Stage fright

[mustafank]

  Εν'όψει καλοκαιριού, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παίξουμε ζωντανά με το συγκρότημά μου και ήδη, ο ένας απο τους κιθαρίστες λέει πως δε νιώθει ψυχολογικά έτοιμος (χάσαμε ήδη μια ευκαιρία για live, λόγω αυτού του γεγονότος).

  Εγώ, του πρότεινα να μελετήσει όσο καλύτερα μπορεί τα κομμάτια (ούτως ή άλλως, τα 6 απο αυτά είναι δικές μας συνθέσεις), ώστε να αισθάνεται όσο το δυνατόν πιο σίγουρος για τον εαυτό του.

Μιας και την "κρυάδα" της πρώτης φοράς δεν τη γλυτώνει, σκέφτηκα ότι τουλάχιστον να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος.

Οπότε, το ερώτημά μου απλό:

πώς ξεπερνάτε το stage fright, ειδικότερα, στην πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση;

 

[BillTrantos]

Έπαιξα πρώτη φορά live,όταν ήμουν 8 ετών και έπαιζα κλασική κιθάρα στο τότε Ωδείο μου.

Όταν βγήκα να παίξω μπροστά σε ένα κοινό 200-300 ατόμων,με τους γονείς μου παρόντες εννοείται,είχα μουδιάσει από το φόβο.Ο δάσκαλός μου μού είχε ότι μετά τις πρώτες 2-3 νότες,θα το ξεχάσω.

Βγήκα λοιπόν,ξεχνάω να πάρω μαζί την παρτιτούρα μου -έως τότε δεν είχα προσπαθήσει να παίξω χωρίς να την κοιτάω- και κάθομαι.Παγώνω μόλις καταλαβαίνω ότι είμαι 100% by myself και ξεκινάω να παίζω,προσπαθώντας να μην κάνω λάθη,γιατί ήθελα να είναι περήφανοι οι δικοί μου και ειδικά η συγχωρεμένη η γιαγιά μου που μου είχε αγοράσει τις 2 πρώτες μου κιθάρες (κλασική-ηλεκτρική).

Όντως,μετά τις 2 πρώτες νότες τα ξέχασα όλα,επειδή είχα εξασκηθεί πολύ ένιωθα οικεία με την ταστιέρα και τα μονοπάτια που έπρεπε να ακολουθήσω και το ξεπέρασα.

Από τότε,κάθε φορά που βγαίνω να παίξω,έχω άγχος,ίσως και από το πρωί της ίδιας μέρας.Παρ'όλα αυτά,όταν βγαίνω και ακούω τον κόσμο να καλωσορίζει τη μπάντα,μου περνάνε όλα.

Μουσικός χωρίς έκθεση στο κοινό δε γίνεται.Αυτή είναι και η μαγεία!

 

[ez]

Για κάποιους, είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται ποτέ...

Νομίζω πως η συνειδητοποίηση οτι η θέληση του να μοιραστεί τη μουσική του με άλλους αξίζει κάθε (πιθανό) κόστος, είναι ένα καλό βήμα.

 

[theStratWithin]

Δεν εχω παιξει πολλες φορες live, και ειμαι πολυ επιρρεπής στο stage fright. Αλλα εχω καταλαβει να βοηθανε τα εξης:

-Πολλές πρόβες όλη η μπάντα (συνήθως μη εφικτό..πάμε παρακάτω)

-Πολλή εξασκηση τα συγκεκριμενα κομματια, ωστε να ξερεις ακριβως ποιά νοτα θα παιξεις (μη σου πω και τα σολο) και πώς θα την παιξεις. Αυτο σου δινει αυτοπεποιθηση (ξέρεις ακριβώς τι χρειαζεται να κανεις), η έλλειψη της οποίας ειναι και ο βασικος εχθρος σου που γεννά το stage fright (οτι δηλαδη, δε θα εισαι "αρκετός"..).

-Nα πιείς 2-3 ποτηράκια πριν το live (η εν πασει περιπτωσει τοσο που να χαλαρωσεις αλλα να μην ..κανει παύσεις η επικοινωνια εγκεφάλου-χεριού  )

-Να ξέρεις ότι το 95% των ακροατών δε θα ακούσουν τα λάθη σου και τους ενδιαφερει πολύ περισσότερο το mojo παρά η ακρίβεια της εκτέλεσης (εκτός κι αν ειναι κοντσέρτο)

Επισης θετικα συνεισφερει η καλη σχεση/επικοινωνία μεταξυ των μελών της μπάντας, πρώτα ανθρωπινα (δε θα με...φάνε αν κάνω λάθη) και μετά μουσικά (θα είναι εκεί να με καλύψουν αν κάνω λάθος). Βέβαια αυτό δεν είναι κατι που καλλιεργειται με το ζορι ή την τελευταια στιγμή, απλα το αναφέρω γιατι στη δική μου ψυχολογια τουλάχιστον είναι πολύ σημαντικό.

