Σκέψεις περι μουσικής ένα πρωϊνό Μ. Παρασκευής

[sultan of string]

Με αφορμή διπλανό νήμα (και για να τσεκάρω ποιοί έχουν μείνει εντός των τειχών) μερικές σκέψεις.

Ψάχνοντας στα μέσα ανάρτησης μουσικών (η μουσική) μουσικών (οι μουσικοί) βρίσκω καταπληκτικά πράγματα (ακόμα και μεταξύ μας) που όμως δεν αντέχουν στον χρόνο. Τα ακούω μια φορά και μου αρκεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσω.

Το ίδιο ισχύει με προτεινόμενα από πλατφόρμες, playlists, "ακούστε κι αυτό", που καταστρώνουν "πριν από μας για μας" όλα τα ΑΙ των εταιρειών.

Μουσικάρες από μουσικάρες (ισχύουν οι ανωτέρω παρενθέσεις) για 5 λεπτά.

Αντίθετα αν συσχετίσω τη μουσική με πρόσωπα ιστορικά (δηλαδή που έχουν υπάρξει ή υπάρχουν και έχουν μια καταγραφή στον μουσικό και κοινωνικό κόσμο) μπορώ άνετα να ακούσω.

Πχ προχτες έβαλα σε μια πλατφόρμα (tidal) Herbie Hancock. Ακουγα πάνω από 3 ώρες διάφορα και με γέμιζαν. Προχτές έβαλα Erroll Garner και πριν από μια βδομάδα Mongo Santamaria. Τα άκουγα όλα με ενδιαφέρον γιατί ήξερα τι ήταν και τι έφτιαξαν αυτοί οι άνθρωποι και επηρέασαν τη μουσική σκηνή.

Σας συμβαίνει το ίδιο?

Το επιζητάτε?

Βολεύεστε με τις λίστες?

Στο κάτω κάτω γιατί να συμβαίνει αυτό? 

 

[σκούφοΣ]

Πλέον ακούω μουσική μόνο από υπολογιστή δυστυχώς. Κασσέτες κ Σίντι για διαφορετικούς λόγους έχουν φύγει εδώ κ καιρό. Οι δίσκοι μου για άλλους λόγους κάθονται . 

Στο υπολογιστή λοιπόν, το σκληρό που έχω τη "συλλογή" μου δε τον έχω μόνιμα συνδεδεμένο. Πράγμα που με οδηγεί στο να ακούω μουσική από γιουτιουμπι οταν μου έρθει η όρεξη να ακούσω κάτι. Αν μετα από κάνα δυο κομμάτια η όρεξη μεγαλώσει κ πω "τέρμα το κάνω κάτι άλλο κ ακούω μουσική συγχρόνως" τότε διαλέγω ένα ολόκληρο άλμπουμ κ αν δεν είναι στο γιουτιουμπι συνδέω σκληρό κ αφοσιώνομαι στο τι ακούω όπως παλιά. 99% είναι κ μουσική από τα παλιά κ προσωπικότητες που αφού έχουν ράψει τα παράσημα τους θεωρούνται μεγάλες . Κ συνήθως με καθηλώνουν για πάνω από μία ώρα κ το ένα άλμπουμ οδηγεί στο άλλο κλπ. 

Κοινως δεν ακουω με λιστες, κ οταν τις χρησιμοποιουσα, τις ειχα κυριως για το αυτοκινητο, ταξιδια κ το σημαντικοτερο να υπηρχε κ καποιος αλλος μαζι μου. Οταν ημουν μονος παλι αλμπουμ ακουγα

 

[LK]

Την Μεγάλη Παρασκευή δεν ακούμε μουσική.

Μόνο ψαλμωδίες.

Σε μερικές καφετέριες βάζαν παλιά και κλασσική μουσική, τώρα δεν ξέρω δεν πάω στις καφετέριες.

Ελπίζω να βοήθησα.

 

[σκούφοΣ]

Φυσικα κ δεν ακουμε.

Για αυτο κουβεντιαζουμε τις σκεψεις μας γυρω απο το θεμα

(Επειδη δε μπορουμε ν'ακουσουμε..)

 

[sultan of string]

Ελπίζω να βοήθησα.

Οχι βέβαια.

Η Μ.Παρασκευη ειναι αυτο που λενε ασχετο 

Ειχα καποιες σκεψεις να μοιραστω και οταν ξεκινησα το θέμα ειδα τι μερα ειναι

 

[Jazzjoker]

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα.

Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. 

Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

 

[LK]

Οχι βέβαια.

Η Μ.Παρασκευη ειναι αυτο που λενε ασχετο 

Ειχα καποιες σκεψεις να μοιραστω και οταν ξεκινησα το θέμα ειδα τι μερα ειναι

Δηλαδή αν το άνοιγες το θέμα στις 23/04/2023 θα έλεγες "Σκέψεις περι μουσικής ένα πρωϊνό της Κυριακής του Θωμά;".

 

[Trolley]

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις".

Μάλλον έτσι θα είναι, αλλά εγώ δεν έχω βρει ακόμη αυτή την ηλικία, και είμαι 58.

Την Μεγάλη Παρασκευή δεν ακούμε μουσική.

Ειδικά τη Μ. Παρασκευή, εδώ και χρόνια, στο νου μου παίζει συνέχεια το παρακάτω, διότι την τελευταία φορά που πήγα στον Επιτάφιο, είχα μόλις αγοράσει το σχετικό άλμπουμ και για κάποιο λόγο έχει "δέσει"

 

[sultan of string]

Δηλαδή αν το άνοιγες το θέμα στις 23/04/2023 θα έλεγες "Σκέψεις περι μουσικής ένα πρωϊνό της Κυριακής του Θωμά;".

Βεβαια

 

[Ali Barout]

Συμφωνώ με τον Σταύρο (?).

Και βάζω και την παρακάτω ερώτηση. Ο χερμπιχάνκοκ, ο αλαχόλτζγουορθ, ο ντεμπισής, ο στραβίσκυς, ο μπάξ, τι ακούγαν; Ποια μουσική θεωρούσαν αξιόλογη; Μόνο τη δική τους; Όταν ήσαν παιδιά δηλαδή λέγανε "ααα δεν ακούω εγώ κουταμάρες, όταν μεγαλώσω θα παίζω τέτοια πράγματα και θα γράφω που θα με ακούνε οι επόμενες γενιές. Όχι μπαινάκης, μόνο βγαινάκης."; Δε νομίζω.

Επι του θέματος. Δεν ακούω μουσική. Κι ακούω μουσική. Είναι ξεχωριστές περίοδοι. Όταν δεν έχω κάτι να πω, όταν δεν παράγει το μυαλό μου τίποτα, θέλω να ακούω. Αυτή τη δισκοθήκη που έχω.

Όταν έχω ιδέες (που προφανώς προήρθαν από την επεξεργασία όλων αυτών που άκουσα), δε θέλω να ακούω μουσική. Καθόλου.

Μουσική που απλά υπάρχει για να συνοδεύει καθημερινές μου δραστηριότητες, όπως είναι τις μόδας, δεν θέλω καθόλου. Αυτά τα ανώμαλα από εμένα.

 

[sultan of string]

Μάλλον έτσι θα είναι, αλλά εγώ δεν έχω βρει ακόμη αυτή την ηλικία, και είμαι 58.

Κοντευεις

Ειδικά τη Μ. Παρασκευή, εδώ και χρόνια, στο νου μου παίζει συνέχεια το παρακάτω, διότι την τελευταία φορά που πήγε στον Επιτάφιο, είχα μόλις αγοεάσει το σχςτικό άλμπουμ και για κάποιο λόγο έχει "δέσει"

Με πας πισω στα 15 μου που ακουγα Jesus Christian superstar....

 

[Trolley]

Με πας πισω στα 15 μου που ακουγα Jesus Christian superstar....

Ίσως και περισσότερα από 15, κάπου στα 25 αν δεν απατώμαι.

Το JCS είναι επίσης από τα αγαπημένα μου, αλλά δεν το είχα ποτέ συσχετίσει με το Πάσχα, περιέργως.

 

[Jazzjoker]

και για να τσεκάρω ποιοί έχουν μείνει εντός των τειχών

Off topic αλλά δε χάνω ευκαιρία να το αναφέρω: Δεν πάω ποτέ ταξίδια εκτός Αθηνών όταν φεύγει πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει ωραιότερη περίοδος της πόλης από όταν λείπουν οι κάτοικοι. Είναι και ο λόγος για τον οποίο θυμάμαι το πρώτο lockdown με νοσταλγία. Βασικά αισθάνομαι ότι ζω σε μια πόλη όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως είναι υπό "κανονικές" συνθήκες.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Σε μερικές καφετέριες βάζαν παλιά και κλασσική μουσική

Τι μου θύμισες... Χρόνια πριν κάτι Μ. Παρασκευές σε ταξίδια ανά την επικράτεια, στο ράδιο να παίζουν κάργα κλασσική μουσική. Αν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη ημέρα και άκουγε ράδιο, θα νόμιζε ότι είχε επισκεφθεί την κοιτίδα της κλασσικής μουσικής. Τύφλα να είχε η Γερμανία και η Αυστρία.

