Το πείραμα με τον βιολιστή στο μετρό της Ουάσινγκτον

[Superfunk]

Και ξαναγράφω πως το σημείο που έγινε η δοκιμή (εν πάσει περιπτώσει ας μην του δώσουμε δάφνες "πειράματος") ήταν τέτοιο που αρκετά από τα αυτιά που πέρασαν από εκεί ήταν σχετικά πιο συνηθισμένα (ή έστω μη ξένα) σε "classy" και πιο σπάνια "καλλιεργημένα" ακούσματα (όπως πχ. τζαζ και κλασσικής) από πχ. ένα σταθμό σε πολύ λαϊκή περιοχή,

εχω ζησει 18 μηνες στην Ουασινγκτον ο συγκεκριμενος σταθμος ειναι ,κατ’αναλογιαν με την Αθηνα, ο σταθμος του Συνταγματος,ο πλεον πολυσυχναστος της πολης με πολλα Transfer lines,με την καμμια δεν περναει απο εκει μονο η....ελιτ της πολης ,που ετσι κι αλλοιως σε μια πολη με 65% black-latino  πληθυσμο (σε κατασταση πολυ κοντα σε αυτη της απολυτης φτωχειας) δεν ειναι και ο...κανονας...

Αν το εκαναν στο Spring Valley Κυριακη μεσημερι δεν θα επεφτε καρφιτσα... ;D

 

[gdevelek]

ενώ σημειώνεται πως οι αμερικάνικες συναυλίες του τύπου ήταν άνετα sold out με αστρονομικά εισιτήρια.

Πιστεύεις πως όσοι πήγαν στις συναυλίες, αλλά και σχεδόν όλοι οι κάπως "κουλτουριάρηδες" της περιοχής που έχουν σχέση με κλασσική μουσική, βρίσκονται έξω από το σπίτι τους στις 7:50, και μάλιστα παίρνουν το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους;

Άλλος ένας λόγος που πιστεύω πως το πείραμα είχε εξασφαλισμένο (αρνητικό) αποτέλεσμα από τη σχεδίασή του.

Αν ήθελαν σωστό πείραμα, ας τον έβαζαν να παίξει σε κάποιο πολυσύχναστο δρόμο της Georgetown, ένα Σάββατο στις 20:00. Όταν και όπου οι κάτοικοι της  W-DC βγαίνουν βόλτα.

 

[bloody_sunday]

Πιστεύεις πως όσοι πήγαν στις συναυλίες, αλλά και σχεδόν όλοι οι κάπως "κουλτουριάρηδες" της περιοχής που έχουν σχέση με κλασσική μουσική, βρίσκονται έξω από το σπίτι τους στις 7:50, και μάλιστα παίρνουν το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους;

Φυσικά. Το να αποφεύγει οποιοσδήποτε (από χαμηλά αμειβόμενες εργασίες μέχρι πολύ ψηλά) τα μποτιλιαρίσματα για να πάει στην δουλειά στην ώρα του είναι κάτι που έχω παρατηρήσει άπειρες φορές σε διάφορες μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Θα πω επίσης πως έχω βρεθεί σε παρόμοιο σκηνικό ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στην αγορά του Covent Garden του Λονδίνου, με μια όμορφη κοπέλα που έβαλε στο φορητό cd player της ένα backing track από όπερα και τραγούδησε με μπρίο και υπέροχη φωνή. Μάγεψε κι εμένα, και τρεις φίλους που έχουν τόση σχέση με την κλασσική όσο η Πάολα με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Σύντομα μάζεψε πολύ κόσμο που έσπευσε να της αφήσει χρήματα στο καπελάκι της. Η διαφορά όμως εκεί ήταν πως μιλάμε για κοινό με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, background και προδιάθεση, και με την ευχέρεια να της αφιερώσει χρόνο, κάτι που επηρεάζει σίγουρα το αποτέλεσμα.

Πάντως, δεν ξέρω σε εσάς αλλά σε εμένα η παρομοίωση με το Koyannisqatsi χτύπησε διάνα...