Σαν ύστατη λύση, σε ένα live το '08 σε πολύ κόσμο που ειχα πάθει ταράκουλο, προσπαθησα απλά να μη δίνω σημασία στη σκέψη που με τρόμαζε και να επικεντρωθώ σε αυτά που έπαιζα. Δεν ήμουν πολύ επικοινωνιακός με τον κόσμο και κοιτούσα το πάτωμα αλλά το live βγήκε.

 

[cigaret13]

Να ξέρεις ότι το 95% των ακροατών δε θα ακούσουν τα λάθη σου και τους ενδιαφερει πολύ περισσότερο το mojo παρά η ακρίβεια της εκτέλεσης (εκτός κι αν ειναι κοντσέρτο)

 Και τι γίνεται με την δική σου ψυχολογία (του παίκτη), μετά από τα πρώτα λάθη; Μήπως μετά κάνει περισσότερα, από το άγχος μην κάνει άλλα; Όσο για τα "ποτηράκια", διαφωνώ κάθετα!(ίσως και οριζόντια)! ;D  Κατά την γνώμη μου, μεγάλο ρόλο παίζει, ο μουσικός να μην προσπαθεί να αποδείξει κάτι που δεν είναι και να μην πάρει πολύ σοβαρά, όσο είναι αυτό εφικτό, το event.

 

[Terry RoscoeBeck5]

  ο ένας απο τους κιθαρίστες λέει πως δε νιώθει ψυχολογικά έτοιμος (χάσαμε ήδη μια ευκαιρία για live, λόγω αυτού του γεγονότος).

Αχμού... Το θέμα λύνεται πολύ απλά. Θα τον πάρεις από κοντά και θα του πεις, ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ  ;D

Λοιπόν σοβαρά τώρα, θα πάρετε την μπάντα και θα πάτε (ή θα διοργανώσετε εσείς) σε ένα παρτάκι.

Χαλαρά, με φιλαράκια σας, στήνεται τα μίνιμουμ και βαράτε.

Έτσι θα πάρει την κρυάδα σε «ελεγχόμενες» συνθήκες, χωρίς τα άγχη ενός πρώτου live μπροστά σε άγνωστο κοινό.

Do it και θα με θυμηθείς 

ΥΓ: Αν δεν πιάσει το τρικ με το πάρτι, επιστρέφεις στην περίπτωση Α'  ;D

 

[ThisIsSparta]

Το βασικότερο που με βοήθησε εμένα είναι το να μην σκέφτεσαι οτι το κοινό έχει έρθει εκεί για να σε κρίνει, αλλά για να περάσει καλά. Και τα λάθη μέσ στο πρόγραμμα είναι (πες του να δει μια συναυλία metallica και θα καταλάβει  ;D ;D ).

Νομίζω οτι οι περισσότεροι κιθαρίστες αγχωνόμαστε επειδή νομίζουμε οτι όλοι μας κοιτάνε αρνητικά και περιμένουν πότε θα κάνουμε λάθος για να μας κρίνουν και μετά να ξεκινήσει κουβέντα οτι τα ξύλα (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα λέμε κσύλα εδώ  ) δεν ήταν τα σωστά για το είδος της μουσικής μας, οτι οι μαγνήτες δεν ταιριάζαν στο είδος των χορδών και οτι η σόλα απο το all star παπουτσάκι δεν έδινε αρκετά καλή μόνωση και χάνονταν τα μπάσα..

Όσο σκέφτεσαι οτι παίζεις για φίλους σου, μια χαρά θα τα πας..(εξάσκηση και πρόβες θεωρούνται δεδομένα)

Όσο για το ποτό, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ δια ροπάλου. Δεν μιλάω για 1-2 ποτηράκια, μιλάω για το να ανέβεις ζαλισμένος στην σκηνή...εκτός αν είσαι και τραγουδιστής οπότε απαγορεύονται και τα 1-2 ποτά. Νεράκι σε θερμοκρασία δωματίου..

Κατά τα άλλα όλοι κάναμε πρώτη φορά Live αγχωμένοι και επιζήσαμε για να κάνουμε και δεύτερο...ας το δει σαν μια εμπειρία που θα θυμάται!

