Σκαλίζοντας ψηφιακά αρχεία σε σκληρούς δίσκους και ανακαλύπτοντας ηχογραφήσεις που σχεδόν είχα ξεχάσει, μου γεννήθηκε η ιδέα να σκαρώσω μια συλλογή από κομμάτια στα οποία παίζω κιθάρα ή και τραγουδάω, όμως ως καλεσμένος άλλων - τουλάχιστον σε αρκετά από αυτά – ή σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεύοντας με τους Blues Wire εκείνους που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο.
Στο εξωτερικό τέτοιου τύπου μουσικούς τους ονομάζουν session players, «πληρωμένα πιστόλια» και αυτό είναι κάτι που δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Λίγο λόγω ιδιοσυγκρασίας και ονείρων, λίγο λόγω μη τήρησης των προδιαγραφών αφού οι μουσικοί αυτής της κατηγορίας πρέπει να είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι με γνώσεις μεγάλου εύρους, να είναι επίσης γρήγοροι και αποτελεσματικοί, να έχουν πειθαρχία και συγκέντρωση και να κάνουν εύκολη τη ζωή των συνθετών και παραγωγών. Πράγματα δηλαδή με τα οποία – καλώς ή κακώς – ελάχιστη σχέση έχω ως κιθαρίστας και τραγουδιστής.
Παρόλα αυτά και για του λόγου μου υπήρξαν κάποιες ούτως ειπείν πιο επαγγελματικές προσκλήσεις (για παράδειγμα παίζω κιθάρα στο υπέροχο «Γυρνάς» του Γιώργου Ζήκα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου) ακόμα και τότε όμως αυτό που ζητούσαν από μένα ήταν κυρίως το χρώμα στο παίξιμο (λόγω της ενασχόλησης μου με τον κόσμο του μπλουζ που για τους περισσότερους ήταν κάτι σχεδόν εξωτικό) και όχι την τεχνική ή έναν περφεξιονισμό. Τα τραγούδια τούτης της έκδοσης θα έλεγα βρίσκονται στον αντίποδα, εδώ μιλάμε για φίλους, συνεργάτες χρόνων, καλλιτέχνες με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και ίδιους προβληματισμούς, καλές και δημιουργικές παρέες τελικά. Εδώ υπάρχει καταγραφή στιγμών – ορόσημων στη ζωή μου, τα ντουέτα με τους Carey Bell & Louisiana Red, συνεργασίες παλιότερες που με σημάδεψαν (Γιώργος Τσακαλίδης και Γιώργος Γάκης), συμμετοχή σε δουλειές νεαρών που με τίμησαν με το ενδιαφέρον και την αγάπη τους (Lemonade on stage & Deep in the top), πιο φρέσκα μπερδέματα (θείος Ευγένιος, Βελεσιώτου & Stringless), πειραματικές συναντήσεις (Γερμένογλου), αυθόρμητες ραδιοφωνικές συμπορεύσεις με μουσικούς γίγαντες (Κώστας Βρετός), εξερευνήσεις των κοινών αναφορών διαφορετικών μουσικών ειδών (με την κομπανία του Γιάννη Λεμπέση), αβίαστη χαρά, συναισθηματική κατάδυση και μοίρασμα (Lo Fi Kings & Γιάννης Οικονομίδης, Oleg Chaly Hammond trio) και τέλος δυο ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια με τα κορίτσια που δυστυχώς λίγο ή πολύ παραμένουν εγκληματικά αγνοημένα στη σκηνή της χώρας, είναι αληθινοί θησαυροί που περιμένουν να ανακαλυφθούν φανερώνοντας τη λάμψη τους.
Η Μαρκέλλα Παναγιώτου, επιτομή της αλητείας σε στάση κι ερμηνεία, αυτό που λένε attitude, και η Τζένη Καπάδαη που κελαηδά στο Summertime, όποιος ακούσει το τελευταίο δίλεπτο στο φινάλε και δεν ανατριχιάσει, μάλλον δεν τον αφορά αυτή η συλλογή, μνημειώδες κλείσιμο. Θα ήθελα μόνο αυτές οι στιγμές να είχαν καλύτερη ηχογράφηση, ακόμα κι έτσι όμως κάθε τι φαίνεται επουσιώδες μπροστά στη φωνητική υπέρβαση και έκφραση των κοριτσιών.
