atreu73

Βέβαια για να δοθεί ένα σημείο αναφοράς καλό θα ήταν να παρατεθεί ένα τουλάχιστον μουσικό έργο από αυτά που ο Πλάτων εννοεί ωραία κι ακόμα ένα από αυτά που θεωρεί χυδαία. Κανείς;

Ωραίο.

Όπως λένε κι οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι: Don't give up your day jobs.

Δεν διαφωνώ μαζί σου ούτε είμαι ειδικός απλά νομίζω ότι η υλοτομία στον Αμαζόνιο εξυπηρετεί πρωτίστως σκοπούς όπως η δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων για ζωοτροφές. Βέβαια αν με ρωτούσες τί θα προτιμούσα να γίνει ο έβενος, στάχτη ή κιθάρα, θα σου απαντούσα κιθάρα.

Τί εννοείς Πνοή και Νύξη; Τί μερίδιο μπορεί να έχει η κατασκευή κιθάρας στην καταστροφή των δασών του Αμαζονίου;

Τυχαία στο dashboard του Soundcloud έπεσα πάνω σε αυτό το συγκρότημα. Ακούστε τους και στοχαστείτε επάνω στο αιώνιο μουσικό ερώτημα: Τι συμβαίνει επιτέλους με αυτούς τους κώλο-Ιρλανδούς; https://soundcloud.com/#bell-x1

Samy το νου σου στα πλήκτρα.

Δεν σβήνουν τίποτα από Rolling Stones. Σέβονται τους πεθαμένους. Καλά δεν τα λέω Waterfall;

Ωραίο το κλιπ. Έχω μία μόνο ένσταση. Τα μπαζαμπούγκας της καλόγριας θα έπρεπε να είναι πολύ πολύ μεγαλύτερα.

Αν τα είχε γράψει ο Jack White θα ήταν κομματάρες.

Εμένα μου άρεσε η φωνή. Η ερμηνεία νομίζω καλό θα ήταν να χάσει λίγο πάθος. Εντύπωση μου έκανε επίσης ότι οι ψηλές νότες δεν βγαίνουν από σφιγμένο διάφραγμα ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα.

Δυστυχώς ναι. Το πρόστιμο υπολογίζεται με τον παρακάτω αλγόριθμο. http://en.wikipedia.org/wiki/File:Euclid_flowchart_1.png Μπορεί να φτάσει και το ένα κατζομύλιο.

Ξεκίνα βρίσκοντας καινούργια μπάντα.

Τέχνη υπάρχει ακόμα και στο κλασιμο. Εξηγούμαι. Λάτρης φανατικός κι ευγνώμων για τις αλυσιδοτές εκρήξεις της θείας μουσικής του λουντβιχ με το φράκο και τα σκληρά τακούνια στα μάρμαρα του μεγάρου καθισμένος διαγωνίος κι έμπροσθεν εμού σε ένα κονσερτο από αυτα που η κρατική ορχήστρα ανεβάζει· την ουράνια στιγμή του πασίγνωστου και μεγαλοφυούς σε σύλληψη τα τα τα ταααααν, επί του τααααν με την ελαχίστη δυνατή κλίση και δεξιοτέχνως διαρυγνίοντας κολομάγουλα αυτού εξέπνευσε την πιο ανεπαίσθητη πορδήν. Ανεπαίσθητη, κι αυτό είναι το βασικόν, μόνο εις της ακοής αίσθησην, διότι κύριοι ο βρωμοκλανοπόρδης έκανε κρεμασμένες από το βάρος των χρόνων μύτες να ρουθουνίσουν προσβεβλημένες στην ω τόσο ανείπωτη μπόχα. Η τέχνη όμως δεν τελειώνει εδώ. Ο εν λόγω κύριος οσμιζόμενοσ την έκταση του ατοπήματος ωσάν κύων στασ γλυκάσ ευωδίασ περιστασιακού πισοκωλητού και αφού αφουγκράστηκε την αντίδραση του μουσικόφιλου κοινού σε ακτίνα 5 Ισως Ισως και 6 θέσεων περιμετρικά, τέμνει την κεφαλή του με τρόπο δραματικά μηχανικόν προς την κυρία που καθόταν δίπλα του και ανασηκώνει τα φρύδιαν του. Εις το ψεύδος προτάσει το πηγούνι του. Το βδελυρό φασολοραντισμένο πηγούνι του, ξεκάθαρα μεταθέτοντας το έγκλημα εις την κυρίαν εκ των δεξιών του καθίμενης. Είναι τέχνη το κλάσιμο λοιπόν; Ναι. Η τέχνη του πέρδειν και της ανεκτής τιποτίλας. Εκ πρώτης όψεως Ισως φανεί τούτη η παρέμβαση άσχετη προσ το νήμα τούτο ωστόσο μυριζοντας βαθύτερα κατανοεί κανείς οτι τέμνει αυτο με τον πιο καθοριστικό μυροβόλο και τολμώ να πω εκκοφαντικό τρόπο. Εις το αξιακό σύστημα που τόσο εύστοχα και γενναία Μασ παρατίθεται η πορδήν παίζει βασικό ρόλο.