"Ευτυχώς", δύο ημέρες μετά ερχόταν ο καταιγισμός κλαρίνων και η τάξη αποκαθίστατο. 

 

[fusiongtr]

Τι μου θύμισες... Χρόνια πριν κάτι Μ. Παρασκευές σε ταξίδια ανά την επικράτεια, στο ράδιο να παίζουν κάργα κλασσική μουσική. Αν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη ημέρα και άκουγε ράδιο, θα νόμιζε ότι είχε επισκεφθεί την κοιτίδα της κλασσικής μουσικής. Τύφλα να είχε η Γερμανία και η Αυστρία.

"Ευτυχώς", δύο ημέρες μετά ερχόταν ο καταιγισμός κλαρίνων και η τάξη αποκαθίστατο. 

Γι' αυτό η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα.

Άνοιγες το ραδιόφωνο, και έπαιζε μόνο κλασσική και jazz (ECM).

Όαση.

Έχω περίεργες μουσικές αναμνήσεις από τις Μεγάλες Παρασκευές.

Για πολλά χρόνια ήταν κλασσική μέρα συνάντησης με τον gvour, για ολονύχτια blues κατάνυξη με τεράστια ξυδοποσία.

Μέχρι το πρωί.

Αργότερα, όταν παντρεύτηκα, έγινε μέρα κρεατοφαγίας (δεν τρώγαμε συχνά κρέας, δεν μας πολυάρεσε), και "εναλλακτικής" μουσικής εκτόνωσης.

Περνούσε κάτω από το σπίτι ο επιτάφιος, και έβγαινε μέχρι έξω η τσίκνα απ' τα λουκάνικα, ενώ στο σπίτι έπαιζε στην διαπασών το "night of the vampire" του Roky Erickson.

Μερικά χρόνια αργότερα, μου φάνηκε ότι η jazz έδενε τέλεια με την ημέρα, και άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Σε γενικές γραμμές, οι μουσικές μου αναμνήσεις από Μεγάλες Παρασκευές είναι πολύ έντονες.

Ο Σταύρος έχει δίκιο για τις αναμνήσεις και τον εαυτό μας.

Όμως μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια διαμαντάκια, και να τα βάζω στο matrix των αναμνήσεών μου και αυτά.

EDIT: Και κάτι ακόμα.

Η Μεγάλη Παρασκευή, ήταν η αγαπημένη μου μέρα για κιθαρότσαρκα.

Οι υπάλληλοι στα κιθαρομάγαζα βαράνε μύγες αυτή την ημέρα, τα μαγαζιά είναι άδεια, και έτσι δοκίμαζα ότι ήθελα με την άνεσή μου, και οι πωλητές ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί γιατί δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν.

Ούτε γκρίνιες, ούτε ξινισμένες φάτσες.

Ότι ζητούσες στο έφερναν αμέσως, και ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν τα πάντα γύρω από αυτό, αφήνοντάς σε να το δοκιμάζεις όσο θέλεις.

 

[Superfunk]

Εγώ παιδΓια ότι μου βγάλει το random play από το Σπετζοφαι ακουΓω πλέον ,μόνο από ακουστικά και μόνο στο δρόμο όταν περπατάω (περπατάω περίπου 2 ώρες κάθε μέρα).

Απ' όλα ακούω και όλα ωραία είναι.

Σήμερα μου έβγαλε αΦτα

 

[Alex Raptakis]

Εγώ ακούω μουσική καθημερινά, και σχετικά ασταμάτητα. Είτε δουλεύω, είτε περπατάω, κατά πάσα πιθανότητα θα με πετύχεις με μουσική.

Όταν ακούω ένα νέο κομμάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο, στο στυλ που μου αρέσει φυσικά, τότε μπαίνει κατευθείαν στην καθημερινή μου playlist. Γίνεται σπάνια, συνήθως όταν κάποια μπάντα που αγαπώ βγάλει νέο δίσκο, ή αν τύχει και ανακαλύψω μια καινούργια μπάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει στο repeat μέχρι θανάτου, ακόμα και αν είναι μόνο ένα κομμάτι. Παθιάζομαι, διεγείρομαι με νέες μελωδίες, ρυθμούς, και συνδιασμούς αυτών.