Στο εξώφυλλο αποτυπώνεται μια συγκλονιστική στιγμή για μένα, μετά από κάποιο κομμάτι που παίζαμε ντουέτο με τον Red, σκύβει προς το μέρος μου κι εγώ το ίδιο και τα χέρια μας γίνονται ένα. Αυτή τη λέξη που δεσπόζει ανάμεσα μας σε διάφορες γλώσσες, μέσα μου την αντιλαμβάνομαι ως την ένωση που χαρίζει η τέχνη στους ανθρώπους αλλά και την ενιαία δυναμική που διαθέτει, ανεξάρτητα απο κατηγορίες, τύπο και προέλευση.
https://blueswire1.bandcamp.com/album/synergies
Στο εξωτερικό τέτοιου τύπου μουσικούς τους ονομάζουν session players, «πληρωμένα πιστόλια» και αυτό είναι κάτι που δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Λίγο λόγω ιδιοσυγκρασίας και ονείρων, λίγο λόγω μη τήρησης των προδιαγραφών αφού οι μουσικοί αυτής της κατηγορίας πρέπει να είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι με γνώσεις μεγάλου εύρους, να είναι επίσης γρήγοροι και αποτελεσματικοί, να έχουν πειθαρχία και συγκέντρωση και να κάνουν εύκολη τη ζωή των συνθετών και παραγωγών. Πράγματα δηλαδή με τα οποία – καλώς ή κακώς – ελάχιστη σχέση έχω ως κιθαρίστας και τραγουδιστής.
Παρόλα αυτά και για του λόγου μου υπήρξαν κάποιες ούτως ειπείν πιο επαγγελματικές προσκλήσεις (για παράδειγμα παίζω κιθάρα στο υπέροχο «Γυρνάς» του Γιώργου Ζήκα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου) ακόμα και τότε όμως αυτό που ζητούσαν από μένα ήταν κυρίως το χρώμα στο παίξιμο (λόγω της ενασχόλησης μου με τον κόσμο του μπλουζ που για τους περισσότερους ήταν κάτι σχεδόν εξωτικό) και όχι την τεχνική ή έναν περφεξιονισμό. Τα τραγούδια τούτης της έκδοσης θα έλεγα βρίσκονται στον αντίποδα, εδώ μιλάμε για φίλους, συνεργάτες χρόνων, καλλιτέχνες με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και ίδιους προβληματισμούς, καλές και δημιουργικές παρέες τελικά. Εδώ υπάρχει καταγραφή στιγμών – ορόσημων στη ζωή μου, τα ντουέτα με τους Carey Bell & Louisiana Red, συνεργασίες παλιότερες που με σημάδεψαν (Γιώργος Τσακαλίδης και Γιώργος Γάκης), συμμετοχή σε δουλειές νεαρών που με τίμησαν με το ενδιαφέρον και την αγάπη τους (Lemonade on stage & Deep in the top), πιο φρέσκα μπερδέματα (θείος Ευγένιος, Βελεσιώτου & Stringless), πειραματικές συναντήσεις (Γερμένογλου), αυθόρμητες ραδιοφωνικές συμπορεύσεις με μουσικούς γίγαντες (Κώστας Βρετός), εξερευνήσεις των κοινών αναφορών διαφορετικών μουσικών ειδών (με την κομπανία του Γιάννη Λεμπέση), αβίαστη χαρά, συναισθηματική κατάδυση και μοίρασμα (Lo Fi Kings & Γιάννης Οικονομίδης, Oleg Chaly Hammond trio) και τέλος δυο ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια με τα κορίτσια που δυστυχώς λίγο ή πολύ παραμένουν εγκληματικά αγνοημένα στη σκηνή της χώρας, είναι αληθινοί θησαυροί που περιμένουν να ανακαλυφθούν φανερώνοντας τη λάμψη τους.
Η Μαρκέλλα Παναγιώτου, επιτομή της αλητείας σε στάση κι ερμηνεία, αυτό που λένε attitude, και η Τζένη Καπάδαη που κελαηδά στο Summertime, όποιος ακούσει το τελευταίο δίλεπτο στο φινάλε και δεν ανατριχιάσει, μάλλον δεν τον αφορά αυτή η συλλογή, μνημειώδες κλείσιμο. Θα ήθελα μόνο αυτές οι στιγμές να είχαν καλύτερη ηχογράφηση, ακόμα κι έτσι όμως κάθε τι φαίνεται επουσιώδες μπροστά στη φωνητική υπέρβαση και έκφραση των κοριτσιών.
Στο εξώφυλλο αποτυπώνεται μια συγκλονιστική στιγμή για μένα, μετά από κάποιο κομμάτι που παίζαμε ντουέτο με τον Red, σκύβει προς το μέρος μου κι εγώ το ίδιο και τα χέρια μας γίνονται ένα. Αυτή τη λέξη που δεσπόζει ανάμεσα μας σε διάφορες γλώσσες, μέσα μου την αντιλαμβάνομαι ως την ένωση που χαρίζει η τέχνη στους ανθρώπους αλλά και την ενιαία δυναμική που διαθέτει, ανεξάρτητα απο κατηγορίες, τύπο και προέλευση.
https://blueswire1.bandcamp.com/album/synergies
Last edited by a moderator:
