Πόσο χρόνο σας παίρνει να αποφασίσετε εάν μια κιθάρα, τελικά, σας αρέσει?

[gkourmoul1]

Οι πιο πολλοί γράψαμε για ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά και για συνθ να μου γραψει κάποιος δεν θα έχω πρόβλημα. Η ουσία της απάντησης, και το σκεπτικό είναι το ίδιο.

 

[bouzoukleri]

7 δεπτερόλεπτα

 

[Nestoras]

Έχω πάρει κιθάρες χωρίς να τις έχω πιάσει στα χέρια μου. Όλες από τις αγγελίες του Noiz. Και ναι τις έχω ακόμη. 

 

[leon7pap]

Ούτε ένα δευτερόλεπτο.Το πρώτο που κοιτάω είναι η εμφάνιση.Αν μου κάνει κλικ εμφανισιακά τότε σημαίνει ότι (αφού τη φέρω στα μέτρα μου και ηχητικά) δε θα την αφήνω σε χλωρό κλαρι....το αντίθετο αποκλειεται να μου συμβει...πρέπει να είναι ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ για να μην μπει το μυαλό σε "περίεργες" σκέψεις τρόπου ένταξης στον οικογενειακό προϋπολογισμό....

Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί μια les paul με spalted maple καπάκι πχ (ακόμα και agile η harley benton) να μη μου αρέσει περισσότερο από OΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ IBANEZ η PRS.... 

 

[ez]

Σχετικά με όσα αναφέρουν οι @odis13 & @Shelter, συμφωνώ κι έχω παρόμοιες εμπειρίες, βεβαίως ο κόσμος της ακουστικής είναι πολύ διαφορετικός εξ αντικειμένου αλλά το όργανο πέρα απο κάθε παράμετρο που το χαρακτηρίζει είναι ένα όλον και χρειάζεται σαφώς χρόνος για να γνωρίσει κάποιος τα καλά και τα στραβά του. Η ομογενοποίηση της σύγχρονης παραγωγής έχει την τάση να εξομοιώνει την ενδεχόμενη προσωπικότητα βέβαια αλλά και πάλι όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση πολλά μπορεί ν' αλλάξουν. Ένα στοιχείο πάντως που κατά την άποψη μου μοιράζονται ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και για μένα αποτελεί κρίσιμο σημείο είναι η απόδοση κάτω απο πίεση, όταν φτάνεις (συνήθως λόγω συνθηκών αλλά όχι μόνο) στα όρια της μια κατασκευή και θα γυρέψεις το κάτι παραπάνω, εαν η κιθάρα δεν γονατίσει, αξίζει στοργή και προδέρμ. Αλλάζω συχνά συντρόφους, και επειδή εκ φύσεως είμαι περίεργος αλλά και γιατί κάθε κιθάρα σε ωθεί σε διαφορετικό πλησίασμα και αντιμετώπιση της μουσικής.

 

[Alex Raptakis]

Από 1 λεπτό πήγαμε στις λίγες ΜΕΡΕΣ? Δώσε και κάτι ενδιάμεσο ρε παιδί μου ? Μια ωρίτσα καλά είναι!

Εγώ συνήθως με το που πιάνω ένα όργανο στα χέρια μου ξέρω αν θα το ήθελα στη συλλογή μου ή όχι. Κυρίως παίζει ρόλο το μπράτσο και πώς αυτό φαίνεται να "εφάπτεται" τέλεια - σύμφωνα με το πώς εγώ έχω το ιδανικό πιάσιμο στο μυαλό μου, για τα δικά μου χέρια.

Τώρα για τα υπόλοιπα θα χρειαζόμουν λίγο παραπάνω από ένα λεπτό. 10 ίσως? Να διαβάσω τα specs, να δω το υπόλοιπο hardware, και σίγουρα να ακούσω τον ήχο που έχει από μαμά.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Συνήθως είναι love at first sight. Είδες, ακούμπησες επάνω σου, έκανες "γκραν", αγάπησες... 

