- Μηνύματα
- 4,031
- Πόντοι
- 48
Κιθάρες, μπάσα και λοιπά έγχορδα. Τί νούμερο χορδές χρησιμοποιείτε και από ποιά άλλα περάσατε μέχρι να φτάσετε εδώ; Πώς αιτιολογείτε τις αλλαγές αυτές;
Στην ακουστική ξεκίνησα με 12άρες (53 ή 54 μπάσα E) και εκεί είμαι ακόμα. Σε ένα ονειρεμένο περιβάλλον (αφού δηλαδή θα είχα αντικαταστήσει τα όχι τέλεια nut και saddle), ίσως, ίσως λέω, να ήθελα ελάχιστα λεπτότερα καντίνια και μια παχιά - παχιά 56άρα E. Πολλά τα Drop D Άρη.
Στην ηλεκτρική ξεκίνησα με 10-46 και εκεί έμεινα για περίπου 6 χρόνια. Ήταν τα χρόνια που έκανα και σόλο :laugh:. Την εποχή που ανακάλυπτα ότι υπάρχουν εργαστήρια και μάστορες που αναλαμβάνουν να κάνουν τα σαπάκια μας λιγότερο σαπάκια είχα μόλις δοκιμάσει ένα set 10-52. Φοβερή αίσθηση στα μπάσα αλλά πολύ μεγάλο το σκαλοπάτι από τα καντίνια στις τυλιχτές και πολύ άνιση η αίσθηση. Τη δίνω για πρώτο setup με 11-48. Αααα, εδώ είμαστε.
Δέκα και βάλε χρόνια μετά και με πολλές περισσότερες επιλογές για κάθε γούστο, έκανα δειλά την πρώτη δοκιμή σε set 11-52. Παρόλο που οι παλιοί μου είχαν πει πως το μυστικό είναι να μη σφιχτείς, κώλωσα. Πίσω στο 11-48 για λίγα ακόμα set, ακόμα μια απόπειρα με 11-52. Τώρα ναι. Χειρόφρενο (μέχρι να ξαναφύγουμε).
Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος που θέλω να ακούω την κιθάρα μου, τόσο αυτόνομα όσο και ως μέρος ενός συνόλου. Στα δεκάξι μου θεωρούσα υποχρέωση κάθε τραγούδι να έχει δεκαπέντε κιλά σολίδια και bends, δε χρησιμοποιούσα εφέ, και έπαιζα κατά κόρον σε ενισχυτές της πλάκας με το switch κοκκαλωμένο στον bridge. Δεκαοχτώ χρόνια μετά όλα τα παραπάνω έχουν πάψει να ισχύουν, έχω πάψει να βλέπω την κιθάρα ως σολομηχανή και τα Drop D έχουν αυγατίσει πολύ. Ίσως γι' αυτό στα gauges να έχω σταθερά ανοδικές τάσεις (πέρα απ' την αδιαμφισβήτητη μυϊκή μου μάζα).
Αυτά από μένα.
Κιθάρες, μπάσα, μαντολίνα, πάρτε το μικρόφωνο και πείτε τα!
Στην ακουστική ξεκίνησα με 12άρες (53 ή 54 μπάσα E) και εκεί είμαι ακόμα. Σε ένα ονειρεμένο περιβάλλον (αφού δηλαδή θα είχα αντικαταστήσει τα όχι τέλεια nut και saddle), ίσως, ίσως λέω, να ήθελα ελάχιστα λεπτότερα καντίνια και μια παχιά - παχιά 56άρα E. Πολλά τα Drop D Άρη.
Στην ηλεκτρική ξεκίνησα με 10-46 και εκεί έμεινα για περίπου 6 χρόνια. Ήταν τα χρόνια που έκανα και σόλο :laugh:. Την εποχή που ανακάλυπτα ότι υπάρχουν εργαστήρια και μάστορες που αναλαμβάνουν να κάνουν τα σαπάκια μας λιγότερο σαπάκια είχα μόλις δοκιμάσει ένα set 10-52. Φοβερή αίσθηση στα μπάσα αλλά πολύ μεγάλο το σκαλοπάτι από τα καντίνια στις τυλιχτές και πολύ άνιση η αίσθηση. Τη δίνω για πρώτο setup με 11-48. Αααα, εδώ είμαστε.
Δέκα και βάλε χρόνια μετά και με πολλές περισσότερες επιλογές για κάθε γούστο, έκανα δειλά την πρώτη δοκιμή σε set 11-52. Παρόλο που οι παλιοί μου είχαν πει πως το μυστικό είναι να μη σφιχτείς, κώλωσα. Πίσω στο 11-48 για λίγα ακόμα set, ακόμα μια απόπειρα με 11-52. Τώρα ναι. Χειρόφρενο (μέχρι να ξαναφύγουμε).
Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος που θέλω να ακούω την κιθάρα μου, τόσο αυτόνομα όσο και ως μέρος ενός συνόλου. Στα δεκάξι μου θεωρούσα υποχρέωση κάθε τραγούδι να έχει δεκαπέντε κιλά σολίδια και bends, δε χρησιμοποιούσα εφέ, και έπαιζα κατά κόρον σε ενισχυτές της πλάκας με το switch κοκκαλωμένο στον bridge. Δεκαοχτώ χρόνια μετά όλα τα παραπάνω έχουν πάψει να ισχύουν, έχω πάψει να βλέπω την κιθάρα ως σολομηχανή και τα Drop D έχουν αυγατίσει πολύ. Ίσως γι' αυτό στα gauges να έχω σταθερά ανοδικές τάσεις (πέρα απ' την αδιαμφισβήτητη μυϊκή μου μάζα).
Αυτά από μένα.
Κιθάρες, μπάσα, μαντολίνα, πάρτε το μικρόφωνο και πείτε τα!
μετά άρχισε η ιστορία με τις τζαζ κιθάρες, όπου περασα και από 14ρι σετ στην 335, 13ρες και 12ρες σε ακουστικές, 11 και 10 σε ηλεκτρικές, διάφορες σε κλασική, κτλ.