Βέβαια θα πω το εξής, και επειδή δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ίσως προσβληθεί κόσμος. Δεν το θέλω όμως σε καμία περίπτωση.

Είτε μιλάμε για jazz, είτε για κλασική, είτε για metal, αν κάποιος έχει μεγαλώσει με τα παλιά κλασικά, και έχει "μείνει" εκεί για οποιονδήποτε λόγο, τότε ίσως είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να απολαύσει με την ίδια ένταση μια νέα εκδοχή του είδους της αρεσκείας του. Χτίζεται ένας snob-τοίχος, ίσως και ασυνείδητα. Συνεχίζει να ακούει classics και μόνο classics, γιατί σαν αυτούς τίποτα, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος, κτλ, με αποτέλεσμα το κομμάτι που σε ενθουσίασε για 5 λεπτά να μη μπαίνει ποτέ στην playlist σου, μάλλον γιατί ασυνείδητα γίνεται σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος. Ποιός Tim Henson, ποιός Tosin Abasi, ποιός Misha Mansoor.

Φυσικά δε γίνεται να αναγκάσει κανείς τον εαυτό του να του αρέσει κάτι - αλλά ίσως υπάρχει και το acquired taste που λέμε. Το έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου εννοείται. Αλλά όταν έρθει αυτό το μούδιασμα από ένα νέο άκουσμα, οφείλω να το αναγνωρίσω και να το βάλω στην playlist μου. Και έχω πρόσφατο παράδειγμα το κόλλημα που έφαγα με (κάποια κομμάτια των) Sleep Token. Μείξη pop, soul, math και deathcore, άκουσα και έπαθα κοκομπλόκο. Παλιά θα σου έλεγα ΜΟΝΟ TOOL KAI DREAM THEATER ΡΕ. Άλλοι θα έλεγαν ΜΟΝΟ RUSH. Όσο μεγαλώνω, τόσο διαμορφώνεται και η μουσική που ακούω. Κάποια αλλάζουν πολύ, κάποια λίγο. Αλλάζουν όμως, γιατί αλλιώς, όπως διαβάζω από πολλούς, σταματάς να ακούς μουσική. Μάλλον, δε ξέρω.

 

[Yameth]

Όταν ακούω ένα νέο κομμάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο, στο στυλ που μου αρέσει φυσικά, τότε μπαίνει κατευθείαν στην καθημερινή μου playlist. Γίνεται σπάνια, συνήθως όταν κάποια μπάντα που αγαπώ βγάλει νέο δίσκο, ή αν τύχει και ανακαλύψω μια καινούργια μπάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει στο repeat μέχρι θανάτου, ακόμα και αν είναι μόνο ένα κομμάτι. Παθιάζομαι, διεγείρομαι με νέες μελωδίες, ρυθμούς, και συνδιασμούς αυτών.

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου.

Είτε μιλάμε για jazz, είτε για κλασική, είτε για metal, αν κάποιος έχει μεγαλώσει με τα παλιά κλασικά, και έχει "μείνει" εκεί για οποιονδήποτε λόγο, τότε ίσως είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να απολαύσει με την ίδια ένταση μια νέα εκδοχή του είδους της αρεσκείας του. Χτίζεται ένας snob-τοίχος, ίσως και ασυνείδητα. Συνεχίζει να ακούει classics και μόνο classics, γιατί σαν αυτούς τίποτα, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος, κτλ, με αποτέλεσμα το κομμάτι που σε ενθουσίασε για 5 λεπτά να μη μπαίνει ποτέ στην playlist σου, μάλλον γιατί ασυνείδητα γίνεται σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος. Ποιός Tim Henson, ποιός Tosin Abasi, ποιός Misha Mansoor.

Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

 

[Alex Raptakis]

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου.

Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

Ισχύει, αλλά δε χρειάζεται να σταματήσεις κάπου. Δε νομίζω να ακούω αυτά που ακούω τώρα σε 30 χρόνια, ούτε καν σε 5. Κάθε φορά που είπα κάτι τέτοιο, βγήκα λάθος για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά δε νομίζω να σταματήσω να ακούω μουσική. Τώρα θα μου πει κανείς, και αυτό μπορεί να αλλάξει. Η μουσική για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό όμως, πράγμα που δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποια στιγμή στη ζωή μου θα βαρεθώ για τον οποιονδήποτε λόγο.