Οσο αφορα το σινεμα, πολυ πριν τον Χιτλερ υπηρχε ο D. W. Griffith , "ο δασκαλος ολων μας" οπως τον αποκαλουσε ο Τσαπλιν. Και μονο η "Μισαλλοδοξια" θα ηταν αρκετη ως οδηγος και προτυπο για τις υπερπαραγωγες του σημερα. Φυσικα και γιγαντες σαν τον Χιτσκοκ ή τον Φριτς Λανγκ εβαλαν την κοτρωναρα τους για να γινει το Χολιγουντ αυτο που εγινε, δεν ξεκινησαν ομως απο το μηδεν, υπηρχε πραγμα πολυ.
Στα της μουσικης τωρα, το κλειδι ειναι η αποδοχη της μαυρης μπλουζ μουσικης απο τη νεολαια της Βρετανιας. Μακρυα απο τις φυλετικες συγκρουσεις της Αμερικης, ηταν πολυ πιο ευκολο και αποδεκτο να δουλεψουν τα Βρετανικα συγκροτηματα πανω σε αυτον τον ηχο, συνδιαζοντας τον βεβαια και με την πλουσια μελωδικη παραδοση του νησιου, κακα τα ψεματα ακομα και οι καφροι στα γηπεδα της Αγγλιας εχουν μελωδικο αισθητηριο ?
Σαφως λατρευω τα Βρετανικα συγκροτηματα, αλλα δε θα υπηρχαν χωρις την αλλη πλευρα του Ατλαντικου, αν βγαλεις τα μπλουζ των μαυρων αλλα και ανθρωπους σαν τον Ελβις που τα εκανε σε πρωτη φαση mainstream, τοτε πολυ απλα δεν μπορει να υπαρξει ροκ.
Χωρις Βρετανια το ροκ θα ηταν φτωχοτερο, χωρις Αμερικη δεν θα υπηρχε.