Σας επηρεάζει η εμφάνιση/σκηνική παρουσία ενός καλλιτέχνη ή μόνο το ηχητικό αποτέλεσμα;

Νεκτάριος Κοντολέων

Nekkon

Gretsch addict
Μηνύματα
2,279
Πόντοι
1,038
Ρωτάω για πολλούς λόγους. Πχ εμένα μου αρέσει πολύ καλλιτέχνης τύπου Eric Johnson ή Julian Lage: ένας σκατόφλωρος επί σκηνής που να μιλάει η μουσική του γι'αυτόν.

Κατά καιρούς έχω ακούσει πολλά κουλά. Πχ παιχταράς ο BB King αλλά είναι χοντρός. Και για τον Petrucci το έχω ακούσει αυτό. 

Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει και attitude επί σκηνής, για να γουστάρει ο κόσμος. 

What's your take?

 
Νομίζω έχει να κάνει με το είδος αλλά και την εποχή.

Για το δεύτερο θα πω μόνο '80s και δεν περιγράφω άλλο...Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο.Κύκλους κάνουν αυτά τα πράγματα.

Για το δεύτερο τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα.Σε πολλά είδη μουσικής το attitude είναι απαραίτητο και κατά κάποιο τρόπο άμεσα συνδεδεμένο με την ίδια τη μουσική.

Οι σταρ της ποπ πρέπει να στραφταλίζουν.

Οι black/deathάδες πρέπει να στάζουν αίμα.

Οι κλασικοί πρέπει να βγαίνουν κολαριστοί.

Εσύ ναι μεν κάνεις λόγο για προσωπικό γούστο,αλλά μάλλον είναι η βιομηχανία η ίδια που επιβάλλει ένα κάποιο image code κι εμείς(καλλιτέχνες και κοινό) ακολουθούμε.

Αν το πάμε αυστηρά πάντως επί προσωπικού κι εγώ μαζί σου είμαι.Μου αρέσουν οι low profile περσόνες απ' όπου κι αν προέρχονται.

Δηλαδή Perucci χωρίς μούσκουλα δαγκωτό...Άσε που είχε και καλύτερο ήχο τότενες.

 
Με επηρεάζει.

Πάρα πολύ.

Αλλά όχι μόνο μεμονωμένα στοιχεία.

Π.χ. Στον BB King ΔΕΝ με πείραζε  καθόλου γιατί ήταν χοντρός.

Ίσα ίσα του πήγαινε....άρα και το υποστήριζε. ,

Και για να το φέρω σε σύγχρονα δεδομένα, και σε έναν άλλον KIng , τον άλλον τον Marcus King , που επίσης κολυμπάει στο λίπος νέο παιδί, αλλά το υποστηρίζει και δεν με χαλάει καθόλου.

Άρα με επηρεάζει το λάθος attitude,  που δεν έχει να κάνει τόσο με χαρακτηριστικά σωματομετρικά, αλλά με ύφος, ντύσιμο....κ.λ.π. 

 
Με επηρεάζει πολύ η συνολική εικόνα και αύρα του εκάστοτε καλλιτεχνη, σε βαθμό που η μουσική μου γνώμη διαμορφώνεται με γνώμονα αυτή την εικόνα σε ποσοστό που πλησιάζει το 50%.

Μάλιστα άργησα να το παραδεχθώ στον εαυτό μου αλλά με καλλιτέχνες που δε μου αρέσουν, δυσκολευόμουν να αποδεχθώ τη μουσική τους και ενδεχόμενα καλοδουλεμένα πράγματα, επειδή μου στραβοκαθόταν όχι η σκηνικη παρουσία, αλλά η εικόνα τους και οι απόψεις τους.

