Αγγελίες
- Μηνύματα
- 586
- Πόντοι
- 218
- Ιδιότητα
- Κιθάρα
Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 22 χρονών τότε, φοιτητής τότε σ’ένα πανεπιστήμιο του Αμερικάνικου Νότου. Κατά τη διάρκεια του spring break, είχα αποφασίσει να πεταχτώ μέχρι το Chicago για να δω ένα μύθο του μπλουζ της παιδικής μου ηλικίας, τον Buddy Guy. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο με κάτι συμμαθητές μου και ξεκινήσαμε παρέα. Μας έπιασε όμως μια πολύ δυνατή βροχή λίγο έξω από ένα μικρό χωριό , το Effingham και αποφασίσαμε να βρούμε ένα κατάλυμα για βγάλουμε τη νύχτα. Βρήκαμε ένα βρώμικο πανδοχείο όπου σταματούσαν φορτηγατζήδες για να ξαποστάσουν από τα μακρινά τους ταξίδια. Με τους δικούς μου δεν είχα επικοινωνήσει για βδομάδες και γνώριζα πόσο θα ανησυχούσαν, ειδικά ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Έτσι λοιπόν, αναζήτησα ένα τηλέφωνο για το κοινό και το βρήκα μέσα στο διάδρομο του μικρού και βρώμικου πανδοχείου. Πάνω ακριβώς από το τηλέφωνο βρισκόταν μία μικρή ανακοίνωση γραμμένη με το χέρι πάνω σ’ ένα πολύ ταλαιπωρημένο κομμάτι χαρτί λεκιασμένο εμφανώς από μπύρα. Έγραφε λοιπόν: «Αυτό που ζεις δεν είναι πρόβα. Είναι η ίδια η ζωή. Μην τη χάσεις»
Αυτό το μικρό κομμάτι χαρτί με κυνηγάει σαν φάντασμα από τότε. Πόσοι στ’ αλήθεια από μας δεν εξαργυρώνουμε τη ζωή μας με κάποιο μελλοντικό όνειρο θεωρώντας ότι αυτό που ζούμε είναι μία πρόβα; Το μελλοντικό αυτό όνειρο όμως δεν έρχεται ποτέ. Έχουμε εκπαιδεύσει τους εαυτούς μας στην τέχνη της αναβλητικότητας. Πάντοτε αυτό-κοροϊδευόμαστε λέγοντας πως «όταν θα τελειώσω αυτή τη δύσκολη δουλειά», «όταν θα ξοφλήσω το τάδε χρέος», «όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά μου», «τότε θα...............................................»
Τα χρέη εξοφλούνται και στη θέση τους έρχονται νέα, οι δουλειές ολοκληρώνονται, τα παιδιά μεγαλώνουν αλλά εμείς ποτέ δεν κάνουμε αυτό που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας εξακολουθώντας να τον ξεγελάμε με την φοβία, την ατολμία, την έλλειψη τσαμπουκά που έχουμε για τη ζωή τη πραγματική. Πρώτος δηλώνω ότι έχω τελειοποιήσει την τέχνη του να παίζω κρυφτούλι με τις επιθυμίες μου και να ξεγελάω με περισσή αναβλητικότητα τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτήν μου την τέχνη της αναβλητικότητας, φαντάζομαι πως τη μοιράζομαι με πολλά εκατομμύρια συμπολίτες μου. Λέω λοιπόν στον εαυτό μου: «Μόλις τελειώσει και η φετινή δύσκολη χρονιά, θα ψαχτώ περισσότερο με τις κιθάρες μου, θα πάω για ψάρεμα με 2-3 παλιόφιλους, θα τελειώσω το διάβασμα κάποιων βιβλίων που πριν χρόνια είχα ξεκινήσει, θα βουτήξω την οικογένεια και θα χαθούμε σε κανένα ψαρονήσι για καμιά βδομάδα.» Τίποτα απ’ αυτά δεν κάνω. Μόνο υποσχέσεις απέναντι στις δικές μου, κατά δικές μου επιθυμίες είμαι. Μάλιστα, για να είμαι και πιο αποτελεσματικός στην κοροϊδία που πατάω απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, αρχίζω τα μακρόπνοα σχέδια, φτιάχνω χρονοδιαγράμματα και πλάνα για το μέλλον. Τίποτα όμως δεν υλοποιείται. Τίποτα δεν παίρνει σάρκα και οστά. Πεπειραμένος τεχνίτης της ύψιστης τέχνης της αναβλητικότητας κατάντησα. Τα αφήνω όλα για το αύριο. Όμως το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Δεν είμαι όμως ο μόνος. Συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να γράψουν ένα βιβλίο, να μάθουν ένα μουσικό όργανο ή να πάνε ένα ταξίδι μακρινό. Στο τέλος όμως έκαναν αυτό που συστηματικά κάνω και εγώ. ΤΙΠΟΤΑ!