 

[gdevelek]

Οι ευκατάστατοι αμερικάνοι δεν αγαπούν τις δημόσιες συγκοινωνίες... Αποφεύγουν τις εργατικές τάξεις και κυρίως τους αστέγους και τους pan-handlers που πάντα συχνάζουν σε σταθμούς μετρό... Εξαίρεση η ΝΥ λόγω τεράστιου συνωστισμού.  Και οι upper-class αμερικανοι δεν βρίσκονται στο δρόμο στις 8 παρά 10... Έχουν χαλαρότερο πρόγραμμα. Σκέψου το λίγο...

 

[sfaku]

[Αυτό που έγραψα πέφτει πολύ κοντά σε ένα ποστ του bloody!]

Το πόσο πουλάει η κλασική μουσική δεν είναι η μόνη και αποκλειστική ένδειξη για το πόσοι Αμερικανοί εκτιμούν την κλασική μουσική καθαυτή, ούτε του πόσοι μπορεί να εκτιμούσαν μια καλή περφόρμανς κλασικής μουσικής, παρότι δεν είναι οι ίδιοι φανατικοί της μουσικής αυτής (τόσο ώστε να την αγοράζουν συχνά τουλάχιστον).

Εξάλλου στις ΗΠΑ εκτίθενται περισσότερο στην κλασική μουσική, σε επίπεδο κουλτούρας, οπότε έχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες απέναντι σε αυτή, κατά ΜΟ πάντοτε, από εμάς.

Για μένα το δια ταύτα του πειράματος αφορά κυρίως τα εξής:

1) Στο Δυτικό κόσμο είμαστε πολύ βιαστικοί και αγχωμένοι για να παρατηρούμε επαρκώς το περιβάλλον μας και να του αφιερώνουμε όχι απλώς ένα πέρασμα των αισθήσεων αλλά μια πιο ευαίσθητη και βαθιά παρατήρηση. Το θίγει ο δημοσιογράφος εκεί που λέει ότι οι Αμερικάνοι είναι busy. Είναι σίγουρο ότι πολλά ωραία πράγματα μας ξεφεύγουν λόγω της ταχύτητας της καθημερινότητας.

Οι ωραίες γυναίκες (και γενικά οι ωραίοι άνθρωποι, ανάλογα με το φύλο του καθενός) είναι ίσως η μόνη εξαίρεση (Λάκη είσαι σοφός ), αλλά αυτό είναι εύλογο, αφού το ένστικτο της αναπαραγωγής ειναι πολύ πιο ισχυρό και low level από την ανάγκη για φιλοτεχνία και καλαισθησία.

2) Το perception είναι πολύ σημαντικό για την εκτίμησή μας απέναντι σε οτιδήποτε. Σε μία κοινωνία όπως οι ΗΠΑ (αλλά και η Δύση γενικότερα) που έχουμε μάθει ότι το καλό είναι μόνο το ακριβό, τότε κατά συνεπαγωγή το φτηνό είναι κακό, και το τζάμπα για πέταμα. Αυτό που μου δίνεται δωρεάν μέσα στο μετρό δεν μπορεί να αξίζει 5 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο μου, σκέφτεται ενδόμυχα ο μέσος περαστικός.

Είναι βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς τους περαστικούς, θα έσκαγαν 200 δολάρια για να δουν τον ίδιο βιολιστή στο Μέγαρο της Ουάσιγνκτον, αν διάβαζαν π.χ. στην εφημερίδα ότι είναι παγκόσμιας κλάσης και ότι δεν πρέπει να χάσουν την παράστασή του. Διότι εκεί ξεκινούν από χέρι με το perception ότι πάνε να δουν κάτι το ειδικό, το εξαιρετικό και το ασυνήθιστο. Επομένως όχι μόνο δικαιολογείται η ακριβή τιμή, αλλά και αυτός που τα σκάει ψυχολογικά είναι προδιατεθειμένος να δικαιώσει την επιλογή του για ένα τόσο ακριβό εισιτήριο.

Φυσικά έχει πολλές και ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αυτό το πείραμα.

 

[bloody_sunday]

@gdevelek: κανένας δεν μίλησε για upper-class ή αριστοκράτες Αμερικανούς (πήγαινε πίσω στο πρώτο ποστ). Μίλησε για working class, και με μερικούς από αυτούς καλά αμειβόμενους και έστω όχι ξένους προς το είδος.

