Σκέτη μίρλα είναι! Γκρίνια. Μα καλά, δεν βρίσκουν τίποτα θετικό και ωραίο στη ζωή;
Και δεν έχει καν μουσική, λίγα τύμπανα, ένα μπάσο κάτι. Μια λούπα είναι.
Προβολή συνημμένου 50912
Ανέτρεξα στη μνήμη μου σχετικά με όσα άκουσες, και εάν ο νους μου δε με απατά, το θέμα άπτεται της προκατάληψης. Ωστόσο, η ανάμνησή μου είναι ελλιπής, καθώς η ακρόαση ήταν παροδική και, εσκεμμένα πλέον, επιλέγω μια οδό πνευματικής απλοποίησης. Με την πάροδο των ετών, η επιθυμία για ενδελεχείς στοχασμούς και κοπιώδεις διανοητικές ενασχολήσεις βαίνει μειουμένη.
Εν τέλει, τα μουσικά είδη της
τραπ και της
ραπ ανταποκρίνονται πληρέστερα στις τωρινές μου προτιμήσεις. Καθώς η ηλικία μου προχωρεί και έχοντας κατακτήσει έναν ορισμένο βαθμό αυτάρκειας, επιλέγω να απολαμβάνω τη ζωή με περισσότερη άνεση και λιγότερη ένταση. Η προοπτική της επίτευξης των πλήρων δυνατοτήτων μου υποχωρεί έναντι της αίσθησης της ευθραυστότητας και της φευγαλέας φύσης της νεότητας. Η αδυναμία να επιδοθώ στις αγαπημένες μου δραστηριότητες με τον επιθυμητό ρυθμό με ωθεί στην ακρόαση ανάλαφρων ακουσμάτων και σε μια μορφή αναδρομής στην παιδικότητα.
Η θέα του σκληρού προσώπου της ζωής, ιδίως μέσω των επαγγελματικών μου εμπειριών, κατέστησε σαφή την αξία των απλών καθημερινών πραγμάτων. Έχω πλέον ενστερνιστεί βαθιά την επισφάλεια της ύπαρξης και την αμετάκλητη απώλεια των πάντων εν ριπή οφθαλμού. Η υγεία, τόσο σωματική όσο και ψυχική, αναδεικνύεται ως το υπέρτατο αγαθό, η διατάραξη του οποίου καθιστά οτιδήποτε άλλο άνευ σημασίας. Κάθε είδους άγχος και αγωνία για λοιπά ζητήματα φαντάζει πλέον ανούσιο μπροστά στην ανεκτίμητη αξία της ευεξίας.
Συνεπώς, αυτό το μουσικό ιδίωμα αντιπροσωπεύει για εμένα μια λυτρωτική διέξοδο, μια ηδονική κατάφαση της παρούσας φάσης της ζωής μου. Δεν απευθύνεται, όμως, στη νεότητα, η οποία στερείται της αναγκαίας βιωματικής ωριμότητας για να συλλάβει αυτές τις σκέψεις. Θεωρώ ακατάλληλο να επιτρέψουμε στους νέους να προσγειωθούν απότομα στην πραγματικότητα, θρυμματίζοντας τα όνειρά τους με τον ζόφο της απαισιοδοξίας, της απογοήτευσης και των ανέφικτων, κατασκευασμένων προτύπων.
Και είναι η ύστατη φορά που γράφω σοβαρά και επιμελημένα. Διότι, ως προείπον, δεν υφίσταται πλέον η ανάγκη επίδειξης, ούτε προς τον εαυτό μου, ούτε προς τους οικείους, τους φίλους ή υμάς. Άλλωστε, γνωρίζετε καλώς την αριστεία μου, την διαρκή μου υπεροχή, η οποία πηγάζει από την αυστηρή επιβολή της προσωπικής μου έκφρασης. Η σοφία, καρπός της εμπειρίας, με οδηγεί πλέον σε μια βίωση της ζωής με περισσότερη ηρεμία, απολαμβάνοντας την τροφή δίχως έννοιες, απελευθερώνοντας τις φυσικές μου ανάγκες χωρίς ενοχές και, τέλος, καταρρίπτοντας με περιφρόνηση τις υπερβολικές προσδοκίες και την επιδίωξη της αριστείας ως αυτοσκοπό.


