Ρε σεις πώς θα αντιγράψει ένα μανίκι ο παντογράφος, το οποίο έχει shoulder? Πόση ώρα χρειάζεται για να στηθούν τα δύο workpieces, πατρόν και blank για να βεβαιωθεί κανείς ότι έχει στήσει σωστά τους 3 άξονες; Τα έχω δει στην πράξη (με επαγγελματικό παντογράφο) και έχω δει δουλειές να φεύγουν φύρα, μισό χιλιοστό να είναι εκτός το workpiece, να μην στήνεται σωστά το αντιγραφόμενο, να έχει κραδασμό η φρέζα σε αριστερόστροφα πατιναρίσματα. Συν το χώρο που πιανει στο εργαστήριο, συν τον θόρυβο που κάνει, συν το mess που έχεις να διαχειριστείς μετά. Κι επιπλέον, όταν αντιγράφεις ένα φινιρισμένο/burnished μανίκι πάνω σε ίνες ξύλου, μετά έχεις τουλάχιστον μισό χιλιοστό φύρα για να πάρεις τα tooling marks. Εκτός εάν πας σε CNC να σου αντιγράψουν πατρόν το μανίκι και να δώσεις tolerance +0.5mm για το τελικό φινίρισμα.
Το αντιγραφικό για τα templates τι scale είναι?
Gibson? Ποιο είναι το
Gibson scale 24.75", 24.625" ή 24.56" ; ('οποιος νομίζει ότι το 24,75 είναι το scale length της
Gibson πλανάται). Πόση ώρα θα κάνει να στηθεί σωστά και αυτό στο pin router και τι router bit θα σηκώσει το inertia που έχει το τυφλό σούρσιμο ταστιέρας+template αλλά και θα χειριστεί τις γωνίες και τις γραμμές με ακρίβεια?
Για το καπάκι της Les Paul όμως θα τον χρησιμοποιούσα πολύ ευχαρίστως τον παντογράφο (θα με έβλεπε από μια γωνιά βέβαια ο δάσκαλός μου που έσκαβε βιολοντσέλα και κοντραμπάσσα και θα γελούσε). Εκεί η σχέση χρόνου, ακρίβειας και guesswork είναι πολύ μεγαλύτερη, όμως παρ' όλα αυτά, το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε και η αποστολή του, μαζί με το CAD αρχείο σε εξειδικευμένο επαγγελματία, άρα, στην ουσία είναι σαν να παίρνω έτοιμο το σώμα.
Δεν θεωρώ ότι είναι ούτε θέμα ταχύτητας ούτε και ακρίβειας αλλά η χαρά της δημιουργίας του όλου, δηλ. και του έργου αλλά και των εργαλείων και τεχνικών που χρησιμοποιούνται στο έργο. Γι' αυτό έκανα τη "γλυκιά ένσταση", χωρίς κριτικη διάθεση.
Πάμπολλες φορές βρέθηκα να χρησιμοποιώ διατάξεις και jigs για τα οποία αφιέρωνα πολύ περισσότερο χρόνο να κατασκευάσω και να τα στήσω σωστά, από το να έκανα την ίδια δουλειά με μέτριο skillset.
Eπίσης, με όλα αυτά τα jigs, χάνεις την επαφή με το ξύλο. Και δεν το λέω με τη ρομαντική έννοια. Με τη μηχανική. Καταλαβαίνεις πόσο στεγνό, πόσο σκληρό ή άκαμπτο, πόσο ρητινώδες ή λιπαρό είναι το ξύλο σου, πόσο grain runout έχει και που υπάρχουν θύλακες πιο πυκνοί ή πιο αραιοί.
Μάλλον οι Άγγλοι όπου έμαθα πολλά για την τέχνη, μου εμφύσησαν τη φιλοσοφία "το υλικό σου θα σου διδάξει τα εργαλεία σου" και έμεινα εκεί.
Θαυμάζω τις δουλειές όλων εδώ μέσα, κάποιες τις έχω δει από κοντά, έχω κρατησει τεχνικές και συμβουλές από πολλούς diy-ers και η παρέμβασή μου ήταν χάριν κουβέντας, εννοείται.
Συνεχίστε να τρώτε ξύλο?