 

[gdevelek]

@gdevelek: κανένας δεν μίλησε για upper-class

Μίλησα εγώ, γιατί τέτοιοι είναι όσοι έχουν μια κάποια σχέση με κλασσική μουσική, στις ΗΠΑ. (Στην Ευρώπη αυτό δεν ισχύει.) Το πείραμα, με πονηριά, τους εξαίρεσε, πρακτικά, από την υπόθεση, ώστε να καταλήξει στο θλιμμένο κούνημα του κεφαλιού μαζί με το απαραίτητο  "Τσ τσ τσ..."

 

[John Goumis]

  Και εγώ το ίδιο θα αντιδρούσα αν διέβαινα αυτό το σταθμό. Μου συμβαίνει μάλιστα, να περνάω μπροστά από πλανόδιους καλλιτέχνες, που χωρίς να είναι του βεληνεκούς του κύριου στο βίντεο, ήταν εξαιρετικοί αλλά παρόλαυτα εγώ έριχνα μια κλεφτή ματιά(το πολύ) και συνέχιζα το δρόμο μου.

  Κατα τη γνώμη μου, ορθώς οι άνθρωποι αντέδρασαν όπως αντέδρασαν, και ο τρόπος που αντέδρασαν δεν υποδεικνύει κάποια κατώτατη κουλτούρα, αχαριστία προς την τέχνη κ.τ.λ.

  Πέρα από τους λόγους που σωστά προαναφέρθηκαν, ότι πρέπει ο άνθρωπος να είναι στην σωστή του ώρα ή στον κατάλληλο ''βιολογικό ρυθμό'' για να απολαύσει κάτι ανώτερο,αλλά είναι και κάτι άλλο.

  Είναι σαν να έρχεται ένας πλασιέ ή να σε παίρνει τηλ. και να σου λέει αν θες να αγοράσεις την τάδε εγκυκλοπέδια ή το τάδε προϊόν. Ναι ρε φίλε,μπορεί η εγκυκλοπέδια να είναι η πιο έγκυρη του κόσμου, καλογραμμένη, συναρπαστική, με πηγές από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες κ.τ.λ., άσε με όμως ρε γαμώτο, να σκεφτώ για ποιούς λόγους χρειάζομαι την εγκυκλοπέδια, αν έχω διαβάσει και άλλες και ξέρω ότι αυτή όντως μου κάνει, αν είμαι σε θέση να εκτιμήσω τις γνώσεις που μπορείς να μου προσφέρεις και ευχαρίστως να σου καταβάλλω το αντίτιμο, εφόσον η ανάγκη μου να ενημερωθώ, σε εκείνη τη χρονική στιγμή, υπερσκελίζει το χρηματικό αντίτιμο, ή τα λεπτά που κάθομαι να σε ακούσω. Μην μου δημιουργείς ανάγκες εκεί που δεν τις έχω (τουλάχιστον ακόμα). Οι ανάγκες μου θα δημιουργηθούν από μόνες τους. Και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, τότε ναι, θα σκάσω 100 ευρώ για την γαμ.. εγκυκλοπέδια ή για να ακούσω το γαμ.. το βιολί.

  Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, οι πλανόδιοι δεν μπορούν να σου αποσπάσουν την προσοχή. Θα μπορούσε π.χ. το βιβλίο του πλασιέ να είχε να κάνει με τη δουλειά σου ή ένας καλλιτέχνης να έπαιζε ένα κομμάτι του Govan. Εκεί στα 1000 άτομα, τα 2 άτομα που κάνουν την ίδια δουλειά με σένα θα σταματούσαν, όπως επίσης και οι 2 νοιζάδες, που θα άκουγαν κάτι οικείο, αλλά όχι mainstream, και θα σταματούσαν επειδή δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο χώρο που βρίσκονται εκίνη τη στιγμή. Φυσικά στην περίπτωση που το βιβλίο αφορούσε κάποια άλλη δουλειά ή το κομμάτι που ερμηνεύοταν ήταν από κάποιο άλλο είδος μουσικής, τα άτομα αυτά δεν θα σταματούσαν, αντ'αυτού θα σταματούσαν άλλα 2 στα 1000, και ου το καθεξής...