 
Δεν με επηρεάζει καμιά σκηνική παρουσία, απλά είτε με αφήνει αδιάφορο ή μου αρέσει. Αυτά για τη σκηνική παρουσία, σκέτο. Αν μία καλή ή κακή σκηνική παρουσία δεν συνοδεύεται με καλή (για τ'αυτιά μου) μουσική, πέφτει "μαύρο". Δεν βλέπω/πηγαίνω σε lives μόνο και μόνο για να δω μια καλή σκηνική παρουσία, δεν ακούω μουσική με τα μάτια, όπως δυστυχώς κάνει η πλειονότητα των κατοίκων αυτού του έρμου πλανήτη.

 
Με επηρεάζει κάποιες φορές, άλλες φορές όχι. Προφανώς είναι πολλοί οι λόγοι, τα στερεότυπα, τα αρχέτυπα που επηρεάζουν το συλλογικό μου ασυνείδητο κατά Γιουνγκ, πάντως σίγουρα επηρεάζομαι ανα περίπτωση από τη σκηνική παρουσία, την εκτός σκηνής εμφάνιση ανά καιρούς, ακόμα και ζωή του καλλιτέχνη, θετικά ή αρνητικά. Άκομα και από τα βιντεοκλίπ, όλα συνδέονται μέσα μου και καθορίσουν το βαθμό αρεσκείας μου μιλώντας γενικά και όχι με κριτηριο τη σκηνική παρουσία μιας συναυλίας.

 
Δεν με επηρεάζει καμιά σκηνική παρουσία, απλά είτε με αφήνει αδιάφορο ή μου αρέσει. Αυτά για τη σκηνική παρουσία, σκέτο. Αν μία καλή ή κακή σκηνική παρουσία δεν συνοδεύεται με καλή (για τ'αυτιά μου) μουσική, πέφτει "μαύρο". Δεν βλέπω/πηγαίνω σε lives μόνο και μόνο για να δω μια καλή σκηνική παρουσία, δεν ακούω μουσική με τα μάτια, όπως δυστυχώς κάνει η πλειονότητα των κατοίκων αυτού του έρμου πλανήτη.
 Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα γιατί με τα αυτιά ακούμε μουσική, αλλά αν κάποιος ή κάποιοι επάνω στη σκηνή μπορούν να υποστηρίξουν τη μουσική τους και με την εικόνα που βγάζουν- κίνηση, ντύσιμο, παρουσιαστικό-τότε το πράμα απογειώνεται κι ας μην είναι κάποιος/α μονδέλο

 
Είναι απλό:

Όταν δε σε βλέπουν και σε ακούν μόνο μπορείς προφανώς να είσαι όπως θέλεις.

Όταν όμως είτε καλείς τον κόσμο να σε δει από κοντά είτε φτιάχνεις βίντεο με τον εαυτό σου, έχεις ουσιαστικά αναλάβει μια επιπλέον υποχρέωση που αφορά την όραση του άλλου οπότε οφείλεις να έχεις τουλάχιστον κάποια ελάχιστα στάνταρντς όσον αφορά την παρουσία σου. Και όταν λέω παρουσία εννοώ και το πώς παρουσιάζεσαι εμφανισιακά αλλά και τι κάνεις εκεί που βρίσκεσαι (πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα ενός βίντεο κλιπ).

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Για μενα το "ηχητικό αποτέλεσμα" επηρεαζει την "εμφάνιση/σκηνική παρουσία ενός καλλιτέχνη".

Πχ αν εβλεπα στον δρομο τον Keith χωρις να ξερω οτι ειναι ο Keith, θα τρομαζα και θα αλλαζα πεζοδρομιο.
Εβλεπες την Aretha και ηθελες να την φιλησεις.
Αν δεν ηταν η Aretha, θα φοβοσουν μη σε κανει μια μπουκια.
Και τοσοι αλλοι.

 
Για μενα το "ηχητικό αποτέλεσμα" επηρεαζει την "εμφάνιση/σκηνική παρουσία ενός καλλιτέχνη".

Πχ αν εβλεπα στον δρομο τον Keith χωρις να ξερω οτι ειναι ο Keith, θα τρομαζα και θα αλλαζα πεζοδρομιο.
Εβλεπες την Aretha και ηθελες να την φιλησεις.
Αν δεν ηταν η Aretha, θα φοβοσουν μη σε κανει μια μπουκια.
Και τοσοι αλλοι.
Βέβαια αν έβλεπες τις γάμπες της  Tina ....?