Από το Μπαχ στο Μπραφ ένα τσιγάρο δρόμος.

Το υπέροχο κανονιοβολείο σιγεί; Δεν είναι μόνο η ελληνική λαϊκή παράδοση, έχει κι άλλες. Αυτές είναι αυτονόητα και χωρίς ανάγκη υποβολής βιογραφικού ο ομφάλιος λώρος της μουσικής παραγωγής με την οποία τόσο εμφατικά (κατά τα λεγόμενά σου) συγχρονίζεσαι και κανένα πρόβλημα δεν έχεις να αναγάγεις σε τέχνη. Με τον επιφανειακό αφορισμό σου αλήθεια δεν καταλαβαίνεις ότι καταβαραθρώνεις και μουσικά ιδιώματα των οποίων είσαι θαυμαστής. Εκτός αν εννοείται για σένα ότι πραγματική τέχνη δεν υφίσταται, οπότε εντάξει. Θα πρέπει να ξετυλίξεις λίγο περισσότερο τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα των αφορισμών σου για να γίνεις αντιληπτός, έχε πάντως υπόψιν ότι θεοκρατικές κοινωνίες έχουν παράγει ωραία έργα, βλέπε τον τυραννισμένο (του νήματος) Μπαχ σου. Κατά τα άλλα και ‘γω πιστεύω σε μια κοινωνία ανθρωποκεντρική και χωρίς μαρξιστικά κόμπλεξ σε παραπέμπω στον Έγκελς που είπε ότι η τέχνη στην Αρχαία Ελλάδα θα παραμείνει για μας κάτι απρόσιτο, και μάλλον αναφερόταν στον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα. Τώρα αν δεν βρίσκεις ανθρωποκεντρική θεώρηση στο Γιάννη μου το μαντήλι σου αλλά την βρίσκεις στο καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο, πες μας πώς. Αφού πρώτα αποδυθείς το υπέροχο αφηρημένο της κλασσικής μουσικής. Συμφωνούμε. Αν θέλεις και λίγη μεταφυσική μπορεί η συνέχεια να μην είναι γραμμική. Δεν ξέρω τι εννοείς με μαρξιστικούς όρους. Μια έξυπνη κοινωνία αντλεί στοιχεία από παντού. Και πάλι το αυτονόητο. Είμαστε προϊόντα του κόσμου μας, της χώρας μας, της γειτονιάς μας. Δεν χρειάζεται αυτό ούτε αποδείξεις ούτε συνεντεύξεις. Κι ενώ είπες και κάτι σωστό στην πρώτη δημοσίευση εδώ αλυσοδένεις τον δημιουργό στα στενά πλαίσια των δεδηλωμένων ακουσμάτων του θαρρώντας ότι μόνο από εκεί μπορεί να αντλήσει. "Στην περίπτωση του λαϊκού καλλιτέχνη, οι προτεραιότητες είναι συχνά διαφορετικές: δεν απασχολείται τόσο με τον εσωτερικό του κόσμο, όσο με τα στοιχεία που καθιστούν αυτόν τον κόσμο συμβατό με τον κοινωνικό του περίγυρο. Π.χ. ένας λαϊκός καλλιτέχνης θα τραγουδήσει για την ξενητιά, επειδή βλέπει να εξελίσσεται σαν κοινωνικό φαινόμενο δίπλα του, ακόμη και ον ο ίδιος δεν προτίθεται ποσώς να ξενιτευτεί. Επίσης, θα "πρέπει" να θρηνήσει για την ξενητιά και να φαντασιωθεί κλαμμένα μαντήλια, διότι οτιδήποτε άλλο θα ήταν προσβλητικό για το κοινό του." Είναι δικό σου. Είναι η επιτομή της ελεγείας σου. Σαν να λέμε ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός και μόνο αυτός που δεν συμπλέει. Αγνοώντας φυσικά στην πραγματικότητα (όπως κι εγώ άλλωστε) τον πλούτο της μουσικής μας παράδοσης και τα κίνητρα των ανθρώπων που μας την κληροδότησαν. Η έκφραση μιας άποψης είναι εν δυνάμει τέχνη. Δεν είναι απαραίτητα όλες οι πλειοψηφικές κοινοτοπίες τέχνη. Και τρόλευ έξυπνος άνθρωπος φαίνεσαι, γιατί να καυχιέσαι που έπαψες να αναγνωρίζεις την νύμφη στην πηγή; Πιες μια ρακί, μερακλώσου, που ξες;

