Λοιπόν ας το πιάσω from the top.
Ακολουθεί πραγματικός διάλογος μου με το
@Nestoras
- Θα έρθεις; Να σου βγάλω εισιτήριο;
- Μπααα... εγώ είμαι εμπορικός, δεν είμαι για τέτοια. Άσε που θα με πάρεις το άλλο πρωί και θα μου λες "χασμουριομουνα"
Και πάμε στην ¨ταμπακίερα". Στο καπάκι μιλάω με Γιώργο Μεταλληνό, του λέω τον ξέρεις τον έτσι; Δεν τον ήξερε. Να σου στείλω κάτι ν' ακούσεις και αν σου κάνει κέφι να πάμε τον δούμε γιατί έρχεται Αθήνα; Ακούει και μου λέει, "μέσα".
Και πάμε...
Καταρχάς, όπως έθιξε και ο
@Alex Raptakis, το Δώρα Στράτου είναι ένας υπέροχος χώρος. Πήγα πρώτη φορά και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις: Πολύ εύκολα προσβάσιμο, τρομερά εύκολο πάρκινγκ, άνετες θέσεις, φανταστικό σκηνικό μέσα στο πράσινο στο κέντρο της Αθήνας- υπέροχο.
Εννοείται ότι δεν έπεφτε καρφίτσα και πάρα πολλοί μουσικοί- κυρίως ντράμερ.
Εντυπωσιακή δε και η ποιότητα του κοινού. Δεν έβλεπες κόσμο να στέλνει συνέχεια μηνύματα ή ποσταρίσματα. Ναι μεν τραβούσαν κάποια φωτογραφία ή κάποιο βίντεο, αλλά δεν ήταν το γνωστό καραγκιοζιλίκι με όλους από την αρχή ως το τέλος να είναι με το κινητό στο χέρι.
Βέβαια καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ήταν τόσο καθηλωτικό αυτό που ακούσαμε, που και να ήθελες να ασχοληθείς με το κινητό δεν μπορούσες. Ήταν "καταιγιστικό" με διάφορους τρόπους.
Καταρχάς η μουσικότητα και το show of hands που σε καθήλωνε- σε κάρφωνε στη θέση σου, την ώρα όμως που αυτή η διαολεμένη πολυρυθμία που έκανε παρέλαση σε πήγαινε πάνω - κάτω.
Ο Hamasyan με μια λέξη είναι "εξωγήινος". Το βιρτουόζος είναι ελάχιστο για να τον περιγράψει. Περνούσε από jazz σε έθνικ, σε fussion, σε djent σε... σε... μέσα από ασύλληπτες ρυθμικές ακροβασίες, οι οποίες για αυτόν ήταν σαν να σηκωνόταν απ' τον καναπέ να πάει στην κουζίνα και με εμάς να μαζεύουμε τα σαγόνια μας.
Στιγμές "εκρήξεων" με παρέλαση από (πιθανώς) χιλιάδες νότες, που τις ακολουθούσε η ηρεμία μέσα σε μια αποθέωση ατμόσφαιρας και δυναμικών και απ' τους τρεις μουσικούς- άκουγες και το τελευταίο ανεπαίσθητο "τακ" στο στεφάνι κάποιου τυμπάνου. Ο ντράμερ δε, "πολεμική μηχανή".
Ο αξιότιμος συνάδερφος μπασίστας, είχε και τα καθήκοντα κιθαρίστα - έπαιξε και με βρώμικο ήχο δίκην κιθάρας, και ακόρντα / αρπέζ όπου χρειάστηκε. Γενικά, πολυεργαλείο για ένα τρίο.
Όταν τελείωσε φύγαμε με ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης: Για τη μουσική που ακούσαμε, για αυτούς τους απίστευτους τύπους που είδαμε, για το ασύλληπτο επίπεδο της μουσικότητάς τους. Φύγαμε "γεμάτοι", "χορτάτοι". Βέβαια, δεν ήταν συναυλία για όλους. Ήταν (κυρίως) μουσική για μουσικούς και για ψαγμένους ακροατές.
ΥΓ: Μόλις έχουμε σηκωθεί για να φύγουμε, ο Γιώργος βλέπει δύο σειρές παρακάτω έναν γνωστό του ντράμερ. "Τι έγινε, το βρήκες το ένα;» του φώναξε καθώς όλοι εκείνο το βράδυ ψάχναμε να βρούμε το... ένα
ΥΓ1: Εννοείται ότι παρακολούθησα αυτή τη συναυλιάρα λόγω του "γκουρού" μου σε αυτές τις μουσικές που δεν είναι άλλος από τον
@fusiongtr καθώς αυτός με μύησε στον Hamasyan.
Στράτο και εγώ και ο Γιώργος σου είμαστε ευγνώμονες.