 

[blue]

πώς ξεπερνάτε το stage fright, ειδικότερα, στην πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση;

σφίγγω τα δόντια και ανεβαίνω

εκλογικεύσεις και βαθιές φιλοσοφίες ανήκουν στο υποκειμενο, αλλά μέσες άκρες (νομίζω οτι) ισχύουν:

-η αποτυχία είναι πάντα στο πρόγραμμα

-τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί?

-κανείς δεν ασχολείται

 

[Άγιος]

Η ζωντανη εμφανιση ειναι σαν θεατρικο εργο, σε καποια ειδη μουσικης θελει τοση δουλεια οση θελει και το καλο παιξιμο,  αυτος τωρα εχει φρικαρει γιατι δεν του ειπε κανεις τι να κανει περα απο το παιξιμο του οργανου ,  ουτε το εχει δουλεψει στο μυαλο του. Δεν ξερω και τι μουσικη παιζετε, αλλα μην περιμενετε να φαινεστε σωστα και να νιωθετε σιγουργια αν δεν το δουλεψετε το πραγμα, οι καλες εμφανισεις οπως και τα καλα σολα:x, ειναι επιτηδευμενα στην λεπτομερεια και ας μην φαινονται…  απο το που θα στεκεσαι οταν δεν παιζεις, μεχρι το τι θα κανει τα χερια του ο τραγουδιστης σε περιπτωση που δεν κρατει καποιο οργανο και καλα κτλ... εκτως και αν παιζεται πανκ

 

[Shelter]

Το θέμα του άγχους στης σκηνής για όλους τους καλλιτέχνες είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορει να αντιμετωπισθεί γενικευμένα. Το άγχος έχει σαν ριζα του φόβους που είναι εντελώς διαφορετικοι στον κάθε άνθρωπο και χρειάζονται να εντοπισθούν ώστε να ακολουθηθεί μια διαδικασια που θα φέρει αποτελέσματα. Μερικοί όπως ειπε και ο Ηλίας απλά δεν το ξεπερνούν ποτέ.

10 μουσικοί η χορευτές που καταβάλονται από το αγχος της σκηνικής τους επιδοσης, είναι πολύ πιθανο να εχουν εντελώς διαφορετικούς φόβους και να τους επιλύουν ή να τους κατευνάζουν με εντελώς διαφορετικές μεθόδους. Η κάθε μέθοδος που ακολουθει κάποιος δεν μπορει να χρησιμοποιηθεί σαν γενική αντιμετωπιση γιατι για διαφορους λογους ισως επιφέρει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα σε κάποιους ανθρώπους.

 

[atreu73]

πώς ξεπερνάτε το stage fright, ειδικότερα, στην πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση;

Έτσι.

 

[Mike G]

Φαντάζομαι το κοινο ως ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα 

 

[audiokostas]

Το να κάνεις πρόβες και να ξέρεις που πατάς και που πατάει η ομάδα είναι δεδομένο.

Ωραία τα είπαν τα παιδιά πιο πάνω, είναι καλά και χρήσιμα και συμφωνώ στα περισσότερα.

Αλλά ο καιρός περνάει και μου μαθε ένα πράγμα (αν και ακόμα ελπίζω....): Ότι πίσω δεν γυρνάει.

Ξέρω, κλισέ αυτά που θα πω και χιλιοειπωμένα αλλά φίλτατε αυτό που έχω να σου πω είναι carpe diem και άλλαξέ της τα φώτα. Κάθε στιγμή την ζεις μια φορά. Ειδικά αν είναι η πρώτη φορά. Δεν έχει νόημα το "αχ λάθος", "αχ ξέχασα", "δεν έπρεπε έτσι ρε γαμώτο". Κάνεις κάτι που αγαπάς και που από καιρό ήθελες να κάνεις. Κάντο όπως αγαπάς κι όσο καλά μπορείς και θες, γιατί είμαστε, δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε....

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

Αν ο κιθαρίστας δεν είναι έτοιμος, κάντου δώρο ένα σετ cd "How to boost your ego in 3 weeks" κι άστον στην κλάψα του.

Βαριέμαι ασύστολα τα γκρουπ που κάθονται στατικά προσέχοντας τις ταστιέρες τους, απαγγέλοντας τους στίχους σφιγμένοι μέχρι χεσίματος μην ξεφύγει η νότα.

Μάλλον ήμουν κι εγώ έτσι στην αρχή. Και το μετανοιώνω, Τα έχασα εκείνα τα live που να πάρει. Μην το κάνεις κι εσύ.

