Σε όλες τις «τεχνολογικές» τέχνες υπάρχουν αυτοί που λέμε «τεχνίτες» και αυτοί που λέμε οι «καλλιτέχνες».
Σε πολλές περιπτώσεις, ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσλαμβάνει τους τεχνίτες για να τους κάνουν την δουλειά που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, όπως πχ ο Michael Jackson προσλάμβανε τον Alan Persing για να του φτιάχνει τους ήχους που θα χρησιμοποιούσε στα κομμάτια του, όπως ο Ridley Scot πήρε τον Douglas Trumbull να του φτιάξει τα καταπληκτικά visuals στο Blade Runner. Πολλές φορές οι καλλιτέχνες δεν θα ήταν τόσο υπερεκτιμημένοι εάν δεν είχαν τους «τεχνίτες», και οι «τεχνίτες» δεν θα είχαν κάνει ποτέ επιτυχία, εάν κάποιος «καλλιτέχνης» δεν επιβεβαίωνε τη δουλειά τους.
Φεύγοντας από το domain του fancy ή της υπερπαραγωγής, και πηγαίνοντας στο περιβάλλον του home studio, του demo ή του DIY, καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να προσβάλει ανθρώπους να του κάνουν τη δουλειά που έχει εκείνος στο μυαλό του, αλλά πρέπει να βρει τους τρόπους να το κάνει ο ίδιος. Και εδώ είναι που προκύπτουν πολλά προβλήματα:
α) Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος έχει στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο «ήχο» ο οποίος μπορεί να προκύπτει από κάποιο συγκεκριμένο effect ή ρύθμιση, αλλά να μην μπορεί να τον παράγει ποτέ του, επειδή δεν ξέρει ποιο effect να πιάσει και τι κουμπιά να του γυρίσει.
β) Ο μουσικός, μπορεί να έχει κάποιες καλές μελωδίες ή ιδέες, αλλά να μην μπορεί να τις αποτυπώσει σε κάποιο ηχητικό μέσο, με καλό τρόπο, οπότε όλοι αυτοί που θα το ακούσουν να του πούν: «Καλή μελωδία, αλλά πολύ θόρυβος ρε φίλε», ή «τα μπάσα δεν είναι πολύ καλά». Είναι εντάξει εάν η κακή αποτύπωση γίνεται από άποψη αλλά όχι από λάθος.
γ) Πολλές φορές ο μη «τεχνίτης» μπορεί να κάνει τον δεκαπλάσιο χρόνο για να γράψει πχ μια λούπα, η οποία έχει μόνο και μόνο «βοηθητικό χαρακτήρα» για να μπορεί να γράψει από πάνω τις ιδέες του. Μέσα σε αυτό το χρόνο, μπορεί να κουραστεί ο ίδιος, ή/και οι συνάδερφοι του.
δ) Αν του προκύψει ένα πρόβλημα, επαφίεται στις φιλικές ή/και στις επαγγελματικές συμβουλές τρίτων, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει, εκτός από ένα χρονικό κενό, μια κούραση σε ότι αφορά τα μέσα τα οποία κάποιος χρησιμοποιεί. Έχω δει πολλούς που επειδή τους κολλούσε το Cubase και κανένας δεν του βοηθούσε, στράφηκαν στο Reason ή στο Sonar ή στο Fruity loops. Αυτό έχει το κακό του ότι δεν μπορείς ο «καλλιτέχνης» να μάθει ένα πράγμα καλά και μαθαίνει να παίζει ουσιαστικά με πολλά πράγματα χωρίς να είναι ουσιαστικά καλός σε κανένα από αυτά.
ε)Πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να αγοράζει πράγματα που δεν του χρειάζονται ουσιαστικά, αλλά του το πρότειναν οι χψ πωλητές σαν την απόλυτη λύση για να κάνει καταπληκτική μουσική, και όταν πάει σπίτι του, να έχει ένα ακόμα θηρίο να δαμάσει μπας και κάνει μουσική.
Αυτό που πρέπει να γίνεται λοιπόν στη home studio περίπτωση είναι ο επίδοξος καλλιτέχνης να μαθαίνει τα εργαλεία του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να μαθαίνει τη τέχνη του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και μελετά τα έργα που του αρέσουν, και να πειραματίζεται, να πειραματίζεται, να πειραματίζεται.
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να διαλέγει τα όργανά του με προσοχή, να διαλέγει καλά όργανα (τα καλά όργανα είναι σαν τα καλά βιβλία, μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα πάνω τους, και όταν ξέρεις ότι κάτι δεν βγαίνει έτσι όπως θα έπρεπε, κατηγορείς τον εαυτό σου, μόνο, και προσπαθείς να ξαναδιαβάσεις και να παλέψεις ώστε να βγάλεις αυτό που θες).
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» θα πρέπει να σπαταλάει πολλές ώρες στο να βλέπει τι μπορεί το κάθε ένα από τα εργαλεία του να του προσφέρει, και να το μαθαίνει πολύ-πολύ καλά.
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να πειραματίζεται πολλές ώρες για να βρίσκει τεχνικές και ρυθμίσεις του προσωπικού του γούστου, να καταλαβαίνει τι κάνει το κάθε τι και τι μπορεί να κάνει το κάθε τι.
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να μελετήσει και να απομυθοποιήσει τους «θεούς», «πρωτοπόρους», «εκφραστές» της τέχνης του, μαθαίνοντας τι κάνουν και πώς, και μετά να κάνει και αυτός καινούρια πράγματα.
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να μάθει πρώτα την πεπατημένη και λοξοδρομήσει όταν νοιώσει έτοιμος να το κάνει αυτό για να μην υστερεί σε κανένα επίπεδο από τους υπόλοιπους μουσικούς.
Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» δεν πρέπει να ξεχνάει ότι υπηρετεί (εάν υπηρετεί βέβαια) μια τέχνη, και να προσπαθεί να προσφέρει κάτι καινούριο σε αυτή, αλλά όταν την μάθει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και όχι πριν.
Οι αντιλήψεις του τύπου, παίζω με τετρακάναλο επειδή θέλω να ακούγομαι lo-fi και δεν με νοιάζει το ότι δεν μπορώ να βάλω σωστά το μικρόφωνο μου μπροστά από το στόμα μου,ή την κιθάρα μου, μου φαίνονται αστείες, και μου θυμίζουν τα παιδάκια που πάνε και αγοράζουν ότι είναι lo-fi επειδή (και καλά) είναι ψαγμένα (τα lo-fi). Ψαγμένα είναι τα lo-fi που κάνουν άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν ακόμα και «γυαλιστερές» παραγωγές, όπως πχ ο δίσκος της Beth Gibbons με τον Rustin Man που είχε ένα πολύ όμορφο ηχητικό τοπίο βγαλμένο από την φαντασία τους και όχι από το φύσημα της κασέτας Dennon.
Φιλικά,
Terumi
