Όχι κάποια συγκεκριμένη δισκογραφικη, το μοντέλο. Το μοντέλο που λέει έχω 10 καλλιτέχνες προιόντα, κάνω μια πρι-σειλς ανάλυση, και καθορίζω το ιματζ και τι θα βγάλω, προωθώ, αλλά εκμεταλεύομαι και την προώθηση των ανταγωνιστών, (οπότε με συμφέρει να βγάλω ομοειδή με του ανταγωνιστή προιόντα απο κάθε άποψη, όπως η μόδα πχ) όσο περισσότερο γίνεται για αυτά τα προιόντα, σε απίστευτα μεγάλες κλίμακες με τις δυνατότητες που μου δίνουν κυρίως τα περιορισμένα τον αριθμό κανάλια της τηλεόρασης. Έτσι φτιάχνω ένα τεράστιο κοινό για πολύ λίγους καλλιτέχνες, και μάλιστα τους πληρώνω με ποσοστά επι των πωλήσεων, και γενικά όλα δουλευουν με ποσοστά. Μετά καθορίζεται το τι είναι εμπορικό, και κατευθύνεται έτσι η δημιουργεία.
Δεν είναι το θέμα αν είναι ροκ ή σκυλάδικο ή το καινούριο είδος που τώρα θα το πούμε μήτσος πχ. Είναι οτι υπάρχει πυραμίδα με πολύ λίγους στην κορυφή, ΤΕΡΑΣΤΙΑ βάση, καμμία ρύθμιση, και μονοπώλιο. ¶μα δεν αλλάξει αυτό, όποιος θέλει να δουλέψει, σε αυτήν την πυραμίδα θα πάει να δουλέψει, του ροκ, του σκυλάδικου, ότι έχει κάτσει ανα εποχή και τόπο. Που αλλού να πάει δηλαδή?? Και τα δίκτυα αν δεν τα ρυθμίζαμε, ακόμα θα είχαμε μόνο τον ΟΤΕ να μας πουλάει ISDN.