 

[Miltos23]

το συμπερασμα ειναι οτι στο μετρο δεν βγαζεις λεφτα, καλυτερα στο μεγαρο μουσικης!!  ;D ;D

 

[Trolley]

Συμφωνώ απόλυτα με τον gdevelek, ο οποίος απλά παραθέτει facts, άλλωστε. Συμπληρώνω ότι δεν βλέπω να υπάρχει κανένα πείραμα: πείραμα έχουμε όταν το αποτέλεσμα μίας διαδικασίας μας είναι άγνωστο. Ακόμη και ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να προβλέψει με ικανοποιητική ακρίβεια τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση.

 

[bloody_sunday]

Συμπληρώνω ότι δεν βλέπω να υπάρχει κανένα πείραμα: πείραμα έχουμε όταν το αποτέλεσμα μίας διαδικασίας μας είναι άγνωστο.

Όχι ακριβώς. Όταν πραγματοποιείται ένα πείραμα, υπάρχει εκ των προτέρων μια υπόθεση (η "μηδενική") βασισμένη στην πρόβλεψή μας και στην ήδη πραγματοποιηθείσα έρευνα επ'αυτού ως ευρέως αποδεκτή θεωρία, την οποία υπόθεση απορρίπτουμε ή δεχόμαστε στατιστικά βάσει των παρατηρήσεων.

Είναι σαν να έρχεται ένας πλασιέ ή να σε παίρνει τηλ. και να σου λέει αν θες να αγοράσεις την τάδε εγκυκλοπέδια ή το τάδε προϊόν. Ναι ρε φίλε,μπορεί η εγκυκλοπέδια να είναι η πιο έγκυρη του κόσμου, καλογραμμένη, συναρπαστική, με πηγές από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες κ.τ.λ., άσε με όμως ρε γαμώτο, να σκεφτώ για ποιούς λόγους χρειάζομαι την εγκυκλοπέδια, αν έχω διαβάσει και άλλες και ξέρω ότι αυτή όντως μου κάνει, αν είμαι σε θέση να εκτιμήσω τις γνώσεις που μπορείς να μου προσφέρεις και ευχαρίστως να σου καταβάλλω το αντίτιμο, εφόσον η ανάγκη μου να ενημερωθώ, σε εκείνη τη χρονική στιγμή, υπερσκελίζει το χρηματικό αντίτιμο, ή τα λεπτά που κάθομαι να σε ακούσω. Μην μου δημιουργείς ανάγκες εκεί που δεν τις έχω (τουλάχιστον ακόμα). Οι ανάγκες μου θα δημιουργηθούν από μόνες τους. Και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, τότε ναι, θα σκάσω 100 ευρώ για την γαμ.. εγκυκλοπέδια ή για να ακούσω το γαμ.. το βιολί.

..."άει %&#σου κι εσύ κι ο γρύλλος σου!"

 

[manosx]

Δεν μπορώ να καταλάβω ποια αντίδραση περίμεναν. Να αφήσει ο κόσμος τη δουλειά του, να τον σηκώσει στα χέρια, να κατέβουν σε πορεία και να ανατρέψουν το κατεστημένο;

Κάποτε στο τρένο είχα πετύχει έναν ακορντεονίστα, σε μια γωνιά του σταθμού καλή ώρα, σαν τόσους άλλους ζητιάνους, με τη διαφορά ότι έπαιζε με εκπληκτική ταχύτητα και ΑΛΑΘΑΝΣΤΑ το Passacaglia & Fugue in C minor του μεγάλου. Τι θα μπορούσα να κάνω; Κοντοστάθηκα για λίγο, διαπίστωσα ότι πρόκειται για μουσικό απολύτως κορυφαίου επιπέδου, και συνέχισα την πορεία μου.

Ο ίδιος ο Χέντελ βάρεσε 3 εγκεφαλικά λόγω οικονομικών καταστροφών, ο Μότσαρτ έτρεχε σα το ζητιάνο να βρει μια θεσούλα να βολευτεί στη Βιέννη, ο Μπαχ έτρωγε στη μάπα τον κάθε μ****κα που του έβγαζε την πίστη ανάποδα για να θρέψει την οικογένειά του... Welcome to the real world.  

