τα χρήματα στα σκυλάδικα είναι από τις εμφανίσεις, οι κυκλοφορίες απλά βοηθούν τις εμφανίσεις
Όντως. Αυτό βέβαια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και συμβαίνει σε όλα τα ιδιώματα.
Το καθεστώς προώθησης στο ραδιόφωνο είναι διαφορετικό επειδή παίζει το κύκλωμα των σκυλάδικων
Φαντάζομαι ναι, δεν παρακολουθώ τους σταθμούς που παίζουν Ελληνικά.
Εξάλλου τώρα πια η προώθηση γίνεται περισσότερο Ιντερνετικά. Πάντα είχα απορία κατά πόσο οι αλγόριθμοι είναι "πειραγμένοι" για να δίνουν βαρύτητα σε συγκεκριμένα ιδιώματα ή όχι. Και προφανώς πως προκύπτει αυτή η απόφαση, και κατά πόσο μπορεί να είναι και πολιτικό το ζήτημα.
Ηχογραφούν συνήθως συγκεκριμένοι σεσσιονάδες και άρα δεν αφορά τη μεγάλη μερίδα των μουσικών
Ισχύει. Ο κύκλος των επαγγελματιών μουσικών στην Ελληνική σκηνή είναι πολύ μικρός και συγκεκριμένος. Όλοι ξερουν όλους.
Οπότε, ναι. Τα μπουζούκια είναι ένα μεγάλο ποσοστό δισκογραφίας, κινείται πολύ χρήμα αλλά αφορά ελάχιστο ποσοστό μουσικών. Και δεν κρίνω το είδος σαν ποιότητα. Η trap πχ αφορά οποιονδήποτε έχει ένα laptop, άρα παρόλο που δε μου αρέσει, θεωρώ πιθανότερο να έχει ενδιαφέρον σαν κουβέντα απ' το σκυλάδικο.
Ναι, βέβαια οι τράπερς δεν ειναι μουσικοί ως επι των πλείστων.
Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, είναι πόσο το θέλεις, πόσο αντέχεις, και να έχεις και λίγο εώς πολύ τύχη.
Αυτό ισχύει για όλους τους κλάδους. Ναι, αν επιμείνεις στην μουσική και το κάνεις και lifestyle σου, θα καταφέρεις κάτι. Αλλά είναι ένας κλάδος ιδιαίτερα δύσκολος, πάντα ήταν, πόσο μάλλον τώρα που δεν υπάρχει δισκογραφία.
Ο κύκλος είναι στενός,ο ανταγωνισμός επιπέδου νηπιαγωγίου,δυσκολεύονται στην διορατικότητα και παρουσιάζουν ένα είδος κράμπας στο να δίνουν ευκαιρίες σε άνθρωπους που αξίζουν,προτιμώντας αυτούς που γνωρίζουν,δυσκολεύονται στο να διακρίνουν όπως και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο προιόν,η τους καλλιτέχνες που θα τους οδηγήσουν σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα,η έλλειψη φαντασίας και αυτοπεποίθησης οδηγεί αρκετές φορές σε ένα είδος αντιγραφής το οποίο γίνεται άμεσα αντιληπτό,εκμηδενίζοντας και οποιαδήποτε προσπάθεια καινοτομίας και αναγνωρισιμότητας κάνοντας τους πάντα να λειτουργούν ετεροχρονισμένα,(εδώ συγκαταλέγονται και αρκετά από αυτά που ακούστηκαν και εκτός Ελλάδος,αλλά και αυτά που ακούγονται τώρα εντός,όπως η trap),αλλά ακόμη και άν κάποιος βγάλει ένα προιόν παγκόσμιας απήχησης,δέν έχουν την ικανότητα να το διαχειριστούν και να το υποστηρίξουν.
Αν προσέξει κάποιος την εγχώρια σκηνή,θα παρατηρήσει και το μεγάλο μειονέκτημα,που αρκετοί "επαγγελματίες" σε θέσεις κλειδιά,δέν μπορούν να δούν.
Την απουσία της καλής,ποιοτικής και ευρείας (παγκόσμιας) κατανάλωσης POP/Mainstream μουσικής.
Αυτή είναι το βαρύ πυροβολικό στην μουσική βιομηχανία μιάς χώρας.
Οσοι έχουν δουλέψει για αυτήν,το γνωρίζουν πολύ καλά.
Αυτή γυρνάει το βλέμμα του καταναλωτή σε μία κατεύθυνση,αυτή τροφοδοτεί και αυτή θα τραβήξει και τα άλλα είδη μαζί της.
Χωρίς αυτή δέν πάς πουθενά και δυστυχώς εμείς συνεχίζουμε να την σνομπάρουμε.
Στη περίπτωση της Ελλάδας, είναι κατα τη γνώμη και έλλειψη ταυτότητας. Η μουσική του προηγούμενου αιώνα (1950-2000) έχει, κατα τη γνώμη μου, ακραία περισσότερη αξία από τη σαβούρα που βγαίνει τώρα. Τα ρεμπέτικα, τα παλιά λαϊκά, τα νησιώτικα και όλα τα τοπικά παραδοσιακά, ενώ δεν τα ακούω μπορώ να αναγνωρίσω ότι έχουν αξία.
Δεν ξέρω αν είναι ότι έχουμε έλλειψη στο να κάνουμε innovate σαν μυαλά, ή αν ειναι περισσότερο ότι οι προσπαθειες δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν. Δεν είναι τυχαίο το brain drain που έχουμε. Οι έξυπνοι απλά θα φύγουν εκτός χώρας.
Στη περίπτωση της Σουηδίας, εκεί τη μουσική την κοιτάνε -συνειδητά- σαν ένα εξαγώσιμο προϊόν σαν όλα τα άλλα που εξάγουν. Εκτός αυτού, έχουν και την ανάλογη κουλτούρα. Όταν τελειώνεις το λύκειο, ξέρεις μουσική και ξέρεις να παίζεις και ένα όργανο,
αναγκαστικά. Διαλέγεις το όργανο που θέλεις στο δημοτικό και σου δίνουν ότι χρειάζεσαι για να το μάθεις. Και μαθαίνεις και κανονικά μουσική θεωρία.
Όταν είχα πάει (για 1 χρόνο όταν ήμουν 12) σχολείο στη Σουηδία, παρόλο που ήμουν "ο Έλληνας που μεταναστευσε εδώ", με είχαν δει ότι μου άρεσε η ηχοληψία και μου δώσαν να έχω σπίτι μου ένα 4κάναλο και μικρόφωνα και ένα tape delay. Αυτό έγινε σε δημόσιο σχολείο. Απλά μου τα δώσανε για να παίξω.
Υπήρχαν δωμάτια ολόκληρα με όργανα, άλλοι έπαιζαν ντραμς, άλλοι κιθάρα, άλλοι πλήκτρα. (εκτός αυτού υπήρχαν και δωμάτια με κουζίνες που είχαμε μάθημα μαγειρικής).
Συμφωνώ πολύ για τη POP, είναι η κινητήριος δύναμη. Και έχει φάει και αυτή χαστούκι άσχημο. Όπως έχει φάει και το Hollywood που δεν βγάζει πια καλές ταινίες.
Είναι πολυπαραγοντικό το θέμα.
