Λοιπόν τα ξανάκουσα αρκετές φορές γιατί σκόπευα να επανέλθω -όπως και επανήλθα ;D. Θα συμφωνήσω με τον Neeq για το τελείωμα, είναι πολύ δυνατό. Επίσης θα τολμήσω να πω ότι εδώ προκύπτει ένα λίγο διαφορετικό μουσικό στίγμα. Υπάρχει μια ελαφρά μετατόπιση από την Ιωάννου Τιρσενίου* προς την κατεύθυνση Ραδιοκεφάλων** και Θανάση Παπακωνσταντίνου γωνία. Προσωπικά μου αρέσει αυτή η μετατόπιση και ιφ άι γουέρ γιου, θα την έκανα προζύμι και για άλλα καρβέλια.
Όσον αφορά το στοιχείο βαλκάνα: ποτέ δεν με χάλασαν τα κοκτέιλ, μουσικά και μη (εκτός από την εποχή που ήμουν κολλημένος κανγκουρομεταλάς με σπυριά, δηλαδή 16 ετών αλλά τότε φορούσα και ελαστικά τζιν με αρβίλες, οπότε η αισθητική μου της περιόδου ελέγχεται) και παρότι τα κοκτέιλ του μπαρ μου φτιάχνουν το κέφι πολύ γρήγορα, τα μουσικά μάλλον έχουν μεγαλύτερη αξία, διότι αυτή είναι όχι μόνο ψυχωφελής αλλά και καλλιτεχνική/πολιτισμική.
Η μόνη μου ένσταση απέναντι στα κοκτέιλ είναι όταν δεν είναι επιτυχημένα (κάτι σαν Bloody Mary με σάλτσα από φασολάδα) αλλά εδώ δεν είναι αυτή η βαλίτσα (this is not the case).
Απλώς θα έλεγα ότι στο απολύτως ιδανικό καλλιτεχνικό σενάριο, ο τρομπετίστας (λυράρης, τσαμπουνιέρης, whatever που λένε και στην ορεινή Κάρπαθο), δηλαδή ο φορέας του ethnic στοιχείου, θα είναι ιδανικό να συμμετέχει και στη δημιουργία μιας ιδέας, ώστε τελικά αυτό που θα βγει να μην έχει μόνο τις ενδιαφέρουσες ηχοχρωματικές μίξεις και συνάφειες που έχουμε εδώ, αλλά και βαθύτερες βιωματικές συνάφειες.
Δεν θεωρώ ότι εδώ έχουμε μια ρηχή σχέση, τουναντίον, απλά υποστηρίζω ότι για να γίνει πιο δόκιμο το μουσικό ιδίωμα, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο βιωματικό για όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό το τελευταίο είναι μάλλον τροφή για σκέψη και όχι κριτική προς την τωρινή ιδέα. Ίσως ακούγεται λίγο δυσνόητο, γιατί κι εγώ σαν αίσθηση το έχω περισσότερο, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πουρκουά πα και όβερ ε μπίερ (ή κοκτέιλ ακόμη καλύτερα).
Ελπίζω να αντιλαμβάνεσθε ότι μέσα από το αστεΐζον ύφος λέω όντως την πραγματική μου γνώμη, απλώς τη ντύνω με μερικές... πρωινές για να περάσουμε όλοι πιο ευχάριστα.
Και πάλι εύγε και εις ανώτερα!
Υ.Γ.: Ώραιες οι φιλτριές στις κιθάρες στο τελείωμα.
*βλ. Yann Thiersen
**Radiohead μωρέ!
Όσον αφορά το στοιχείο βαλκάνα: ποτέ δεν με χάλασαν τα κοκτέιλ, μουσικά και μη (εκτός από την εποχή που ήμουν κολλημένος κανγκουρομεταλάς με σπυριά, δηλαδή 16 ετών αλλά τότε φορούσα και ελαστικά τζιν με αρβίλες, οπότε η αισθητική μου της περιόδου ελέγχεται) και παρότι τα κοκτέιλ του μπαρ μου φτιάχνουν το κέφι πολύ γρήγορα, τα μουσικά μάλλον έχουν μεγαλύτερη αξία, διότι αυτή είναι όχι μόνο ψυχωφελής αλλά και καλλιτεχνική/πολιτισμική.
Η μόνη μου ένσταση απέναντι στα κοκτέιλ είναι όταν δεν είναι επιτυχημένα (κάτι σαν Bloody Mary με σάλτσα από φασολάδα) αλλά εδώ δεν είναι αυτή η βαλίτσα (this is not the case).
Απλώς θα έλεγα ότι στο απολύτως ιδανικό καλλιτεχνικό σενάριο, ο τρομπετίστας (λυράρης, τσαμπουνιέρης, whatever που λένε και στην ορεινή Κάρπαθο), δηλαδή ο φορέας του ethnic στοιχείου, θα είναι ιδανικό να συμμετέχει και στη δημιουργία μιας ιδέας, ώστε τελικά αυτό που θα βγει να μην έχει μόνο τις ενδιαφέρουσες ηχοχρωματικές μίξεις και συνάφειες που έχουμε εδώ, αλλά και βαθύτερες βιωματικές συνάφειες.
Δεν θεωρώ ότι εδώ έχουμε μια ρηχή σχέση, τουναντίον, απλά υποστηρίζω ότι για να γίνει πιο δόκιμο το μουσικό ιδίωμα, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο βιωματικό για όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό το τελευταίο είναι μάλλον τροφή για σκέψη και όχι κριτική προς την τωρινή ιδέα. Ίσως ακούγεται λίγο δυσνόητο, γιατί κι εγώ σαν αίσθηση το έχω περισσότερο, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πουρκουά πα και όβερ ε μπίερ (ή κοκτέιλ ακόμη καλύτερα).

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσθε ότι μέσα από το αστεΐζον ύφος λέω όντως την πραγματική μου γνώμη, απλώς τη ντύνω με μερικές... πρωινές για να περάσουμε όλοι πιο ευχάριστα.
Και πάλι εύγε και εις ανώτερα!
Υ.Γ.: Ώραιες οι φιλτριές στις κιθάρες στο τελείωμα.
*βλ. Yann Thiersen
**Radiohead μωρέ!