"Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ"

[audiokostas]

Το κείμενο είναι συμπαθέστατο και είναι πάντα επίκαιρο.

Και θα είναι επίκαιρο.

Και ξέρετε γιατί;

Γιατί ποτέ δεν οριοθετεί τον βλάκα. Εξάλλου δεν μπορεί.

Έτσι λοιπόν εφορμά σε μία κοινωνική ανάλυση του "βλάκα" και της κοινωνικής του θέσης/αξίας. Ο βλαξ αυτόματα μετατρέπεται στον άλλο, τον απέναντι, σε αυτόν που δεν είμαστε εμείς, σε αυτόν που του φορτώσαμε όλα αυτά που θεωρούμε λάθος. Αγνοοώντας ότι και εμείς είμαστε βλάκες για κάποιους άλλους βλάκες αρα εκ προιοιμίου κάθε υπόθεση για την βλακεία, ούσα απροσδιόριστη, καθίσταται επαληθεύσιμη.

Ο καταφερτζής δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Ο καινοτόμος (και το shortcut καινοτομία είναι ενίοτε) δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Ο ισχυρογνώμων δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Ο επαναστάτης δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Ο σκληρά εργαζόμενος δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Ο ντράμερ δεν είναι απαραίτητα βλάκας.

Και πάει λέγοντας.

Από την άλλη, όποιος βουλιάζει και δεν κολυμπά γιατί είναι θυμωμένος από αυτόν που τον έσπρωξε, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι βλάκας.

Αλλά υπάρχουν χιλιάδες που θα βρούν την άποψή μου βλακώδη.

 

[Costas-Grinder]

Περί ελληνικής παθογένειας:

Πως είναι δυνατόν να λάβουμε στα σοβαρά την ελληνική ιδιοσυγκρασία όταν ήδη εν τη γενέσει του νεοελληνικού κράτους, ο λαός του κατέφυγε στην τακτική της "πατέντας" για να χωρέσει μέσα στο νέο ιδεολόγημα "τα πάντα όλα". Ανακαλύφθηκε ο όρος ας πούμε "ελληνοχριστιανισμός", καθαρό αποκύημα αμιγούς βλακείας με τις γνωστές σε όλους μέχρι σήμερα συνέπειες (βλέπε στρέβλωση της ιστορική αλήθειας, άρρωστος συντηρητισμός και στραγγαλισμός οικονομίας).

Όταν μέχρι και την ελληνική επανάσταση ο όρος Έλλην συνεπαγόταν τον ειδωλολάτρη ή τον εθνικό και όλοι μας ήμασταν Ρωμιοί, ξαφνικά θυμηθήκαμε τους αρχαίους προγόνους μας (εμείς, αυτό το ξυπόλητο, σπερματοσυνονθύλευμα) για να αποκτήσουμε υπόσταση, όμως φευ! αυτοί ήταν σατανάδες! Κοτσάραμε λοιπόν και το δεύτερο συνθετικό "χριστιανισμός", ελληνοχριστιανισμός λοιπόν και ιδού ο νέος Φρανκεστάιν!

Αυτή η καθαρή βλακεία επικράτησε ολοκληρωτικά και συνεχίζει να παράγει βλάκες σαν μια καλολαδωμένη βιομηχανική μηχανή.

Θέλω να πω ότι ότι κανείς μας δεν γεννιέται βλάκας, εκτός φυσικά από τους συνανθρώπους μας που έτυχε να πάθουν ζημιά τα χρωμοσώματά τους και δεν φέρουν καμιά απολύτως ευθύνη. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις η βλακεία είναι επίκτητη. Καλλιεργείται με μεγάλη επιμέλεια, απ' όλους τους μηχανισμούς οι οποίοι επωφελούνται απ' αυτήν. Οι βλάκες δεν είναι ουρανοκατέβατοι, είναι αυτοί που ισορροπούν το σύστημα φρενάροντας την εξέλιξή του, μια εξέλιξη που ίσως θα μπορούσε να τρέξει γρηγορότερα απ' την εξουσία.