Μην φοβάσαι την σκηνή. Ή μάλλον λογικό να την φοβάσαι όταν τη βλέπεις από πάνω σου.

Αν τη βλέπεις από κάτω σου, άστη να φοβάται αυτή εσένα. Κάνε όλη σου τη κατάθεση εκεί πάνω και κατέβα κάτω ταπί και στεγνός και πήγαινε σφαίρα στο μπαρ.

You can be hero, even just for a day.  8)

 

[theoctapus]

Είναι θέμα χαρακτήρα. Κάποιοι έχουν τσαμπουκά, αυτοπεποίθηση και θράσος άλλοι με την σκέψη ότι θα έχουν μερικά βλέμματα πάνω τους βγάζουν μπλέ οθόνη ;D.

Με "κόλπα" και συμβουλές δεν γίνεται και κάτι, ο χαρακτήρας δύσκολα αλλάζει. Θα έρθει η στιγμή και θα περάσει, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Αν κάθεσαι να προετοιμάζεσαι επ' άπειρον το μόνο που καταφέρνεις ειναι να κωλυσιεργείς και να αυξάνεις το άγχος. Just do it χωρίς πολλά πολλά. Καλύτερα να ανέβεις απροετοίμαστος αλλά σίγουρος παρά μελετημένος και χεσμένος. Με το πρώτο τουλάχιστον το φχαριστιέσαι.

 

[theStratWithin]

Λοιπόν σοβαρά τώρα, θα πάρετε την μπάντα και θα πάτε (ή θα διοργανώσετε εσείς) σε ένα παρτάκι.

Χαλαρά, με φιλαράκια σας, στήνεται τα μίνιμουμ και βαράτε.

Έτσι θα πάρει την κρυάδα σε «ελεγχόμενες» συνθήκες, χωρίς τα άγχη ενός πρώτου live μπροστά σε άγνωστο κοινό.

^ +10 πρακτικότατη συμβουλή

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

έτσι είναι...

 

[mustafank]

Σας ευχαριστώ για τα μέχρι στιγμής σχόλια και συμβουλές.

  Προσωπικά, κατανοώ αυτό, που ανέφερε ο shelter για τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων και ότι δεν υπάρχει πανάκεια για την εξάλειψη του άγχους και συμφωνώ/ακολουθώ τη φιλοσοφία του audiokosta ότι σημασία έχει να διασκεδάσουμε και ας παίξουμε και μερικές πράσινες.

Ωραία και ενδιαφέρουσα και η πρόταση του ογκόλιθου του μπάσου.

Θα την προωθήσω! 

Και αν δεν πιάσει τίποτα από αυτά, θα καταφύγω στη λύση ατρέγιου-εβδομηντατρία

(και έχω και βαρύ χέρι ο φούστης....  ;D ;D ;D 8) 8) )

 

[droneblack]

Θα συμφωνησω με το theoctapus,για τα περι χαρακτηρα.

Προσωπικα δεν εχω εμπειρια σε live,αλλα οταν ημουν αθλητης και ελαβα μερος σε πανευρωπαικους(σε ατομικο αθλημα) και ειχα περιπου 2 χιλιαδες ζευγαρια ματια επανω μου,απλα δεν υπηρχαν εκεινη τη στιγμη που εκτελουσα,δεν τους εβλεπα ουτε τους ενιωθα(θα μου πεις δεν επεφτε και καρφιτσα,λογω της φυσης του αθληματος),ζουσα στον κοσμο μου εκεινα τα λιγα λεπτα.

mustafank αν θυμασαι ειχαμε μιλησει στο τηλ. οταν εψαχνες μελη για το συγκροτημα σου ,και τελικα δεν ξεκινησαμε γιατι ειχα θεματα με ταχυπαλμιες κτλ. προερχομενα απο αγχος,τελικα ηταν κρισεις πανικου και για κανενα εξαμηνο ημουν σπιτι-δουλεια,δουλεια-σπιτι,δεν μπορουσα να κανω βολτα με τα ποδια σε κοσμο ουτε το τετραγωνο της γειτονιας μου(ευτυχως το θεμα το ξεπερασα).

Φαντασου να ημουν στη θεση του παιδιου!

