- Μηνύματα
- 2,229
- Πόντοι
- 1,038
Στον απόηχο της χθεσινής συναυλίας του @ez, κάθομαι σήμερα και σκέφτομαι τι είναι αυτό που με έκανε να περάσω χθες το βράδυ καλά στη συναυλία.
Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται να μιλήσω συγκεκριμένα για τη χθεσινή συναυλία σαν εφαλτήριο γενικότερου προβληματισμού πάνω στο ζήτημα, δεν θέλω ντε και καλά να επαινέσω σε αυτό το thread την όντως αξιέπαινη προσπάθεια. (Επίσης αυτή την περίοδο ο @ez δεν έχει αγγελίες ώστε να εποφθαλμιώ εξοπλισμό του ελπίζοντας ότι θα τον αποκτήσω σε προνομιακή τιμή λόγω της συγκεκριμένης ανάρτησης
)
Το ερώτημά μου είναι: Τι μας κάνει ευχαριστιόμαστε μία συναυλία ως ακροατές; Πολύ γενικό, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια.
1) Η επικοινωνία μεταξύ των μουσικών. Θέλω με ένα βλέμμα να μπορούν να επικοινωνούν και ο ένας να χτίζει πάνω στη μουσική του άλλου. Χθες αυτό γινόταν σε μεγάλο βαθμό.
2) Ωραίος ήχος. Χθες παρατήρησα μία ηλεκτρική κιθάρα να παίζει μαζί με δύο βιολιά, μία βιόλα, ένα τσέλο και ένα κοντραμπάσο και περίμενα να τα καταπιεί ηχητικά. Αυτό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά ο (μικρός) ενισχυτής της ηλεκτρικής χρησιμοποιήθηκε απλά ως μόνιτορ, οπότε όλοι ακούγαμε από τα ηχεία (και προφανώς στο μέγαρο μουσικής οι ηχολήπτες γνωρίζουν τι κάνουν). Είναι θέμα σεβασμού στον ακροατή αλλά και μεταξύ των μουσικών το να μην υπερτερεί κάποιος σε θέμα έντασης. Επίσης η όλη ένταση της μίξης ήταν ακριβώς εκεί που την ήθελα.
3) Θέλω με κάποιον τρόπο να δω κάτι το οποίο δεν περίμενα. Κακά τα ψέματα έχουμε στο μυαλό μας preconceptions, τα οποία είναι στην ουσία στερεοτυπικές αντιλήψεις που μας κάνουν να περιμένουμε να δούμε κάτι συγκεκριμένο. Εγώ χθες για παράδειγμα (όπως και σε κάθε blues συναυλία που έχω παρακολουθήσει) περίμενα να δω pentatonic runs, τραγούδια βασισμένα στο 12μετρο και τα λοιπά. Αν όμως παρατηρούσα λίγο καλύτερα, θα διαπίστωνα έναν κιθαρίστα ο οποίος είχε άριστη γνώση της πεταλιέρας του, πέτυχε ηχοχρώματα τα οποία δεν περίμενα να ακούσω (σε κάποια φάση ή κιθάρα ακουγότανε σαν ένα ακόμα βιολί), είδα volume swells, άκουσα αυτοσχεδιασμούς σε πληθώρα κλιμάκων, παρατήρησα την χρήση του slide με έναν τρόπο που δεν θύμιζε blues αλλά περισσότερο pink floyd (συγχωρέστε μου τη σύγκριση) κλπ
4) Vibe. Θέλω να το νιώθει ο performer και να το μεταδίδει στο κοινό. Όχι δεν εννοώ καραγκιοζηλίκια. Αυτό το έχω δει και σε συναυλία του Julian Lage που το παλικάρι σχεδόν δεν κουνήθηκε όρθιος δύο ώρες. Όμως καταλάβαινες ότι το ένιωθε κάθε δευτερόλεπτο που έπαιζε.
