Στην Αρχαία Ελλάδα, ιδίως κατά τον 6ο π.Χ . αιώνα , ο καλλιτέχνης επώνυμα συνδέεται με το έργο, η προσβολή δε του έργου με αντιγραφή ή παραποίηση επέσυρε κοινωνική μομφή.
Οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, τόσο ο Πλάτων, αλλά βασικά ο Αριστοτέλης, ανέπτυξαν θεωρίες για την αυτοτέλεια της πνευματικής δημιουργίας, που επί αιώνες παρέμειναν κρατούσες , τουλάχιστον μέχρι τον Kant.
H Πνευματική ιδιοκτησία, απασχόλησε και πολλούς άλλους αρχαίους (αρχαίο εβραϊκό δίκαιο- ρωμαϊκό δίκαιο) ή και πρωτόγονους (Ινδιάνοι-Μπαλινέζοι) πολιτισμούς.
Ως προς το ερώτημα, φυσικά πάμε προς τα μπροστά.
Ας σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το 1993 (πριν τον 2121/1993) οι όποιες παραβιάσεις της πνευματικής ιδιοκτησίας αντιμετωπιζόταν με τις απλές διατάξεις του ΠΚ ως πλαστογραφία (δείτε μια παλιά βιντεοκασέτα και θα καταλάβετε).
Πλέον , η νομοθεσία, με τις όποιες τροποποιήσεις, είναι σύγχρονη και αρκετά εναρμονισμένη σε τομείς που μέχρι πρότινος δεν ήταν (διαδίκτυο κ.λ.π.)