http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=629051&lngDtrID=253
Σήμερα αρχίζει η δίκη του Χρήστου Ιωακειμίδη, του καλλιτεχνικού διευθυντή του outlook, της έκθεσης σύγχρονης τέχνης που είχε πραγματοποιηθεί το 2003.
Το αντικείμενο της δικογραφίας εναντίων του είναι ο περιβόητος πίνακας του Τιερί ντε Κορντιέ που απεικονίζει ένα πέος ενός τύπου που εκσπερματώνει πάνω σε ένα σταυρό. Ο εισαγγελέας που συνέταξε την κατηγορία είπε χαρακτηριστικά οτι ο πίνακας δεν μόνο τέχνη δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Εγώ συμφωνώ με το οτι ο πίνακας, τεχνικά τουλάχιστον, ήταν κακός, επίσης το θέμα του μου φαίνεται παιδαριώδες, αλλά δεν συμφωνώ με την κατηγορία που προέκυψε, γιατί τίθεται πάλι το θέμα της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης.
Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε το πρόβλημα του Μένανδρου και των ανθρώπων που χαρακτήρισαν την νέα κωμωδία σε αντιπαράθεση με τους φορείς την παλιάς κωμωδίας (μιλάω για τον 4ο και τον 5ο αιώνα Π.Χ αντίστοιχα).
Ο Μένανδρος δεν μπορούσε να κοροϊδέψει τα θεία, ούτε τους πολιτικούς. Και αυτό γιατί η δημοκρατία είχε πάψει να υπάρχει μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Μετά την οκτωβριανή επανάσταση οι κομμουνιστές άρχισαν να αναπτύσσουν ένα κίνημα που «εξυπηρετούσε» τον λαό.
Αυτό ήταν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Αν και «αγνές» οι προθέσεις του ρεύματος αυτού, με τα χρόνια κατέληξε το ρεύμα να είναι ο μόνος δρόμος για την καλλιτεχνική έκφραση και όποιος λοξοδρομούσε από αυτόν αντιμετώπιζε από αποκλεισμό μέχρι και δίωξη.
Αργότερα, κατά τον, δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η παρέα του Χίτλερ, απαγόρευσε τα πονήματα που «μόνο τέχνη δεν μπορούσαν να χαρακτηρισθούν», ουσιαστικά φιμώνοντας όποια φωνή δεν εξυπηρετούσε την αρμονία του οικοδομήματος τους. Αυτά τα έργα θεωρούντο προσβλητικά και ανήθικα.
Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Τι σκατά ήξεραν όλοι αυτοί από τέχνη; Πως μπορεί κάποιος πολιτικός, κάποιος εισαγγελέας, κάποιος κληρικός να επιβάλει (ή να προσπαθεί να επιβάλει) την κρίση του πάνω σε κάτι που εντάσσεται στη σφαίρα του υποκειμενικού; Πώς κάποιος αποφασίζει οτι κάτι είναι κακό για τα χρηστά ήθη την στιγμή που το ήθος είναι κάτι το οποίο ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει και διαμορφώνει διαφορετικά.
Αν το θέμα μας είναι το ήθος, δεν είναι ανήθικο να παύουμε την πολυφωνία, να απομακρύνουμε το ό,τι διαφορετικό;
Κάτι τέτοια φαινόμενα, σαν και αυτό, μου λένε οτι η «δημοκρατία» μας μπάζει νερά. Δεν θα έπρεπε, αν εμείς οι ίδιοι προβάλλουμε την δημοκρατία μας σαν τουριστική ατραξιόν σε όλο τον κόσμο (είμαστε η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία / μπράβο μας / ποίοι είστε εσείς και μιλάτε / ακόμα το χνώτο σας μυρίζει μπανάνα) να είμαστε αυτοί που δεν ανέχονται αντιδημοκρατικές κινήσεις σαν, κατά τη γνώμη μου, και αυτή;
Φιλικά,
Terumi
Σήμερα αρχίζει η δίκη του Χρήστου Ιωακειμίδη, του καλλιτεχνικού διευθυντή του outlook, της έκθεσης σύγχρονης τέχνης που είχε πραγματοποιηθεί το 2003.
