Το πρώτο δεν το θυμάμαι καν, δεν είναι άκουσμά μου, αλλά είναι από τις μουσικές που προσπαθώ να ακούω ακαδημαϊκά γιατί αναγνωρίζω την καλλιτεχνική τους αξία. Σίγουρα θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία με μεγαλύτερη προσοχή αλλά μέχρι εκεί. Ισως καταφέρει να με κερδίσει μουσικολογικά αλλά όχι μουσικά (μην παρεξηγούμαι, μουσικά εννοώ να με γαργαλήσει ορμονικά). Ναι, σε ορισμένα σημεία ήταν σαν να ακούω Blackstar και σε άλλα σαν να ακούω τον ίδιο τον Bowie. Πολλές κρυφοφανεροαναφορές σε Stranglers, Specials, Beatles και φυσικά Clash ελέω Simonon το καθιστούν μια επιτηδευμένη ιντελεκτσουέλ απόπειρα σκιαγραφήματος ενός παρανοϊκού κράτους. Προτιμώ τον ειλικρινή διαχυτικό τρόπο (μουσικής) γραφής του πάλαι ποτέ αντίπαλου δέους του Albarn, τον Noel.