Θα ήθελα να προτείνω μια ίσως κάπως ανορθόδοξη επιλογή. Ομολογώ ότι έχει δοκιμαστεί σε... fusionοκαταστάσεις και όχι rock κομμάτια, αλλά δείχνει να δουλεύει.
1) Μετρονόμος και/ή ένα τελείως βασικό drum track, ίσα-ίσα να ξεχωρίζουν οι αλλαγές. Κατ'επιλογήν ένα απλό bass track που θα ορίζει απλώς τις αλλαγές των συγχορδιών. Θα πεταχτεί φυσικά στο τέλος. Αυτό το μέρος μπορεί να είναι και "προγραμματισμένο"... δεν μας ενδιαφέρει groove ή λεπτομέρεια.
2) Ρυθμικές κιθάρες, πιθανές "πλάτες" synth.
3) Lead κιθάρες και γενικά μελωδικές γραμμές.
4)
Τύμπανα. Ο λόγος είναι διότι, πιστεύω, ο ντράμμερ πρέπει να "κομπλιμεντάρει" και να ακολουθήσει τις γραμμές της μελωδίας. Για να γκρουβάρει πάντως το κομμάτι δεν φτάνει μόνο ο ντράμμερ, θα πρέπει οι ρυθμ. κιθάρες ήδη να έχουν "ζωγραφίσει".
Ζόρι...
5) Μπάσσο. Νομίζω αυτονόητο... ο μπασσίστας πρέπει να ακούει τα τύμπανα "τελειωμένα". Επειδή θεωρώ ότι το μπάσσο είναι το όργανο που συνδέει την αρμονία με το ρυθμό, ο μπασσίστας πρέπει να τα ακούει και τα δύο. Και πιθανώς να "ρισκάρει" και λίγο παραπάνω.
6) Ακολουθούν διορθώσεις, προσθήκες, κλπ κλπ.
Για τα φωνητικά, κατά τη γνώμη μου αυτά πάνε μετά το (3) παραπάνω. Και πάλι, ο τραγουδιστής ή ο lead κιθαρίστας, δεν έχει τόσο νόημα να ακολουθεί τα τύμπανα (δεν εννοώ το βασικό rhythm track, για να μην παρεξηγούμαι). Ο ντράμμερ έχει πολύ περισσότερο νόημα να ακολουθεί τη φωνή ή τις κιθάρες.
Δεν ξέρω αν ακούγεται κουφό ή άσχετο, απλώς πιστεύω ότι αυτή η σειρά δίνει τη δυνατότητα σε όλα τα όργανα να δώσουν το καλύτερο.