Όσον αφορά το φλαουτο το έχω καταλάβει ότι είναι το πιο ασφαλές όργανο για τα κομμάτια αυτά. Το θέμα είναι ότι "παιζεται" να μην έχουμε φλαουτο τελικά (δυστυχως), γι' αυτο σκέφτηκα το quartino (υπάρχει το όργανο και ο μουσικός γι' αυτο) ή έστω το κλαρινέτο sib έτσι ώστε να κάνει πλάτες στα refrain με φιγούρες, τριλλιες και γενικά πινελιές σε δυναμική piano έστω και μέχρι το ψηλό Ρε που προαναφερθηκε.
Αν υπάρχει ήδη ο μουσικός, είναι πιο απλά τα πράγματα. Μια 15λεπτη κουβέντα μαζί του ακούγοντας τα κομμάτια θα είναι πολύ αποκαλυπτικότερη από ό,τι θα μπορέσω εγώ να προσφέρω ποτέ.
Το ατού του φλάουτου είναι ότι είναι πολύ εκφραστικό. Το quartino πάλι όχι και τόσο. Έχει στενό και συγκεντρωμένο ήχο. Οπότε ακόμα κι αν ο παίχτης το παίζει σαν κλαρίνο, κι όχι σαν κλαρινέτο, δεν θα έχει την ίδια άνεση του φλάουτου στην εκφραστικότητα. Το φλάουτο μπορείς να το βάλεις να σου κάνει μια εισαγωγή και να μη σου λείπει τίποτα. Το κουαρτίνο, δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί πολύ από τον παίχτη και την αντίληψή του στο υλικό. ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝ ότι υπαρχει ήδη ο παίχτης, το ξαναλέω. Αν έχει επαφή και με το ρεπερτόριο, ακόμα καλύτερα.
1) Ο ήχος του accordeon με ποια όργανα (από τα παραπάνω) κολλαει; Εχω την εντύπωση ότι με του φλαουτου κολλαει, με του κλαρινέτου όχι και τόσο (σε περίπτωση π.χ. να παίζουν μελωδία ταυτοχρονα). Εκτός και αν γίνει το κοντράστ που λέγαμε πριν.
Αν το σκεφτείς, με όλα τα ρετζίστρα και τον όγκο και τις οκτάβες και τα μπάσα και το χαμό, το ακκορντεόν είναι ένα ανσαμπλ μόνο του, που σαν να ήθελε να αντικαταστήσει μια ολόκληρη ομάδα οργάνων. Γι' αυτό και περπάτησε πολύ το κλισέ "μία φράση μπουζούκια, μία ακκορντεόν." Στέκεται πολύ καλά μόνο του. Το πώς ταιριάζουν μεταξύ τους όργανα που δεν ταιριάζουν, έχει διάφορες λύσεις. Μπορεί το ακκορντεόν να παίζει μελωδία, τα ξύλινα μια άλλη κόντρα μελωδία αντιστικτική. Μπορούν αν υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό μοτίβο ρυθμικό να συμμετάσχουν ρυθμικά και συνοδευτικά. Όμως τότε, πώς μπορείς να τα "σβήσεις" κομψά; Γιατί αν τα αφήσεις έτσι μπορούν να καταντήσουν πνευστή... κιθάρα. Εξαρτάται από το κάθε κομμάτι. Εξαρτάται από τη στάση στο υλικό. Πατάμε στο δόγμα και προσπαθούμε να προσθέσουμε; Ή λύνουμε το κομμάτι στα βασικά συστατικά του και το ξαναχτίζουμε με εντελώς καινούργια ενορχήστρωση; Δε γνωρίζω. Υποθέσεις κάνω.
2) Το φλαουτο πως θα μπορούσε να παίξει στα κομμάτια αυτά (σε γενικές γραμμες); Φαντάζομαι σαν πλάτη στα refrain με πινελιές , και ισως και το θέμα σε κάποια κομμάτια, σωστα λέω η κανω λαθος; Μου είπες ότι μπορεί να γίνει ντουμπλαρισμα με το πιάνο, μπορείς να μου πεις για αυτο;
Ναι! Και όπου υπάρχει δεύτερη φωνή στη φωνή (τραγούδι) που δεν τραγουδιέται, μπορεί να την κάνει. Σε κάποια μικρή απάντηση μπορεί να τονίσει στην οκτάβα για περισσότερο εφέ. Με το πιάνο ταιριάζει πάρα πολύ σε γρήγορα περάσματα, δένουν μαζί τόσο καλά που είναι λες και έχεις 1 ηχόχρωμα. Π.χ. σε κλίμακες, ή αρπέτζιο.
