Για να καταθέσω και εγώ τον πνευματικό οβολό μου στη συζήτηση,πιστεύω πως δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος μουσικός,για να εκτιμήσει ένα μουσικό πόνημα,ωστόσο,είναι αναπόφευκτο να το κρίνει και τεχνικά,αν έχει μουσικές γνώσεις.
Σε έναν "απλό" ακροατή θα αρέσει ένα κομμάτι,αλλά ένας "εξειδικευμένος" ακροατής θα καταλάβει το γιατί,είτε αυτό αφορά συγκεκριμένη ενορχήστρωση είτε οτιδήποτε κάνει το κομμάτι μοναδικό.
Το θέμα είναι ο μουσικός να μπορεί και να ξεφεύγει από το τριπάκι να κρίνει τη μουσική μόνο με το μυαλό και την εμπειρία του,αλλά να μπορεί και να την απολαμβάνει και με τις αισθήσεις του.
Προσωπικό παράδειγμα αποτελεί φίλος μου με απίστευτο,για εμένα,ταλέντο στη μουσική που παράτησε την κιθάρα και ασχολείται με το βιολί σημειώνοντας ταχύτατη πρόοδο,ο οποίος όταν ακούει συνθέσεις πχ του Παγγανίνι αφοσιώνεται αποκλειστικά στο τεχνικό μέρος,αλλά δε νιώθει κανένα από τα συναισθήματα που προσπαθεί να περάσει ο καλλιτέχνης.
Πιστεύω,θα ήταν πολύ αστείο σε μια συναυλία ο κόσμος από κάτω να είναι όλοι εξειδικευμένοι μουσικοί αντί για ενθουσιώδες κοινό και αντί για χειροκροτήματα και σιγοτραγούδισμα να ακούς κριτική για τη χρήση της τάδε κλίμακας,του eq ή των εφέ που χρησιμοποιούνται επί σκηνής.