atreu73

Δεν θέλω να προσβάλλω κανένα. Όταν βλέπω την Θωμαή να χορεύει, να τραγουδάει ή απλά να στέκεται μου βγαίνει μια λαγνεία και μια κακία. Όταν βλέπω τον Αγάθωνα θέλω να του ξεριζώσω τα μουστάκια. Την άλλη την χοντρή δεν μπορώ ούτε να την βλέπω ούτε να την ακούω. Και ήταν ακόμα μία νομίζω που πέρασε τόσο ξώφαλτσα που για μένα θα μπορούσαν κάλλιστα οι υποψηφιότητες να είναι τρεις. Με λίγα λόγια προτιμώ την Θωμαή γιατί μου αρέσουν τα μπαζαμπούγκας της. Πιστεύω ότι το έχει και ότι θα τα καταφέρει μια μέρα.

Αυτό τί σου λέει;

Συμπληρώνω στην θαυμάσια ποίηση του Sf The public servants scratch and ask for leave For absence paid, for living earned From the king’s court they rave And blame and scratch some more And all in vain. They puff out smoke and dissapear and scratch their bloated bellies They hide in abstract threats and reign. They scratch and scratch and never get a drop of thunder Or of rain, and still, they reign. Με μια απαγγελία ατμοσφαιρικού τύπου Nick Cave όμως με το περιστασιακό φσσ μπόινγκ του Βουτσά.

Το τραγούδι είναι ωραίο αλλά εγώ την αμαρτία μου θα την πω wyndorf. Το live μου άρεσε περισσότερο.

Οι μέρες μας, σκεπασμένες σαντιγύ Κι οι ώρες μας, θυσιασμένες στο κουτί Και το όνομα μας αφορμή Σε πολυσήμαντη εποχή Και ποιος για μας ορίζει ουρανό και γη Και ποιος για μας ορίζει πένθος και γιορτή Στην γειτονιά μας την πλαστή Με τι κανείς να ερωτευτεί Σομόν και ροζ Neon το φως Μισές γουλιές Σομόν και ροζ Πούδρα και πόζα Στις μοναξιές Συρρικνωμένοι, φτηνοί και μισοί Στο χωνευτήρι με τα γιατί μας μαζί Και η χαρά μας που όλο αργεί Και η φωτιά μας κάπως θαμπή Και η καρδιά μας που όλο μισεί Κι οι έρωτες μας Κι εμείς μαζί Έχουμε μάθει να κάνουμε με αυτά που έχουμε Samy. Αν θέλεις όμως να προσθέσεις κάτι φυσικό, εδώ είμαστε.

Ινδιάνικο. stis_meres_mas.mp3

Στο δικό μου μυαλό έφερε μια ταινία μικρού μήκους. Σε αυτή ένα μικρό παιδί γύρω στα έξι μην αντέχοντας την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι του με τις φωνές και τους καυγάδες των γονιών του παίρνει το αγαπημένο του μουσικό κουτί και κρύβεται κάτω από την κουβέρτα που την έχει φτιάξει να μοιάζει με αντίσκηνο. Εκεί αφήνεται σε ονειροπολήσεις ανέμελου τρεξίματος και παιχνιδιού στην λιακάδα. Η επιθυμία απόδρασης γι’ αυτό είναι τόσο μεγάλη που στην στιγμή περίπου που μπαίνει και το πιάνο γίνεται πραγματικότητα. Στο όνειρο αυτό που γίνεται πραγματικότητα πολλά εξαίσια πράγματα συμβαίνουν. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που ο Neeq θα μας την πει (ίσως) κάποια άλλη φορά.

Παιδιά εγώ είμαι λίγο εκτός όπως φαίνεται γιατί δεν κατάλαβα καθόλου την χαρμόσυνη είδηση της χαρμόσυνης εκπομπής. Υπήρχαν κάποιοι παρουσιαστές που πήραν συνέντευξη τους νικητές και αυτοί με την σειρά τους πάρθηκαν εν συνεντεύξει από άλλες τηλέπαρουσιάστριες; Και αν ναι, αυτές ρε τις τηλεπαρουσιάστριες ποιος τις πήρε συνέντευξη; Επίσης. Γιατί το όλο πράγμα ήταν τόσο υποτονικό; Σαν να παρακολουθούσες αναπαράσταση σατανιστικής τελετής όπου στο τέλος η παρθένα δεν σφαγιάζεται. Δεν καταλαβαίνω. Δεν υπάρχει script που λένε; Η κάθε Βανδή έλεγε «ωραίο ναι ωραίο» η άλλη η χιλιόχρονη έλεγε πόσο ωραία είναι να είσαι στην Ελλάδα και ο τύπος με το ισχνό μουσάκι συνέχιζε λέγοντας «εγώ θα συνεχίσω αυτό που έλεγα πριν…» Θυμάμαι πρώιμες καπιταλιστικές εποχές που το κρασί έρεε άφθονο και τα παρουσιαζόμενα είχαν ακροβατικά και άλλα τέτοια νέο-τσίρκικα. Τι έγινε; Ο χορηγός μάλλον φταίει. Θα είναι τσιφούτης. Αλλιώς δεν εξηγείται. Γάμησέ τα. Κάψανε και τις φαγάνες του Μπόμπολα. Τι να πεις.

