Κάποιες σκόρπιες σκέψεις στο θέμα και θα σας πω πού καταλήγω.
Όντας καθαρά ερασιτέχνης και μη ηχογραφώντας, δεν χρειάζομαι πολλές κιθάρες. Βεβαίως, χρειάζομαι παραπάνω από 1-2 γιατί η ποικιλία είναι το αλάτι της ζωής. Αντιλαμβάνομαι ότι μουσικός που παίζει live και ηχογραφεί, χρειάζεται ακόμα περισσότερες από εμένα.
Για να παίζεις live βέβαια στα κλαμπάκια και τα καταγώγια, δεν χρειάζεσαι και καμία ακριβή κιθάρα. Οι Epiphone και οι Squier είναι παραπάνω από ικανοποιητικές για την δουλειά. Το οποίο με φέρνει στο επόμενο σημείο, οι σημερινές φθηνές κιθάρες (μέχρι 500 ευρώ ας πούμε) είναι πολύ καλά όργανα.
Στο επόμενο επίπεδο, μεσαίας κατηγορίας τιμής (έως 1000-κατι ευρώ), βρίσκουμε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ όργανα, μερικά εκ των οποίων δεν θέλουν αναβάθμιση και μπορούν να μας συντροφέψουν για μια ζωή.
Από εκεί και πέρα, ισχύει ο νόμος των diminishing returns που λένε. Δηλαδή πληρώνεις όλο και περισσότερο για πολύ μικρές βελτιώσεις είτε στο playability του οργάνου, είτε στο φινίρισμα, στο βάρος των ξύλων, στην ποιότητα ενδεχομένως του hardware κλπ. Δεν λέω ότι είναι κατι που δεν αξίζει αλλά σίγουρα θα πω ότι δεν είναι κατι απαραίτητο να κάνει κάποιος. Εάν έχει τα χρήματα βεβαίως… γιατί όχι?
Για εμένα τώρα: πιστεύω ότι το κυριότερο value for money το παίρνω στην intermediate κατηγορία τιμής. Υπάρχουν ΚΑΠΟΙΑ μοντέλα όπως η
Gibson Les Paul, για τα οποία δέχομαι να πληρώσω υπεραξία για να πάρω την κορυφαία ποιότητα κατασκευής και κυρίως το κορυφαίο φινίρισμα και αισθητικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν κιθάρες κατασκευής bolt-on neck, χωρίς binding,,χωρίς maple top τις τις οποίες δεν θα δεχόμουν ουδέποτε να πληρώσω τις made in USA τιμές. Μέχρι Mexico δηλαδή, για να δώσω μια ιδέα.
Άρα σε μια μικρή συλλογή 5-6 κιθαρών, που είναι ένα νούμερο που με ικανοποιεί, μπορεί να καταλήξω να έσω ένα-δυο πολύ ακριβά όργανα και τα υπόλοιπα να είναι intermediate τιμής, με ένα-δυο low cost fillers, αν μου έρθει.
Απολογούμαι για το «σεντόνι».
Αγγελίες
