Procol Harum - Whiter Shade Of Pale

[Trolley]

Ψιλοσπάνιο βίντεο, από το πρωτότυπο ταινιάκι των 16mm, με τη μονοφωνική μίξη του κοματιού και restored το audio. Enjoy!

 

[Evilnye]

*Shame* Δεν είχα ξανακούσει.

Thanks πάρα πολύ όμορφο!

 

[Χάρης Ο]

Tραγουδαρα.

Να θυμουντε οι παλιοι και να μαθαινουν οι νεοι.

 

[gdevelek]

από τα μαγευτικότερα τραγούδια εκείνης της εποχής, πάντα με γέμιζε με μια γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας

 

[playloud]

Οταν το λεει ο μεγαλος οι αλλοι πρεπει να σιωπουν

http://www.youtube.com/watch?v=7YtSfj3Enq4

Κομματαρα

 

[kwstas79]

Καλά το λέει ο Glen (αν και οι ποζεριές με την φωνή με χαλάνε) αλλά το αυθεντικό είναι αλλού.

 

[audiokostas]

a) Αν δεν το είχε πει ο Brooker δεν θα το ξερε ο Glenn

b) Οι ποζεριές με την φωνή με χαλάνε και το αυθεντικό είναι μακράν αλλού.

 

[Sonic X]

Από τα λίγα τραγούδια που μ' αρέσουν όλες οι εκτελέσεις που έχω ακούσει, είτε από Procol Harum είτε από Annie Lennox...

Παραθέτω μία από τις πιο αγαπημένες μου η οποία είναι των: Hagar Schon Aaronson Shrieve από το lp "Through the Fire" (1984)

 

[eyeprotocol]

Όντως, καλά το λέει ο Glenn, αλλά η προσωπική μου προτίμηση (αμέσως μετά το πρωτότυπο) είναι η Lennox, όπως άλλωστε και του ίδιου του Brooker (κουφαθήκατε.

Λέει ο γίγας: "Normally a song like that would have been covered a million times by everybody from Liza Minnelli to Julio Iglesias. It’s not that simple in its content. I think you’ve got to put it across with a bit of conviction, otherwise you’ll sound silly. Annie Lennox sang it like she meant it. You believed her. If you don’t put those words across just right, people won’t believe it."

Ιδού και τα τεκμήρια (είμαι ο μόνος που βλέπει την αισθητική συνάφεια ανάμεσα στο βίντεο της Lennox και το ταινιάκι με το οποίο άνοιξε το thread.

 

[playloud]

Απο HSAS ωραιο ειναι ρε γαμωτο, ο Hagar τα σπαει, αλλα αυτος ο Schon δεν αντεχεται με τιποτα

 

[Sonic X]

Απο HSAS ωραιο ειναι ρε γ***το, ο Hagar τα σπαει, αλλα αυτος ο Schon δεν αντεχεται με τιποτα

Ομολογώ πως είναι λίγο φλύαρος χωρίς λόγο (ο Neal Schon), αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε το '84 που το κιτς commercial rock έδινε & έπαιρνε στην Αμερική. Παρ' όλα αυτά έχει 2-3 στιγμές μέσα στο άλμπουμ που μ' αρέσει πολύ.