Το αντικείμενο της δικογραφίας εναντίων του είναι ο περιβόητος πίνακας του Τιερί ντε Κορντιέ που απεικονίζει ένα πέος ενός τύπου που εκσπερματώνει πάνω σε ένα σταυρό. Ο εισαγγελέας που συνέταξε την κατηγορία είπε χαρακτηριστικά οτι ο πίνακας δεν μόνο τέχνη δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Εγώ συμφωνώ με το οτι ο πίνακας, τεχνικά τουλάχιστον, ήταν κακός, επίσης το θέμα του μου φαίνεται παιδαριώδες, αλλά δεν συμφωνώ με την κατηγορία που προέκυψε, γιατί τίθεται πάλι το θέμα της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης.
Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε το πρόβλημα του Μένανδρου και των ανθρώπων που χαρακτήρισαν την νέα κωμωδία σε αντιπαράθεση με τους φορείς την παλιάς κωμωδίας (μιλάω για τον 4ο και τον 5ο αιώνα Π.Χ αντίστοιχα).
Ο Μένανδρος δεν μπορούσε να κοροϊδέψει τα θεία, ούτε τους πολιτικούς. Και αυτό γιατί η δημοκρατία είχε πάψει να υπάρχει μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Μετά την οκτωβριανή επανάσταση οι κομμουνιστές άρχισαν να αναπτύσσουν ένα κίνημα που «εξυπηρετούσε» τον λαό.
Αυτό ήταν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Αν και «αγνές» οι προθέσεις του ρεύματος αυτού, με τα χρόνια κατέληξε το ρεύμα να είναι ο μόνος δρόμος για την καλλιτεχνική έκφραση και όποιος λοξοδρομούσε από αυτόν αντιμετώπιζε από αποκλεισμό μέχρι και δίωξη.
Αργότερα, κατά τον, δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η παρέα του Χίτλερ, απαγόρευσε τα πονήματα που «μόνο τέχνη δεν μπορούσαν να χαρακτηρισθούν», ουσιαστικά φιμώνοντας όποια φωνή δεν εξυπηρετούσε την αρμονία του οικοδομήματος τους. Αυτά τα έργα θεωρούντο προσβλητικά και ανήθικα.
Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Τι σκατά ήξεραν όλοι αυτοί από τέχνη; Πως μπορεί κάποιος πολιτικός, κάποιος εισαγγελέας, κάποιος κληρικός να επιβάλει (ή να προσπαθεί να επιβάλει) την κρίση του πάνω σε κάτι που εντάσσεται στη σφαίρα του υποκειμενικού; Πώς κάποιος αποφασίζει οτι κάτι είναι κακό για τα χρηστά ήθη την στιγμή που το ήθος είναι κάτι το οποίο ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει και διαμορφώνει διαφορετικά.
Αν το θέμα μας είναι το ήθος, δεν είναι ανήθικο να παύουμε την πολυφωνία, να απομακρύνουμε το ό,τι διαφορετικό;
Κάτι τέτοια φαινόμενα, σαν και αυτό, μου λένε οτι η «δημοκρατία» μας μπάζει νερά. Δεν θα έπρεπε, αν εμείς οι ίδιοι προβάλλουμε την δημοκρατία μας σαν τουριστική ατραξιόν σε όλο τον κόσμο (είμαστε η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία / μπράβο μας / ποίοι είστε εσείς και μιλάτε / ακόμα το χνώτο σας μυρίζει μπανάνα) να είμαστε αυτοί που δεν ανέχονται αντιδημοκρατικές κινήσεις σαν, κατά τη γνώμη μου, και αυτή;
Φιλικά,
Terumi