 

[Nekkon]

Tο βασικό για μένα είναι το μανίκι. Άρα μέσα στο πρώτο λεπτό ξέρω. Είμαι αρκετά γέρος για να κάτσω να ξαναμαθω καινούρια μανίκια και να προσαρμόσω το παίξιμό μου. 

Το βασικό ερώτημα είναι... Πόσο σας παίρνει να ψήσετε την κυρά ότι σας αρέσει μια καινούργια κιθάρα και πρέπει να την αγοράσετε;

 

[Alter]

Εγώ πρέπει να παίξω μερικά λάιβ με καλό ενισχυτή για να καταλάβω αν μια κιθάρα μου αρέσει. Έστω και ένα φτάνει μερικές φορές. Έχω πουλήσει αρκετές κιθάρες έτσι, που ήμουν ενθουσιασμένος πριν από το πώς έπαιζαν στο σπίτι.

 

[Spyros Delta]

Μια ματιά και ενα γκραν γκρουν χωρις ενισχυτη.

 

[Nekkon]

Από τις απαντήσεις των περισσοτέρων προκύπτει ότι πέφτει ΠΟΛΎ βαρος στην εμφανιση. Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω (ως ένα βαθμό, ούτε εμένα μου αρέσουν τα μεταλλοκίθαρα πχ).

Αλλά θυμάμαι να δοκιμάζω μια McCarty 594 η οποία βγαίνει ΑΚΡΙΒΏΣ η ίδια κιθάρα σε doublecut και singlecut. Παίζω την singlecut, η γυναίκα μου ερωτεύεται και την εμφάνιση και τον ήχο. Πάω να παίξω την doublecut, δεν ήθελε ούτε να την ακούσει. Μα είναι η ίδια κιθάρα της λέω. Ναι αλλά η άλλη δεν είχε κερατακια, είναι πιο όμορφη. Οκ, there's something to it. Αλλά και πάλι, γιατί να μας νοιάζει τόσο πολύ η εμφάνιση; Πρακτικά, δε προσφέρει τίποτα, είναι μόνο ψυχολογικό 

 

[LK]

 Αλλά και πάλι, γιατί να μας νοιάζει τόσο πολύ η εμφάνιση;

Γιατί, γενικά μιλώντας. είναι γεγονός πως η ομορφιά συνηθίζεται, αλλά η ασχήμια.....δεν συνηθίζεται με τίποτα. ?

 

[Shelter]

Από τις απαντήσεις των περισσοτέρων προκύπτει ότι πέφτει ΠΟΛΎ βαρος στην εμφανιση. Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω (ως ένα βαθμό, ούτε εμένα μου αρέσουν τα μεταλλοκίθαρα πχ).

Αλλά θυμάμαι να δοκιμάζω μια McCarty 594 η οποία βγαίνει ΑΚΡΙΒΏΣ η ίδια κιθάρα σε doublecut και singlecut. Παίζω την singlecut, η γυναίκα μου ερωτεύεται και την εμφάνιση και τον ήχο. Πάω να παίξω την doublecut, δεν ήθελε ούτε να την ακούσει. Μα είναι η ίδια κιθάρα της λέω. Ναι αλλά η άλλη δεν είχε κερατακια, είναι πιο όμορφη. Οκ, there's something to it. Αλλά και πάλι, γιατί να μας νοιάζει τόσο πολύ η εμφάνιση; Πρακτικά, δε προσφέρει τίποτα, είναι μόνο ψυχολογικό 

Έχω πάθει ακριβώς το ίδιο σκηνικό με Gretsch. Ήθελα black falcon και η γυναικα μου είχε ερωτευτεί την White falcon. Επισης με ενισχυτές. 'Εφαγε άκυρο ο JTM45 για χάρη του Orange TH30H.

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ επηρεάζομαι απο την εμφάνιση. Ενα όργανο πρεπει και να το γουσταρεις εμφανισιακα. Αλλιώς δε σε ψήνει να το πάρεις στα χέρια σου ή να το κρατήσεις. Το μάτι ξεκουράζεται πάνω στην ομορφιά. 