 

[bloody_sunday]

Δεν μπορώ να καταλάβω ποια αντίδραση περίμεναν. Να αφήσει ο κόσμος τη δουλειά του, να τον σηκώσει στα χέρια, να κατέβουν σε πορεία και να ανατρέψουν το κατεστημένο;

Φυσικά και όχι... μια στιγμιαία εκδήλωση ενδιαφέροντος πέρα από την παγερή "δεν-υπάρχεις-καν" αδιαφορία, η οποία συμβαίνει όχι μόνο σε καλλιτεχνικές εκφράσεις του δρόμου αλλά ακόμη κι όταν εκεί ένας συνάνθρωπος έχει ανάγκη.

 

[sfaku]

Με εκπλήσσει η άρνηση και επιφύλαξη απέναντι στο όλο εγχείρημα.

Υποθέτω ότι προέρχεται από το γεγονός ότι πολλοί συμφορουμίτες είδαν μόνο το βίντεο, αλλά δεν έχεις πλήρη εικόνα αν δεν διαβάσεις το άρθρο.

Δεν περιέχει κλισέ συμπεράσματα. Ούτε προσπαθεί να πει τους Αμερικάνους κατώτερους, αμόρφωτους και βλάκες (εξάλλου Αμερικάνος είναι ο ίδιος και αυτοί είναι το κοινό του), ούτε απαιτεί να ξεκινήσει η πολιτιστική επανάσταση νο 2.

Στην πραγματικότητα δεν καταλήγει σε κανένα συμπέρασμα. Καταλήγει σε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: "μήπως η ζωή μας είναι πολύ γρήγορη και χάνουμε απολαύσεις;".

Απλώς ο δημοσιογράφος έντυσε την αναρώτησή του με περισσότερες (καλογραμμένες) λέξεις.

Και κυρίως χρησιμοποίησε ένα πρωτότυπο στήσιμο, με δημιουργική χρήση σύγχρονων μέσων όπως το βίντεο και το ίντερνετ, για να υπογραμμίσει την αναρώτηση αυτή.

Πρόσθεσε και μερικές πινελιές ενδιαφέροντος storytelling σε κάποια σημεία (όπως η ιστορία του Στραντιβάρι του Μπελ ή το πώς ανακάλυψαν οι γονείς του το ταλέντο του γιου τους) και έτσι έκανε το κείμενό του ζουμερό -και τσάκωσε κι ένα Πούλιτζερ.

Δεν διεκδικεί επιστημονικές δάφνες ούτε λέει κάπου ότι βρήκε την απόλυτη αλήθεια, είναι απλώς ένα ωραία διανθισμένο κείμενο γνώμης σε μια από τις πιο διάσημες εφημερίδες στον κόσμο.

 

[LK]

Δεν περιέχει κλισέ συμπεράσματα. Ούτε προσπαθεί να πει τους Αμερικάνους κατώτερους, αμόρφωτους και βλάκες (εξάλλου Αμερικάνος είναι ο ίδιος και αυτοί είναι το κοινό του), ούτε απαιτεί να ξεκινήσει η πολιτιστική επανάσταση νο 2.

Στην πραγματικότητα δεν καταλήγει σε κανένα συμπέρασμα. Καταλήγει σε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: "μήπως η ζωή μας είναι πολύ γρήγορη και χάνουμε απολαύσεις;".

Απλώς ο δημοσιογράφος έντυσε την αναρώτησή του με περισσότερες (καλογραμμένες) λέξεις.

Και κυρίως χρησιμοποίησε ένα πρωτότυπο στήσιμο, με δημιουργική χρήση σύγχρονων μέσων όπως το βίντεο και το ίντερνετ, για να υπογραμμίσει την αναρώτηση αυτή.

Πρόσθεσε και μερικές πινελιές ενδιαφέροντος storytelling σε κάποια σημεία (όπως η ιστορία του Στραντιβάρι του Μπελ ή το πώς ανακάλυψαν οι γονείς του το ταλέντο του γιου τους) και έτσι έκανε το κείμενό του ζουμερό -και τσάκωσε κι ένα Πούλιτζερ.

