημερινή κοινωνία έχει μια φοβερή ικανότητα να πνίγει κάθε γνήσια απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την είτε καθιστώντας την ένα φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα, που πλασάρεται στην αγορά όπως και τα άλλα. Υπάρχουν κριτικοί που προδίδουν τον κριτικό τους ρόλο και συγγραφείς που προδίδουν την αυστηρότητα των κριτηρίων τους. Υπάρχει η ευρύτατη συνενοχή του κοινού, που κάθε άλλο παρά αθώο είναι σε αυτή την υπόθεση, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ότι του δίνουν. Όλο αυτό το πλέγμα έχει γίνει εργαλείο στα χέρια του συστήματος, που είναι και το ίδιο ανώνυμο. Δεν πρόκειται για το δημιούργημα ενός δικτάτορα, μιας φούχτας κεφαλαιοκρατών ή μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης, αλλά για ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα που πορεύεται προς αυτήν την κατεύθυνση και κάνει τα πάντα να χάνουν την σημασία τους. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η τηλεόραση. Λατρεία του εφήμερου που απαιτεί παράλληλα και μια απίστευτη συρρίκνωση. Η ωφέλιμη διάρκεια προσοχής του θεατή, attention span, ήταν πριν από μερικά χρόνια δέκα λεπτά, στη συνέχεια έπεσε σταδιακά στα δέκα δευτερόλεπτα. Η ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά, οι άνθρωποι είναι ακόμα σε θέση να παρακολουθήσουν έναν λόγο που χρησιμοποιεί επιχειρήματα και έχει μια σχετική διάρκεια, παράλληλα όμως είναι αλήθεια πως το σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης «εκπαιδεύουν»-δηλαδή συστηματικά παραμορφώνουν- τους ανθρώπους, ώστε να μην μπορούν τελικά να ενδιαφερθούν για οτιδήποτε ξεπερνά τα μερικά δευτερόλεπτα ή τα μερικά λεπτά. Εχουμε να κάνουμε εδώ με μια συνωμοσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια της λέξης. Όλα αυτά πάνε μαζί, πνέουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας όπου κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητα της.» Κορνήλιος Καστοριάδης Η άνοδος της ασημαντότητας

Γιατί; Μήπως περιμένεις από τον απλό υπάλληλο να σκεφτεί inside the box; Ώρε γλέντια. Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει που λέει και το τραγούδι.

Τα πλήκτρα τα βαράω εγώ αλλά με τέσσερα χέρια. Αγαπώ Philip Glass άλλα μόνο 10 λεπτά την φορά. Όλη αυτή η κυκλική διαδικασία είναι πολύ κουραστική για τα γούστα μου. Θα ήθελα να πω ότι ακολουθώ μια αφηγηματική φόρμα αλλά θα 'λεγα μαλακίες. Απλά βαριέμαι την επανάληψη. Στο θεματικό του πράγματος μου λείπει η πειθαρχία αλλά όπως και να' χει thanks for tuning in.

Με 150 ευρώ παίρνεις βιολί πάνω στο οποίο μπορείς να εξασκηθείς. Μόνος εγώ δεν κατάφερα πολλά πράγματα, τρόμαξα να βγάλω μια νότα σωστά. Θέλει υπομονή.

It’s not me, it’s the animal Dug in deep It’s the animal Feeding, inside We concede to the animal Gathered here in this holy mall Weed you out my love Break your seal and soul And feel your eyes Your blaming eyes On me, no more its_not_me.mp3

