Γιατί οι AC/DC έγιναν super μπάντα.

[sultan of string]

βλέποντας τα ποστ τώρα θυμήθηκα ένα κομμάτι τους που μου άρεσε....

το dirty deeds..

 

[fusiongtr]

Δύο λόγια κι από μένα για τους AC/DC.

Από τους πρώτους δίσκους ever που είχα πάρει μικρός ήταν το back in black.

Τα μέχρι τότε ακούσματά μου, status quo, zep, purple, κλπ, ήμανε της σκληρής σχολής.,

Βάζω το πρώτο κομμάτι (από την β΄πλευρά κι εγώ, νομίζοντας ότι είναι η α΄), και μόλις ακούω το αρχικό ριφφ και το σόλο, λέω "εδώ είμαστε".

Κοφτές βαριές κιθάρες (για το δεδομένα μου εκείνης της εποχής), στακάτος ρυθμός, σόλα του κιαρατά (όπως μου άρεσαν, πολλά και παραμορφωμένα, με τέλεια σηκώματα, γρήγορα αλλά όπως και όταν έπρεπε), και "εύκολα" ρυθμικά ιδανικά για headbanging.

Το σύνολο, r'n'r (προσέξτε, δεν λέω rock, που χωράει πολλά μέσα, από prog μέχρι ... λέω r'n'r) δυνατότερο από τα μέχρι τότε ακούσματά μου

Άρχισα να τους ψάχνω, να διαβάζω γι' αυτούς, και πήρα ένα - ένα τα παλιότερα album τους με τον Bon Scott.

Άλλη τρέλα ο Bon, πιο πολύ μου άρεσε.

Τι μου έκανε εντύπωση.

Ακούγοντας το back in black, δεν βρήκα ούτε ένα κομμάτι που να μην μου αρέσει (περίεργο αυτό).

Τότενες λέγαμε "έχει δυό - τρία καλά μερικά μέτρια, και κάποια που δεν μου αρέσουν", για τους δίσκους που πέρναμε.

Σ' αυτόν όλα ήταν από καλά, ως καταπληκτικά.

Όταν άρχισα να παίρνω παλιότερους δίσκους τους, συνειδητοποίησα ότι αυτό υπήρχε σε όλους τους.

Δεν έβρισκα κομμάτι που να μην μου αρέσει.

Έβαζα ρε παιδί μου την βελόνα στην αρχή, τελείωνε η πλευρά, μετά η άλλη πλευρά ολόκληρες, και ήθελα να ξανακούσω τον δίσκο ολόκληρο.

Οι υποσχέσεις που μου άφηναν τα πρώτα κομμάτια (χιτάκια) πραγματοποιούνταν.

Βάλτε σ' αυτά και την εμφάνιση (τα ρούχα που φορούσαν κάθε μέρα εκτός του Angus που όμως ήταν τα ρούχα που φορούσε όταν πήγαιναν για πρόβες μετά το σχολείο), ούτε καρφιά, ούτε δέρματα, την παρεϊστικη μορφή της μπάντας, την αμεσότητα της μουσικής τους; και του προφίλ των μελών (όχι σουπεργκρουπιές, με λιμουζίνες, με τρελά πάρτυ σε ακριβά ξενοδοχεία, κλπ), που ήταν πολύ εύκολο να ταυτιστεί μαζί τους ο όποιος νεαρός έπαιζε δύο ακκόρντα (ή ονειρευόταν να τα παίξει).

Για μένα όμως οι AC/DC τελείωσαν λίγο μετά το for those about to rock.

Ίσως φταίω εγώ, ίσως αυτοί, ίσως και οι δύο πλευρές.

Τα κατοπινά τους μου φαινόταν ανέμπνευστα, flat, αναμασήματα, λιγότερο φλογερά και άμεσα.

Πιο επαγγελματικά ας πούμε, πράγμα που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συναισθήματά μου γι' αυτούς.

