Το θρασύ θα περιελάμβανε να πατήσει έκείνη τη μικρή τάπα από την οποία φεύγει η ροχάλα. Να τί έλειψε απ' την περφόρμανς, να δρώμενο για το οποίο θα πλήρωνα.
Δε λέω ότι μπορώ να μπω στα άδυτα της γυναικείας ψυχολογίας όπως ο blue, αλλά πώς είναι δυνατόν να το ευχαριστιέται (ή να δείχνει πως το ευχαριστιέται);
Καταθέτω ψυχή: Είμαι μια φορά και τρώω το καταπέτασμα σε ένα οριεντάλ εστιατόριο (εστιατόριο, όχι μπαλαμουτάδικο) στο οποίο είμαστε κυριολεκτικά δύο παρέες. Ε, ο μαγαζάτωρ έβγαλε οριεντάλ χορεύτρια και το μισό της δεκάλεπτο (μπορεί να ήταν και τριήμερο, τόσο μου φάνηκε άλλωστε) το χόρευε πάνω απ' το πιρούνι μου.
Δε με πειράζει που δεν μπορούσα να φάω. Με πειράζει που ήταν πανέμορφη, που δεν ήξερα τί στο διάολο να κάνω, πού να κοιτάξω, πώς να σταθώ, και που έμοιαζε εκνευριστικά σε μία πρώην μου. Α, και που το φέσι που μου φόρεσαν είχε το ίδιο μπορντώ χρώμα με το πουκάμισο που φορούσα. Άντε να πείσεις ότι δεν πας κάθε βδομάδα στο μαγαζί. ;D ;D
Μη μου αρχίσετε τις νουθεσίες οι μπαρμπάδες και τα κοκόρια. Quote στο παραπάνω δικαιούται μόνο ο Jazzjoker που έχει πάθει χουνέρι με Drambuie. :-* :)
Ετσι,ετσι,εχι δικιο ο φιλοσ. Δοκιμασα μεχρι και ταππινγ αλα τιποτα.