Δεν διεκδικεί επιστημονικές δάφνες ούτε λέει κάπου ότι βρήκε την απόλυτη αλήθεια, είναι απλώς ένα ωραία διανθισμένο κείμενο γνώμης σε μια από τις πιο διάσημες εφημερίδες στον κόσμο.

Yep...συμφωνώ.

Εγώ δεν έχω καμία ένσταση με το πείραμα , πέστε το όπως θέλετε.

Τουναντίον, συμφωνώ και επαυξάνω  με το όλο εγχείρημα, υπό την έννοια ότι με ενδιαφέρουν  πολύ οι αντιδράσεις του κόσμου σε συγκεκριμένα ερεθίσματα , και ένα από αυτά ήταν και του video.

Εδώ η αντίδραση ήταν η κατ' εμέ αναμενόμενη, αλλά και πάλι δεν σημαίνει τίποτα.

 

[manosx]

Ορίστε ωραίο πείραμα και Interactive, πρωτότυπο, που αφορά και την υγεία του κόσμου.




66% διαφορά έκανε, not bad... Αλλά αυτό βάζει τον κόσμο να συμμετέχει, δεν περιμένει να τρελαθεί ο κόσμος με έναν βιολιστή, θα μου πεις οι κορυφαίοι βιολιστές δεν είναι και a dime a dozen... Μπααα, ποιόν κοροιδεύω, έτσι όπως έχει ξεφτιλιστεί η μουσική a dime a dozen είναι, ποιός τη γ***ει και τη μουσική, 250 χρόνια μετά ακόμα η chaconne είναι το pinnacle, αλλά δεν πειράζει, έχουμε τα μαλλιά- κατσαρόλα των beatles και τα χοντρά μπούτια της Nicky minaj, αν έβγαιναν αυτoι στη στάση θα είχαμε νεκρούς, τι να κλάσει και ο βιολιστής, να πάει ο Κωνσταντάρας να του το σπάσει το Στραντιβάριους και να τον κάνει ηλεκτρολόγο τον αχαΐρευτο. 

 

[LK]

Και όμως , και με το αρχικό πείραμα, βγάζεις επιβεβαιώνεις ένα συμπέρασμα.

Ότι και ο Θεός θέλει διαφήμιση. ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Κατά τα άλλα, το πείραμα που πόσταρες, δεν θέλω να το σχολιάσω, γιατί αγγίζει ευαίσθητες χορδές μου, και θα δυσκολευτώ να αποφύγω να γίνω προσβλητικός  ;D ;D ;D ;D. 

(εννοώ για τους (αρτιμελείς) χρήστες κυλιόμενων κλιμάκων, ανελκυστήρων, οχημάτων για να πάνε να πάρουν τσιγάρα κ.λ.π. )

 

[sfaku]

Ορίστε ωραίο πείραμα και Interactive, πρωτότυπο, που αφορά και την υγεία του κόσμου.

Ωραίο spot. Ήμουν βέβαιος ότι θα δω λογότυπο VW στο τέλος.

Αλλά ούτε αυτό είναι επιστήμη, διαφήμιση είναι. Δεν υπάρχει "βάθος" στα παρεχόμενα στοιχεία, αλλά ομολογουμένως πολύ έξυπνο επιστημονικοφανές πακετάρισμα.

 

[AndyC]

Το είχα δει και τότε, το είδα και τώρα.

Τα σπάει ως παρατήρηση, αλλά μέχρι εκεί πιστεύω.

Δλδ, ένα μήνα να έχεις ζήσει στις ΗΠΑ (και όχι στο Williamsburgh της Virginia...) αλλά σε οποιοδήποτε αστικό κέντρο, θα δεις πως το Αμερικάνικο κοινό, μονο εκπαιδευμένο δεν είναι ως προς την κλασσική (και γενικότερα τη μουσική θα έλεγα)...

Εδώ, αν δεις το "When The Music Dies" καταλαβαίνεις πως η πλειοψηφεία των, κάτω των 20 ετών ατόμων δεν έχουν καν ακουστά ανθρώπους σαν τον Dylan, θα ξέρουν τον βιολιστή?...