 

[gkourmoul1]

πέφτει ΠΟΛΎ βαρος στην εμφανιση. Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω

Θα μπορούσες να έχεις στην κατοχή σου μια κιθάρα που δεν σου αρέσει καθόλου εμφανισιακά, κι ας έχει ωραιο μανίκι και ήχο?

πχ αυτή



ή αυτή



Πρώτα είναι η εμφάνιση. Να είναι ελκυστική η κιθάρα. Και μετά κοιτάμε όλα τα υπόλοιπα. Πολλές φορές έχω αγοράσει μόνο για την ομορφιά κιθάρα, χωρίς να δοκιμάσω, και έχω συμβιβαστεί με το Playbility. Και δεν το έχω μετανιώσει, καθώς για την ομορφιά και μόνο μια κιθάρα μπορεί να μείνει πάντα στη συλλογή μου. Για το playability και τον καλό ήχο, όχι.

 

[Shelter]

είναι μόνο ψυχολογικό 

Λίγο είναι αυτο?

 

[Jazzjoker]

Εγώ δεν έχω κάποιο στάνταρ για να πω την αλήθεια. Μου έχει τύχει να καταλάβω από τα πρώτα λεπτά ότι μου κάνει/δε μου κάνει αλλά μου έχει τύχει και να περάσουν μήνες πριν κατασταλάξω.

Η αγαπημένη μου στρατ δε, με "ταλαιπώρησε" ηχητικά καμιά 20αριά χρόνια μέχρι να έρθει και να τοποθετηθεί στην κορυφή. Θα μπορούσαν να την είχα πουλήσει στο ενδιάμεσο αλλά την κρατούσα γιατί, για πολλά χρόνια, ήταν η μόνη αμερικάνικη Fender που είχα. Πέρασε χρόνια κλεισμένη σε μια ντουλάπα, της άλλαξα 4-5 φορές μαγνήτες, έπαιξε σε αρκετά live και ηχογραφήσεις, έφαγε αρκετές σοβαρές τούμπες, άλλαξε το χρώμα του μπράτσου και του headstock της και τελικά τα 6-7 τελευταία χρόνια και μετά και από την τελευταία αλλαγή μαγνητών, ήρθε και έκατσε εκεί που έπρεπε.

 

[LK]

Λίγο είναι αυτο?

Tα ΠΑΝΤΑ είναι ψυχολογικά ή ψυχολογία καλλίτερα. 

 

[mkm]

Εγώ δεν το βλέπω αντικειμενικά, αλλά συγκριτικά. Δηλαδή όχι επειδή έχει 1, 2, 5 χαρακτηριστικά ντέ και καλά, αλλά επειδή έχω ήδη τη σχετική εμπειρία με κάποιο καλό (υποκειμενικά) όργανο, και θα κάνω απευθείας τη σύγκριση και κατά πόσο κοντά ή μακρυά, καλύτερη ή χειρότερη είναι.

 

[bathan]

Κατά την γνώμη μου στα πρώτα 10 λεπτά της κάθε δοκιμής έχεις καταλάβει τι παίζει, αλλά θα έλεγα μια εβδομάδα για πιο σίγουρη άποψη αν τελικά θα ειναι keeper

 

[BillTrantos]

Ωραίο θέμα και ωραία συζήτηση!

Για μένα πάει λίγο περίεργα. Ας πούμε ότι μου κάθεται μια κιθάρα στην αρχή, μετά περνάω μια περίοδο μέλιτος όπου δε μου δίνω σημασία γιατί δε βλέπω ούτε αρνητικά, ούτε τίποτα. Έχω φάει τον παπά κανονικά. Μετά το πρώτο δίμηνο ξέρω αν όντως μου κάνει ένα όργανο.

Με την τέλε και την Taylor που έχω τώρα ήταν το ίδιο. Μου κάτσανε στο χέρι από την αρχή, αργότερα είδα τους περιορισμούς που έχουν και πλέον τις έχω παντρευτεί. Με την τέλε είμαστε 5 χρόνια, με την Taylor κοντεύουμε χρόνο. Έχω πάει από το να αλλάζω κιθάρες για το ψάξιμο και τη ντοπαμίνη, στο να τις κρατάω μόνιμα.