Τρόλευ εσύ δεν είσαι προϊόν αυτής της παράδοσης που τόσο ανέμελα σφυροκοπάς; Ή η αισθητική σου επήλθε με θεία φώτιση. Ή πιστεύεις ότι αυτά που αναγνωρίζεις ως τέχνη είναι μωρά παρθενογένεσης; Μούλικα είναι που την μαμάκα τους μπορεί να έπαψαν να την αναγνωρίζουν αλλά να ‘σαι σίγουρος ήπιαν από το γάλα μυριάδων κλειστών κοινωνιών με νοοτροπία ίδια και απαράλλακτη με αυτή που κατακεραυνώνεις. Γιατί αρνείσαι όποια συνέχεια στην ιστορία; Ο καλλιτέχνης φυσικά και δεν δρα ανεξάρτητα από το περιβάλλον του και αν τα ερεθίσματα στο αστικό περιβάλλον ποικίλουν καθόλου δεν σημαίνει αυτό ότι είναι υποδεέστερα ή ενδεέστερα αυτών της υπαίθρου. Το ότι ο αστικός καλλιτέχνης διακατέχεται από ένα είδος σολιψισμού δεν τον κατατάσσει ευθύς σε ανώτερη βαθμίδα. Αν μη τι άλλο μαρτυρά τον χαρακτήρα της κοινωνίας που τον ξεπέταξε. Αν βρίσκει ρόλο στην άρνηση και όχι στην κατάφαση/συμπόρευση ίσως έχει να κάνει με τον αποκλεισμό του από απέραντα λιβάδια και ανοιχτούς ορίζοντες. Τον αποκλεισμό του από ξεκάθαρες έννοιες και από γιορτές που η συμμετοχή είναι καθολική. Σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζεται μία κοινή άποψη και η έκφραση αυτής σε μη τέχνη. Είναι παιδαριώδες το επιχείρημα. Σχεδόν όσο παιδαριώδης είναι κι η υπόθεση ότι τα Ομηρικά έπη γράφτηκαν με σύμπραξη.

Αλλά ας εξετάσουμε εμβριθέστερα αν τελικά το παραδοσιακό μπορεί να είναι και τέχνη πέρα από όποιο συναισθηματικό αντίκτυπο που σχετίζεται με ρίζες φανταστικές ή όχι. Ας πάρουμε ετούτη την εκτέλεση από αγαπημένο καλλιτέχνη. Τελικά μπορούμε κύριοι να αναφωνήσουμε με ρίγος «τι να κλάσει τώρα κι ο Μπάχ.»; Ας διαλογιστούμε τώρα… Όχι. Όντως. Μαλακία.

Each entry requires the following elements: One song five (5) minutes or less (mp3, CD or cassette) A lyric sheet -- no lyrics necessary for instrumental compositions A payment -- $30.00 per song A completed application Ένας είναι ο σπόνσορας.

Ωραίο παίξιμο. Φανταστικό κομμάτι.

Το τραγούδι θυμίζει το oh Danny boy αλλά η φωνή είναι ωραία.

Όμορφα σερβιρισμένο αλλά δυστυχώς τίποτα το ιδιαίτερο.

Lisa Gerrard σε γλωσσολαλιά

Ένας ραβδούχος αξίζει χίλιες λέξεις.

Μάλλον το θαύμα της Επιδαύρου είχε να κάνει με τους ακροατές που ήξεραν να το βουλώνουν.