Νομίζω αυτό το θέμα έχει μεγάλο βάθος, γιατί δεν είναι μόνο κιθαριστικό ζήτημα, αλλά όπως είναι και ο LK, για τα αυτοκίνητα, εγώ θα πω και για τις μηχανές, αλλά γενικότερα ισχύει για το οτιδήποτε μπορεί να κριθεί από την εξωτερική του εμφάνιση.
Κάπου το 17 έκανα έρευνα αγοράς για μηχανή. Μου άρεσε πολύ μία, είδα reviews, επιδόσεις, κτλ, την έφερε και μια αντιπροσωπία κοντά στο σπίτι μου, και λέω οκ εδώ είμαστε. Με το που ανέβηκα πάνω, είπα, οκ αυτό δεν είναι για μένα, τέλος.
Το ίδιο είχα πάθει και με μία Strat, του τριχίλιαρου όπως τη λέγαμε τότε πιτσιρικάδες. Ήταν η πιο άβολη κιθάρα που είχα πιάσει, και συγκριτικά μια Epiphone των 600 ήταν για μένα ότι καλύτερο. Μετά βέβαια έπιασα μια αντίστοιχη
Gibson και έπαθα την πλακάρα μου.
Πολύ αργότερα, έπιασα superstrat και είπα, δεν υπάρχει άλλο όργανο για τα δικά μου χέρια. Αυτό είναι. Όχι τίποτ'αλλο, αλλά - πώς να το πω... Όταν "φανταζόμουν" τον εαυτό μου να παίζει κιθάρα, αυτή την αίσθηση είχα στο μυαλό μου.
Φυσικά η εξωτερική εμφάνιση είναι μεγάλο κομμάτι, γιατί όπως έχουμε πει σε πολλά threads με αρχάριους που ψάχνουν να πάρουν κιθάρα, πρέπει να σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Πρέπει να το ερωτευτείς, και κάθε φορά που το βλέπεις να θες να το πάρεις και να παίζεις ασταμάτητα.