Το διάβασα πολύ προσεκτικά trolley. Παρακάτω αναπαράγεις την φανταστική εικόνα του μεγαλόψυχου μεγαλοβιομήχανου, αυτού του μυθολογικού πλάσματος, που θα λειτουργεί όμως στα πλαίσια ενός κρατικού παρεμβατισμού και εδώ είναι η πρωτοτυπία σου, γιατί οι περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου (που παρεμπιπτόντως δεν δίνει δουλειά αλλά κλείνει επιχειρήσεις), θα συμφωνούσαν μαζί σου στην μη φορολόγηση τους γιατί όπως έχει το σύστημα θα μας έλεγαν πως το χρήμα ρέει από την κορυφή προς τα κάτω κάποια στιγμή. Όπως εκείνα τα ωραία γεμίσματα πύργων ποτηριών με σαμπάνια. Δυστυχώς όμως τον παρεμβατισμό του κράτους θα τον αποδέχονταν μόνο στην περίπτωση που οι ίδιοι είναι οι λαμβάνοντες. Εάν λοιπόν θέτεις όρους κρατικού παρεμβατισμού, ποιός ο λόγος ύπαρξης του επιχειρηματία; Ειδικά αυτού που προαναγγέλλεις σαν θεό ανάμεσα σε θνητούς σε ένα όνειρο που επισκιάζει ακόμα και αυτό της αναρχίας. Δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξης του και οι εργάτες θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργούν σε ένα σωστά διαχειριζόμενο σοσιαλιστικό πλαίσιο. Το οποίο θα παρείχε όλα αυτά που αναφέρεις αλλά και την απόλυση καθώς και την αξιοκρατική ανέλιξη αν αυτό το πράγμα υπάρχει ακόμα. Σε ένα σοσιαλιστικό πλαίσιο που θα είχε σαν γνώμονα, και ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό, όχι μόνο το κέρδος. Το κράτος πράγματι σέρνει τα πόδια του σε πολλές επενδύσεις αλλά να δούμε και τα σημεία όπου τέτοιες επενδύσεις προχώρησαν. Τα ορυχεία π.χ. της Κασσάνδρας απέφεραν στο κράτος 11 ολόκληρα εκατομμύρια. Η Ευρωπαϊκή ένωση συμβούλεψε το κράτος να πάρει παραπάνω και το ελληνικό κράτος στράφηκε ενάντια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κράτος στράφηκε δικαστικά εναντίον της Ευρωπαϊκής ένωσης γιατί αυτή του έλεγε ότι θα έπρεπε να πάρει παραπάνω. Ο υπουργός σχολίασε ότι το κέρδος του κράτους θα είναι οι απασχολούμενοι, που με την σειρά τους θα πληρώνουν φόρους κ.ο.κ. Θα ήταν επομένως ασφαλές να υποθέτουμε ότι οτιδήποτε επιχειρεί το Ελληνικό κράτος καταλήγει σε αποτυχία. Λες, μα καλά δημοκρατία έχουμε την επόμενη φορά ας διαλέξουμε κάποιον άλλο καγχάζοντας προφανώς γιατί ούτε κι εσύ πιστεύεις ότι ο επόμενος θα έχει σημαντικές διαφορές με τον προηγούμενο. Και είναι έτσι, για να φτάσεις στο σημείο να κυβερνήσεις είναι σημαντικό να κάνεις τις παραχωρήσεις σου. Παραχωρήσεις σε εργατοπατέρες, παραχωρήσεις σε συμφέροντα που όμως αφήνουν την πλειοψηφία της κοινωνίας απέξω. Δεν χρειάζεται να πω εδώ πως τα άξια μέλη ενός κόμματος, ενός οποιουδήποτε κόμματος, παραμερίζονται όταν επιχειρούν στο μικρό χρονικό διάστημα της θητείας τους το αυτονόητο. Για μένα η απείθεια δεν είναι βρώμικη λέξη όταν αυτή είναι προϋπόθεση επιβίωσης, και όσο για τα κινήματα και τις επιδιώξεις τους ακόμα και αν στην Ελλάδα ακολούθησαν τους δρόμους της υπερβολής αδυνατώ να παραλληλίσω μια ολόκληρη κοινωνία με τον βοσκό της παροιμίας που φώναζε λύκος κάθε τόσο για την πλάκα του. Για μια ενδεχόμενη επανάσταση ακόμα κι αν θα αποτύχαινε που μάλλον θα αποτύχαινε πρέπει να πούμε κι αυτό. ¨ σπανιότατα όμως, και πρέπει να τονιστεί αυτό, η αποτυχία είναι πλήρης. Τις περισσότερες φορές τα περισσότερα κινήματα καταλήγουν στην επίσημη θέσπιση κάποιων δικαιωμάτων, ελευθεριών, εγγυήσεων, στο πλαίσιο των οποίων εξακολουθούμε να ζούμε σήμερα. (δεν νομίζω να πιστεύεις ότι αυτά δίνονται απλόχερα από καλόβολους εργοδότες). Σε άλλες περιπτώσεις, αν και δεν θεσπίζουν κάτι το επίσημο αφήνουν βαθιά σημάδια στην νοοτροπία και στην πραγματική ζωή των κοινωνιών" Καστοριάδης Κορνήλιος. Για το δίκαιο των πλοιοκτητών δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα. Η λαθρεμπορία στα καύσιμα υπολογίζεται συντηρητικά στα 2 δις αλλά μπορεί και να φτάνει τα 7 ετησίως. “Προφανώς όχι, καθότι ακόμη και στη μη-ευνομούμενη πολιτεία εξακολουθεί να υπάρχει η απαίτηση για σεβασμό στους νόμους, στο μέτρο του ανθρωπίνως εφικτού.” Βλέπεις λοιπόν ότι σε δεύτερη σκέψη δεν είσαι ούτε και εσύ απόλυτος.

