Tο πιο πολύπλοκο και περιέργο συγκρότημα από progressive rock/metal?

[Earendil]

Τς τς τς τς...

Γιατί από το '97 και δώθε;

ΔΕΝ ξεχνούμε Parallels & Perfect Symmetry, ντε... :-\

Έχεις δίκιο. Ανακαλώ.

(Είχε πολλή δουλειά την ώρα που έγραφα.) ;D

+1000

Άσε που εμένα μου άρεσαν και το awaken the guardian, No exit και spectre within

Και σου λέει μετά για το γυναικείο αισθητικό κριτήριο. ;D

Kyrie Eleison! ;D ;D

 

[fatalv]

+1000

Άσε που εμένα μου άρεσαν και το awaken the guardian, No exit και spectre within

Υπήρξαν ΚΑΙ αυτοί δίσκοι που ξεκίνησαν κάτι μαγικό, το οποίο ακούει στο όνομα Μουσική των Fates Warning...

Έχεις δίκιο. Ανακαλώ.

(Είχε πολλή δουλειά την ώρα που έγραφα.) ;D

Ι do understand you..!! 8)

 

[Evilnye]

Και σου λέει μετά για το γυναικείο αισθητικό κριτήριο. ;D

Κάτσε μη το διαβάσει ο γουάου και δε θα σταματάει ούτε αύριο. Εϊναι και μέταλ... απαπαπα...

 

[kos]

Δεν ξερω αν τους ανεφερε καποιος: pagan's mind απλα φοβεροι τσεκαρε το






Στο δημοτικο ακουγα guns n' roses, στο γυμνασιο iron maiden & queensryche, στο λυκειο dream theater, τωρα ο,τι να'ναι...

 

[panagiotis]

Δράττομαι της ευκαιρίας λοιπόν να πω κάποια πράγματα για τους Crimson...

Σίγουρα υπάρχουν άτομα εδώ μέσα των οποίων ο λόγος γι' αυτή τη μπάντα έχει πιο βαρύνουσα σημασία, αλλά θα ήθελα να παραθέσω κι εγώ μερικές σκέψεις.

Διαβάζοντας τον τίτλο του θέματος λοιπόν, και εστιάζοντας πιο πολύ στο "περίεργο", το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι King Crimson.

Η σχέση μου με την εν λόγω μπάντα είναι ιδιαίτερη. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με αυτή τη μπάντα, αφιέρωσα κανα δίμηνο ακούγοντας αυτούς και μόνο, παίρνοντας με σειρά όλους τους δίσκους από In the court... μέχρι και Discipline. Είχα εθιστεί πραγματικά.

Στο τέλος ένιωθα ευλογημένος που κατάφερα να εξοικειωθώ με το στυλ και τον ήχο αυτού του γκρουπ σε κάθε του πόνημα ξεχωριστά, και που μπόρεσα να αφομοιώσω τη μουσική τους και να ρουφήξω ό,τι είχε να προσφέρει στον ακροατή ο κάθε δίσκος, το κάθε κομμάτι. Δε μπορώ να σκεφτώ ένα album τους (μέχρι και το Discipline), που με τη δικιά μου οπτική (ακουστική καλύτερα ) και αντιμετώπιση προς αυτή τη μπάντα και το φαινόμενο King Crimson γενικότερα, να υπερέχει έναντι των υπολοίπων. Είναι απ' τις λίγες μπάντες για τις οποίες μπορώ να παραδεχτώ κάτι τέτοιο.

Αναφορικά με ό,τι έχω ακούσει (από οποιαδήποτε μουσική σκηνή), οι Crimson τόσο των 60-70's και των Discipline - Beat στα 80's, όσο και των νεότερων Thrak και Power to believe, είναι μακράν ό,τι πιο αλλόκοτο και συνάμα φριχτά εθιστικό.

Τα δημιουργήματα του Fripp και της... εκάστοτε παρέας του, αποτέλεσαν με τα δικά μου τουλάχιστον κριτήρια, ό,τι πιο αληθινά όμορφο μπορούσε να δώσει μια μπάντα μέσα από τόσο πειραματικά μονοπάτια. Και μιλάμε για τη γενικότερη φιλοσοφία που διακατείχε σε κάθε περίοδο το γκρουπ, και την οποία περνούσε ο Fripp. Από τη μουσική και τους στίχους, τον ήχο και τις παραγωγές, μέχρι τα layout των δίσκων και τις live εμφανίσεις.