Ο Περικλής λοιπόν κάποτε για πλάκα έφτιαξε μια λίστα των πιο χαρούμενων πολιτών της Αθήνας όπου όμως άφηνε απέξω έναν καλό του φίλο που ευθύς τον βρήκε και του παραπονέθηκε. - Περικλή γιατί δεν είμαι μέσα στον κατάλογό σου των πιο χαρούμενων και ολοκληρωμένων πολιτών της Αθήνας; - Μα φίλε μου, απάντησε ο Περικλής, εσύ δεν έχεις πεθάνει ακόμα. Με τον ίδιο τρόπο νομίζω ο εδώ pericles διαλέγει τις μπάντες του. Σαν κάτι που πια μπορεί να εκτιμηθεί με ασφάλεια.

Μάλλον όχι. Αν χρειάζεται όμως να πάρω. Πρότεινε κάτι γιατί έχω μαύρα μεσάνυχτα.

Την τεχνική μπορώ να την παλέψω. Δεν γνωρίζω πολλά για τις ρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στο logic pro για να αφαιρεθεί ο θόρυβος, για ambient χρησιμοποιώ το preset ambient female ή male voice και βγάζει βόμβο. Όταν γράφω περισσότερα από ένα κανάλια φωνής ο θόρυβος αυτός πολλαπλασιάζεται. Παρακάτω έχω βγάλει φωτογραφία τις συνδέσεις. Καταλήγει από main out σε καρφί στον υπολογιστή. Eυχαριστώ όλους για τον χρόνο σας και τον σχολιασμό. Blue υπερβάλλεις.

Το μικρόφωνο είναι ένα Sennheiser e835S. Στην προσθήκη ambience τα αποτελέσματα είναι όντως θεαματικά αλλά πάνε μαζί και με έναν εκνευριστικό θόρυβο (που υποπτεύομαι δεν είναι ο θόρυβος του σύμπαντος που διαστέλλεται). Στην στεγνή εκδοχή από την άλλη χωρίς ακόμη να έχω δοκιμάσει καλσόν νομίζω ότι το συγκεκριμένο μικρόφωνο υστερεί. Αν υπάρχει ένα άλλο μικρόφωνο καλό για φωνή χωρίς πολλά εφέ είμαι ανοιχτός σε προτάσεις. Money is no object που λένε αρκεί να μην κάνει πάνω από 200 €. Το τραγουδάκι το έγραψα με αφορμή ένα ατύχημα σχολικού λεωφορείου που είχε γίνει στα Τέμπη αν θυμάσαι. Είναι με αυτόν τον τρόπο νομίζω τόσο μακάβριο όσο μέρος της καθημερινότητας. Προσωπικά δεν περνάω καθόλου χάλια, το αντίθετο, διατηρώ όμως και το δικαίωμα της τραγικής θεώρησης ακόμα κι αν αυτή δεν αποτελεί πάντα μέρος της προσωπικής μου ζωής. Τώρα θα πεις όπως κι ο Freerock πως είναι εύκολο να περάσεις ένταση όταν ασχολείσαι με τραγικότητες. Θα συμφωνήσω, και θα προσπαθήσω στο μέλλον να ξεπεράσω αυτήν την ευκολία-αδυναμία βρίσκοντας ουσία στην παρασκευή μιας σαλάτας π.χ. Εννοώ βέβαια στην παρασκευή μιας σαλάτας όπου κανείς δεν θα κόβει τα δάχτυλά του.

Σε αγγλικό στίχο. Happy Day My house sits near the road My friends and I would meet My love is set in stone Her ways are of the sea My speed it felt like love And in my happy flight I used to count it twice My charms all in a row And on my lucky day I used to count them twice The air it felt like spring The road so black and lean My Goddess slightly bent And tumbling down the hole My loneliness was gone My riches never meant My name is spelled in stone The stone is filled with me My joints all stiff and wrong This place so dark and worn My friends call me to see happy_day_0.mp3

Πράγματι σαφής απάντηση δεν υπάρχει πάρτε όμως ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα του τύπου που κλείστηκε σε μια καμπίνα για ένα χειμώνα για να γράψει έναν δίσκο. Που λέτε ότι βρήκε μεγαλύτερη, αν μπορούμε να πούμε, ολοκλήρωση; Στην μοναχική δημιουργική διαδικασία ή στην προβολή της; Σαν να λέμε, στην παραγωγή του έργου ή στην αναπαραγωγή του; Και όσο αφορά την ιδιοτέλεια, ποιος μπορούμε να πούμε ότι είναι περισσότερο ιδιοτελής; Αυτός που προβάλει ή αυτός που μόνο παράγει;

Νομίζω το είδος της ανάγκης μοιάζει με αυτό της φαγούρας. Ένας μουσικός θα συνεχίζει να παίζει και χωρίς κοινό γιατί στην πραγματικότητα δεν θα είναι ποτέ χωρίς κοινό. Θα έχει πάντα τον εαυτό του.