Πες του πως δεν θα παθει κατι ουτε θα γινει τιποτα αν συμβει καποιο λαθακι να τα γραψει ολα εκει που δεν πιανει μελανι και να διασκεδαση τη στιγμη,να το δει λιγο χαλαρα .Μακρια απο αλκοολ και καφε την ημερα του live μπορει να γινει χειροτερα,και καλο θα ηταν να μην εχει βαρυ στομαχι(αυξανει το αγχος χωρις να το καταλαβουμε)

Ποσταρισες ποτε και που, για να ερθουμε;

 

[RayDTutto]

Ο φόβος του λάθους ξεπερνιέται μόνο με τα λάθη.

Δεν λέω να κάνεις επίτηδες λάθη. Αλλά λάθη θα κάνεις. Όταν λοιπόν θα δεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει Χριστό από τα λάθη που κάνεις, τότε θα μειωθεί πολύ το άγχος.

Μικρή ιστορία: Είχαμε μια μπάντα εκεί γύρω στο 87-88 που παίζαμε ελληνικό ροκ στα καλοκαιρινά μπαράκια.

Καινούργια τα "Χαιρετίσματα" του Βασίλη (ένας είναι ο Βασίλης), έκανε γκελ στον κόσμο, το βάλαμε στο πρόγραμμα και μάλιστα αρχίζαμε με αυτό.

Ξεκινάμε λοιπόν σκάει το κομμάτι στο πρώτο Ρε, εγώ όμως για κάποιο λόγο το σκάω σε Μι και σε όλη την εισαγωγή αντί για Λα# Ντο Ρε, παίζω Ντο Ρε Μι. Ούτε μόνιτορ ούτε τίποτα κανείς από τη μπάντα δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Έρχεται γρήγορα ο κιθαρίστας από την άλλη μπάντα που παίζαμε μαζί και μου λέει "κάτι ακούγεται περίεργα, είσαι ξεκούρδιστος". Τότε καταλαβαίνω τι γίνεται, και μόλις προλαβαίνω και μπαίνω στο σόλο κανονικά. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ε, μετά τέτοια μακακία που πέρασε ντούκου χαλάρωσα.

Υ.Γ.: Καντεμολεπτομέρεια: εκείνο το βράδυ στο κοινό ήταν ο Μπάμπης ο Λασκαράκης...

 

[AuditoryDriving]

Το να κάνεις πρόβες και να ξέρεις που πατάς και που πατάει η ομάδα είναι δεδομένο.

Ωραία τα είπαν τα παιδιά πιο πάνω, είναι καλά και χρήσιμα και συμφωνώ στα περισσότερα.

Αλλά ο καιρός περνάει και μου μαθε ένα πράγμα (αν και ακόμα ελπίζω....): Ότι πίσω δεν γυρνάει.

Ξέρω, κλισέ αυτά που θα πω και χιλιοειπωμένα αλλά φίλτατε αυτό που έχω να σου πω είναι carpe diem και άλλαξέ της τα φώτα. Κάθε στιγμή την ζεις μια φορά. Ειδικά αν είναι η πρώτη φορά. Δεν έχει νόημα το "αχ λάθος", "αχ ξέχασα", "δεν έπρεπε έτσι ρε γαμώτο". Κάνεις κάτι που αγαπάς και που από καιρό ήθελες να κάνεις. Κάντο όπως αγαπάς κι όσο καλά μπορείς και θες, γιατί είμαστε, δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε....

Διασκέδασε και ο κόσμος θα το εισπράξει πολύ περισσότερο από το ημιτόνιο που ίσως έκατσε λάθος.

Αν δεν σε κουνάει εσένα η μουσική σου, μην περιμένεις ότι θα κουνήσει και τους απο κάτω

Αν ο κιθαρίστας δεν είναι έτοιμος, κάντου δώρο ένα σετ cd "How to boost your ego in 3 weeks" κι άστον στην κλάψα του.

Βαριέμαι ασύστολα τα γκρουπ που κάθονται στατικά προσέχοντας τις ταστιέρες τους, απαγγέλοντας τους στίχους σφιγμένοι μέχρι χεσίματος μην ξεφύγει η νότα.

Μάλλον ήμουν κι εγώ έτσι στην αρχή. Και το μετανοιώνω, Τα έχασα εκείνα τα live που να πάρει. Μην το κάνεις κι εσύ.

Μην φοβάσαι την σκηνή. Ή μάλλον λογικό να την φοβάσαι όταν τη βλέπεις από πάνω σου.

Αν τη βλέπεις από κάτω σου, άστη να φοβάται αυτή εσένα. Κάνε όλη σου τη κατάθεση εκεί πάνω και κατέβα κάτω ταπί και στεγνός και πήγαινε σφαίρα στο μπαρ.

You can be hero, even just for a day.  8)

Respect