αντουαν, εγώ μετά απο 2 χρόνια ημι-παραίτησης απο τα μουσικά (όπου έπαιζα απλώς καμμια μελωδία που μου άρεσε πχ μία στο τόσο) και έναν ακόμα μετά πλήρους παραίτησης λόγω υγείας, ξανάρχισα να παίζω με πρόγραμμα βιβλία και σημειώσεις εδώ και ένα μήνα.Αυτή τη στιγμή βαριέμαι να στα πω αναλυτικά αλλά αμα θες θα σου γράψω που είμαι και τι κάνω (δεν είμαι και μεγάλος τεχνίτης ε, βασικά πράγματα κάνω τώρα).
Θα σου πω όμως μια διαφορετική φιλοσοφία απο αυτή του superfunk που προσπαθεί να σε παρασύρει στην dark side. Εμένα δεν με ενδιαφέρουν τα κομμάτια τελικά. Δεν με νοιάζει καν να μάθω να παίζω ένα ολόκληρο, εκτός αν δεν υπάρχουν πολλές επαναλήψεις απο την αρχή μεχρι το τέλος(υπάρχουν αναπτυσσόμενες τέλος πάντων), έχει συνεχώς φοβερές μελωδίες, και φοβερό ήχο, και αυτό γίνεται μόνο στην κλασσική :). Επίσης ποτέ δεν με ενδιέφερε το κοινό :). Στην ηλεκτρική λοιπόν, για μένα όλη η ιστορία είναι να πορώνεσαι, να ξεσπάς. Και αυτό γίνεται με σόλα με ωραίες μελωδίες αλλά και ξεσπάσματα ταχύτητας ή βρώμας, και γρήγορες ρυθμικές.Μιλάμε λοιπόν για hard rock και metal :).
Οπότε για να βγάζεις μόνο τα σόλα και τις ρυθμικές φράσεις που σου αρέσουν, να τα παίζεις με άνεση και πόρωση, η τεχνική είναι ο νο1 παράγοντας, δεν υπάρχει σύνθεση, δεν υπάρχει μυαλό, δεν υπάρχει τέχνη, μόνο πρωτόγωνη σεξουαλική καφρίλα :). ΒΕΒΑΙΑ, μετά μπαίνει το δημιουργικό κομμάτι, όπου πάλι είμαι του "βγάζω τζιγκλάκια" δηλαδή με νοιάζει το ωραίο ρεφραίν, η μελωδία που σου κολλάει πάνω απο το ακριβώς κατάληλο προγκρέσσιον. Εκεί, πάλι μετράει το μυαλό, η πείρα σου, και οι θεωρητικές σου γνώσεις, και η τεχνική καθόλου, ή πολύ λίγο θα σε βοηθήσει. Οπότε κι εκεί μελέτη θέλει. Το feeling ο ωραίος σουπερ-ντουπερ ήχος και οι καλές μετρημένες παραγωγές, η ικανότητα να παίζεις με μπάντες και να είσαι συνεργατικός, ωραίες είναι, αλλά όχι για μένα όμως :)