Δεν θα σου αναλύσω τα πλεονεκτήματα μιας ακουστικής κιθάρας με thermal top (ή thermo-treated ή torrefied ή roasted ή baked) έναντι κιθαρών χωρίς επεξεργασμένο -θερμικά- καπάκι γιατί πολύ απλά δεν συγκρίνονται.
Αρχικά να πούμε ότι το trend με τα roasted tonewoods είναι σχετικά πρόσφατο, όμως η διαδικασία υπάρχει στην επεξεργασία ξυλείας για εξωτερική χρήση, εδώ και αιώνες, με πρωτοπόρο τη Σκανδιναβία. Στην ουσία πρόκειται για "ψήσιμο" του ξύλου σε ελεγχόμενο περιβάλλον μέχρι αυτό να αποβάλλει τα πτητικά του στοιχεία (έλαια, ρητίνες, σάκχαρα) μια διαδικασία που ούτως ή άλλως συμβαίνει στο ξύλο, σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν συγκεκριμένες εταιρείες που ακολουθούν συγκεκριμένες διαδικασίες, με πιστοποίηση, γι' αυτό και έχουν διαφορετικές ονομασίες (torrefaction, thermo-treatment και άλλη μία που μου διαφεύγει). Θεωρητικά το ξύλο αποκτά χαρακτηριστικά παλαίωσης δεκαετιών ( γίνεται πιο ελαφρύ, πιο άκαμπτο αλλά και πιο εύθραυστο ).
Το αποτέλεσμα είναι, κατασκευάζοντας ένα όργανο με θερμικά επεξαργασμένη ξυλεία, έστω και μόνο το καπάκι, να έχουμε καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα σε σχέση με μη επεξεργασμένη, ενώ καταργείται και ο λεγόμενος χρόνος "ανοίγματος" του καπακιού, τα πρώτα 1-2 χρόνια δηλ. ενός οργάνου με καπάκι ερυθρελάτης.
Επίσης, το θερμικά επεξαργασμένο ξύλο είναι πολύ πιο ανθεκτικό σε ατμοσφαιρικές αλλαγές. Δεν συρρικνούται ούτε διαστέλεται στο βαθμό της απλής ξυλείας ξηραντηρίου.
Αν η διαδικασία είναι πιστοποιημένη και παρακολουθούμενη, θεωρητικά δεν υπάρχει μειονέκτημα. Πρακτικα όμως έχουν αναφερθεί αστοχίες στην κόλληση (ένα θερμικά επεξεργασμένο ξύλο έχει χάσει μεγάλο μέρος υγρασίας με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται οι περισσότερες "υδροφιλικές" κόλλες ξυλουργικής να έχουν συγκολλητική ή συνεκτική ιδιότητα. Ενώσεις καπακιών, καβαλάρης, καμάρια είναι τα σημεία που μπορεί να αποκολλώνται. Οι περισσότερες εταιρείες που χρησιμοποιούν ψημένη ξυλεία, θεωρητικά έχουν λύσει το θέμα, ο καθένας με κάποιο τρόπο.
Άλλο μειονέκτημα είναι ότι όταν έχεις εξ΄αρχής ένα "παλαιωμένο" καπάκι και ήχο, τι περιμένεις ότι θα γίνει σε 20-30-40 χρόνια στο όργανο; Δεν ξέρουμε ακόμη, θα δείξει.
Όμως το βασικό θέμα προς συζήτηση όσον αφορά το ψημένο ξύλο, είναι η ποιότητα του κομματιού, αυτού καθεαυτού. Δηλ. δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα μέτριο κομμάτι ερυθρελάτης να πάρουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η θερμική επεξεργασία είναι εκεί για να βελτιώσει μια ήδη στέρεη βάση και να επιταχύνει καταστάσεις. Είναι εξόχως προτιμότερο ένα καπάκι ερυθρελάτης να μην έχει grain runout παρά να είναι roasted. (Grain Runout είναι όταν οι παράλληλες προς τη επιφάνεια, ίνες του ξύλου δεν είναι ...παράλληλες. Μπορεί ένα καπάκι να είναι άψογα quarter-sawn, να είναι ισόβενο/staight grain, να είναι πυκνόβενο, να έχει όλα τα χαρακτηριστικά δηλ. ένός καλού καπακιού, αλλά να είναι short grained, κάτι που του μειώνει την -παράλληλη προς τις χορδές- ακαμψία και άρα τη δομική ακεραιότητα με συνέπειες και ηχητικά). Το grain runout, παρεπιμπτόντως δεν εντοπίζεται με το μάτι, παρά μόνο κατά την επεξεργασία του κομματιού και μάλιστα με την επεξεργασία στο χέρι και όχι με την μηχανική.
Εν τέλει, έχει ενδιαφέρον όλο αυτό και είναι σπουδαίο να υπάρχει εξέλιξη από τεχνολογικής άποψης, στην οργανοκατασκευή που είναι κατ'εξοχήν δύσκαμπτος τομέας. Ακόμη και η χρήση της τεχνολογίας αποσκοπεί στην αναπαραγωγή με πιστότητα προδιαγραφών και ήχου του περασμένου αιώνα.
Ελπίζω να έδωσα λίγο φως χωρίς να μπερδέψω περισσότερο τα πράγματα.