"Σκοπός του οποιουδήποτε νόμου δεν είναι να είναι δίκαιος, όπως επιπόλαια πιστεύουν οι περισσότεροι αγράμματοι πολίτες" Εάν σκοπός του νόμου δεν είναι να είναι δίκαιος τότε σίγουρα η απείθεια απέναντι του καλύπτεται ιδεολογικά και αν τολμούμε να πούμε νομιμοποιείται. Σκοπός των δικαστηρίων φαντάζομαι θα είναι όχι να απονέμουν δικαιοσύνη αλλά να σιγουρεύουν ότι είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους. Αλλά μετά λες κι αυτό... "Δε συζητούμε (ούτε καμία οργανωμένη κοινωνία συζητά) γι' αυτό, αλλά για την πιθανότητα αντικατάστασης των νόμων που ισχύουν, με άλλους που να είναι περισσότερο δίκαιοι." Όπου και νοερά κοντοστάθηκα. Και κατάλαβα ότι η απείθεια για σένα δεν νομιμοποιείται τελικά. Με τον ίδιο τρόπο συνεχίζει η δημοσίευση σου ένα χαρωπό πιγκ πογκ αντιφάσεων από παράγραφο σε παράγραφο και έχοντας διαβάσει και άλλες δημοσιεύσεις σου λέω trolley ότι μάλλον μας δουλεύεις.

Superfunk χωρίς να είμαι οπαδός του νεοφιλελευθερισμού συμφωνώ σε πολλά μαζί σου αλλά πες μου σε παρακαλώ, όταν νόμιμα κάποιος με 20.000.000 ετήσιο εισόδημα πληρώνει φόρο 14% στο Αμέρικα ή κάποιος άλλος με δισεκατομμύρια λέει ότι για να με φορολογήσεις πρέπει πρώτα να με βρεις νόμιμα κι αυτός, στο σύστημα ιεράρχησης των αξιών σου θα τοποθετήσουμε πρώτο αυτόν που θέλει να αποφύγει δασμούς σε ένα lap-top; Πες μου αν θέλεις πόσο πληρώνει το πετρέλαιο ένας πλοιοκτήτης και πόσο η γριά στη Φλώρινα κι αν πιστεύεις ότι η νομιμότητα ισούται με δικαιοσύνη. Και σε ποιο σημείο για σένα αναγκαστικά ξεκινά η απείθεια στους νόμους. Αν ποτέ;

Δεν θα έπρεπε να παίζει ρόλο τι έχουν ψηφίσει. Θα έπρεπε να ζουν αξιοπρεπώς ότι και αν έχουν ψηφίσει. Το παράδειγμα σου για τα διόδια θα έπρεπε να τεθεί ίσως όχι βάση οικονομικής επιφάνειας του ενός ή του άλλου αλλά βάση προσφερόμενων υπηρεσιών. Όταν πληρώνεις διόδια σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει μάλλον είσαι εσύ μαλάκας και η εταιρία με τους επιφανείς της εταίρους ο γενικός γαμάω. Ανεξάρτητα αν οδηγείς Mercedes ή Lada. Δεν αποκλείονται και οι τύποι όπως ο φίλος του sf αλλά νομίζω ότι αποτελούν μειοψηφία. Για τον τύπο με το γάλα δεν είναι άπορος. Το γάλα είναι ακριβό.