3)Αν μπορείς να μου πεις, αν βρισκεις σωστά αυτά που έγραψα παραπάνω περί φλαουτου, κλαρινέτο, quartino κ.λ.π. Και αν εχεις ορεξη να κανεις μια μικρή ανάλυση για το κλαρινέτο sib σχετικα με την όλη φάση.
Σωστά είναι σαν προσέγγιση. Μόνη μου ένσταση ο στενός ήχος του κουαρτίνο και η σχετικά μικρή εκφραστικότητα για την περιοχή του. Για το κλαρινέτο sib τι να γράψω, από τη στιγμή που παίζεις κι ο ίδιος έχεις γνώμη για το όργανο. Επίσης να επιβεβαιώσω ότι μιλάμε για κλαρινέτο και όχι κλαρίνο. Δηλαδή για μπεμ όργανα με +2 1/2 νούμερο καλάμι, και όχι άλμπερτ με βγαλμένες τρίλιες και παιγμένα με καλάμι 0,75 ξυσμένο που έχει γίνει 0.01 και με κερί στη μπουκαδούρα.? Σωστά;
Σε αυτή την περίπτωση, με τριάδα κλαρινέτων κουαρτίνο και 2 σιb, έχεις και δυναμικές, και έκταση, και όγκο αν χρειαστεί. Μια χαρά. Μπορείς και στα πιο τζαζε κομμάτια να τα μπλέξεις σε στενές αρμονίες αν θες, συγχορδίες να τις φέρνεις αρπισματικά (πρώτα το 3ο μετά το 2ο μετά το 1ο όργανο και να ανοίγουν ή να κλείνουν), ή να τα στήσεις σε οκτάβες σε μια μελωδία για μέγιστη προβολή, πολλά μπορείς να κάνεις!
Ώρα για αχρείαστες ασυναρτησίες και κινδυνολογία:
Το δύσκολο μετά είναι η ενορχήστρωση όπως είπαμε. Γιατί αυτό που έχω καταλάβει εγώ στις περισσότερες τέτοιες δουλειές που μου έχουν τύχει (ως άσημος τυχαίος μουσικός κάτω του μέσου όρου) είναι ότι αυτή η μουσική είναι χιλιοπαιγμένη, χιλιοακουσμένη, χιλιοαγαπημένη. Οι μουσικοί του "κυρίως κορμού" θα έρθουν έτοιμοι. Θα παίξουν τις εισαγωγές τους, τις ανταποκρίσεις τους, θα γεμίσουν, θα σχολιάσουν όπου ζητείται. ΔΕ θα δώσουν χώρο στα πνευστά. Το οποίο αναγκάζει πολλές φορές τον ενορχηστρωτή να παίξει άμυνα, και να προσπαθήσει να "αναρτήσει" τα πνευστά επί του κόμπακτ σχήματος, ως ένα χέρι λούστρο ας πούμε ή ως στολίδια, ώστε να αποφύγει να διαταράξει τις έτοιμες ισορροπίες. Άλλες φορές αυτό είναι το ζητούμενο, και το πράγμα πάει μόνο του. Μια απαντησούλα, μια δεύτερη φωνή, ένα σουτιέν και όλα καλά. Σε άλλα κομμάτια δεν περπατάει, και οι μουσικοί (πνευστοί) βρίσκονται σε αμηχανία, καταλήγοντας να κάνουν ζέσταμα στη δουλειά στην ουσία, μέχρι να έρθει να τους ανοίξει κάποιος τον διακόπτη να πάρουν πχ ένα σόλο αυτοσχεδιαστικό, ή μια εισαγωγή, μια απάντηση ουσιώδη, κάτι που να τους συνδέει και πάλι με την υπόλοιπη ορχήστρα. Εγώ εύχομαι να είναι τέτοιο το κλίμα στην ορχηστρα και τέτοιες οι ιδέες σου, ώστε ΟΛΟΙ οι μουσικοί να ενθουσιαστούν από την ενορχήστρωση και να την
υποστηρίξουν. Να δώσουν το χώρο στα πνευστά, να τα ακούνε, να τα υπολογίζουν ως κορμό και όχι ως τρυποβουλώστρες. Να μην γίνει δηλαδή μια κατάσταση του στιλ "Έχει εδώ κάτι κιθάρες βρώμικες, να τις κάνει το κλαρίνο; Εδώ μπαίνουν 4 τρομπόνια και 3 τρομπέτες, να τα κάνει το κλαρίνο; Ρε συ έχει εδώ κάτι πιατίνια, να τα κάνει το κλαρίνο;??? Να τα κάνει αν ταιριάζει. Όχι επειδή δε βγαίνουν τα κουκιά.
Καλή επιτυχία! Και στενή συνεργασία με τους μουσικούς! Γιατί μερικές φορές στο χαρτί όσα φαίνονται εύκολα είναι δύσκολα, κι όσα φαίνονται δύσκολα είναι εύκολα!