Στα 60-70's πέρασαν κι άλλα μεγαθήρια τα οποία συγκαταλέγονται σ' αυτό που λέμε progressive rock της εποχής -εννοώντας ακριβώς το προοδευτικό τους στυλ και μουσική. Απ' τη βρετανική σκηνή και τους Yes, Camel, Genesis, ELP, Van Der Graaf Generator κλπ, μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τους Kansas, Rush κλπ. Επίσης απ' τα 80's και ύστερα, είδαμε/ακούσαμε επίσης πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα ονόματα της πειραματική σκηνή και με πιο σκληρό ενίοτε.

Την ιδιαιτερότητα των King Crismon νομίζω δεν τη συνάντησα πουθενά.

Προσωπική άποψη του γράφοντος φυσικά όλα παραπάνω.

 

[menelaos]

Είπα να μη γράψω κάτι τόσες μέρες, μια και δεν ακούω κανένα συγκρότημα που θα αποκαλούσα "το πιο πολύπλοκο και περίεργο" στο χώρο του progressive rock/metal. Μια και το thread όμως τελικά έγινε "ποια progressive groups σας αρέσουν;" ας πω κι εγώ δυο-τρία ονόματα!

Πρώτα απ'όλα οι Spock's Beard! Έχουν βγάλει από αριστουργήματα μέχρι απλώς ωραίες δουλειές, και μόνο για το The Light όμως είναι στη λίστα των κορυφαίων.

Προφανώς οι Fates Warning! Ειδικά το A Pleasant Shade of Grey είναι εξαιρετική δουλειά!

Απορώ που κανένας δεν έχει αναφέρει ως τώρα τους Dark Tranquillity! Προφανώς δεν είναι "progressive rock/metal", όμως έχουν κάνει καταπληκτικά πράγματα που σαφέστατα είχαν τη χροιά του progressive σε έναν πολύ πιο ακραίο ήχο βέβαια.

 

[Evilnye]

Απορώ που κανένας δεν έχει αναφέρει ως τώρα τους Dark Tranquillity! Προφανώς δεν είναι "progressive rock/metal", όμως έχουν κάνει καταπληκτικά πράγματα που σαφέστατα είχαν τη χροιά του progressive σε έναν πολύ πιο ακραίο ήχο βέβαια.

Ομολογώ ότι δε θα τους σκεφτόμουν μέσα σε αυτή τη λίστα παρέα με Fates Warning ως King Crimson, αλλά είναι πολύ αξιόλογη μπάντα.

 

[Earendil]

Ομολογώ ότι δε θα τους σκεφτόμουν μέσα σε αυτή τη λίστα παρέα με Fates Warning ως King Crimson, αλλά είναι πολύ αξιόλογη μπάντα.

Ομολογώ κι εγώ με τη σειρά μου ότι δε βλέπω ουδεμία σύνδεση με τα ονόματα που συζητάμε.

 

[Alcodog]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα όντως. Νομίζω όμως ότι λίγα απο τα ονόματα που έχουν αναφερθεί είναι πραγματικά "πολύπλοκοι και περίεργοι".  Μάλλον γίνονται αναφορές σε αγαπημένες μπάντες παρά σε μπάντες που χαρακτηρίζονται έτσι. Εδώ όμως υποτίθεται ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιες, κάποιες που είναι ίσως πιο ακραίες. Και δεν εννοώ ακραίες τεχνικά, αλλά ακραίες με την έννοια ότι ξεχωρίζουν αρκετά ώστε να συμπεριληφθούν σε αυτό το θρεντ.

Δε γίνεται ας πούμε να προσπερνάμε ποστ με μπάντες όπως οι Gentle Giant, Emerson, Lake & Palmer, Magma, Gong, Soft Machine και παράλληλα να διαβάζω τόσα ποστ για τους... Fates Warning!!  Μεγάλο λάθος!  Ευτυχώς η εκτενής αναφορά στους King Crimson με κάλυψε, γιατί αυτοί είναι πραγματικά και παράξενοι και περίεργοι και πολύπλοκοι  και ευφυέστατοι παρά ολ' αυτά.

Αλήθεια, πώς και δεν ανέφερε κανείς Zappa μέχρι τώρα…;;; 

 

[NicolasAth72]

Τους mahavishnu orchestra δεν τους αναφεραμε γιατι δεν ειναι ροκ - μεταλ φανταζομαι , ε?

