O mixerάκιας : Παίζει σε νυχτερινά κλαμπάκια, και βάζει κάτι ''και καλά ψαγμένα'' mix τραγουδιών (αυτά οπου και καλά συνδιάζει 2 τραγούδια σε ένα, για παράδειγμα ακούς το beat από ένα τραγούδι αλλά τα φωνητικά είναι από άλλο), που είτε τα κατέβασε από κάποιον ''συνάδελφό του'' είτε τα έφτιαξε αυτός.
Επειδή συνήθως είναι άσχετος από μουσική, το αποτέλεσμα ακούγεται τραγελαφικό αφού σε άλλο τόνο τραγουδάει ο τραγουδιστής του ενός τραγουδιού και σε άλλο τόνο είναι το beat ή ο ρυθμός του άλλου τραγουδιού.
Να τον κρατήσω? Όχι βέβαια, αφού όχι μόνο ''πονάνε'' τα αυτιά μας από τις αλλοπρόσαλες, φάλτσες μίξεις του, ο κερατάς αφήνει να παίξει το κομμάτι ΟΛΟΚΛΗΡΟ (και κατα το οποίο χτυπιέται σαν κάγκουρας) για να το παίξει ''ψαγμένος''.
Ο κοπτοράπτης Συνήθως παίζει σε ελληνάδικα club, είναι καλοντυμένος μεν αλλά όχι κοστουμαρισμένος, και βάζει μόνο τα ρεφραίν από τα σύγχρονα σκυλοπόπ και ποπ τραγουδάκια. Κατα την ώρα που παίζει πλαισιώνεται από βοηθό-γλάστρα wannabe dj και έχει μονίμως το ένα ακουστικό στο αυτί, το οποίο κρατάει με το ένα χέρι, αφού δεν φοράει ποτέ και τα δυο ακουστικά ταυτόχρονα. Το ύφος του όταν έχει αυτή την μόνιμη πόζα με το ένα ακουστικό στο αυτί, είναι λες και είναι ασυρματιστής στον Β'ΠΠ που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τον μυστικό κώδικα των ναζί.
Να τον κρατήσω? Ναι, μπορεί να παίρνει τριπλάσιο/τετραπλάσιο νυχτοκάματο από έναν κανονικό μουσικό, αλλά τουλάχιστον το μαρτύριό μας από κάθε τραγούδι κρατάει λίγο, οι δε αλλαγές που κάνει συνήθως απαιτούν κάποια προετοιμασία.
Ο εναλλακτικός Πρώην υπάλληλος σε δισκάδικο όταν ακόμη υπήρχαν δισκάδικα, νυν 40ρης με καραφλίτσα και αγύμναστος, παίζει όλα τα indie χιπστεράδικα χαζοτράγουδα τα οποία μόνο αυτός ξέρει αλλά που και που θα πετάξει και κάτι πιο καλό και πιο γνωστό (Smiths, Cure, Muse) για να μην βαριέται ο κόσμος. Aν είναι ''σταθερός'' στο μαγαζί (κάθε Πέμπτη πχ) απλά ποστάρει στο facebook μια αφίσα με το όνομά του και το όνομα του μαγαζιού, αλλιώς φτιάχνει event.
Να τον κρατήσω? Όχι βέβαια, ο τύπος έχει υφάκι χιλίων καρδιναλίων, θεωρεί τον ευατό του μεγάλο γνώστη αλλά στην ουσία ο κόσμος δεν πάει στο μαγαζί για να ακούσει τις χιπστεριές του, αλλά για να πιει ένα χαλαρό ποτό και να συνομιλήσει με την παρέα του. Να σημειωθεί ότι επειδή τα μαζαγιά που παίζει είναι ψιλο-ροκάδικα, ο τύπος αγανακτά με τους κανονικούς μουσικούς που ενδέχεται να παίξουν live εκεί, καθώς του ''κόβουν'' το μεροκάματο και κοιτάει σε κάθε περίπτωση να τους ''σαμποτάρει''.
Ο ντισκοθήκης Παίζει μόνο με βινύλια, στις 5-6 παλιές ντισκοτέκ που έχουν απομείνει σε όλη την Ελλάδα, ή σε αυτές που ανοίγουν εποχικά μόνο την περίοδο των καρναβαλιών. Είναι συνήθως 45ρης-50ρης που πρόλαβε και έζησε την χρυσή ντίσκο εποχή, και καμιά φορά δεν του φαίνεται η ηλικία του. Alcazar, pointer sisters, Laura Branigan, Alphaville κτλ
Να τον κρατήσω? Εννοείται, ο τύπος έχει πραγματική ΣΥΛΛΟΓΗ δίσκων και παίζει κομματάρες.
Ο καραοκετζής Είναι συνήθως ο ταλαίπωρος τύπος που κάθεται πίσω από την γκομενάρα καραοκετζού-παρουσιάστρια με την οποία όλο το βράδυ δεν ανταλλάσει κουβέντα, παρά μόνο ραβασάκια με τα κομμάτια που πρέπει να βρει να παίξει ή να ψάξει από το Youtube, και είναι καταδικασμένος να ακούσει για νιοστή φορά τις φαλτσαδούρες των θαμώνων.
Να τον κρατήσω? Η παρουσία του περνάει τόσο απαρατήρητη, που ήδη ξέχασα για ποιόν μιλάμε αν θα κρατήσουμε ή όχι.