Η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα για μία καλύτερη ζωή. Είναι η ίδια η ζωή. Ας πάψουμε λοιπόν να τη θεωρούμε ως πρόβα, ως κάτι που θα αλλάξει στο μέλλον. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει τρόπος να μας πει κανείς εγγυημένα για το μετά. Το «μετά» δεν μας αφορά. Μπορεί και να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει. Αν υπάρχει όμως, εμείς δεν θα υπάρχουμε τουλάχιστον όπως υπάρχουμε σήμερα για να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε.
Οι Αμερικανοί έχουν μία υπέροχη έκφραση που εμείς οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι δεν κατανοούμε: “HAVE A NICE DAY” λένε σε όποιο μέρος και αν πας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Υπέροχη έκφραση, γεμάτη πραγματικό νόημα γιατί μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει πως αυτό που ζούμε δεν είναι τελικά η πρόβα ενός θεατρικού έργου που θα παιχτεί μετά. Είναι το ίδιο το έργο. Έτσι λοιπόν, όπου σταθείς και όπου βρεθείς, αυτή τη φράση ακούς πάντοτε στην Αμερική. Την ακούς σε μαγαζιά, σε παρέες, σε σχολεία, σε συναδελφικές συναντήσεις ακόμα και σε επιχειρηματικές συμφωνίες.
Όταν ξεκίνησα το δασκαλίκι, δούλευα παράλληλα και σαν μεταφραστής. Είχα λοιπόν γνωρίσει ένα διευθυντικό στέλεχος μια πολύ μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας. Έβγαζε πολλά χρήματα, είχε υψηλή κοινωνική θέση, πολλές και σημαντικές γνωριμίες με τον πολιτικό κόσμο και ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή μου είπε: «Νεαρέ, φεύγω. Τα παρατάω όλα γιατί εδώ δεν ζω σαν άνθρωπος. Άγχος, αγωνία, κοινωνικές υποχρεώσεις, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και πολύ λίγο χρόνος για μένα, για να κάνω το κέφι μου βρε αδερφέ!». Το είπε και το έκανε. Βρέθηκε σε ένα μικρό νησί και έγινε εκδότης μιας εβδομαδιαίας μικρής, τοπικής εφημερίδας. Αλλάξαμε μερικά τηλέφωνα αλλά μετά χαθήκαμε. Μου έλεγε πόσο ωραία περνούσε. Πόσο απολάμβανε την αύρα της θάλασσας, τα τσίπουρα που έπινε με τους ψαράδες και το βραδινό του ύπνο. Στην αρχή τον θεώρησα τρελό που άφησε μια τόσο μεγάλη θέση γεμάτη χρήμα, δύναμη και εξουσία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έκανε κάτι τέτοιο. Τα χρόνια πέρασαν και ομολογώ πώς τώρα πια καταλαβαίνω τη σημασία αυτής του της απόφασης. Στην επαρχία, είχε πολύ ελεύθερο χρόνο να απολαύσει τη ζωή του, να χαρεί τη φύση, να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Να φάει φαγητό που ο ίδιος είχε το χρόνο να μαγειρέψει, να περπατήσει δίπλα στη θάλασσα και να γευτεί όχι την αλμύρα της αύρας αλλά τη γλύκα του αλατιού της ζωής. Σταμάτησε να θεωρεί τη ζωή σαν πρόβα και αποφάσισε να τη ζήσει κανονικά, να τη ρουφήξει γουλιά-γουλιά, να την αισθανθεί στο πετσί του.
