Άσχετο αλλά μου θύμισες το εξής αξιομνημόνευτο περιστατικό.
Πριν 4-5 χρόνια παίζουμε με την μπάντα live σε ένα μπαρ στο Περιστέρι. Έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα και φωνάζουμε κόσμο από κάτω για τζαμ. Κάνουμε δε αλλαξο-οργανιές. Ο τραγουδιστής μας παίζει τη μία κιθάρα, ο μπασίστας μας έχει κάτσει στα ντραμς, εγώ έχω δώσει την κιθάρα σε φίλο και έχω κάτσει σε τραπεζάκι μπροστά μπροστά να ξεκουραστώ και να απολαύσω το χάος που θα επακολουθήσει.
Φωνάζουνε από το μικρόφωνο για να παίξει κάποιος μπάσο αλλά δεν εμφανίζεται κανείς. Μια-δυο-τρεις, αποφασίζω να ανέβω εγώ για να σώσω την κατάσταση αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση γιατί είχα φτιαχτεί ότι θα κάτσω μετά από 2 ώρες ορθοστασία.
Ξεκινάμε να παίζουμε, όλοι είναι ψιλοντίρλα και πανευτυχείς, το κοινό χειροκροτάει, εγώ πρώτη φορά μπάσο πάνω σε πάλκο τα πάω μια χαρά... νομίζω. Μέχρι που κάποια στιγμή με κοιτάζει ο κιθαρίστας που έπαιζε με τη δικιά μου και τον βλέπω κάτι να λέει. Δεν ακούω και δε με νοιάζει, όλα είναι ωραία. Τον βλέπω ότι επιμένει. "Τι θέλει τώρα;" σκέφτομαι και αποφασίζω να του κάνω τη χάρη. Πλησιάζω και τον ακούω να λέει "τι τόνο παίζεις ρε μαλάκα;", "λα εννοείται" του λέω με απόλυτη σιγουριά. "Μι είμαστε" μου λέει. Αλλάζω επιτόπου σε μι και τον βλέπω ότι ησυχάζει. Κοιτάζω τους υπολοίπους πάνω στη σκηνή και το κοινό. Κανένας δεν έχει καταλάβει τίποτα εκτός εννοείται από τον Longshadow ο οποίος κάθεται πίσω πίσω και έχει σκάσει στα γέλια.
Κι έτσι έληξε κάπως άδοξα αλλά με εμπορική επιτυχία η σύντομη καριέρα μου ως μπασίστας.