Κάτι που προφανώς δεν καταλαβαίνουν μερικοί είναι ότι οι φόροι είναι ανταποδοτικοί. Πληρώνουμε φόρους για να έχουμε παιδεία, υγεία και σωστή εκπροσώπηση. Πληρώνουμε και για άλλες υπηρεσίες αλλά τα λεφτά μας πιάνουν τόπο κυρίως στην παιδεία στην υγεία και στην πεφωτισμένη δεσποτεία της σωστής εκπροσώπησης. Κι αφού βλέπω ότι με παίρνει και το κλίμα καταγγέλλω χωριά ολόκληρα του Έβρου που όχι μόνο ψωνίζουν από Βουλγαρία αλλά γεμίζουν και τα ρεζερβουάρ τους και το πιο τραγικό κουβαλούν και πετρέλαιο με τα μπιτόνια για να ζεσταθούν λέει. Χωρίς καμιά κοινωνική συνείδηση παραβαίνοντας τον νόμο προφανώς και στερώντας από το κράτος πολύτιμα έσοδα που ας μην ξεχνούμε θα κατευθυνθούν πάραυτα στην υγεία, στην παιδεία και στην σωστή εκπροσώπηση. Καταγγέλλω λοιπόν. Συμφωνώ επίσης με harilatron, η περίπτωση του τύπου χωρίς γάλα για τον γιό του είναι ακραία ενώ η περίπτωση του πρέπει να πληρώνουμε όλοι τους φόρους μας και ότι άλλο μας προκύψει δεν είναι. Είναι νόμος του κράτους. Άδικος ή όχι δεν θα το κρίνουμε εμείς ούτε και μας πέφτει λόγος. Πληρώνουμε ανθρώπους γι’ αυτήν την δουλειά.

Αν και δεν ρωτάς εμένα θα αποπειραθώ να σου απαντήσω. Σε μια υποθετική οικογενειακή περίπτωση το neocate βρεφικό γάλα κοστολογείται στα 58 € με Φ.Π.Α. 13%. Το γάλα αυτό δεν καλύπτεται από το ταμείο και στοιχίζει στην οικογένεια περί τα 700 € μηνιαίως. Αν το βρω κάπου χωρίς το Φ.Π.Α. και το αγοράσω, θα είμαι ανήθικος; Αν το βρω κάπου στο πίσω ράφι και το κλέψω θα είμαι ανήθικος; Ναι, γιατί οι φόροι δεν είναι προαιρετικοί. Ναι, γιατί η κλεψιά είναι παράνομη. Γι’ αυτήν την οικογένεια λοιπόν το γάλα είναι προαιρετικό, ενώ οι φόροι όχι. Θα μπορούσες ωστόσο να μου υποδείξεις μια αναφορά ή μια λογιστική μελέτη που έχει γίνει επάνω σε αυτό το crystal clear του χρέους;

Δηλαδή σαν κράτος αποδεχόμαστε πλήρως το χρέος. Δεν θέλουμε να ξέρουμε πόσα πήραμε, με τι επιτόκια και που τελικά κατέληξε αυτό το χρήμα; Αναλυτικά; Έχει συστηθεί κάποια επιτροπή, από τις χίλιες και μία που έχουμε, λογιστικού ελέγχου; Πού θα μπορούσαμε να βρούμε τα πορίσματά της; Ή απλά δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα επειδή είμαστε όπως και να το κάνουμε large;

Φίλε είσαι λάθος. Το ξέρω από σίγουρη πηγή ότι εντός μικρού σχετικά χρονικού διαστήματος και παρόλο που μυστήριο και ασάφεια συνοδεύουν τον ακριβή τρόπο, πρόκειται να απολυθούν από το δημόσιο δύο άτομα.

Πολύ καλό. Προσωπικά τίποτα δεν με ξένισε κι αν στην πρώτη ακρόαση μου φάνηκε αποτέλεσμα κολάζ με τις επόμενες κατάλαβα πως δεν είναι. Μπράβο.

Τα τραγουδάκια στο scratch my back είναι όλα διασκευές. Έξοχες όπως λες, αλλά διασκευές. Το new blood αποτελείται από παλιά τραγούδια του, διασκευές . Ναι, το χειρίζεται καλά. Ας βγάλουμε και κάνα φράγκο όμως. Σοφά. Συνοψίζονται όλα αυτά τα περί περασμένης δόξας καλύτερα στο τραγουδάκι του Randy Newman (αν σου αρέσει ο Peter θα σου αρέσει και ο Randy) I’m dead. Από τους λίγους που παρά τις όποιες απώλειες του σίγουρα δεν έχει χάσει το χιούμορ του. Πρόσεξε τον πρόλογο.