Αν κάποιος λοιπόν πιο τολμηρός από μένα θελήσει να ξεκινήσει να ζει, ας το κάνει τώρα γιατί ακόμα και τώρα να ξεκινήσει είναι πολύ αργότερα απ’ ότι νομίζει.
Να είστε όλοι καλά και.........HAVE A NICE DAY.
Αυτό το μικρό κομμάτι χαρτί με κυνηγάει σαν φάντασμα από τότε. Πόσοι στ’ αλήθεια από μας δεν εξαργυρώνουμε τη ζωή μας με κάποιο μελλοντικό όνειρο θεωρώντας ότι αυτό που ζούμε είναι μία πρόβα; Το μελλοντικό αυτό όνειρο όμως δεν έρχεται ποτέ. Έχουμε εκπαιδεύσει τους εαυτούς μας στην τέχνη της αναβλητικότητας. Πάντοτε αυτό-κοροϊδευόμαστε λέγοντας πως «όταν θα τελειώσω αυτή τη δύσκολη δουλειά», «όταν θα ξοφλήσω το τάδε χρέος», «όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά μου», «τότε θα...............................................»
Τα χρέη εξοφλούνται και στη θέση τους έρχονται νέα, οι δουλειές ολοκληρώνονται, τα παιδιά μεγαλώνουν αλλά εμείς ποτέ δεν κάνουμε αυτό που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας εξακολουθώντας να τον ξεγελάμε με την φοβία, την ατολμία, την έλλειψη τσαμπουκά που έχουμε για τη ζωή τη πραγματική. Πρώτος δηλώνω ότι έχω τελειοποιήσει την τέχνη του να παίζω κρυφτούλι με τις επιθυμίες μου και να ξεγελάω με περισσή αναβλητικότητα τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτήν μου την τέχνη της αναβλητικότητας, φαντάζομαι πως τη μοιράζομαι με πολλά εκατομμύρια συμπολίτες μου. Λέω λοιπόν στον εαυτό μου: «Μόλις τελειώσει και η φετινή δύσκολη χρονιά, θα ψαχτώ περισσότερο με τις κιθάρες μου, θα πάω για ψάρεμα με 2-3 παλιόφιλους, θα τελειώσω το διάβασμα κάποιων βιβλίων που πριν χρόνια είχα ξεκινήσει, θα βουτήξω την οικογένεια και θα χαθούμε σε κανένα ψαρονήσι για καμιά βδομάδα.» Τίποτα απ’ αυτά δεν κάνω. Μόνο υποσχέσεις απέναντι στις δικές μου, κατά δικές μου επιθυμίες είμαι. Μάλιστα, για να είμαι και πιο αποτελεσματικός στην κοροϊδία που πατάω απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, αρχίζω τα μακρόπνοα σχέδια, φτιάχνω χρονοδιαγράμματα και πλάνα για το μέλλον. Τίποτα όμως δεν υλοποιείται. Τίποτα δεν παίρνει σάρκα και οστά. Πεπειραμένος τεχνίτης της ύψιστης τέχνης της αναβλητικότητας κατάντησα. Τα αφήνω όλα για το αύριο. Όμως το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Δεν είμαι όμως ο μόνος. Συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να γράψουν ένα βιβλίο, να μάθουν ένα μουσικό όργανο ή να πάνε ένα ταξίδι μακρινό. Στο τέλος όμως έκαναν αυτό που συστηματικά κάνω και εγώ. ΤΙΠΟΤΑ!