Επιπροσθέτως, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν λέει κάτι.

Δλδ, όταν πας σε μία συναυλία, οποιουδήποτε είδους, πας με την προδιάθεση να δεις κάτι συγκεκριμένο.

Εκ των προτέρων εννοώ, δεν θα το αγνοήσεις.

Όταν όμως δεν είσαι σε αυτή τη διάθεση και ειδικά όταν είσαι καθ' οδόν, λογικό είναι να το προσπεράσεις.

Σε πόσους έχει τύχει να είναι στο μετρό/αυτοκίνητο, καθήμενοι ακούγωντας mp3/ράδιο, να έχει αλλάξει το κομμάτι ή ο σταθμός λόγω παρασίτων και να μην έχουν πάρει χαμπάρι τπτ...

Εκείνη την ώρα δεν εστιάζεις ακουστικά την προσοχή σου κάπου, γιατί απλά δεν είσαι σε αυτή την κατάσταση.

Η προσοχή σου είναι στο να μπεις στην τάδε είσοδο, να αλλάξεις γραμμή εκεί, να πας γρήγορα από τις κυλλιόμενες για να μην αργήσεις στη δουλειά κλπ...

Προσωπικά το ίδιο μπορεί να έκανα, μιας και δεν είμαι και φαν του είδους.

Και μια απορία.

Θα είχαμε την ίδια εικόνα αν στηνόταν στο ίδιο σημείο, αλλά σε άλλη ώρα και μέρα?

Π.χ. πριν από αργία ή κάποια γενικώς μη εργάσιμη επόμενη μέρα και σε ώρα που βγαίνουν όλοι έξω για βόλτα...

Ρεπερτοριακά κρίνοντας, δεν πιστεύω πως θα βλέπαμε ΤΗΝ διαφορά, αλλά δεν πιστεύω πως θα ήταν το ίδιο χάλι.

Στην τελική κανένα "πείραμα" δεν μας οδηγεί σε αποτέλεσμα χωρίς επανάληψη/επαλήθευση και σε διαφορετικές (η τουλάχιστον παρεμφερής) συνθήκες.

 

[Trolley]

Όχι ακριβώς. Όταν πραγματοποιείται ένα πείραμα, υπάρχει εκ των προτέρων μια υπόθεση (η "μηδενική") βασισμένη στην πρόβλεψή μας και στην ήδη πραγματοποιηθείσα έρευνα επ'αυτού ως ευρέως αποδεκτή θεωρία, την οποία υπόθεση απορρίπτουμε ή δεχόμαστε στατιστικά βάσει των παρατηρήσεων.

Αυτό ισχύει μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν υπήρχαν παρατηρήσιμα και αξιολογήσιμα στοιχεία την περίοδο της διαμόρφωσης της (υπό εξέταση) θεωρίας/υπόθεσης (όπως π.χ. στο ζήτημα με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση (ή στο περιβόητο ψευδο-παράδειγμα του Νεύτωνα με το μήλο), τα παρατηρήσιμα στοιχεία είναι διαθέσιμα από την αρχαιότητα, εκτός αν νομίζεις ότι ο συγκεκριμένος είναι ο πρώτος ταλαντούχος άνθρωπος που στάθηκε στο μέσον μίας μάζας ανθρώπων που βρίσκεται εκεί για ΑΛΛΗ δουλειά. Με αυτή την έννοια, και δεδομένου ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα αγνοηθεί, πείραμα θα χρειαζόταν ΜΟΝΟΝ αν υπήρχαν πολύ ειδικοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι θα ισχύσει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει καταγραφεί στη συλλογική κοινή εμπειρία.

Ειδική μνεία χρειάζεται αυτό:

Καταλήγει σε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: "μήπως η ζωή μας είναι πολύ γρήγορη και χάνουμε απολαύσεις;".

Δηλαδή στην Ικαρία, αν ο συγκεκριμένος τύπος έβγαινε να παίξει σε ένα δρομάκι την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται (ή γευματίζουν), θα του έδινε κάποιος σημασία; Μπα.