Η παιδική αφέλεια που έβγαζαν στο παρελθόν, η ακατέργαστη αμεσότητα, είχε πια χαθεί.

Αυτά.

 

[Πνοή και Νύξη]

AC/DC: H μία από τις τρεις πιο αγαπημένες και πιο πολυακουσμένες μου μπάντες. Εξακολουθώ να τους ακούω με την ίδια ζέση και τον ίδιο παροξυσμό. Η γνωριμία με αυτούς ήρθε κάπου early 90s μέσω μιας διαφήμισης όπου έπαιζε το Hey Mr Businessman, όπου η "καλή μου ανατροφή" δεν επέτρεπε να ακούω "heavy metal", όπως λανθασμένα τους απέδιδαν τότε οι αδαείς (κι εμείς τσιμπούσαμε). Λίγο αργότερα (κι αφού ήμασταν οι οutcasts του σχολείου που ακούγαμε extreme μουσικές-δηλ, κανα άιρομέηντε κανα νιρβάνα) άκουσα όλο το Razor's Εdge. Eκεί ξεκίνησε ο κατήφορος και είπα, χέστηκα για τη φωνή, αυτοί εδώ κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίζει. Τι σκατά, πώς? Κι έπειτα παρέα με έναν φίλο πιο μυημένο, κάναμε ακροάσεις δίσκων σπίτι του, όπου μου γνώρισε Bon Scott, δεκαετία 70 κλπ. Εκεί κατάλαβα ότι πρόκειται για μια pure rock n roll μπάντα με feelgood factor στη μουσική τους. Κάθε δίσκος, κάθε κομμάτι, κάθε riff, κάθε powerchord και χτύπημα. 

Ρυθμικές κιθάρες που ώρες ώρες άγγιζαν τα όρια του brass section ηχητικά, πολύ punky feel, απίστευτο swing από τον phil rudd, η πένα του Malcolm που ήταν σαν να παίζει με μενίρ, όπως έλεγε κι ένας φίλος και η καρικατούρα που άκουγε στο όνομα Angus, τον οποίο ενώ δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη ως κιθαρίστα τότε, όσο περνούν τα χρόνια και τον ακούω πιο ψύχραιμα, ανακαλύπτω πόσο σπουδαία παιξίματα έχει κάνει. 

Μπορεί στην κυκλοθυμία της ακρόασης μουσικής να περνάω από πολλά στάδια (πότε rock, πότε pop, πότε punk, πότε jazz και blues) αλλά οι AC/DC είναι μία από τις homecoming εμπειρίες μου και δεν με απογοητεύουν ποτέ, όποτε επιστρέφω σε αυτούς. 

Φυσικά, ο καλύτερος δίσκος τους είναι το POWERAGE, με όλους τους υπόλοιπους 70s να έρχονται δεύτεροι με μικρή διαφορά. H Brian Johnson εποχή δεν μου είναι και τόσο συμπαθής, παρ' όλα αυτά ένα BACK IN BLACK, ένα FOR THOSE ABOUT TO ROCK και αρκετά αργότερα το RAZOR's EDGE είναι μέσα στο playlist των δίσκων τους που παίζονται ολόκληροι.

Το γιατί έγιναν super μπάντα δεν μπορώ να το εντοπίσω, μάλλον το προφανές ότι είχαν εξαιρετικό υλικό και φυσικά απίστευτη ενέργεια στα live. 

Toυς είδα live στο Wembley το 2009. Περισσότερο με εξέπληξε το ίδιο το Wembley παρά το live (για δικούς μου φιλοσοφικούς λόγους-δεν μου αρέσουν τα στάδια ως χώροι ακρόασης μουσικής) και δεν μου αρέσουν τα υπερβολικά στυλιζαρισμένα show, γιγάντιας κλίμακας. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω.