Η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα για μία καλύτερη ζωή. Είναι η ίδια η ζωή. Ας πάψουμε λοιπόν να τη θεωρούμε ως πρόβα, ως κάτι που θα αλλάξει στο μέλλον. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει τρόπος να μας πει κανείς εγγυημένα για το μετά. Το «μετά» δεν μας αφορά. Μπορεί και να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει. Αν υπάρχει όμως, εμείς δεν θα υπάρχουμε τουλάχιστον όπως υπάρχουμε σήμερα για να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε.
Οι Αμερικανοί έχουν μία υπέροχη έκφραση που εμείς οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι δεν κατανοούμε: “HAVE A NICE DAY” λένε σε όποιο μέρος και αν πας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Υπέροχη έκφραση, γεμάτη πραγματικό νόημα γιατί μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει πως αυτό που ζούμε δεν είναι τελικά η πρόβα ενός θεατρικού έργου που θα παιχτεί μετά. Είναι το ίδιο το έργο. Έτσι λοιπόν, όπου σταθείς και όπου βρεθείς, αυτή τη φράση ακούς πάντοτε στην Αμερική. Την ακούς σε μαγαζιά, σε παρέες, σε σχολεία, σε συναδελφικές συναντήσεις ακόμα και σε επιχειρηματικές συμφωνίες.
Όταν ξεκίνησα το δασκαλίκι, δούλευα παράλληλα και σαν μεταφραστής. Είχα λοιπόν γνωρίσει ένα διευθυντικό στέλεχος μια πολύ μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας. Έβγαζε πολλά χρήματα, είχε υψηλή κοινωνική θέση, πολλές και σημαντικές γνωριμίες με τον πολιτικό κόσμο και ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή μου είπε: «Νεαρέ, φεύγω. Τα παρατάω όλα γιατί εδώ δεν ζω σαν άνθρωπος. Άγχος, αγωνία, κοινωνικές υποχρεώσεις, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και πολύ λίγο χρόνος για μένα, για να κάνω το κέφι μου βρε αδερφέ!». Το είπε και το έκανε. Βρέθηκε σε ένα μικρό νησί και έγινε εκδότης μιας εβδομαδιαίας μικρής, τοπικής εφημερίδας. Αλλάξαμε μερικά τηλέφωνα αλλά μετά χαθήκαμε. Μου έλεγε πόσο ωραία περνούσε. Πόσο απολάμβανε την αύρα της θάλασσας, τα τσίπουρα που έπινε με τους ψαράδες και το βραδινό του ύπνο. Στην αρχή τον θεώρησα τρελό που άφησε μια τόσο μεγάλη θέση γεμάτη χρήμα, δύναμη και εξουσία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έκανε κάτι τέτοιο. Τα χρόνια πέρασαν και ομολογώ πώς τώρα πια καταλαβαίνω τη σημασία αυτής του της απόφασης. Στην επαρχία, είχε πολύ ελεύθερο χρόνο να απολαύσει τη ζωή του, να χαρεί τη φύση, να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Να φάει φαγητό που ο ίδιος είχε το χρόνο να μαγειρέψει, να περπατήσει δίπλα στη θάλασσα και να γευτεί όχι την αλμύρα της αύρας αλλά τη γλύκα του αλατιού της ζωής. Σταμάτησε να θεωρεί τη ζωή σαν πρόβα και αποφάσισε να τη ζήσει κανονικά, να τη ρουφήξει γουλιά-γουλιά, να την αισθανθεί στο πετσί του.
Αν κάποιος λοιπόν πιο τολμηρός από μένα θελήσει να ξεκινήσει να ζει, ας το κάνει τώρα γιατί ακόμα και τώρα να ξεκινήσει είναι πολύ αργότερα απ’ ότι νομίζει.
Να είστε όλοι καλά και.........HAVE A NICE DAY.