Προσθέστε πράγματα στη λίστα σας παρακαλώ. Τι άλλο είναι αυτό που σας αρέσει ως ακροατές;
Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται να μιλήσω συγκεκριμένα για τη χθεσινή συναυλία σαν εφαλτήριο γενικότερου προβληματισμού πάνω στο ζήτημα, δεν θέλω ντε και καλά να επαινέσω σε αυτό το thread την όντως αξιέπαινη προσπάθεια. (Επίσης αυτή την περίοδο ο @ez δεν έχει αγγελίες ώστε να εποφθαλμιώ εξοπλισμό του ελπίζοντας ότι θα τον αποκτήσω σε προνομιακή τιμή λόγω της συγκεκριμένης ανάρτησης
)Το ερώτημά μου είναι: Τι μας κάνει ευχαριστιόμαστε μία συναυλία ως ακροατές; Πολύ γενικό, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια.
1) Η επικοινωνία μεταξύ των μουσικών. Θέλω με ένα βλέμμα να μπορούν να επικοινωνούν και ο ένας να χτίζει πάνω στη μουσική του άλλου. Χθες αυτό γινόταν σε μεγάλο βαθμό.
2) Ωραίος ήχος. Χθες παρατήρησα μία ηλεκτρική κιθάρα να παίζει μαζί με δύο βιολιά, μία βιόλα, ένα τσέλο και ένα κοντραμπάσο και περίμενα να τα καταπιεί ηχητικά. Αυτό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά ο (μικρός) ενισχυτής της ηλεκτρικής χρησιμοποιήθηκε απλά ως μόνιτορ, οπότε όλοι ακούγαμε από τα ηχεία (και προφανώς στο μέγαρο μουσικής οι ηχολήπτες γνωρίζουν τι κάνουν). Είναι θέμα σεβασμού στον ακροατή αλλά και μεταξύ των μουσικών το να μην υπερτερεί κάποιος σε θέμα έντασης. Επίσης η όλη ένταση της μίξης ήταν ακριβώς εκεί που την ήθελα.
3) Θέλω με κάποιον τρόπο να δω κάτι το οποίο δεν περίμενα. Κακά τα ψέματα έχουμε στο μυαλό μας preconceptions, τα οποία είναι στην ουσία στερεοτυπικές αντιλήψεις που μας κάνουν να περιμένουμε να δούμε κάτι συγκεκριμένο. Εγώ χθες για παράδειγμα (όπως και σε κάθε blues συναυλία που έχω παρακολουθήσει) περίμενα να δω pentatonic runs, τραγούδια βασισμένα στο 12μετρο και τα λοιπά. Αν όμως παρατηρούσα λίγο καλύτερα, θα διαπίστωνα έναν κιθαρίστα ο οποίος είχε άριστη γνώση της πεταλιέρας του, πέτυχε ηχοχρώματα τα οποία δεν περίμενα να ακούσω (σε κάποια φάση ή κιθάρα ακουγότανε σαν ένα ακόμα βιολί), είδα volume swells, άκουσα αυτοσχεδιασμούς σε πληθώρα κλιμάκων, παρατήρησα την χρήση του slide με έναν τρόπο που δεν θύμιζε blues αλλά περισσότερο pink floyd (συγχωρέστε μου τη σύγκριση) κλπ
4) Vibe. Θέλω να το νιώθει ο performer και να το μεταδίδει στο κοινό. Όχι δεν εννοώ καραγκιοζηλίκια. Αυτό το έχω δει και σε συναυλία του Julian Lage που το παλικάρι σχεδόν δεν κουνήθηκε όρθιος δύο ώρες. Όμως καταλάβαινες ότι το ένιωθε κάθε δευτερόλεπτο που έπαιζε.
Προσθέστε πράγματα στη λίστα σας παρακαλώ. Τι άλλο είναι αυτό που σας αρέσει ως ακροατές;
Θα πρεπει να παιξει τρελο μπριζωμα για να μπω σε τετοια διαδικασια, αντε το πολυ καμια κλασσικουρα και αυτο παιζεται, για βαβουρα- γκαζια- κουρνιαχτο και τετοια, ουτε κατα διαννοια.
