Όταν κάποιος αγαπαει κάτι κ του λες παράτα το δεν το έχεις, τον πληγώνει. Αν το αγαπάει πραγματικά να μην το αφήσει . Αυτό που του δίνει η μουσική δε θα το βρει πουθενά. Κ γι'αυτό παίζουμε όλοι. Τα λόγια κ οι κριτικές όσο κ να πονάνε είναι δευτερεύοντα. Παρόλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν, ακόμα κ τα πιο σκληρά. Ίσως περισσότερο τα πιο σκληρά.
Να σε κάνουν να εστιάσεις. Να πεις όχι ρε φίλε δεν ξανανεβαζω μέχρι να υπάρχει διαφορά, αντιληπτή κ από εμένα . Όχι να είναι καλό αυτό που θ'ανεβασω. Να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Μόνο αυτό να σε νοιάζει. Κ εστίασε σε ένα πράγμα, σε μια κ μόνο βελτίωση τη φορά
Όταν ήμουν εγώ αρχάριος πάντως το φχαριστιομουν πολύ περισσότερο από τωρα. Δεν είχα αίσθηση κινδύνου. Δεν ήξερα πως δεν έπαιζα καλα (καλά ο μέσος έφηβος -20αρης έπαιζε πολύ πολύ χειρότερα τότε απ'ότι τώρα, οπότε ήμασταν πολύ λιγότερο ενημερωμένοι -υποψιασμενοι). Ήθελα να παίζω παντού με όποιον βρω, με ό,τι όργανο βρεθεί, σε ό,τι περίσταση (ας σπάω-σπαμε σε όλους τα νεύρα) , τα σκοτωμένα πάουερ κορντζ μου με κακό ηχο-ρυθμο, τα ίδια 5-10 βασικα ακορντα που ξέρουμε όλοι κ ας μην ξέρω το προγκρεσιον, τη μια κλίμακα που ήξερα με τις ίδιες ιδέες κ ρυθμούς οποίο κ αν ήταν το κομμάτι κ το ύφος .
Αυτή η εμμονή να παίζω γιατί έτσι, με συντηρούσε για χρόνια πορωμενο, μέχρι που κάθε ένα δύο χρόνια γνώριζα κάποιον πολύ πιο μπροστά από εμένα που με τις συμβουλές του κ όση γνώση μπορούσε να μου δώσει σε δύο τρεις επισκέψεις στο σπίτι με αντίτιμο κέρασμα σουβλάκια, έφτιαχνα μαθήματα για τα επόμενο 6μηνο καθώς ήταν ο μόνος τρόπος βελτίωσης.
Θέλει όμως ειλικρίνεια κ δουλειά όταν έρθει η στιγμή που μπορείς να πάρεις.
Οπότε Νικ μην πτοεισαι. Όλοι ημασταν περίπου εκεί που είσαι. Παίξε γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς κ ψάξε για τέτοια άτομα (πολυ πιο προχωρημενα) ή για δάσκαλο. Κ να είσαι ειλικρινής στο τι θες κ κυρίως στο που βρίσκεσαι.
Θες να παίζεις?
Θες να βελτιωθείς?
Όλα η ανάγκη τα γεννα
