Μόλις επέστρεψα από το μαγαζί δίπλα στη Μποέμισσα (... “ποιός είναι ο τύπος δίπλα στο Μητσάρα;”), καθώς πήγα να ακούσω την “αθηναϊκή απάντηση στους Red Hot Chilli Peppers” όπως έλεγε το δελτίο τύπου. Δεν ήξερα τίποτα περισσότερο. Τα 7 Ευρώ είσοδο για μία τέτοια απάντηση φάνηκαν πολύ ελκυστικά. Δεν θα κάνω κριτική της συναυλίας, θα ήθελα απλώς να αναφερθώ στο support σχήμα που μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε κάτι από την απάντηση που ανέφερε το δελτίο τύπου.
Τους Sugah Gallore λοιπόν τους πέτυχα στα 4-5 τελευταία κομμάτια τους. Μία παρέα 5 ατόμων, πιτσιρίκια γύρω στα 19-20 μάλλον, που σε κεντρίζει με την πρώτη η σεμνή αφρομαλλούσα τραγουδίστρια και ο “σκίσ'το μπάσσο Θοθωρή!”ς. Τα παιδιά είχαν πάει εκεί με το κοινό τους και όλοι μαζί περνάγαν καλά. Οι δύο κιθάρες ντουμπλαρίζονταν δίνοντας όγκο (προσωπικά θα προτιμούσα μία και λίγο πιο γεμάτη, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει) και ένας σωστός ντράμμερ. Ο “τραχύς” ήχος του ΑΝ για άλλη μία φορά σε τρύπαγε καθώς το κοινό ήταν γύρω στα 100 άτομα. Τα γυναικεία, σκληρά όταν έπρεπε φωνητικά (θέλουν βέβαια δουλίτσα, όπως και όλοι) έδιναν κάτι στο new rock ήχο τους με αρκετά στοιχεία funk και δυνατά grooves αν και η πρώτη εντύπωση που είχα ήταν μία μίξη από Faith No More και No Doubt. Το αποτέλεσμα ξέφευγε από το συνηθισμένο και όταν σε κάτι μένω με την επιθυμία να το ξανακούσω τότε το θεωρώ ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν πολύ δρόμο, αν ισχύει και αυτό που δήλωσαν από τη σκηνή ότι παίζουν 3 μήνες μαζί (!). Πολύ καλά δεμένοι, και αν δεν τους πάρει η κατρακύλα όπως τα περισσότερα σχήματα και παραμείνουν προσγειωμένοι, θα τους ξανακούσετε γιατί έχουν ιδέες.
Φιλικά,
Γεράσιμος
Τους Sugah Gallore λοιπόν τους πέτυχα στα 4-5 τελευταία κομμάτια τους. Μία παρέα 5 ατόμων, πιτσιρίκια γύρω στα 19-20 μάλλον, που σε κεντρίζει με την πρώτη η σεμνή αφρομαλλούσα τραγουδίστρια και ο “σκίσ'το μπάσσο Θοθωρή!”ς. Τα παιδιά είχαν πάει εκεί με το κοινό τους και όλοι μαζί περνάγαν καλά. Οι δύο κιθάρες ντουμπλαρίζονταν δίνοντας όγκο (προσωπικά θα προτιμούσα μία και λίγο πιο γεμάτη, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει) και ένας σωστός ντράμμερ. Ο “τραχύς” ήχος του ΑΝ για άλλη μία φορά σε τρύπαγε καθώς το κοινό ήταν γύρω στα 100 άτομα. Τα γυναικεία, σκληρά όταν έπρεπε φωνητικά (θέλουν βέβαια δουλίτσα, όπως και όλοι) έδιναν κάτι στο new rock ήχο τους με αρκετά στοιχεία funk και δυνατά grooves αν και η πρώτη εντύπωση που είχα ήταν μία μίξη από Faith No More και No Doubt. Το αποτέλεσμα ξέφευγε από το συνηθισμένο και όταν σε κάτι μένω με την επιθυμία να το ξανακούσω τότε το θεωρώ ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν πολύ δρόμο, αν ισχύει και αυτό που δήλωσαν από τη σκηνή ότι παίζουν 3 μήνες μαζί (!). Πολύ καλά δεμένοι, και αν δεν τους πάρει η κατρακύλα όπως τα περισσότερα σχήματα και παραμείνουν προσγειωμένοι, θα τους ξανακούσετε γιατί έχουν ιδέες.
Φιλικά,
Γεράσιμος