 

[Earendil]

Δε γίνεται ας πούμε να προσπερνάμε ποστ με μπάντες όπως οι Gentle Giant, Emerson, Lake & Palmer, Magma, Gong, Soft Machine και παράλληλα να διαβάζω τόσα ποστ για τους... Fates Warning!!  Μεγάλο λάθος!

Νά'σαι καλά που μας επαναφέρεις στην τάξη.

Αν κρίνω απ'τα ονόματα που αναφέρεις όμως, δικό σου είναι το μεγάλο λάθος που δεν έχεις γράψει ακόμα "Van Der Graaf Generator".

Αλήθεια, πώς και δεν ανέφερε κανείς Zappa μέχρι τώρα…;;; 

Ίσως γιατί ο Zappa χωράει μόνο στην ταμπέλα...Zappa. (Τον γουστάρω δίχως τέλος)

Τους mahavishnu orchestra δεν τους αναφεραμε γιατι δεν ειναι ροκ - μεταλ φανταζομαι , ε?

Πεσ'τα ρε Νικολή! Για να βάλω το Inner Mountain Flame να (ξανα)παίξει... 8)

 

[dionisissab]

Θα συμφωνήσω με αρκετούς. Ο panagiotis έγραψε μια ενδιαφέρουσα γνώμη για τους King Crimson. Επίσης, να πω ότι (δυστυχώς) δεν έχω εντιφήσει τόσο πολύ. Λάθος μου... Ξέρω ότι πρόκειτα για τεράστια μπάντα.

Θα παραλείψω για πολλοστή φορά απολυτότητες... Οι Fates Warning είναι ένα απ' τα γκρουπ που "ζητάει" το thread.. (27/3 μάγκες.... ) Ακούστηκαν και οι Spock's Beard ενα καταπληκτικό γκρουπ της εποχής μας που πολύ ωραία είπε ο φίλος ότι το The Light είναι ένα αριστούργημα της τέχνης του 20ου αιώνα....(το τελευταίο δεν το είπε το λέω εγώ  ;D)

Για τους Transatlantic λίγα πράγματα θα πω. Φοβερή μπάντα. Με τρία άλμπουμ διαμάντια.

Για τους Flower Kings έγραψε ένας φίλος ότι άκουσε ένα αλμπουμ και πήγε να κοιμηθεί. Συμφωνώ...Μέσα στις 18 ώρες μουσικής που έχουν γράψει σε 10 χρόνια (!!) λογικό είναι να βρεις και τέτοιες σούπες... Αλλά δεν γίνεται να βγαίνει άποψη από έναν και μόνο δίσκο. Δε χρειάζεται να παραπέμψω πουθενά. Ο φίλος γνωρίζει.....

Θα (ξανα)συμπληρώσω τους Cosmosquad (το είπε και ένας προηγουμένως και πέρασε έτσι) τους Mahavishnu Orchestra, τους Beardfish, τους Porcupine Tree στα πρώτα τους, τους Anekdoten...

Αλλά όπως πολύ ωραία είπε ο panagiotis (ο αδερφός μου) καλό είναι να γράψουμε κάτι για ΕΝΑ γκρουπ.

(θα επανέλθω για τους Transatlantic..Με κάτι σύγχρονο)

 

[menelaos]

Ομολογώ κι εγώ με τη σειρά μου ότι δε βλέπω ουδεμία σύνδεση με τα ονόματα που συζητάμε.

E προφανώς δεν τους συσχετίζω με τον Zappa και τους Floyd, πιστεύω όμως ότι με έναν διαφορετικό τρόπο έχουν τη σχέση τους με το progressive σε μια φριχτά πιο ακραία περιοχή βέβαια! Αν ακούσετε το The Gallery θα βρείτε κομμάτια που το μόνο που τους στερεί τον χαρακτηρισμό progressive είναι το ότι κινούνται σε πολύ πιο ακραία μονοπάτια

 

[fatalv]

Η σχέση μου με την εν λόγω μπάντα είναι ιδιαίτερη. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με αυτή τη μπάντα, αφιέρωσα κανα δίμηνο ακούγοντας αυτούς και μόνο, παίρνοντας με σειρά όλους τους δίσκους από In the court... μέχρι και Discipline. Είχα εθιστεί πραγματικά.

Στο τέλος ένιωθα ευλογημένος που κατάφερα να εξοικειωθώ με το στυλ και τον ήχο αυτού του γκρουπ σε κάθε του πόνημα ξεχωριστά, και που μπόρεσα να αφομοιώσω τη μουσική τους και να ρουφήξω ό,τι είχε να προσφέρει στον ακροατή ο κάθε δίσκος, το κάθε κομμάτι. Δε μπορώ να σκεφτώ ένα album τους (μέχρι και το Discipline), που με τη δικιά μου οπτική (ακουστική καλύτερα ) και αντιμετώπιση προς αυτή τη μπάντα και το φαινόμενο King Crimson γενικότερα, να υπερέχει έναντι των υπολοίπων. Είναι απ' τις λίγες μπάντες για τις οποίες μπορώ να παραδεχτώ κάτι τέτοιο.

Αναφορικά με ό,τι έχω ακούσει (από οποιαδήποτε μουσική σκηνή), οι Crimson τόσο των 60-70's και των Discipline - Beat στα 80's, όσο και των νεότερων Thrak και Power to believe, είναι μακράν ό,τι πιο αλλόκοτο και συνάμα φριχτά εθιστικό.

Τα δημιουργήματα του Fripp και της... εκάστοτε παρέας του, αποτέλεσαν με τα δικά μου τουλάχιστον κριτήρια, ό,τι πιο αληθινά όμορφο μπορούσε να δώσει μια μπάντα μέσα από τόσο πειραματικά μονοπάτια. Και μιλάμε για τη γενικότερη φιλοσοφία που διακατείχε σε κάθε περίοδο το γκρουπ, και την οποία περνούσε ο Fripp. Από τη μουσική και τους στίχους, τον ήχο και τις παραγωγές, μέχρι τα layout των δίσκων και τις live εμφανίσεις.

Την ιδιαιτερότητα των King Crismon νομίζω δεν τη συνάντησα πουθενά.

Η μουσική των King Crimson αποτελεί κάτι το ανώτερο. Κάτι που πραγματικά αφορά τη σκέψη, ως ανθρωπιστική ανάγκη και την μαγεία, ως ενδόμυχη ανάγκη για καλαισθησία και γοητεία. Γενικό και αιωρούμενο όλο αυτό;

Για μένα όχι. Η μουσική των Crimson κατάφερε να δώσει διαφορετική προσέγγιση σε αυτό που λέμε σύνθεση και εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού. Κατάφερε να αγγίξει ανθρώπινες πτυχές όπως η καθείλωση σε κάτι το ιδιαίτερο, ο εθισμός που αποκτιέται χωρίς να ξέρεις ακριβώς την αιτία, η ομορφιά του περίπλοκου, η εφαρμογή μιας Μαθηματικής σκέψης στη σύνθεση και η τελική αναγνώριση κάτι ανωτέρου από τα συνηθισμένα, είτε αυτά είναι σύνθετα, είτε αυτά είναι απλά...

Ο Robert Fripp, αυτοδίδακτη ευφυία της κιθάρας και της σύνθεσης, δώρισε στη μουσική ένα μοναδικό χαρακτήρα, μαζί με ένα cast μουσικών αξιοζήλευτο. Μαζί του, μουσικοί τρανοί, ποτέ διαχρονικά σταθεροί στο γκρουπ. Ο Fripp μάγεψε και μαγεύει με τη παρέα του, είτε αυτή είναι ο Gregg Lake, είτε ο Bill Bruford, είτε ο John Wetton, είτε ο Tony Levin.

Το άκουσμα της μουσικής των Crimson θεωρήθηκε αυτοσκοπός για μένα προσωπικά. Αυτοσκοπός, όχι με χαρακτήρα προσωπικής κατάκτησης, για εξύψωση του εαυτού μου, αλλά με τη πεποίθηση ότι μου δόθηκε κάτι το μαγικό, το οποίο μελετώ και με βοηθά να συνεχίζω να ολοκληρώνομαι, τόσο ως ακροατής όσο και σαν μουσικός...

Προσωπικές σκέψεις...

 

[dionisissab]

Οι Transatlantic είναι ένα απ' τα γκρουπ που ξεκίνησαν ως μια σκέψη του Neil Morse για κάτι "διαφορετικό".

Ένα γκρουπ που δημιουργήθηκε την προηγούμενη δεκαετία. Neil Morse, Ronie Stolt, Pete Trawevas και Mike Portnoy οι ηθικοί αυτουργοί του θαύματος αυτού. Spock's Beard, Marillion, The Flower Kings Και Dream Theater συνεργάζονται και ενώνονται πνευματικά. Το αποτέλεσμα; Μια μαγεία.

Κάτι που το ακούς και λες: "Είναι δυνατόν εν έτει 2000 ή 2001 ή 2009 να βγαίνουν αριστουργήματα τέτοιου είδους;" "Πώς γίνεται να υπάρχει τόση έμπνευση εκεί μέσα;"

Τρία άλμπουμ έχουν ηχογραφήσει και όμως....Δεν χρειάζονται περισσότερα. Τρία άλμπουμ που ισοδυναμούν με χιλιάδες ώρες μουσικής άλλων γκρουπ. Δεν υπάρχουν σημεία που φλιαρούν.

Κάποιος θα έλεγε ότι είναι ένα μίγμα αυτών των μουσικών και των group που προανέφερα. Ίσως και να έχει δίκιο... Αλλά, το αποτέλεσμα που βγαίνει σε καθηλώνει. Απ' το SMPTE του 2000 μέχρι και το The Whirlwind του 2009 οι Transatlantic ομορφαίνουν τη ζωή μας. Μας λένε ότι η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να παίζεται από υπέροχες μπάντες και ποτέ δε θα εκλείψει η έμπνευση και η μελωδικότητα.

Οι λυρικές μελωδικές γραμμές του Neil Morse, ο χαρακτηριστικότατος ήχος του μπάσου του Trewavas και οι θεϊκές ιδέες του Stolt στην κιθάρα δένουν ιδανικά με το παίξιμο του Portnoy.

Σto πρώτο άλμπουμ η μπάντα παίζει πιο πολύ σε progressive rock χωράφια. Καθαρό και αγνό prog-rock. Στο δεύτερο και υπέροχο Bridge Across Forever του 2001 πάνε σε ποιο "Beatles" style με φωνητικά και απ' τους 4, με χορωδιακές συνθέσεις, με φωνητικές γραμμές που θυμίζουν κάτι από Beatles και Queen. Ο ήχος παραμένει αναλλοίωτος στο χρόνο.

Οι Transatlantic μας θυμίζουν ότι είναι ένα supergroup μουσικών σε κάθε περίσταση. Συνάντηση μουσικών (-γιγάντων) συνεύρεση υπέροχων ιδεών.

Προσωπική μου και ταπεινή μου γνώμη είναι οτι παραμένει ένα απ' τα καλύτερα γκρουπ και πιο περίεργα, της δεκαετίας που πέρασε...

 

[marathon]

Σας διαβάζω με προσοχή, και ομολογώ ότι (πλέον) με μπερδεύει ο τίτλος του θέματος.

Ναι, οι mahavishnu orchestra είναι progressive αλλά ποτέ δεν ήταν metal.

To ίδιο (κατ εμέ) και οι Crimson, σε άλλα βέβαια μονοπάτια, και αρκετά άλλα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Βέβαια progressive rock/metal (εάν υπήρξε), ήταν μια τάση που σε κάποιους μουσικούς, έπαιξε κάποια περίοδο της ζωής τους και μετά συνέχισαν αλλού. Να τολμήσω να προσθέσω την περίοδο Jeff Beck-Ian Hammer?

 

[fatalv]

Σας διαβάζω με προσοχή, και ομολογώ ότι (πλέον) με μπερδεύει ο τίτλος του θέματος.

Ναι, οι mahavishnu orchestra είναι progressive αλλά ποτέ δεν ήταν metal.

To ίδιο (κατ εμέ) και οι Crimson, σε άλλα βέβαια μονοπάτια, και αρκετά άλλα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Βέβαια progressive rock/metal (εάν υπήρξε), ήταν μια τάση που σε κάποιους μουσικούς, έπαιξε κάποια περίοδο της ζωής τους και μετά συνέχισαν αλλού. Να τολμήσω να προσθέσω την περίοδο Jeff Beck-Ian Hammer?

Βέβαια να τους προσθέσεις! 8)

Ο τίτλος νομίζω πως είναι σαφής: Rock/Μetal...Δηλ ή το ένα ή το άλλο.

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος...

 

[kwstas79]

V  B  E

 

[theBox]

Καλα ρε παιδες.....ANGLAGARD δεν αναφερει κανεις???? Ισως το καλυτερο 90'ς prog σχημα (μαζι με flower kings βεβαιως).

Για του λογου το αληθες....http://www.youtube.com/watch?v=Lh9Hw6PSKMk

Νιωστε!!!

 

[Hector]

The crazy world of Arthur Brown!

Βγαλανε 1 δισκο και εξαφανιστηκανε.