 
Για μενα το "ηχητικό αποτέλεσμα" επηρεαζει την "εμφάνιση/σκηνική παρουσία ενός καλλιτέχνη".

Πχ αν εβλεπα στον δρομο τον Keith χωρις να ξερω οτι ειναι ο Keith, θα τρομαζα και θα αλλαζα πεζοδρομιο.
Εβλεπες την Aretha και ηθελες να την φιλησεις.
Αν δεν ηταν η Aretha, θα φοβοσουν μη σε κανει μια μπουκια.
Και τοσοι αλλοι.
Θέλω να δω Dave Murray στο remake του Κουασιμόδου ?

 
Με επηρρεάζει μόνο αρνητικά, δηλαδή ποτέ δεν έτυχε να μην μου αρέσει μία μουσική και μετά να δω ποιος την παράγει και να πω "α, τελικά ωραίο είναι".

Αντίθετα, έχει τύχει το εξής, να δώ κάποιον/α και να πω μέσα μου "γύρευε τι σαβούρα θα είναι η μουσική του/της" και μετά να καταπιώ τη γλώσσα μου, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Επίσης μου έχει τύχει να αμφιταλαντεύομαι για το αν μου αρέσει ένα άκουσμα, και μόλις δω το άτομο που το έχει παίξει / γράψει / ερμηνεύσει να μουρμουρίσω το γνωστό "άσε μας κουκλίτσα μου" (ανεξαρτήτως  φύλου).

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πως δείχνει κάποιος σε σχέση με τη μουσική του/της.

 
Axl Rose. Για μένα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Γουστάρω να ακούω, αλλά δε βλέπεται ζωντανά το παλικαράκι

 
Axl Rose. Για μένα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Γουστάρω να ακούω, αλλά δε βλέπεται ζωντανά το παλικαράκι


Περίπτωση "άσε μας κουκλίτσα μου", όσον αφορά εμέ. :) :) :)

 
Αντίθετα, έχει τύχει το εξής, να δώ κάποιον/α και να πω μέσα μου "γύρευε τι σαβούρα θα είναι η μουσική του/της" και μετά να καταπιώ τη γλώσσα μου, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Το έπαθα με την Adele 

 
Με επηρεάζει και με παραεπηρεάζει.

Με ακραίο παράδειγμα μια μπάντα πάνκηδες αναρχοαυτόνομοι αρνητές του συστήματος (κακούργα κενωνία δεν αξίζεις μία κτλ) που έπαιζαν στη μέση της λίστας από φεστιβάλ.

Φασαρία θόρυβος σκισμένα τζιν + τι σέρτς , μαλλί ντεμέκ γλίτσα (εναλλακτικό=καθόλου κούρδιζμα)    και  υπερκινητικότητα για να λέμε πως έχουμε σκηνική παρουσία. Μέχρι την εισαγωγή του τρίτου άζματος των, το φεστιβάλ βρέθηκε με μείον δυο γερανούς και ένα μικρόφωνο. Αν θυμάμαι καλά, κάτι μουρμούριζαν και οι επερχόμενοι ντράμερς αλλά δεν θέλω να είμαι ασαφής.

Τα είπαν, θεώρησαν ότι ενθουσίασαν το κοινό και μαζί με την κουστωδία τους αποχώρησαν από τον χώρο αμέσως με την πλήρωση του σετ. Όχι του φεστιβάλ.

Μπάντα και φάνς επιβιβάστηκαν σε αυτοκίνητα που τους περίμεναν ήδη παρκαρισμένα στην είσοδο του χώρου από το τελευταίο ρεφρέν.

Κρίμα για την μπάντα και τους φάνς τους γιατί τα τελευταία δυο γκρούπ έπαιξαν υπέροχα.     ?

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top