Θα διαφωνήσω με το φίλο trolley σε αρκετά σημεία, κυρίως σε θέματα αρχής.
Αν ένας άνθρωπος βγάζει σκουπίδια, αλλά έχει δυνατότητες για κάτι καλύτερο και το δείχνει, τουλάχιστον δείχνει ότι δεν είναι τυχαία αυτό που είναι, ασχέτως ότι ξεπουλήθηκε. Δυστυχώς ο βιοπορισμός, και ειδικά στην Αμερική, δεν είναι απλό θέμα. Είχε τη δυνατότητα η Lady Gaga να καταλήξει όπως τόσες άλλες στην Αμερική, πιο ταλαντούχες από την ίδια, παντρεμένη μεσοαστή στην απολύτως καλύτερη περίπτωση, ενδεχομένως άστεγη στη χειρότερη, και αντί αυτού έχει περιουσία.
Όταν μιλάμε για Αμερική, money talks, bullshit walks. Αν δεν έχεις λεφτά εκεί, δεν μπορείς ούτε συνταγή για φάρμακα να πάρεις (δεδομένου ότι, και λεφτά να έχεις, χωρίς συνταγή γιατρού δεν σου δίνουν τίποτε απολύτως, πέραν του παυσίπονου, οπότε στην τιμή του φαρμάκου υπολογίζεις και την τιμή της επίσκεψης στο γιατρό). Δε συζητώ τα υπόλοιπα. Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια, η (πρωην) Ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ μαλακή σε σχέση με εκεί. Άσε που σε λίγα χρόνια και εδώ κάπως έτσι θα είναι, αν όχι αρκετά χειρότερα. Τιμές Λονδίνου και υπηρεσίες Burkina Faso, με προφανή κίνδυνο να προσβάλλω τους φίλους Ουαγκαντουγκουανούς.
Με άλλα λόγια, είναι πολύ εύκολο ως έλληνας που μπορεί ενδεχομένως να υποστηρίζεσαι σε κάποιο βαθμό κοινωνικά από την οικογένεια, να κρίνεις το γιατί και πως γίνεται κάποιος "a sell-out" σε πραγματικά κράτη, όπως η Αμερική ή η Αγγλία, αλλά στην πραγματικότητα, αν δεν ζήσεις κάποιο διάστημα εκεί, δεν μπορείς. Οπότε, bottom line: μην κρίνετε αν δεν ξέρετε πραγματικά το πως είναι. Και εννοώ πραγματικά να ξέρετε, να το έχετε φάει στη μάπα, όχι υποθετικά ή από κουβέντες άλλων.
Πάντοτε είναι πολύ ελπιδοφόρο να ξέρεις ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ταλέντο, διότι μπορεί σε κάποια φάση της ζωής τους να προσφέρουν και κάτι ποιοτικό, και ενδεχομένως να επιρρεάσουν την κατάσταση κάπως προς το καλύτερο, σε όποιο βαθμό φυσικά τους επιτρέπεται από την ασύλληπτα αδυσώπητη κρεατομηχανή που λέγεται μουσική βιομηχανία, χωρίς να χάσουν τη βιοποριστική τους ικανότητα ανά πάσα στιγμή. Διότι, π.χ. το παράδειγμα του εξαιρετικού και αδικοεξαφανισμένου Rick Astley το είδαμε. Έβγαλε μερικές χιτ βλακείες, τον έμαθαν όλοι. Μετά έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο, Free λέγεται, και εξαφανίστηκε εντελώς. Και ο δίσκος φύσαγε. Δεν τον πήρε χαμπάρι κανείς. Ποιός έχασε; Σαφώς οι ακροατές έχασαν, καινούρια καλή μουσική. Αυτός μια χαρά οικογένεια έκανε έχοντας αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία. Εμείς όμως δεν ακούσαμε έναν ταλαντούχο άνθρωπο να κάνει ωραία μουσική. Άρα, και εμείς χάσαμε κάτι.
Η βιομηχανία δεν αστειεύεται. Και αν δεν είσαι μέσα, δεν μπορείς να κρίνεις εκ του καναπέως.
Για το Malmsteen, ο άνθρωπος άλλαξε την ιστορία της κιθάρας, και της μουσικής γενικότερα. Ας μην πέφτουμε σε φθηνά λογοπαίγνια τύπου «σταθμός, σταθμάρχες» κτλ. Υποβαθμίζει την όλη συζήτηση και είναι κρίμα, διότι αν φύγουν οι νεοελληνικοί ξερόλικοι εγωισμοί από τη συζήτηση εν γένει, από όλους, όχι μόνον από το φίλο trolley συγκεκριμένα, δεν το λέω προσωπικά, κατά τα άλλα είναι μία πολύ ωραία και γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, αρκεί κανείς να μην έρχεται να πουλήσει προσχηματισμένη άποψη. Είμαστε μικροί άνθρωποι σε μία μικρή χώρα που μπορεί να μην υπάρχει αύριο, και δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας κοινωνικά μέτρα και σταθμά καταστάσεις σύμπαντα αλλού από μας.
Κατά τα άλλα, σαφώς έχουμε δικαίωμα στο γούστο μας. Αλλά δεν είναι κάτι άλλο πέραν από αυτό: γούστο. Δεν μπορεί να μιλά κάποιος για έναν άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της κιθάρας έτσι. Αν μη τι άλλο, τον εαυτό του ως συζητητή υποβαθμίζει έτσι, όχι το Malmsteen. Και είναι κρίμα.
Από την άλλη πλευρά, όλα όσα λέει για τον Malmsteen έλεγαν για τον Art Tatum κάποτε. Ποιός αποδείχθηκε δικαιωμένος από την Ιστορία; Μαντέψτε...
;D
;D