Ναι όντως το παίξιμο είναι φανταστικό αλλά (και ίσως είναι αυτό που έρχεται με την εμπειρία) οι δικές σου αποδόσεις πλησιάζουν την σύνθεση. Δεν βλέπω άλλο τρόπο που θα μπορούσε ένα παίξιμο να καθιστά ενδιαφέρον το run to you ας πούμε.

Έστω. Σκέψου όμως κι αυτούς που πήγαν να δουν το Κόναν για τους μυς και έμειναν για την υπέροχη φιλοσοφική θεώρηση. Όπου κι η ερμηνεία του Σβαρτζενέγκερ ακόμα (χωρίς αυτή να διαχωρίζεται λεπτό από τα μπράτσα του) παραμένει αξεπέραστη. Αν είναι έτσι ναι. Συμφωνώ. Φαντάσου όμως μια χρονιά δεδομένης υψηλής τηλεθέασης που θα θέτει τον πήχη πολύ μακριά από την εξομοίωση.

Πηγαίνοντας στην γιορτή αυτή θα περίμενε κανείς ότι ο καθένας από τους συναγωνιζόμενους θα ήταν οπλισμένος με την δική του ξεχωριστή μουσική ιστορία, την ερμηνεία αυτής καθώς και, όπως ήδη αναφέρθηκε, με μια αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας του. Μία πολυπολιτισμική γιορτή έτσι θα αποκτούσε νόημα. Μία μεγάλη ευκαιρία έτσι δεν θα πήγαινε χαμένη.

Ωραίο.

Ρε συ noe πως κάνεις έτσι κι εσύ; Ήδη είπα την γνώμη μου για την μουσική. Δεν παίζεται.

Φίλε πραγματικά δεν το ‘πα για να σε θίξω. Δηλαδή, εντάξει είπα... να... τα παιδιά μπορεί να ξεχάσαν ένα s στο Heaven.... γιατί να μην το επισημάνω; Θα ήταν κακοήθεια. Εντάξει όμως αφού το ξες. No hard feeling, εντάξει; Καλή τύχη και με την μουσική σας. Εμένα με άρεσε.

Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω πως το Heaven δεν παίρνει the. Είναι σαν να λέμε Seduce the God ένα πράγμα.

Πολύ καλό. Σαν σύνθεση και σαν παίξιμο.

Εγώ είμαι υπέρ του γόνιμου διαλόγου αλλά όχι τόσο απόλυτος ως προς τον τρόπο που αυτός μπορεί να επιτευχτεί. Πολλοί από εμάς ήμαστε δημιουργήματα. Φανταστικοί χαρακτήρες ή μια εκδοχή του εαυτού μας, όχι πάντα η ευγενική, είτε την κατέχουμε και την πιστεύουμε είτε απλά την κυκλοφορούμε. Τα alter ego μας στο τέλος δεν θα τα πάρουμε ούτε και οι ίδιοι στα σοβαρά. Το να βρίζεις τον συνομιλητή σου μπορεί να είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας άρρωστης διαλεκτικής αλλά δεν παύει να είναι μέρος της. Ας διατηρήσουμε το δικαίωμα της σύγκρουσης, της κακεντρέχειας, του φθόνου και γενικώς του συνόλου της παθογένειας της κοινωνίας μας, ίσως εκεί να βρίσκεται και η απάντηση στις αντιθέσεις μας. Στα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που η συμμετοχή μας στο τέλος θα ισορροπήσει, όχι προς την απάθεια ελπίζω αλλά προς την κατανόηση και την ομαλοποίηση. Ομοίως πιστεύω και συμφωνώ σε μια συζήτηση ευρείας κλίμακας που αποδέχεται ως πολιτικό ό,τι λέγεται δημοσίως και ενίοτε θα συμπεριλαμβάνει και το υπόλοιπο του κόσμου. Αυτό θα είναι ακόμη μια ένδειξη καταστολής του ελληνικού μας πριαπισμού. Συζήτηση γενικού περιεχομένου λοιπόν με συμμετοχή ειδικά από αυτούς που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται όπου τίποτα δεν θα είναι ταμπού και οι εξειδικευμένοι ρήτορες επιτέλους νομοτελειακά θα απολέσουν ψευδαισθήσεις προνομίων και πρωταγωνιστικούς ρόλους.