Το λοιπόν το είδα χθές και θα σας πω τη γνώμη μου. Καταρχην είναι ταινία! Μην μένετε στο πως ο ηθοποιός κρατάει τη μπαγκέτα και πόσες μοίρες νοτιοδυτικά είναι το τομ κτλπ...μείνετε στο θέμα, στο νόημα, στη μαγεία του κινηματογράφου και της μουσικής! Ας ξεκινήσουμε απο το τελευταίο! Η ταινία έχει φοβερό soundtrack και σε κάνει να πεις "τι μακακας είμαι που έχω καιρό να ασχοληθώ με τη τζάζ" , καθώς τα κομμάτια είναι ένα κ ενα! Ο "δάσκαλος" που πήρε και όσκαρ, είναι ωραίος ηθοποιός με καλή ερμηνεία αλλά για όσκαρ δεν είναι! Απλά βρίζει και κάνει καφρίλες σε όλη τη ταινία για να μας αποδείξει ποσο αρκίντι είναι (με αποκορύφωμα αυτό που κάνει στο τελος για να εκθέσει τον μικρό που τον βγάζει στο λάιβ χωρις να έχει τη παρτιτούρα καν, ενός άγνωστου και απροβάριστου κομματιού). Αντίθετα ο πρωταγωνιστής είναι συγκλονιστικός κ πιστεύω αν δεν έπεφτε πάνω στη καταπληκτική ερμηνεία του πιτσιρικά που κάνει τον κύριο Χώκινς, θα το έπερνε το αγαλματάκι... Το σενάριο καλό, οι προβληματισμοί της ηλικίας πολύ σημαντικοί και το παληκάρι πραγματικά για λύπηση...κατεστραμένη ζωή, εγκέφαλος, καθόλου self estem, και γενικά, ταλέντο και μόνο αυτό....παρατραβηγμένη αλλά πιστεύω αληθινή ιστορία, καθώς πολλοί μουσικοί φτάνουν στο έπακρο θυσιάζοντας τα πάντα για να γίνουν αυτο που θέλουν, κάτι με το οποίο σε τέτοιο άρρωστο βαθμό δεν συμφωνώ κ ούτε με τις μεθόδους στρατού του καράφλα...για πολυ ξύλο ο τυπάς....και πολυ άντεξε ο μικρός.....
Εν κατακλειδι ωραία ταινία, μπαίνει στα favorites των μουσικών ταινιών!