Hail-Hail Rock n Roll

 

 

[eretzoum]

Ένα από τα αγαπημένα μου σόλο έβερ θα είναι πάντα του Hole lotta Rossie!! Και φυσικά η απίστευτη αρχή της εκπληκτικής αυτής κομματάρας. 

Πιστεύω ο Μπον Σκοτ ήταν πολύ καλύτερος τραγουδιστής, πιο ροκ. Ο τύπος που θα συναντούσες σε μία ιρλανδική παμπ και θα πίνατε σαν φίλοι. 

Σίγουρα βοήθησε και το timing (ειδικά το 1980 ήταν χρονιά σπουδαίων δίσκων για την ροκ και την μέταλ) αλλά βέβαια και όσα αναφέρατε όλοι οι παραπάνω. 

Επίσης δεν τους προώθησαν αρκετά οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις; Όχι ότι δεν άξιζαν. Ήταν όλοι τους σπουδαίοι μουσικοί. 

 

[doubletrouble]

Απριλιος 1985  Φοινικούντα.

Σκανε μυτη καμια δεκαρια χαρλεαδες απο Αυστρια.

Αφου κατασκηνωσαν παραλια, εμεις πιτσιρικαδες γυριζαμε γυρω γυρω και θαυμαζαμε τα σιδερενια αλογα.

Μας καλεσαν και μας προσφεραν μπυρα και τσιγαο, ενα κασσετοφωνο επαιζε το TNT, ηταν οτι καλυτερο ειχα ακουσει μεχρι εκεινη την στιγμη,ειπα ωπα, εδω νομιζω οτι χωραω! :classic_biggrin:

Παντως ακομη οταν τ ακουω μου ερχονται μυρωδιες (οχι απο μπαρουτι) μπυρας και καπνου  :classic_cool:

 

[rgxinap]

Βάλτε σ' αυτά και την εμφάνιση (τα ρούχα που φορούσαν κάθε μέρα εκτός του Angus που όμως ήταν τα ρούχα που φορούσε όταν πήγαιναν για πρόβες μετά το σχολείο), ούτε καρφιά, ούτε δέρματα, την παρεϊστικη μορφή της μπάντας, την αμεσότητα της μουσικής τους; και του προφίλ των μελών (όχι σουπεργκρουπιές, με λιμουζίνες, με τρελά πάρτυ σε ακριβά ξενοδοχεία, κλπ), που ήταν πολύ εύκολο να ταυτιστεί μαζί τους ο όποιος νεαρός έπαιζε δύο ακκόρντα (ή ονειρευόταν να τα παίξει).

Ακριβώς αυτό. Γνησιότητα 100%.

Για μένα όμως οι AC/DC τελείωσαν λίγο μετά το for those about to rock.

Ίσως φταίω εγώ, ίσως αυτοί, ίσως και οι δύο πλευρές.

Τα κατοπινά τους μου φαινόταν ανέμπνευστα, flat, αναμασήματα, λιγότερο φλογερά και άμεσα.

Πιο επαγγελματικά ας πούμε, πράγμα που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συναισθήματά μου γι' αυτούς.

Η παιδική αφέλεια που έβγαζαν στο παρελθόν, η ακατέργαστη αμεσότητα, είχε πια χαθεί.

Και δεν είναι η μοναδική μπάντα που έχει τελματώσει μετά τους πρώτους 4-5 καλούς δίσκους. Το flick of the switch ήταν mehh

 

[noe13]

Το black ice παντως μια χαρα ηταν!

 

[gvour]

Το black ice παντως μια χαρα ηταν!

Σωστος εισαι και βαλε.

Ειχε πολλα και καλα τραγουδια.

Κατα τη γνωμη μου το καλυτερο απο τα κατοπινα τους.

 

[Spyros Delta]

Σωστος εισαι και βαλε.

Ειχε πολλα και καλα τραγουδια.

Κατα τη γνωμη μου το καλυτερο απο τα κατοπινα τους.

Σε σημειο που το αγορασα κι αυτο.